ရောမန္တိက၊ ရိုမန့်တင့် ဆိုတာက ချစ်ခြင်းမေတ္တာတရားနဲ့ ကြင်နာယုယထွေးပွေးတဲ့ ရပ်ဝန်းကလေး ဖြစ်နေခြင်းရယ်လို့ သာ ဖွင့်ဆိုမယ်ဆိုရင် ကိုယ့်အခန်းလေးရဲ့ တခေါ်လောက်မှာရှိတဲ့ ဈေးလမ်းကလေးဟာ ရောမန္တိက ဈေးလမ်းကလေးပဲပေါ့။ သူစိမ်းတွေကြားမှာ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုတွေ၊ ဖော်ရွေမှုတွေ၊ အပြုံးသန့်သန့်တွေ၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတရားတွေကို ဖောဖောသီသီ အမြဲလိုလို မြင်ချင်ရင် ဈေးလမ်းကလေးထဲချိုးလိုက်ပေါ့။ ပြီးတော့ ဈေးဆိုင်ခန်းလေးတွေထဲက ဈေးသည်တွေ၊ ဈေးဝယ်သူတွေကို ခဏလောက် ငေးလိုက်ကြည့်ပေါ့။ အဲဒီမှာ ရောမန္တိက မြင်ကွင်းတွေ အဖွေးသားပဲ။ ကိုယ်ကဖြင့် အဲသည်လမ်းသွယ်ကလေးကို ရောမန္တိက ဈေးလမ်းလို့သာခေါ်နေတာ သူ့ရဲ့ မူလနာမည်ကိုလည်း တခါမှ မကျက်မိဘူး။ ဖုန်းထဲက မြေပုံထဲမှာ လမ်းနာမည်ထိုးထားလည်း မဖတ်ဖြစ်ဘူးရယ်။ အဲဒီလမ်းကလေးပေါ် လျှောက်နေမိတာဖြင့် နှစ်ပေါက်နေပြီ။ အခုထိလည်း လမ်းနာမည်မသိ။ ကိုယ့်အမှတ်နဲ့ကိုယ်။ ကိုယ့်အထာနဲ့ကိုယ်ပဲ။ ကိုယ့်တက္ကသိုလ်ဝင်းထဲက လမ်းတ လမ်းပေါ်မှာ […]

“ကျနော်က အသားထဲမှာ ကြက်သား အကြိုက်ဆုံးဗျ။ ချေသားတို့၊ ဆတ်သားတို့က တစ်ခါတစ်ရံမှ စားရတာမို့ တန်ဖိုးထားပြီး စားနေရတာ။ ကြက်ကတော့ အမြဲတမ်းအရသာ ရှိတယ်” “ဒါဆိုရင် ခင်ဗျား ထွန်းငြိမ်း သူငယ်ချင်းပဲဗျ” “ဘယ်လိုဗျာ” “ဒီနယ်မှာတော့ ကြက်သား သိပ်ကြိုက်တဲ့လူဆိုရင် ထွန်းငြိမ်းသူငယ်ချင်းလို့ ပြောကြတယ်၊ ကလေးတွေဆိုရင်လဲ ထွန်းငြိမ်းသေလို့ ဝင်စားတာလို့ ပြောလေ့ရှိတယ်” ဝတ္ထုထဲက စကားပြောတွေပါ။ ထိုင်းနိုင်ငံရဲ့ တစ်ခုသော တောင်ခြေရဲ့ လယ်ကွင်းဘေးက ဆိုင်လှလှကလေးမှာ ထိုင်ရင်း၊ စကားပြောရင်း နှောင်းခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ အဖြစ်တွေဟာ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ အသစ်ပြန်ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ထွန်းငြိမ်း။ လွတ်လပ်ရေးတိုက်ပွဲဝင် ရဲဘော်တစ်ယောက်။ လွတ်လပ်ရေးပြီးချိန်မှာ အလံနီ၊ အလံဖြူ၊ ပြည်သူ့ရဲဘော် စသည်ဖြင့်ကွဲ၊ အဲဒီအောက်မှာမှ တစ်ခါထပ်ပြီး ဘယ်သူ့ဂိုဏ်း၊ ဘယ်သူ့အုပ်စု စသည်ဖြင့် အုပ်စုတွေ အဖွဲ့တွေ […]

ခပ်သော့သော့ဧပြီမိုးက ကလူကျီစယ်လိုက်တော့ ပျိုပျိုအိုအို ပိတောက်ပင်တွေထက် ရွှေဝါရောင်ပန်းပိတောက်တို့ တစ်ကျော့ပြန်တောက်ပလာပြန်ပြီ။ လေယူရာယိမ်းနေကြတဲ့ ပန်းပိတောက်တို့ရဲ့ ညှို့ငင်ရာဆီ ပျားပိတုန်းတို့ စုပြုံရောက်လာကြသလို ဆယ်ကျော်သက်လူပျိုပေါက်လေးတွေကလည်း အဖွဲ့လိုက်ရောက်ချလာကြပြီး သူ့ထက်ငါပြိုင် အလှဆုံးအခက်ကို ရအောင်ခူးနေကြတဲ့ မြင်ကွင်းက ကြည်နူးစရာအတိ။ အပျိုမလေး‌တွေရဲ့ဆံနွယ်ကြား ဖြည်းညင်းစွာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ရင်း လိုက်ပါနေတဲ့ ရွှေဝါရောင်ပိတောက်ပန်းကို မြင်ရပြန်တော့လည်း အမြင်တင့်လို့နေပြန်ပါတယ်။ ထားဝယ်ဟာ ဒီနှစ်မိုးအဝင်စောတော့ ပိတောက်ပွင့်တာလည်းစောတယ်။ သင်္ကြန်ရဲ့အလှတရားတွေကို စောစောခံစားခွင့်ရခဲ့တယ်။ ရိုးရှင်းလှတဲ့ ဒီအလှတရားတွေကြားမှာ သင်္ကြန်ရဲ့ အနှစ်သာရကို နစ်မြုပ်မှေးမှိန်စေတဲ့ အရိပ်တစ်ခု လွှမ်းမိုးခံထားရတာကတော့ ကြေကွဲဝမ်းနည်းစရာပါပဲ။ ကလေးတွေမှာ သင်္ကြန်အခါဆို‌ပေမယ့် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ ပျော်ခွင့်မရကြ။ သင်္ကြန်နားနီးပြီဆို တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုတော့ ဘေးဆိုးကြုံရတတ်စမြဲ။ လူ့ပြည်ဆင်းလာတဲ့ သိကြားမင်းကများ လူသားတွေကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ ဒီ‌ဘေးဒုက္ခမျိုးစုံ သယ်လာသလား အောက်မေ့ရတယ်။ အခုလည်း သင်္ကြန်းနားနီးခါမှ ငလျင်တဲ့။ […]

စာရင်းကရှည်၏။ ကြည့်၍ မဆုံးနိုင်အောင်ပင်ဖြစ်သည်။ နာမည်အချို့မှာ ရင်းနှီးနေသော်လည်း အချို့မှာ ခပ်စိမ်းစိမ်း။ ကိုယ်ကျင်လည်ခဲ့ဖူးရာ ရပ်ဝန်းက စာရင်းကို ရွေးကြည့်လိုက်မိသည်။ ကိုယ့်ဒေသကလေး ခပ်ငယ်ငယ်မှာပင် ပျောက်ဆုံးနေသူပေါင်း မနည်း။ လူစုံ၊ အသက်အရွယ်အစုံ။ အလုပ်အကိုင်နယ်ပယ်အစုံ။ ကိုယ့်အသိထဲ ဘယ်သူတွေပါသလဲ။ စိုးထိတ်စိတ်ကလေးဖြင့် နာမည်တွေကို ရှာကြည့်မိသည်။ မထင်မှတ်ထားသော နာမည်များ။ မထင်မှတ်ထားသော သူများ။ ရုတ်တရက် သဘာဝ မကျစရာ မေးခွန်းတွေ ထွက်လို့လာသည်။ နာမည်တလုံးကို ဖတ်လိုက်။ ထိုသူ့အကြောင်းစဉ်းစားမိလိုက်။ နောက်နာမည်တခုကိုဖတ်လိုက်။ နောက်တယောက်အကြောင်းခေါင်းထဲဝင်လာလိုက်နှင့်။ တွေး၍ မဆုံးသော အမေးများထွက်လာသည်။ လူပျောက် စာရင်းထဲ အုပ်စုနှစ်ခုထွက်လာသည်။ သေဆုံး၊ ဖမ်းဆီးခံရ၊ အိမ်မှတိတ်တဆိတ်ထွက်သွား၊ ပြန်မလာ အစရှိသည့် အကြောင်းရင်းစုံဖြင့် ပျောက်ဆုံးနေသူများ။ နောက်ထပ်အုပ်စုကတော့ ခပ်ဆန်းဆန်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် မပျောက်။ အသက်လည်းမသေသေး။ […]

“ဆင်း” ဆိုင်ကယ်သမားက အော်လိုက်တော့ ဆိုင်ကယ်နောက်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျနော်ဟာ ဘာမှန်းညာမှန်းမသိဘဲ ဆင်းလိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်သမားရဲ့အသံဟာ ခပ်ဆတ်ဆတ်။ “အဲဒီခြုံထဲကို ဝင်” အဝေးပြေးလမ်းမရဲ့ နံဘေးဟာ သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေနဲ့ ပိတ်ဖုံးလို့။ လူတစ်ကိုယ်စာလောက် ပွင့်နေတဲ့ အပေါက်ကနေ ခြုံထဲကို တိုးဝင်လိုက်တယ်။ လူသွားလမ်းကလေးဟာ မြက်ရိုင်းတွေကြားထဲမှာ ကျနော်ကို စောင့်ကြိုနေပါတယ်။ ဆိုင်ကယ်သမားလည်း ပြန်ပြီး မောင်းထွက်သွားပြီ။ ဆိုင်ကယ်သမားဟာ ဘာဆိုဘာမှ မပြောပြခဲ့ဘူး။ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကိုလည်း မညွှန်ကြားခဲ့ဘူး။ ဒီတော့လည်း ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပဲ လမ်းကလေးအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ စိုက်ခင်းတွေ၊ ဝါးတောတွေ၊ ရာဘာခြံတွေကို ဖြတ်လာခဲ့ပေမဲ့ ဘယ်ကိုသွားနေမှန်းလည်း ကိုယ်ကိုယ်တိုင် သိမနေပါဘူး။ လူသံသူသံတွေလည်း တိတ်ဆိတ်။ ထင်လိုက်တာက ဒီလမ်းအတိုင်း လျှောက်သွားရင် အဆုံးမှာ ကားလမ်းမကို ပြန်တွေ့လိမ့်မယ်၊ အဲဒီမှာ ဆိုင်ကယ်သမားက စောင့်နေလိမ့်မယ်၊ အဲဒီလိုတွေးမိတာ။ […]

“ညည လပြည့်ညဖိုးရွှေလက ဝင်းပပလရောင်အောက်မှာ ပျော်ရွှင်လို့တို့တွေ ကစားကြစို့” လမ်းဘေးမှာရပ်ထားတဲ့ သုံးဘီးကားတစ်စီးပေါ်က ကလေးတွေရဲ့ သောသောညံညံ စာကျက်သံတွေ။ စစ်ရှောင်ရင်း စာကျက်နေကြရရှာတဲ့ ဒီနိုင်ငံက ကလေးလေးတွေရဲ့ဘဝကို ဘယ်ဘုရားရှင်ကများ ကယ်တင်လေမလဲ။ ဟိုးခပ်ဝေးဝေးမှာတော့ ကောင်းကင်ဆီ ထိုးဖောက်တက်‌နေတဲ့ ရောင်စုံအလင်းတန်းကြီးတစ်ခု။ မပီကလာပီကလာနဲ့ သုံးနှစ်သားက‌လေးက အဲဒီအလင်းတန်းကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြီး စာကျက်နေရင်းကနေ လှမ်းမေးရှာတယ်။ “အဲဒါဘာလဲ မေမေ” ထားဝယ်မြို့ပေါ်က ဘာ‌သာရေးပွဲတော်တစ်ခုကျင်းပနေတဲ့နေရာက ထွက်ပေါ်လာနေတဲ့ အဲဒီအလင်းတန်းအကြောင်း သူ့အမေဟာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းပြမနေတော့ပါ။ ကလေးတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့တဲ့။ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်ပါတယ်။ ဒီနေရာကလူတွေ အသက်လုပြေးနေရတဲ့အချိန် မြို့ပေါ်မှာ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေအကြောင်း ရှင်းပြရင်လည်း သုံးနှစ်စွန်းစွန်းကလေးက နားလည်မှာ မဟုတ်တဲ့အပြင် သူ့အတွက်ပိုပြီးတောင် ရှုပ်ထွေးသွားနိုင်သေးတယ်မဟုတ်လား။ မန်ဂျန်ရှားအရွက်တွေကြားက လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ဖိုးလမင်းဖက်ကို လက်ညှိုးညွှန်ရင်း သူ့အမေဟာ ကလေးတွေကိုချော့သိပ်နေရှာတယ်။ “ဖိုးဖိုးလထဲ […]