ပင်လယ်ပြင်ကို ငေးရင်း ‘ဟင်း’ခနဲ ချလိုက်တဲ့ သက်ပြင်းနဲ့အတူ ဇာတိကိုလွမ်းစိတ်ဟာ သူ့ရင်ဘက်ထဲမှာ ငြိမ်ကျသွားပါတယ်။ ပင်လယ်သားတစ်ယောက် ပင်လယ်ကို အချိန်ကြာကြာ ငေးကြည့်နေတာက ကမ်းခြေကို အပန်းဖြေလာကြတဲ့ အရပ်တစ်ပါးကလူတွေနဲ့ မတူတဲ့ ခံစားမှုနဲ့ပါ။ စိတ်တွေဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂၅ နှစ်၊ ပင်လယ်ထဲက သူ့အတိတ်ဆီ။ အခု သူရောက်နေတာက ထိုင်းနိုင်ငံတောင်ပိုင်းက ပင်လယ်ပြင်။ နောက်တစ်မျိုးပြောရရင် တစ်ချိန်က မုန်းတီးစွာ ‘တာ့တာ’ပြခဲ့တဲ့ ပင်လယ်ပြင်။ ဒီနေရာမှာ သူ့ခြေရာတွေကို သူ ပြန်တွေ့နေရတယ်။ တချို့အရာတွေက ခေတ်စနစ်တွေနဲ့အတူ ပြောင်းလဲသွားကြပြီ။ တချို့နေရာတွေကတော့ အတိတ်ပုံရိပ်တွေ ထင်ကျန်နေဆဲ။ အဲဒါတွေကိုမြင်တိုင်း ‘အဲဒီတုန်းကပေါ့’ ဆိုတဲ့ ခံစားမှုဟာ သူ့စိတ်ထဲကို ဝင်လာစမြဲ။ “ခါးသီးမှုတွေ၊ အနိုင်ကျင့်မှုတွေ အများကြီးကြုံခဲ့ရတယ်” လို့ ပြောရင်း ဘီယာဘူးကို နှုတ်ခမ်းမှာ […]

စစ်အာဏာအရိပ်မည်းတွေ လွင့်ပျယ်သွားပြီဆိုတဲ့ ခံစားမှုဟာ ၂၈ နှစ်အရွယ် လူငယ် ကိုထွန်းလတ်(အမည်လွှဲ)အတွက် မြန်မာနိုင်ငံမှာ ကျောင်းတစ်ခုဖွင့်ပြီး လူငယ်တွေကို စာသင်ပေးဖို့ အိပ်မက်တွေ ဖြစ်လာစေခဲ့ပါတယ်။ သူဟာ ဇနီးနဲ့ သားသမီးတွေနဲ့အတူ ထိုင်း-မြန်မာ နယ်ခြားမြစ်ဖြစ်တဲ့ ပါချန်မြစ်ကို လှေနဲ့ဖြတ်ကူးခဲ့ကြပါတယ်။ မြစ်လယ်ကို ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ကိုထွန်းလတ်ဟာ သူ့အိတ်ထဲကနေ တစ်စုံတစ်ရာကို ဆွဲထုတ်ယူလိုက်ပါတယ်။ စာရွက်စာတမ်းတချို့ သူ့လက်ထဲမှာ ပါလာပါတယ်။ သူတို့ ဇနီးမောင်နှံအပြင် ထိုင်းနိုင်ငံမှာ မွေးဖွားခဲ့တဲ့ သမီးနဲ့ သားအတွက် ထိုင်းနိုင်ငံက ထုတ်ပေးထားတဲ့ နေထိုင်ခွင့်ဆိုင်ရာ အသိအမှတ်ပြုလက်မှတ်တွေ၊ သက်သေခံကတ်ပြားတွေ စတဲ့ မှတ်တမ်းမှတ်ရာ အထောက်အထားတွေဖြစ်ပါတယ်။ ကိုထွန်းလတ်ဟာ အဲဒါတွေအကုန်လုံးကို မြစ်ရေထဲမှာ မျှောချလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီမိုကရေစီလင်းပွင့်စ မိမိတိုင်းပြည်ထဲမှာပဲ အခြေချနေထိုင်တော့မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်မှုနဲ့ပါပဲ။ ထိုင်းနိုင်ငံကို တရားမဝင်ပုံစံနဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် လာစရာမလိုတော့ဘူးဆိုတဲ့ […]