နေအထွက်ကိုငေးခဲ့တယ်။ နယ်စပ်စည်းမျဉ်းတွေဆိုတာ လူသားရဲ့ လှုပ်ရှားသွားလာမှုကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမှ မရှိဘဲကိုလေ။ (၁) ၁၉၈၉ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ၊ ထိုင်း-မြန်မာ နယ်စပ် နတ်အိမ်တောင် လမ်းတစ်နေရာ ဖေဖေဟာ နှစ်ခါလည်ကို နည်းနည်းကလေးသာလွန်သေးတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုပုခုံးပေါ်မှာ ပိုးပြီး နယ်စပ်ကိုဖြတ်ကျော်မယ့် တောလမ်းတစ်လျှောက်တရွေ့ရွေ့တစ်လှမ်းခြင်းလှမ်းကာ ခရီးဆက်နှင်နေတယ်။ မေမေကတော့ လသားအရွယ် ကျွန်တော့်ညီလေးကို ချီလို့ပေါ့။ ကျွန်တော့်အထက် လေးနှစ်အရွယ်အစ်မကတော့ သူ့အဝတ်အစားတချို့ထည့်ထားတဲ့ ကျောပိုးလွယ်အိတ်သေးသေးကလေးကိုလွယ်ပြီး ဖေ့ဖေ့ရှေ့ကတန်းစီသွားနေတဲ့ အစ်ကိုတွေရဲ့ခြေလှမ်းတွေကို အမီလိုက်ဖို့ ကြိုးစားနေလေရဲ့။ သူ့ပါးစပ်ပေါက် သေးသေးကလေးကတော့ မေမေအော်အော်ဆိုလေ့ရှိတဲ့ “ဒုက္ခဟာ ပျားရည်လို ချိုတယ်” ဆိုတဲ့ သီချင်းစာသားတစ်ပိုင်းတစ်စကို မပီကလာ ပီကလာအသံကလေးနဲ့ အော်ဆိုလို့။ ကံပေါက်ကနေထွက်လာကြတာ နှစ်ရက်လွန်လို့ သုံးရက်မြောက်နေ့ရောက်ခဲ့ပေပြီ။ စစ်တပ်ကင်းစခန်းတွေကို အာရုံလွှဲဖို့ ကံပေါက်-ကလိန်အောင် ကားလမ်းအတိုင်းမဟုတ်ဘဲ လမ်းမကြီးရဲ့ဘေး တောလမ်းတွေတစ်လျှောက်ခြေကျင်လာခဲ့ကြတာ။ ရေး-ထားဝယ်လမ်းမကြီးကို […]