သတင်းတစ်ပုဒ်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် ၀တ္ထုတစ်အုပ်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် ဆောင်းပါး၊ ကဗျာ စာစု တစ်ခုခုမှာ ခေါင်းစီးဆိုတာကလည်း ထိပ်ဆုံးက အရေးအကြီးဆုံးတွေ ထဲကတစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။ ခင်ဗျားတပ်လိုက်တဲ့ခေါင်းစီး။ ခင်‌ဗျားရွေးချယ်လိုက်တဲ့ခေါင်းစီးဟာ ခင်ဗျားရေးထားတဲ့စာကို ဘယ်လိုဦးဆောင်ဦးရွက်ပြုနိုင်သလဲ၊ ဘယ်လောက်ပုံဖော်နိုင်သလဲ။ တိုတိုရှင်းရှင်းနဲ့ စာဖတ်သူကိုဆွဲဆောင်နိုင်သလား။ ခေါင်းစီး ဆိုတိုင်း တိုရမယ်လို့ ပုံသေပြောတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ တိုတာ ရှည်တာ ကျစ်လစ်တာ ဖွဲ့နွဲ့တာထက် အဓိကအရေးကြီးတာက ခေါင်းစီးကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ရေးထားတဲ့စာကို ဆက်မဖတ်ဘဲ မနေနိုင်အောင်ဖြစ်ရတဲ့ ခေါင်းစီးမျိုးကို ကျုပ်တော့ သိပ်ကိုနှစ်ခြိုက်တာပေါ့။ အားရတာပေါ့။ စွဲလန်း မှတ်မိနေမိတာပေါ့။ ကျုပ် နှစ်သက်အားရခဲ့တဲ့ ခေါင်းစီးတွေထဲက အချို့အကြောင်း ပြန်ပြောပြ ချင်တယ်။ သတင်းခေါင်းစီးတွေပါ။ ကျုပ် တပ်ခဲ့တဲ့ခေါင်းစီးတွေပါပဲ။ ကျုပ် တပ်ခဲ့လို့ ကျုပ်ကြိုက်တယ်ပဲဆိုဆိုဗျာ။ မညာနဲ့။ ခင်‌ဗျားလည်း ခင်ဗျား တပ်ခဲ့တဲ့ခေါင်းစီး ခင်ဗျားကြိုက်တာပဲမဟုတ်လား။ […]

အခုစာကို စဖတ်နေတဲ့အချိန် မျက်လုံးလေးတစ်ချက်မှိတ်ကြည့်လိုက်ပါလား..။ ပိုးစုန်းကြူးလေးတွေကို ကျမတို့ ဘယ်အချိန်က နောက်ဆုံးမြင်ခဲ့လဲဆိုတာကို စက္ကန့်ပိုင်းလောက်စဥ်းစားကြည့်ရအောင်နော်။ ကျမကတော့ သည်နှစ်ထဲ ကံကောင်းစွာပဲ ပိုးစုန်းကြူးလေးနှစ်ကောင်မြင်ခဲ့လိုက်ရတယ်။ လျှပ်စစ်မီး လုံလုံလောက်လောက်ပေးထားနိုင်တဲ့ ကျမနေတဲ့မြို့လေးရဲ့ ရပ်ကွက်တစ်ခုမှာ အလင်းရောင်သိပ်မရောက်တဲ့ အိမ်တစ်အိမ်ရဲ့ နတ်စင်ငယ်လေးနားမှာပေါ့။ “မှိတ်တုတ်” “မှိတ်တုတ်” နဲ့ ယိမ်းထိုးပျံ၀ဲနေတဲ့ မီးအိမ်လေးနှစ်လုံး။ ဒါဟာ ဇာတိမြို့ရွာကနေ စွန့်ခွာလာတဲ့ ၅ နှစ်အတွင်း ပထမဆုံး ပြန်မြင်ရတဲ့ ပိုးစုန်းကြူးလေးတွေပါ။ ပြီးခဲ့တဲ့လတွေက ပိုးစုန်းကြူးတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး လူမှုကွန်ရက်စာမျက်နှာတွေမှာ လူပြောများခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုရှိခဲ့ပါတယ်။ အဲဒါကဘာလဲဆိုတော့ ကျမတို့မျိုးဆက်ဟာ ပိုးစုန်းကြူးတွေကိုမြင်ရတဲ့ နောက်ဆုံးမျိုးဆက်ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့ သတင်းပါ။ သတင်းအချက်အလက်က ဘယ်လောက်အထိ တိကျလည်းဆိုတာပြောရခက်ပေမယ့် သည်သတင်းကြားတော့ ကျမလည်း အတော်ရှော့ခ်ရသွားပါတယ်။ ကျမတို့လို ငယ်ငယ်တုန်းက လျှပ်စစ်မီးမရခဲ့တဲ့ကျေးရွာလေးတွေမှာ ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့လူတွေအတွက် ပိုးစုန်းကြူးဆိုတာ ညဘက်အဖော်တွေပါ။ သူတို့ဟာ […]

‘ငတ်ပြ’ သည် မကြာသေးမီက ထားဝယ်များအကြားရောက်လာ၏။ ထားဝယ်လိုဖြင့် ဆိုထားသော သီချင်းဖြစ်သည်။ သီချင်းသံစဉ်က မြူးကြွလှ၏။ စာသားများကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ခံစားကြည့်၊ စိတ်ကူးကြည့်သောအခါ ထားဝယ်ကိုလွမ်း၍ ဗိုက်ဆာလာလေတော့သည်။ မွေးရပ်မြေသို့ အောက်မေ့တသသော စိတ်သည် ထို ငတ်ပြ သီချင်း၏ မြူးကြွသော ဂီတထံမှ မြစ်ဖျားခံလာရခြင်းမှာ ယင်း၏ စာသားများကြောင့်တည်း။ ငတ်ပြ သီချင်းကို နားထောင်၊ စာသားကို ဖတ်ရှုကြည့်မိလိုက်ရာ ကာလ ဒေသ အာဟာရ ဟူ၍ ခွဲခြမ်း ပြောစရာ သုံးခု ထွက်လာတော့သည်။ သီချင်းသည် မွေးရပ်နှင့် ဝေးနေရသော အခြေအနေ ခေတ်ကာလ ကို ထင်ဟပ်ထားခြင်း၊ ဒေသ အနေအထားအားဖြင့် ပင်လယ်၊ ကမ်းစပ်၊ သဲသောင် များကို ဖော်ညွှန်းထားခြင်းနှင့် ပင်လယ်ကမ်းစပ်နှင့် နီးသော […]

ကိုယ်နေတဲ့ပတ်၀န်းကျင်မှာ ပုစဥ်းလေးတွေ အမြဲတွေ့နေရတယ်ဆိုရင်တော့ သန့်ရှင်းတဲ့ ပတ်၀န်းကျင်မှာ နေနေရတယ်လို့ ချေလို့ရပါပြီ။ ဘာြဖစ်လို့လဲဆိုတော့ ပုစဥ်းလေးတွေဟာ လေသန့်သန့်၊ ရေသန့်သန့်မှာပဲ နေတတ်ကြတယ်။ မသန့်ရှင်းတဲ့ နေရာဆိုရင် မရှင်သန်ချင်တဲ့၊ မရှင်သန်နိုင်တဲ့ ခပ်ချေချေမျိုးစိတ်တွေမို့ပါ။ သည်နေ့ခေတ်ကလေးတွေနဲ့ လူငယ်အချို့ဟာ ပုစဥ်းလေးတွေကို မြင်ဖူးကြဖို့ ခက်ခဲလာကြပါပြီ။ ကျမတို့လို လေးဆယ်ကျော်တန်းတွေအတွက်ကတော့ ပုစဥ်းတွေကို လိုက်ဖမ်းဖူးတဲ့ မှတ်ဥာဏ် ကိုယ်စီရှိနေကြမှာပါ။ကျေးလက်မှာ ကြီးခဲ့တဲ့သူတွေဆိုရင်တော့ ပုစဥ်းနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အမှတ်တရတွေ ပိုရှိပါလိမ့်မယ်။ ကျမငယ်ငယ်တုန်းက ပုစဥ်းလေးတွေနဲ့ကြီးလာတာပါ။ ကျမနေခဲ့တဲ့ ရွာလေးရဲ့ အိမ်ခြံ၀င်းတွေရဲ့ အနောက်ဘက် မြေကွက်တွေမှာ ကျမတို့ အခေါ် တံမြက်စည်းပင်တွေပေါက်ကြတယ်။ အညာဘက်မှာလည်း တံမြက်စည်းပင်လို့ခေါ်ကြပြီး သူ့နာမည်ကတော့ ရွှေတံတိုင်းပင်ပါ။ ရွှေတံတိုင်းပင်ဟာ အရွက်ချွန်ချွန် အပွင့်၀ါသေးသေးလေးတွေပွင့်ကြပြီး အပင်ကိုနှုတ် အရိုးကျန်တဲ့အထိ အခြောက်လှမ်းပြီး မြေကြီးလှည်းတဲ့ တံမြတ်စည်းလေးတွေလုပ်ကြပါတာပေါ့။ […]

လူနှင့်ဘောလုံး အားကစားအကြောင်းဆွေးနွေးခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဘောလုံး ကို လူအများစုက နားလည်ပြီးသားဖြစ်သည်။ ဘောလုံးသမား ဟုဆိုလျှင် ဘောလုံး ကစားသူဟုဆိုသည်။ သို့သော် လူတဦးကို သူကတော့ ‘ဘောလုံး’ ပါဟုဆိုလျှင်တော့ ဤအဓိပ္ပာယ်မှာ တမျိုးတမည် ဖြစ်သွား၏။ လူ အချို့ကို ‘ဘောလုံး’ ဟူသော စကားလုံးဖြင့် တင်စားခံရခြင်းအကြောင်းကို တို့ထိကြည့်ခြင်း မျှသာဖြစ်သည်။ လူကို ဘောလုံးဟု စခေါ် ခဲ့သည့် အကြောင်းအရင်း နှင့် ကာလကို မသိ။ ယနေ့ခေတ်တွင်မူ ဘောလုံး ဟု ညွှန်းဆိုခံရသူများမှာ ထိုင်း နှင့် အခြားနိုင်ငံများသို့ ပွဲစား အဆက်အသွယ်ဖြင့် အထောက်အထားမဲ့ ဝင်ရောက်သည့် သူများဖြစ်သည်။ ထိုသို့ အထောက်အထားမဲ့ ဝင်ရောက်သည်ကို အောက်လမ်းမှ တဆင့် ဝင်သည်ဟု လည်း ဆိုသည်။ ထိုသူများကို […]

အတိတ်ဆိုပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ မေ့မရတဲ့ အတိတ်ပါ။ မျိုးဆက်တွေက ပျောက်မသွား၊ ပြတ်မသွားဘဲ ခေတ်ဝန်ကို လက်ကမ်းရင်း ထမ်းရွက်နေကြဆဲ ထားဝယ်ခရိုင်ကျောင်းသားများသမဂ္ဂ မျိုးဆက်တွေ အကြောင်းပါ။ တိတိကျကျ ပြောရရင် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၃ နှစ်က မုန်တိုင်းထဲပေါက် ဖွားလာတဲ့ လူငယ် မျိုးဆက်များဟာ အခုလို ကာလ မိုးထဲရေထဲ မုန်တိုင်းထဲ ကြံ့ကြံ့ခံ ဖြတ်ကျော်နေဆဲလို့ ပြောရင် အံ့သြ ကြမယ်မ ထင်ပါ။ ဇာတ်ကွက်ပေါင်းများစွာထဲမှ ၂၀၁၂ ခုနှစ် ၁၉ ဇူလိုင် အာဇာနည်နေ့ အခမ်းအနား ကျင်းပခဲ့ကြတဲ့ ထားဝယ်ခရိုင်ကျောင်းသားများ သမဂ္ဂ မျိုးဆက်များအကြောင်း တူးဆွ ကြည့်သည်။ ကျနော်တို့ အတူ အတိတ်ကို ပြန်သွားကြရအောင်ပါ။ ဇူလိုင်မိုးသည် အာရုဏ်တက်ချိန်အထိ ရွာနေတုန်းပင်။ နံနက် ၄ နာရီ […]

ပင်လယ်ပြင်ကြီးနဲ့ ခပ်နီးနီးမှာ ကြီးတဲ့ ထားဝယ်သားတယောက်အဖို့တော့ ပင်လယ်ဆိုတာ သူ့ဘဝရဲ့ အမှတ်အသားတခုပဲ။ အသက်ရှင်ဖို့ စားရတဲ့ အစားအစာတွေမှာ ငပိ၊ ငါးခြောက် ကစလို့ စားလို့ရသမျှ ပင်လယ်ရေထွက် ပစ္စည်းတွေနဲ့ ကြီးပြင်းကြရတာကိုး။ ရေလုပ်ငန်းနဲ့ ဆက်စပ်နှီးနွယ်တဲ့ အသက်မွေးမှု တွေရှိကြတာကိုး။ ကမ်းခြေသွားမယ်၊ ရေကူးမယ်၊ ကမ်းခြေမှာ စားသောက်ရင်း အပန်းဖြေမယ်၊ အက်ဒမန် (ကပ္ပလီ) ပင်လယ်ကြီးထဲ နေလုံးကြီး မြုပ်သွားတာကို မြင်ဖူးနေကြပေမဲ့ တမက်တမော ငေးကြည့်မယ်။ ဘော်ဒါတွေနဲ့စုမိကြရင် သဲသောင်ပြင်မှာ ညဖက် မီးလေးဖို၊ လတ်ဆတ်တဲ့ ပင်လယ်စာ စား၊ ဂစ်တာလေး ခေါက်တတ်တဲ့သူပါရင် သီချင်းတွေပိုမြိုင်တာပေါ့။ လှိုင်းသံတွေကလည်း စီးချက်နရီ ညီညီရယ်။ ဆားနံ့သင်းတဲ့ ပင်လယ်လေပြည်တွေ တဝရှုစမ်းပါ။ အိပ်ချင်ရင်လည်း သဲပြင်ပေါ် မှာလှဲချလိုက်ရုံ။ နွေးနေတဲ့သဲမွမွက ထွေးပွေ့ထားမပေါ့။ […]

“ကျွန်တော်သည် ထားဝယ်တစ်ယောက်စင်စစ်ဖြစ်၏။ထိုအဖြစ်ကိုဘယ်သောအခါမှ ကျွန်တော်မမေ့။ကျွန်တော့် ဇာတိမြေကို‌ခြေချခွင့်မကြုံသည်မှာ ဆယ်စုနှစ်သုံးခုခန့်ရှိပြီ။ ဘဝပေးအခြေအနေအရနေရာအနှံ့သွား၍လူမျိုးစုံနှင့်ထိတွေ့နေရသော်လည်း အမိဘာသာစကားကို ကျွန်တော်မမေ့ခဲ့။ကျွန်တော်တို့တွင်ကိုယ်ပိုင်ဘာသာစကားရှိသည်။ အသေအချာထပ်ပြောပါမည်။ကျွန်တော်တို့တွင် ကိုယ်ပိုင်ဘာသာစကားရှိခဲ့သည်။ရှိနေသည်။ဆက်လက်ရှိ နေဦးရန်မှာ ယနေ့အသက်ရှင်နေသော ကျွန်တော်တို့ထားဝယ်သားများ၏ ပခုံးပေါ်ရောက်နေသည့် အမျိုးပေး တာဝန်သာဖြစ်သည်။” (မြစ်ဖျားရေကိုလှမ်းမျှော်ခြင်း – ငြိမ်းအေးအိမ်) မျက်နှာတစ်ဖက်မှာ မော်ဒန်ဝတ္ထုတွေ ဖန်တီးနေသူတစ်ယောက်ရဲ့ ဇာတိနဲ့ ဘာသာစကားကိုချစ်ခင်စိတ်ကို ၂၀၁၃ ခုနှစ်ရဲ့ရက်စွဲတချို့မှာသိခဲ့ရဖူးသည်။ အစောပိုင်းကာလတွေတုန်းကတော့ သရဖူမဂ္ဂဇင်း(အရင်ခေတ်)မှာ မော်ဒန်စာပေအယူအဆတွေ၊ဝတ္ထုတွေနှင့် စာမျက်နှာတွေပေါ်မှာပဲသူ့စကားပြေတွေဖတ်ပြီးရင်းနှီးခဲ့တာဖြစ်သည်။ သည်တုန်းကတော့ တစ်ရပ်တည်း တစ်ဒေသသားတည်းမှန်းမသိသေးပါ။ သူနှင့်ခေတ်ပြိုင် ကျောင်းတော်ထွက် ဦးလေး တစ်ယောက်ရဲ့ စကားစပ်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ဒေသသားမှန်းစသိခဲ့တာဖြစ်သည်။ မှတ်မှတ်ရရ သူ အရှေ့မြောက်ဒေသကနေ ရန်ကုန်မှာ လာအခြေစိုက်ချိန်ဖြစ်မည်။သူ သရဖူမဂ္ဂဇင်းကိုဖန်တီးခဲ့သည်။မြန်မာစာပေ မော်ဒန်ရေစီးကြောင်းကို အားကောင်းစေခဲ့သည်။သူ့လက်ရာမော်ဒန်ဝတ္ထုတွေလည်းဖတ်ရသည်။ မြန်မာစာပေလောကအတွက် သူလမ်းကြောင်းအသစ်တစ်ခုဖောက်သည်ကို သတိထားမိကြသူများသော်လည်း ကျွန်တော်တို့ဒေသအတွက်လမ်းကြောင်းအသစ်တစ်ခုဖောက်ပေးခဲ့သည်ကိုတော့ သိသူနည်းမည်ထင်ပါသည်။ ၁၉၉၆ နှောင်းပိုင်းကာလ။ ဦးငြိမ်းအေးအဖြစ်။ […]