ရုပ်ပုံလွှာ

အခါတစ္ပါးမွာ ဆင္ပ်ံနဲ႔ ျခေသၤ့ ပ်ံတို႔ ႏွစ္ေကာင္ဟာ သူတို႔ရဲ႕အစာျဖစ္တဲ့ တိမ္ၫႊန္႔တိမ္သားကို လုယက္စား ေသာက္ၾကရာကစလို႔  အမ်က္ေတြ ထြက္ၾကၿပီး တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ ရန္သတ္ၾကေတာ့သတဲ့။   အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ရာ အလို႔ငွာ လွည့္လည္ေနတဲ့ ေလာကနတ္သားနဲ႔ ရန္သတ္ေနၾကတာ ေတြ႕ေတာ့တာပါ။ ျခေသၤ့ပ်ံနဲ႔ ဆင္ပ်ံတို႔...

သူတစ္ခုခုစမ္းသပ္ ထုတ္လုပ္ေတာ့ မည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ဇနီး ျဖစ္သူက ေခါင္းႀကီး (က်ိန္း)ေနသည္။ လက္ရွိ ထမင္းဆိုင္ေလးေရာင္းခ်ၿပီး မိသားစု စား၀တ္ေနေရးလုပ္ေနရသည့္ သူတို႔ မိသားစုအဖို႔ ေခါင္းႀကီး(က်ိန္း)မည္ဆိုလည္း ႀကီး(က်ိန္း)စရာ။ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုလုပ္တိုင္း စက္ယႏၱရားဖိုး ကုန္က်သည့္ေငြက က်ပ္သိန္းေလးငါး ဆယ္ မက။ လင္ေတာ္ေမာင္ ၀ါသနာပါသည့္...

"ဒီမြေက ကျွန်တော်တို့မြေ၊ ကျွန်တော် တို့ဘိုးဘွားစဉ်ဆက် လက်ထက်ကတည်း က လုပ်စားလာတဲ့မြေပါ"ဟု စောတာဝါး လက်ညှိုးထိုးပြနေသည့် နေရာက သဘာဝ ဓာတ်ငွေ့ ပိုက်လိုင်းနှစ်ခု မျဉ်းပြိုင် ဖြတ် သန်းသွားသော ဥယျာဉ်ခြံ တစ်နေရာ။ ထိုဓာတ်ငွေ့ပိုက်လိုင်းနှစ်ခုမှာ...

အခုတော့ ဘာမျှစိုက်ပျိုးစားသောက် ၍ မရတော့သော ကွင်းပြင်ကြီးဖြစ်သွား လေပြီ။ ၁၃ ဧကကျယ်သည့် ထိုကွင်းပြင် ကြီးသည် တစ်ချိန်က ကွမ်းသီးပင်များ စိုက်ပျိုးထားသည့် ဖထီးစောဒါးရွှေတို့ မိသားစု စားဝတ်နေရေးကို အဓိကဖြေရှင်း ပေးနေသည့် ဘဏ္ဍာသိုက်ကြီးတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။

ထိုင်းနိုင်ငံ ဘန်ကောက်မြို့၏ ဟိုတယ်ကြီးများနှင့် စားသောက်ဆိုင်များတွင် အညှာခြွေပြီးသား ငရုတ်သီးစိမ်းများကို တွေ့ရပါလိမ့်မည်။ ထို အသင့်စား ငရုတ်သီးစိမ်းများထဲ တွင် အသက်၆၃နှစ်အရွယ် မြန်မာပြည်သားရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမကြီး ဒေါ်မိစန်း အညှာခြွေထားသည့် ငရုတ်သီးတောင့်လေးများ ပါကောင်းပါနေလိမ့်မည်။

“တနသၤာရီတိုင္းသည္ ဆီအိုးႀကီး ျဖစ္ေစရမည္”ဟူသည့္ ေဆာင္ပုဒ္က ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာအတြက္ နတ္ဆိုးတို႔၏ က်ိန္စာ။ ထိုေဆာင္ပုဒ္က ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး ရြာကို အစိမ္းေရာင္ကႏ္ၱာရထဲ ပိတ္မိေစခဲ့ ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ စူငယ္ဘာလိုင္း ေက်းရြာအုပ္စုမွ ေခ်ာင္းဖ်ား ႀကီးရြာသည္ ထား၀ယ္-ေကာ့ေသာင္း အမွတ္ ၈ ျပည္ေထာင္စု လမ္းမႀကီးနံေဘး...

မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္အခ်ိန္ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းေျမေပၚ ေျခခ်လိုက္ေတာ့ ပထမဆုံးၾကားရသည္က ဗုံသံဆိုင္းသံနဲ႕ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး၏ သီခ်င္းဆိုသံ။ ေနရာက ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္၊ ကတန္ကၽြန္း ႀကီးေပၚက အိမ္ေျခတစ္ရာေက်ာ္ရွိသည့္ ထိန္ေခ်ာင္းဆိုတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာ။ ေအာင္ေတာ္မူ သာသနာ့ရိပ္သာေက်ာင္း ဟု အမည္ရသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း က...

စေတာ့ဟုမ္းၿမိဳ႕အလယ္က ထင္ရွားတဲ့ အေဆာက္အအံုႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အျပင္ ဘက္နံရံကိုမွီလို႔ ကေလးမေလးတစ္ ေယာက္ ထိုင္ေနရဲ႕။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေလးလည္း ကိုင္လ်က္ သား။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕လြယ္အိတ္ေလးထဲ ေက်ာင္းစာအုပ္ တခ်ိဳ႕လည္း ရွိလို႔ေနျပန္ တယ္။ ေသခ်ာတယ္ ဒီကေလးမေလးဟာ ေက်ာင္းသူေလး ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို အခိ်န္က...

အဝေးကကြည့်လိုက်လျှင် ထီသည် ကားအလားထင်ရသည်။ ကိုကိုင်ဇာဝင်း က သူပိုင်ယာဉ်၏ နောက်ခန်းတစ်ခုလုံးကို ကွန်တိန်နာ အအေးခန်းကားကဲ့သို့ မှန် အထူဖြင့် စီမံလိုက်သည်။ ကြမ်းခင်းတစ်ခုလုံးကိုလည်း အလွယ် တကူ ဆေးကြောရလွယ်ရန် ရေလုံအောင် စီမံထားသည်။ ပြီးတော့...

"ဆုတံဆိပ်တွေလား..၊ တစ်ခုမှ မရှိ တော့ဘူးကွ၊ မက်လည်း မမက်မော အားလုံး ပေးပစ်လိုက်ပြီ.." သူ့အသံက တစ်ခုခုကို သရော်ချင် စိတ်တွေ..၊ ဘဝကို ဟားတိုက်ပစ်လိုက် ချင်စိတ်တွေနှင့်အတူ ရောပြွမ်းထွက် ကျလာ၏..။ ထားဝယ်ဘုရားကြီးဝင်းရှိ နောင်တော်ကြီးစေတီ၏ ဆည်းလည်းသံလေးများကလည်း သူ့အခံဓာတ်ကို ထောက်ပံ့တိုးဆွပေးနေ သယောင်ယောင်..၊ ကလူကျီစယ်နေသယောင်ယောင်..။ သူ့အမည်ကို "ဦးစိန်ဝင်း"...