ႏွစ္သစ္မကူးခင္ ႐ုတ္တရက္ အေၾကာင္းဖန္လာလို႔ ရွင္ေမာ္ကို ကၽြန္မ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရွင္ေမာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဘယ္ပုံလို႔ တခါမွမၾကားဖူးတာမို႔ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့လည္း မေမၽွာ္လင့္ထားပါဘူး။ အတူသြားမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက ခရီးလမ္းေဝးတာမို႔ ညအိပ္ရမယ္ဆိုတာရယ္၊ ညအိပ္ဖို႔တဲေလးေတြရွိတယ္ ေျပာတာေၾကာင့္ အဝတ္ပိုတစ္စုံ ထည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၃ ေယာက္ ထားဝယ္ကေန ရွင္ေမာ္ကို ခရီးစခဲ့တယ္။
လမ္းတစ္ေလၽွာက္ လမ္းခင္းေနတာမို႔ သုံးေယာက္သား ဖုန္တစ္လုံးလုံး ျဖစ္တာကလြဲၿပီး မြန္ျပည္နယ္သူျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မရွိတာေၾကာင့္ ဇာမခ်ဲ႕ေတာ့ပါဘူး။ ၃ နာရီၾကာဆိုင္ကယ္ခရီး အၿပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရွင္ေမာ္ေတာင္ေျခကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေတာင္ေျခက စားေသာက္ဆိုင္မွာ အေအးေသာက္ ခရီးတစ္ေထာက္နားၿပီးတာနဲ႔ေတာင္တက္လမ္းကိုတက္ရပါတယ္။ ေျမနီလမ္းတေလၽွာက္ ေတာင္ပတ္လမ္းကို ေျမသား ထပ္ဖို႔ထားၿပီး အပင္ေတြလဲ ရွင္းလင္းထားလို႔ ေတာင္ေပၚလမ္းဟာ မေအးျမေတာ့။ ရင္သပ္အံ့ေမာစရာတခုကေတာ့ ေတာင္ပတ္လမ္းေဘး ဆိုင္ကယ္ျဖတ္ေမာင္းရင္း ေတြ႕ေနရတဲ့ ႐ႈမညီးစရာ ပင္လယ္ျပာ။
တကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းတဲ့အထိ ဆိုင္ကယ္စီးခဲ့ရတဲ့ အေမာေတြေျပေစတဲ့ အဲဒီ႐ႈခင္းေလးေၾကာင့္ အေမာမေျပခင္မွာဘဲ ဆိုင္ကယ္နား အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး အေျပးလာၿပီး “မိုင္းခြဲေနလို႔အႏၲရာယ္ရွိတာေၾကာင့္ခဏေစာင့္ပါ”ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးကို ခဏရပ္ခိုင္းပါတယ္။
ေနရာကရွင္ေမာ္အနား ေရာက္ခါနီးေလး။
ဒါနဲ႔ အနားကအလုပ္သမား တဲထဲ ခဏဝင္ထိုင္တုန္းမွာပဲ ‘အုန္း’ ခနဲ မိုင္းခြဲသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ “ဒီအသံေတြေၾကာင့္ အနားက ေတာ႐ိုင္းတိရစၧာန္ေလးေတြ လန္႔ေျပးၾကေတာ့မွာပဲ”လို႔လိုက္ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကစိုးရိမ္စြာနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။
ေတာင္ပတ္လမ္းတေလၽွာက္ဆိုင္ကယ္နဲ႔တက္လာေတာ့လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ ဝန္းက်င္ သူတို႔တကၠသိုလ္တက္တုန္းက ရွင္ေမာ္ကိုကားနဲ႔ တည အိပ္လာရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေတာင္ေျခမွာ ေတာထူလြန္းၿပီး လမ္းေလၽွာက္တက္ရတဲ့အေၾကာင္း ႏွေျမာတသသ ေျပာျပပါတယ္။ သူေျပာတာကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိေပမယ့္ လက္ရွိမွာေတာ့ အဲဒီအေျခအေန မရွိေတာ့ပါဘူး။
ေရွ႕ဆက္လာေတာ့ ဘုရားဖူးယာဥ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တဆိုင္ကို ဘြားခနဲ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး အပင္ႀကီးတပင္ေအာက္ ဆိုင္ကယ္နားပါတယ္။
“ဒါရွင္ေမာ္ပါပဲ”တဲ့။
ကၽြန္မေတြ႕ေနရတာ မြန္ျပည္နယ္၊ မုဒုံၿမိဳ႕က ကန္ေတာ္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္တန္းေလာက္ေတာင္ မစည္တဲ့ေနရာတခုပါ။ ရွင္ေမာ္ရဲ႕ ရင္ျပင္လို ေျမကြက္လပ္ရဲ႕ ေအာက္ဘက္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေတာင္ပတ္လမ္းကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ပင္လယ္ႀကီးဆီ ဆင္းဖို႔ လမ္းရွိတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းကေျပာေပမယ့္ သူလည္း ဘယ္လိုသြားရမွန္း မသိပါဘူး။ တကယ္တမ္း ေတာင္ပတ္လမ္းေပၚက ပင္လယ္ကိုျမင္ခဲ့ရတုန္းက ရွင္ေမာ္မွာ ဘုရားလည္း ဖူးလို႔ရၿပီး ပင္လယ္ထဲလည္း ေရဆင္းကူးလို႔ရမယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတာက ထားဝယ္သူ၊ ထားဝယ္သားေတြ အတြက္ တန္ဖိုးတခုရွိတဲ့ ရွင္ေမာ္ဟာဒါပဲလားေပါ့။
အတူလိုက္ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ရွင္ေမာ္ေတာင္အေပၚထိ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြတက္ဖို႔ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ေျပာေနတာက သဘာ၀ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေလးထားတဲ့ ခရီးသြားလာေရးကို ဦးတည္ေစေပမယ့္ ရွင္ေမာ္ေတာင္ထိပ္ထိ လမ္းေဖာက္ခဲ့တဲ့တနသၤာရီတိုင္းအစိုးရ (သို႔) တာဝန္ရွိသူေတြကေတာ့ ဘယ္လို စဥ္းစားေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ပါဘူး။
စူးစမ္းမိသေလာက္ ေဒသထြက္ အမွတ္တရပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ေနရာလည္း မရွိပါဘူး။
သုံးေယာက္သား ညအိပ္မယ္လို႔ စီစဥ္ထားလို႔ စိတ္ထဲမယ္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးေတာင္ေပၚကလို တည္းခိုစရာထမင္းဆိုင္က အခန္းက်ဥ္းေလးေတာင္ မရွိရွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေတြ႕လိုက္ရတာက ဟင္းလင္းျပင္ ဇရပ္တေဆာင္မို႔ ေစာင္ေတာင္ မသယ္လာတဲ့ ကၽြန္မတို႔ သုံးေယာက္ စိတ္ေလၽွာ႔လိုက္ၾကပါတယ္။
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ ခဏနား၊ ဖုန္ေတြသုတ္ၿပီးေတာ့မွ ဘုရားတက္ဖူးေတာ့ ဘုရားျပဳျပင္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘုရားဖူးၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားေဘးက ပင္လယ္ဘက္ ဆင္းတဲ့လမ္းဘက္ကို ဆင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္ ၁၁ ခြဲေလာက္ရွိၿပီမို႔ ေနေတာ္ေတာ္ ျပင္းေနပါၿပီ။ ဘုရားကေန ဆင္းတဲ့လမ္းကို ေႂကြျပားကပ္ထားတာမို႔ ပိုေကာင္းေနတယ္ ထင္ရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ေတာလမ္းေလးအတိုင္းထားရင္ အဲေလာက္မတ္မယ္ မထင္ဘူး လို႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေလွကားအဆုံးထိ ဆက္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
အဲေအာက္မွာေတာ့ လူလုပ္ေလွကားမရွိဘဲ ေျမသားလမ္းေလးအတိုင္းမို႔ ပိုေက်နပ္ရပါတယ္။ လမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း ဆက္ေလၽွာက္ေတာ့ ေက်ာက္ခဲျပားျပားေလးေတြကို ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ဆင့္ထားတာကို ေတြ႕ရလို႔ ယုံၾကည္မႈေတြအေၾကာင္း ေတြးမိၿပီး ကၽြန္မတို႔ ရယ္မိပါတယ္။ လမ္းအဆုံးမွာေတာ့ ေက်ာက္ေဆာင္တခု ၾကားၫွပ္ၿပီး ထုထားတဲ့ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ဘုရားတဆူကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ဘုရားကို ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားမပိေအာင္လို႔ အေမႊးတိုင္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ေဆာင္ကို ပင့္ေထာက္ထားတာကို အမ်ားအျပားေတြ႕ရေတာ့ မၾကာေသးမီက ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အိႏၵိယကားထဲက ဇာတ္လိုက္ PK (ပီေက) ရဲ႕ စမ္းသပ္မႈအေၾကာင္း သတိရမိေစပါတယ္။ ပီေကက လူေတြရဲ႕ ယုံၾကည္လြယ္မႈကို ေက်ာက္ခဲတလုံးကို ကြမ္းတံေတြး အနီေရာင္ဆိုးၿပီး ပိုက္ဆံနည္းနည္းက်ဲၿပီး လက္ေတြ႕ျပခဲ့တာပါ။ သူခ်ထားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တန္းစီၿပီး လာရွိခိုး၊ ပိုက္ဆံထည့္ၾကတယ္။ ဘုရားဆိုတာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘဲ လူေတြရဲ႕ ေၾကာက္တတ္ ယုံၾကည္လြယ္တတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုေတြးမိေစပါတယ္။
အျခားေနရာေတြနဲ႔မတူဘဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြဆီ ပင္လယ္လႈိင္းပုတ္သံကို ဒီေနရာကေနပဲ ခံစားႏိုင္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းကေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္မ မခံစားရတာအမွန္ပါ။ ေမၽွာ္ရစ္ထက္ ေနရာက်ယ္ပါလ်က္၊ ႐ႈခင္းေကာင္းပါလ်က္ သဘာ၀ကို လူလုပ္ အေဆာက္အအုံေတြ ဖ်က္တာမို႔ သဘာ၀ကိုခံစားဖို႔ အခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဘုရားေပၚ ျပန္အတက္ ရင္ျပင္ေအာက္က ကြန္ကရစ္ ထိုင္ခုံမွာ ပင္လယ္ျပင္ကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မတို႔ သုံးဦး စီမံခန္႔ခြဲမႈ အလြဲေတြ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေတာင္ေပၚ ဘုရားေက်ာင္းကန္ အေဆာက္အအုံ ေဆာက္ဖို႔ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ အားတက္သေရာထည့္ၿပီး ကုသိုလ္ယူေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔အေတြးထဲမွာေတာ့ သမိုင္းဝင္ဘုရားေလာက္သာ ထားၿပီး သဘာ၀အေျချပဳ ခရီးသြားလာေရး လုပ္ငန္းလုပ္ရင္း သဘာ၀လည္းထိန္း၊ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ဝင္ေငြလည္းရၿပီး အပန္းေျပမယ့္ အစီအမံမ်ိဳးကိုပဲ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
တကယ္က သဘာ၀အေျခခံ ခရီးသြားလာေရးဆိုတာ သဘာ၀နဲ႔အနီးစပ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ေငြေၾကးအကုန္အက်လည္း နည္းပါတယ္။ ရွင္ေမာ္အစစ္ကို လာဖူးလွည့္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေခၚလို႔ အလယ္ဆင့္ထဲ ဘုရားဖူးဖို႔ ဆင္းလာေပမယ့္ ဘယ္ဆင္းတုက ရွင္ေမာ္အစစ္မွန္း မသိခဲ့ရပါဘူး။
အဂၤလိပ္ေတြ ေတြ႕ရင္ ၿပဳံးစိစိ ျဖစ္ေလာက္စရာ ‘No Enter Women’ ‘မိန္းကေလးမဝင္ရ’လို႔ ေျပာခ်င္ပုံရတဲ့ သဒၵါလြဲေနတဲ့ အဂၤလိပ္စာတမ္းေတြ ေတြ႕လို႔ ကၽြန္မတို႔တေတြ ရယ္မိပါေသးတယ္။
ရွင္ေမာ္ဆိုတာ ေတာႀကီးေတာင္ႀကီး၊ ပင္လယ္လႈိင္းပုတ္သံေတြနဲ႔ ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ေနရာလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ ျပရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ အျပန္က်ေတာ့ ဘုရားအလွဴခံေဂါပက ေရွ႕နားကပ္ထားတဲ့ ေျမပုံထဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ျမင္းခြာေအာ္ ဆိုတာကိုေတြ႕လို႔ အဲဒီကိုထပ္သြားၾကမယ္ဆိုၿပီး ျပန္လွည့္လာပါတယ္။ ဘုရားဘက္ကအထြက္မွာ သစ္တုံးႀကီးကို ထြင္းထားတဲ့ မသုံးေတာ့ေလာက္တဲ့ အုံးေမာင္းအႀကီးႀကီးတခုကို ေဆာက္လုပ္ျပဳျပင္ေရးအတြက္ ပုံထားတဲ့ သဲပုံၾကားနစ္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက လူေတြအသစ္ကိုမွ ေကာင္းတယ္ထင္၊ အေဟာင္းကို စြန္႔တတ္ၾကတဲ့စိတ္ေလးကို သတိထားမိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခု ေျပာစရာက အိမ္သာကိစၥ။ ရွင္ေမာ္ေတာင္ေပၚမွာ အိမ္သာေတြ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ေတာ္ေတာ္သန္႔ၿပီး ေကာင္းတာ ေတြ႕ရတယ္။ ထားဝယ္လူမႈေရးအသင္း (မႏၲေလး) က လွဴထားတာဆိုၿပီး စာတမ္းကပ္ထားေတာ့ အေဝးေရာက္ ထားဝယ္ေတြရဲ႕ ကုသိုလ္အတြက္ သာဓုေခၚရတယ္။
ဒါေပမယ့္ အိမ္သာႏွစ္ခါ သြားတက္ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေရမေလာင္းထားတာနဲ႔ပဲ ႀကဳံခဲ့သတဲ့။ “အိမ္သာေဆးရတာ ျပႆနာ မဟုတ္ေပမယ့္ အျခားေဒသက ဧည့္သည္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ရွက္စရာႀကီး”တဲ့ေလ။ ဟုတ္ပါရဲ႕……။ ရွင္ေမာ္လာၾကတာ ကားႀကီးကားငယ္နဲ႔ အထက္ျမန္မာျပည္ကေကာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြေရာ။
ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေနရင္း တခါခါ သာသနာ႔ဧရိယာနားကပ္ရပ္ကို ေက်ာက္မိုင္းခြဲသံေတြ ၾကားေနရေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းလွပုံ၊ ခရီးသြားလုပ္ငန္း စီးပြားေရး စိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႔ ေဝးလွပုံကိုေတြးမိပါတယ္။
ဘုရားေပၚကျပန္ဆင္းၿပီး ေတာင္ေျခနားအေရာက္ ကၽြန္မတို႔တေထာက္ နားခဲ့တဲ့ဆိုင္မွာ နာမယ္ႀကီးေနတဲ့ ျမင္းခြာေအာ္ဘယ္မွာလဲ ေမးေတာ့မွ ဆိုင္ထဲက ဦးေလးတေယာက္က “ဒါျမင္းခြာေအာ္ပဲ ဒါေပမယ့္ ျမင္းခြာရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ပုံ ျဖစ္ေနတာလို႔” ထားဝယ္လိုေျပာၿပီး ‘ျမင္းခြာေအာ္’ လို႔ တပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ဆိုင္းဘုတ္ကို လက္ၫႈိးထိုးေျပာေတာ့မွ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ျမင္းခြာေအာ္ဆိုတာ ဒါပါလားလို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။
ေနာက္က ပင္လယ္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဒီတခါေတာ့ တကယ္ ပင္လယ္အရသာ ခံစားရၿပီဆိုၿပီး ေပ်ာ္မိပါတယ္။
ထမင္းစားလို႔ရလား ဆိုေတာ့ ရတယ္ ဆိုၿပီး စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြမွာေပါ့။ ဘန္ဂလိုေတြေဆာက္ေနတာ ေတြ႕လို႔ ေမးေတာ့ အဲဒီနားသြားစားလို႔ရတယ္ ဆိုင္ထဲက လူေတြက ေျပာပါတယ္။ နည္းနည္း စူစမ္းၾကည့္ေတာ့ ျမင္းခြာေအာ္စားေသာက္ဆိုင္ဟာ ဖက္မိုး၊ ယိုင္ကာ ဘန္ဂလိုနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တာ သိလိုက္ရပါတယ္။
ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ကမ္းစပ္ထိေရာက္သြားေတာ့ အစြန္ဆုံးဘန္ဂလိုမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရၿပီးေမးမယ္ ႀကံေတာ့မွ ထိုင္းက အလုပ္ၾကမ္းဝတ္စုံေတြ ဝတ္ထားတာကို ၾကည့္ၿပီး ထိုင္းေတြမွန္း သိရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပင္လယ္ကဗြီးပင္လိုလို အပင္ငယ္ေလးေအာက္က ဝါးကြပ္ပ်စ္အေဟာင္းေလး ေတြ႕လို႔ သုံးေယာက္သား ဝမ္းသာအားရ သြားထိုင္ရင္း ထမင္း၊ ဟင္းေတြ ေရာက္လာဖို႔ ေစာင့္ၾကပါတယ္။
စားၿပီး ေသာက္ၿပီးက်မွပဲ ဘာေၾကာင့္ ထိုင္းေတြ ဘန္ဂလိုပုံစံတဲေလးေတြ ကမ္းေျခမွာ လာေဆာက္ေနတာလဲဆိုတာကို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မေက်မခ်မ္းျဖစ္တာလည္း ပါတာေပါ့။ ကနဦးထင္လိုက္တာကေတာ့ ထားဝယ္သားစားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္က အစားအေသာက္ေရာင္းၿပီး ထိုင္းေတြက ဘန္ဂလိုငွားစားမယ္ေပါ့။
ဒါဆို ရွင္ေမာ္က ဇရပ္မွာ မတည္းခ်င္တဲ့ ရပ္ေဝးဧည့္သည္ေတြ ညအိပ္တည္း၊ ကမ္းေျခမွာ အပန္းေျဖလို႔ရၿပီေပါ့။ ကိုယ့္တြက္ကိန္းနဲ႔ ကိုယ္ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ထိုင္ေနတဲ့ ကြပ္ပ်စ္နား ထိုင္းေတြ အမႈိက္မီး႐ႈိ႕၊ အမႈိက္ေတြ ရွင္းလုပ္ေနတာကိုေတာ့ ၾကည့္မရပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့မွပဲ တေန႔ငါးေထာင္နဲ႔ ဘန္ဂလိုေဆာက္ဖို႔ ထိုင္းေတြ ႐ြာက ေခၚခိုင္းတဲ့ ေကာင္ေလးေတြေျပာျပလို႔ ထိုင္းလင္မယား ျမင္းခြာေအာ္ကို အပိုင္သိမ္းထားတဲ့အႀကံကို သိလိုက္ရေတာ့ ရင္ထုမနာျဖစ္ရပါတယ္။
ျမင္းခြာေအာ္ရွိတဲ့ ၾကက္လႊတ္႐ြာပိုင္ေျမျဖစ္တဲ့ ျမင္းခြာေအာ္ စားေသာက္ဆိုင္အစပ္ကေန သခ်ိဳင္းထိေျမကို တစ္ႏွစ္ငါးသိန္းနဲ႔ ႐ြာရန္ပုံေငြရေအာင္ဆိုၿပီး ထိုင္းေတြကို ၅ ႏွစ္စာ ငွားထားပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္စားေသာက္ဆိုင္ပါ ေဆာက္ၿပီး ေရာင္းေတာ့မွာဆိုေတာ့ မူလရွိတဲ့ တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ျမင္းခြာေအာ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ စီးပြားပ်က္ရေတာ့မွာပါ။
“ေအာ္ ထားဝယ္ေတြ ထိုင္းမွာ ကၽြန္ခံလို႔မွမ၀။ ကိုယ့္ျပည္မွာ ထိုင္းကၽြန္ ထပ္ခံခ်င္သပ”လို႔သာ ေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မတို႔လို ျမင္းခြာေအာ္ကို ခဏတျဖဳတ္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြေတာင္ ဒီေလာက္ ေငြေၾကးနဲ႔ ေျမငွားခက မတန္ဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ ျမင္းခြာေအာ္ ႐ြာသားေတြ ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ပိတ္ေနရသလဲ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး က ငါးႏွစ္စာ ေငြ ၂၅ သိန္းကို ရပ္႐ြာအတြက္ ဘာေၾကာင့္မက္ရသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။
တကယ္တမ္း ဒီလို ႏိုင္ငံျခားသား ထိုင္းေတြကို ငွားမယ္ဆိုရင္ ဒီထက္မကတဲ့ ေဈးနဲ႔ ငွားေပးရမွာပါ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေထာက္ျပတဲ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေနာက္တခ်က္က ထိုင္းေတြလာလုပ္တယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈတစ္ခု ျဖစ္လို႔ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒအတိုင္း လုပ္ရမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လို႔မ်ား ဒီထိုင္းလင္မယားဟာ အလည္အပတ္ဗီဇာနဲ႔ လာတယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသား ဥပေဒအရ တရားမဝင္ စီးပြားလုပ္တာမို႔ ဖမ္းလို႔ေတာင္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
[ယင္း ဘန္ဂလို လုပ္ငန္းကုိ ပစ္တုိင္းေထာင္ သမ၀ါယမ လီမိတက္က ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံထားၿပီး ထုိင္းလင္မယားႏွစ္ဦးမွာ ထုိင္းမွ ဧည့္သည္ရရန္ႏွင့္ အျခား လုပ္ငန္းပုိင္းဆိုင္ရာတြင္ ပူးေပါင္း လုပ္ကုိင္ေနျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ယင္းလီမိတက္ အတြင္းေရးမွဴး ဦးေစာညီညီေသာင္းက ေနာက္ပုိင္းတြင္ ျပန္လည္ေျဖရွင္းလာပါသည္။ အယ္ဒီတာ]
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔နယ္သားေတြ အျမင္မရွိေၾကာင္းကိုလည္း သေဘာေပါက္မိပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရမွာေနၿပီး ကိုယ့္ေျမကိုဘယ္လိုသုံး၊ စီးပြားရွာရမယ္မွ မသိဘဲေလ။
နဂိုျမင္းခြာေအာ္ဆိုင္မွာ အိမ္သာေတာင္မရွိဘူး။ ထိုင္းေတြက အိမ္သာ၊ ေရခ်ိဳးခန္း ေဆာက္တယ္။ ကိုယ့္ေျမကထြက္တဲ့ သစ္၊ ဖက္႐ြက္ေတြနဲ႔ တဲေဆာက္တယ္။ ကိုယ့္ဆီကထြက္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္၊ အသား၊ ငါး၊ ပင္လယ္ပုစြန္၊ ဂဏန္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကို ျပန္ရိတ္ၾကေတာ့မွာကို မခ်ိတင္ကဲျဖစ္႐ုံမွတပါး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ကၽြန္မတို႔သုံးေယာက္ ေတာက္ေခါက္သာ ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္တေခါက္ေတာ့ ထိုင္းေတြ ရိတ္တာခံဖို႔ ကၽြန္မ ျမင္းခြာေအာ္ကို ျပန္သြားၾကည့္ခ်င္ေနပါတယ္။ ႀကဳံႀကိဳက္ရင္ေပါ့ေလ။
[တနသၤာရီ အပတ္စဥ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၃၅ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္]
