ည ၁၁ နာရီေက်ာ္ၿပီ။ က်ဳပ္နားစည္ကို ဘူဒိုဇာေတြ ထပ္ကာထပ္ကာတက္နင္းတာ ခံေနရတယ္။ ဘူဒိုဇာတင္မဟုတ္ ေျမႀကီးသယ္တဲ့ကားႀကီးေမာင္းသံေတြ၊ တတီတီျမည္ေနတဲ့ ကားေနာက္ဆုတ္သံေတြ၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သံစည္ပိုင္း အႀကီးႀကီးကို နားအနားကပ္ၿပီး သံေခ်ာင္းနဲ႔ေခါက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ က်ယ္ေလာက္စူးရွတဲ့ အသံဆိုးႀကီးတစ္ခု။ နာနာဘာ၀အႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္ေနေလေရာ့သလား။
ပထမေတာ့ က်ဳပ္အိမ္မက္မက္ ေနတယ္ထင္တာ။ ေသခ်ာေအာင္ အိပ္ယာကထၿပီးနားစြင့္ၾကည့္မိမွ က်ဳပ္အိမ္မက္ မက္ေနတာ မဟုတ္။ ၾကားေနက်အသံ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး က်ဳပ္တုိ႔ရြာသူရြာသားေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးေနတဲ့အသံ။ လာရာက ရြာေတာင္ဘက္ ဒယ္လ္ကို အႀကီးစားသတၱဳတူးေဖာ္ထုတ္လုပ္ေရး စက္ရံုဆီက ထြက္လာတဲ့အသံဆိုး။
က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္ အလယ္တန္းဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ ေအာ္က်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကံေပါက္သတၱဳတြင္းစီမံကိန္း ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံက ခဲမျဖဴ၊ အၿဖိဳက္နက္ထုတ္တဲ့ အႀကီးစားသတၱဳတြင္းေတြထဲက တစ္ခု။ အဲဒါက က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ ရွိတာဆိုေတာ့ စာက်က္လို႔ အဲဒီအပိုဒ္ေရာက္ရင္ က်ဳပ္က အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ေဘးပတ္၀န္းက်င္က မၾကားၾကားေအာင္ ေအာ္ဆိုခဲ့တာဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ရြာေလးက ဒီသတၱဳတြင္းစီမံကိန္းဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ကေတာင္ က်ဳပ္တို႔ဖတ္စာအုပ္ထဲကို ထည့္သြင္း ျပ႒ာန္းရတယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြၾကားၿပီး ဂုဏ္ယူေစခ်င္လုိ႔။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီသတၱဳတြင္း အတြက္ သိပ္ဂုဏ္ယူတာကိုးဗ်။ ဒီသတၱဳတြင္းက က်ဳပ္တို႔ရြာရဲ႕ အသက္လို႔လည္းဆို ႏိုင္တယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ရြာသူရြာသား အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ လူမႈဘ၀မ်ားစြာက ဒီသတၱဳတြင္းအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မွီတည္ခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကံေပါက္ဆိုတာ ဒီသတၱဳတြင္းလုပ္ငန္းအေပၚမွာ မွီခိုၿပီးမွ ျဖစ္တည္လာတဲ့ ရြာလို႔ေတာင္ ဆိုရင္ဆိုလို႔ ရႏိုင္ေသးရဲ႕။
က်ဳပ္က သတၱဳတြင္းကို သိပ္ခ်စ္တာဗ်။ က်ဳပ္အဘိုးက အစိုးရက ဦးစီးလုပ္ကိုင္တဲ့ ဒီသတၱဳတြင္းစီမံကိန္းမွာ ေရပန္းဆရာလို႔ က်ဳပ္အေမေျပာျပတယ္ဗ်။ ေရပန္းဆရာဆိုတာကေတာ့ ေတာင္နံရံေတြက သတၱဳေၾကာေတြကို အားျပင္းတဲ့ ေရပိုက္ေခါင္း တစ္ခုနဲ႔ ထိုးခ်၊ ၿဖိဳခ်ရတဲ့အလုပ္ေပါ့။ က်ဳပ္အေဖကေတာ့ ပိႆာစား သတၱဳတြင္းအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ပိႆာစားဆိုတာကေတာ့ ေတာင္နံရံေတြမွာ လိုဏ္ေခါင္းေတြေဖာက္ၿပီး သတၱဳရွာတဲ့ အလုပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဒသစကားနဲ႔ေတာ့ ဂူေဖါက္တယ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပိသာစားေတြကေတာ့ ဂူမေဖါက္ဘဲ ေခ်ာင္းထဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ ေတာင္ေၾကာ ေတြေပၚမွာ လက္ယက္တြင္းေတြနဲ႔ သတၱဳက်င္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ရလာတဲ့သတၱဳေတြကို အစိုးရကသတ္မွတ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ သတၱဳတြင္း ၀န္ႀကီးဌာနကို အပ္ရတာ။ က်ဳပ္ဘႀကီးေတြ၊ ဦးေလးေတြ၊ အစ္ကိုေတြအားလံုးနီးပါးနဲ႕ က်ဳပ္တို႔ရြာက က်ဳပ္သိတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားပဲ ဒီသတၱဳရွာေဖြတဲ့အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးခဲ့ၾကတယ္။
သတၱဳတြင္းဟာ က်ဳပ္တုိ႔ အသက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔ဘ၀ျဖစ္ခဲ့တယ္။
က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဟာ က်ဳပ္တို႔အေဖ ဂူေဖာက္တဲ့ေတာင္ေပၚကို အေမနဲ႔အတူတိုက္လိုက္ၾက၊ ေတာထဲမွာေတြ႔တဲ့ စားလို႔ရသမွ်သစ္သီး၀လံေတြကိုခူးစားၾက၊ ဂူထဲမွာ အေဖ ယမ္းခြဲ(ဒိုင္းဒမိုက္နဲ႔ေတာင္နံရံမွသတၱဳေၾကာကိုၿဖိဳခ်ျခင္း) လိုက္လို႔ ထြက္လာတဲ့ ယမ္းမႈန္႔ေတြကို အံ့ၾသတႀကီးစူးစမ္းၾက၊ ယမ္းခြဲထားတဲ့ ေျမသား၊ ေက်ာက္စိုင္ေတြကိုဖယ္လိုက္ရင္ ထြက္က်လာတတ္တဲ့ သတၱဳအတံုးအခဲေတြကို ညီအစ္ကိုေတြ ၀ိုင္းလုၾကနဲ႔ သိပ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ ၾကည့္လို႔။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က သတၱဳတြင္းကိုခ်စ္တာ။
ခုေတာ့ က်ဳပ္သတၱဳတြင္းကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူး။ သတၱဳတြင္းကိုမုန္းတယ္လုိ႔ေတာင္ ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။ ခ်စ္လိုက္ မုန္းလိုက္ လုပ္လုိ႔ က်ဳပ္ကို မ်က္ႏွာမ်ားတယ္လို႔ေျပာရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္သတၱဳတြင္းကို မုန္းသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မုန္းဆို သတၱဳတြင္းက က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္ကလို ေပ်ာ္ဖုိ႔မေကာင္းေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ကို အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္ေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေနထိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္။ သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ထိခိုက္မႈေတြ ႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္သတၱဳတြင္းကို မုန္းသြားတာ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အစိုးရက သတၱဳတူးေဖာ္မႈကို ပုဂၢလိက ကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဒယ္လ္ကို ကုမၸဏီကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔က က်ဳပ္တို႔ေတြ႔ဖူးခဲ့သလို ေတာင္နံရံေတြက သတၱဳေၾကာေတြကို ေရပန္းနဲ႔ မထိုးဘူးဗ်။
ေတာင္ေတြကို ၿဖိဳပစ္တာ။ ေျမတူးစက္ေတြ၊ ဘူဒိုဇာေတြစံုလို႔။ အရင္ကလို ပိႆာစားေတြကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္မေပးေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္က ေငးေမာၾကည့္ရႈခဲ့ရတဲ့ ရြာအေနာက္ေတာင္ဘက္က စိမ္းစိုတဲ့ေတာင္တန္းေတြဟာ ခုေတာ့ ေတာင္ကတံုးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ရြာအေရွ႕ ေတာင္ဘက္မွာ သတၱဳအေခ်ာသတ္ထုတ္တဲ့စက္ရံုႀကီး တစ္ခုေဆာက္ထားတယ္။ တရုတ္ဘက္က ပညာရွင္ေတြလည္း ရွိတယ္။ သတၱဳပါတဲ့ေျမေတြကို ကားႀကီးေတြနဲ႔ စက္ရံုဆီသယ္၊ အဲဒီေျမေတြကို သံစည္အႀကီးႀကီးေတြထဲကို ထည့္ၿပီး သံလံုးေတြနဲ႔ ေျမမႈန္႔ေတြျဖစ္သြားေအာင္ေျခ၊ အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးရင္ေတာ့ အေခ်ာသတ္သတၱဳေတြအျဖစ္ ထြက္လာတဲ့စက္ရံုေပါ့။
သိပ္ေကာင္းတဲ့စနစ္ေပါ့ဗ်ာ။ အရင္လို လူအင္အားသိပ္မလိုဘူး။ အခ်ိန္သိပ္မကုန္ဘူး။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ သတၱဳေတြ တန္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္ႏိုင္တယ္။ ကုမၸဏီအတြက္၀င္ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အစိုးရလည္းရမယ္လို႔ က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ရလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိ။
အဲ မေကာင္းတာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ အဲဒါေတြကပဲ က်ဳပ္ကို သတၱဳတြင္းကို မုန္းေစဖုိ႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္ ထင္တာပဲ။ က်ဳပ္ကို တိုက္ရိုက္ထိခိုက္တာကေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္တာပဲဗ်။ ဒီစာရဲ႕ ပထမဆုံအပိုဒ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးတဲ့ အသံေတြေပါ့ဗ်ာ။ စက္ရံုက ၂၄ နာရီပတ္လံုးလည္ေနေတာ့ ညစဥ္ညတိုင္း အဲဒီအသံဆိုးႀကီးနဲ႔ အိပ္စက္ရတယ္။ က်ဳပ္လို လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာင္မွ ဒီေလာက္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ရြာထဲက လူႀကီးသူမေတြ ဘယ္လုိခံစားရမလဲဆိုတာ စာဖတ္သူအေပါင္း ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ ရေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒီအသံဆိုးဒဏ္ကို အဆိုးဆံုးခံရတာကေတာ့ စက္ရံုနဲ႔အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္တို႔ရပ္ကြက္ေပါ့ဗ်ာ။ မိုးတြင္းလို မိုးတေအးေအးနဲ႔က သိပ္မသိသာ ေပမယ့္ ခုလိုေဆာင္းအခါ ေႏြအခါမ်ားက်ေတာ့ ဒီအသံက အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔အေရးကို အေတာ့္ကိုေႏွာက္ယွက္သဗ်ိဳ႕။
စက္ရံုကထြက္လာတဲ့ ေရဆိုးေရညစ္ေတြကေတာ့ က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕နဲ႔ေပတစ္ရာေလာက္ေတာင္ မေ၀းတဲ့ ေခ်ာင္းထဲကို တိုက္ရိုက္စီးဆင္းတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေခ်ာင္းက က်ဳပ္တို႔ရြာရဲ႕ ေရခ်ိဳရရွိမႈ အသက္ေသြးေၾကာလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ရြာရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ ေပ ၂၅၀၀ ၀န္းက်င္ျမင့္တဲ့ ေရကန္ေတာင္ေပၚကေန စတင္စီးဆင္းလာတာဗ်။ အဲဒီေခ်ာင္းက ရြာရဲ႕ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္ျဖစ္တဲ့ ဟိႏၨဲေခ်ာင္းထဲကို စီးဆင္းတယ္ဗ်။ ဟိႏဲၨေခ်ာင္းဟာ ကံေပါက္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ ပင္လယ္ဘက္က ရြာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကံေပါက္ရြာကို ခ်ိတ္ဆက္ ေပးထားတဲ့ အႀကီးမားဆံုး ေရေၾကာင္းလမ္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဲဒီရြာေတြက လာသမွ်ေလွေတြဟာ ဟိႏၨဲေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္ဆန္တက္လာၿပီး မိေက်ာင္းအိုင္ တံတားအထိ ရာသီမေရြးဆိုက္ကပ္လို႔ ရတယ္ဗ်။
ခုေတာ့ သတၱဳစက္ရံုက စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ ေျမသားေတြက ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္စီးဆင္းလာၿပီး ဟိႏၨဲေခ်ာင္းမႀကီးအ၀ထိ ပိတ္ဆို႔ေနလို႔ ဒီေရ အျမင့္ဆံုးတက္တဲ့ ရက္ေတြကလြဲရင္ မိေက်ာင္းအိုင္အထိ ေလွေတြမဆိုက္ကပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခရီးသြားျပည္သူေတြအတြက္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီငွားရ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြ သံုးဘိန္းယာဥ္ေတြငွားရနဲ႔ ကုန္က်စရိတ္တင္မက် ကရိကထလည္း မ်ားရပါေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေရကူးေနက်၊ ငါးေတြဖမ္းေနက်၊ ဂဏန္းေတြႏိႈက္ေနက် အိမ္ေရွ႕က ေခ်ာင္းကေလးဟာ ခုေနမ်ားေတာ့ ကၽြဲေပးလူးရင္ေတာင္မွ ကၽြဲေနာက္တြန္႔ ျငင္းဆန္ သြားရေလာက္ေအာင္ကို ညစ္ပတ္ စုတ္ျပတ္သတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
က်ဳပ္တို႔ရြာရဲ႕ ေရခ်ိဳအသက္ေသြးေၾကာလို႔ က်ဳပ္ညႊန္းခဲ့တဲ့ ေရကန္ေတာင္ေပၚကိုလည္း သတၱဳစက္ရံုမွာ အသံုးျပဳဖုိ႔ ေရအလြယ္တကူရေအာင္ဆိုၿပီး ေရပိုက္ေတြသြယ္ဖုိ႔ ေတာင္ေပၚကို ကားလမ္းေတြေဖာက္တယ္ဗ်ာ။ ေရကန္ေတာင္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ ရြာသားေတြရဲ႕အသက္။ ေတာင္ေပၚကိုလမ္းေဖာက္တယ္ဆိုတာ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့အတိုင္း လမ္းအူေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္က အပင္ႀကီးငယ္မွန္သမွ်ကို ခုတ္ပစ္ရတာဗ်။ ေတာင္ေပၚမွာလည္း လမ္းေဖာက္တာနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ သစ္ပင္ေတြ အေျမာက္အျမား ခုတ္လွဲခံရတယ္ဗ်ာ။ ဒီ့ထက္ဆိုးတာက က်ဳပ္တို႔ရြာအ၀င္က နာမည္ေက်ာ္ ဆင္ကိုးရပ္ေရတံခြန္ဘက္ကို သဘာ၀အတိုင္း စီးဆင္းေနတဲ့ ေရထြက္ေပါက္ကို ဘိလပ္ေျမတာတမံနဲ႔ ပိတ္ပစ္လို္က္တာပဲ။
ဒီေတာ့ ေရတံခြန္ဘက္ကို သဘာ၀အတိုင္း ေရမစီးဆင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ ကုမၸဏီက သြယ္ထားတဲ့ ေရပိုက္ထဲကိုပဲ ေရကန္ကေရကို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနၾကတာဗ်ာ။
ဒီကိစၥေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးညႈိႏိႈင္းေျဖရွင္းၾကဖို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ႏို၀င္ဘာလတုန္းက က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြ စုေပါင္းဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ “ကံေပါက္ေက်းရြာဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကြန္ယက္” အဖြဲ႕က ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူေတြ ဆီကို ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆီကေနတစ္ဆင့္ အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေတြ႔ဆံုခြင့္ေတာင္းခဲ့ၾကတယ္။ အေၾကာင္းၾကားစာထဲမွာ သတၱဳထုတ္လုပ္ေရးစက္ရံု၊ လုပ္ကြက္နဲ႔ ေရကန္ေတာင္ေပၚကို တက္ေရာက္ ေလ့လာခြင့္ေတြေပးဖုိ႔ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ လူေပါင္း (၇၀) ေက်ာ္ ပါ၀င္တဲ့အဖြဲ႔ဟာ ကံေပါက္ ေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးနဲ႔ ကံေပါက္ရပ္တပ္ဖြဲ႔စခန္းမွဴးတုိ႔ရဲ႕ ညႈိႏိုင္းေပးမႈေၾကာင့္ ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔အတူ သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္။
ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ေရကန္ေတာင္ေပၚမွာ သတၱဳတြင္းစီမံကိန္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေမးျမန္းခြင့္ ရခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ ေမးခြန္း ၈ ခုထက္ မနည္းေမးခဲ့တယ္။ စိတ္ေက်နပ္စရာ အေျဖရယ္လို႔ ဘာမွ် မယ္မယ္ရရ မရခဲ့။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူက ကုမၸဏီရဲ႕ အစုရွယ္ရာေတြအမ်ားဆံုးကို ဘယ္သူပိုင္သလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို တိတိပပ မေျဖတာရယ္၊ စက္ရံုက ထြက္လာတဲ့ ေရေနာက္ေရဆိုးေတြကို ဟိႏၨဲေခ်ာင္းထဲကို စီး၀င္တဲ့ က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕ကေခ်ာင္းထဲကို မစြန္႔ထုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေျဖရယ္၊ အဲဒီေခ်ာင္းထဲက ေရေတြေနာက္တယ္ဆိုတာဟာ ရြာထဲက ပိႆာစား သတၱဳက်င္သူေတြေၾကာင့္ ေနာက္ရတယ္ဆိုတာရယ္၊ ေရကန္ေတာင္ေပၚကို လမ္းေဖာက္ ရာမွာ လမ္းအူေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္က သစ္ပင္ေတြကလြဲရင္ တျခားဘယ္အပင္ကိုမွ သူတို႔မခုတ္ပါဘူးဆိုတဲ့အေျဖရယ္၊ ဆင္ကိုးရပ္ေရတံခြန္ကို သဘာ၀အေလွ်ာက္စီးဆင္းေနတဲ့ ေရထြက္ေပါက္ကို ပိတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ေရတံခြန္ဆီကို ေရစီးဆင္းမႈမထိခိုက္ဘူးဆိုတာရယ္ စတဲ့အေျဖစကားေတြပါပဲ။
ေလ့လာေရးခရီးၿပီးဆံုးၿပီး ၃ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ က်ဳပ္တို႔ဘက္က ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြပါတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ သတၱဳတြင္းဌာနကို ပို႔ခဲ့တယ္။ ခုထိေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္းဆိုထားတာေတြကို ကုမၸဏီဘက္က ဘာမွလိုက္နာေဆာင္ရြက္တာ မေတြ႔ရေသး။ ညည့္နက္လာၿပီဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ကံေပါက္ေဆာင္းက ဒီညမွ ပိုမ်ားေအးေနသလားလို႔။ နားစည္ကို ဘူဒိုဇာေတြ ေျခရာထပ္ေအာင္ တက္နင္းေနတုန္းပဲ။ ဘူဒိုဇာတင္မဟုတ္ ေျမႀကီးသယ္တဲ့ကားႀကီး ေမာင္းသံေတြ၊ တတီတီျမည္ေနတဲ့ ကားေနာက္ဆုတ္သံေတြ၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သံစည္ပိုင္း အႀကီးႀကီးကို နားအနားကပ္ၿပီး သံေခ်ာင္းနဲ႔ေခါက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ က်ယ္ေလာက္စူးရွတဲ့ အသံဆိုးႀကီးတစ္ခု။ နာနာဘာ၀အႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနေလေရာ့သလား။
သတၱဳတြင္းကိုက်ဳပ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့မုန္းတယ္။
