ျမင္ကြင္း (တစ္)
နာမည္ေက်ာ္ကမ္းေျခ ေမာင္းမကန္- ေမၽွာ္ရစ္ဘုရားလမ္းမွ အေနာက္ ဘက္လမ္းခြဲေလးသို႔ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ေသာ အခါ တန္ဆာမဆင္ရေသးေသာ ဇာတ္ စင္ႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ယာယီစားေသာက္ ဆိုင္မ်ားကို လွမ္းေတြ႕ရေလသည္။ ထိုဆိုင္မ်ား၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ဂိုးတိုင္ စိုက္ထားေသာ ကြင္းတစ္ခု။ နံနက္ ၁၁ နာရီခြဲ က်ဲက်ဲေတာက္ေနေရာင္ ေအာက္တြင္ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္နင္းၿပီး ေတာင္ေဝွးကိုအားျပဳကာ ေျဖးေျဖး ေလၽွာက္ေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ႏွင့္ အေဖာ္ လိုက္ပါလာဟန္ရွိသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ စကားတစ္ေျပာေျပာ ျဖင့္ ထိုကြင္းကို ျဖတ္ေနၾကသည္။
“ဆိုင္ကယ္ေတြ အေတာ္မ်ားတာပဲ၊ ကားေတာင္ ေလးငါးစီး..၊ ဒီေနရာမွာ ေဘာ္လုံးပြဲမဟုတ္ဘဲ ေန႔ခင္းႀကီးမွာ ခုေလာက္စည္တာ ငါ့တစ္သက္ ဒီတစ္ ခါပဲ ေတြ႕ဖူးေသးဟ..”
“ေန႔တိုင္း စည္ကားေနတာ အဖိုး ရဲ႕..အခုဆို တစ္ပတ္ေတာင္ ေက်ာ္ေရာ ေပါ့”
“ဇာတ္ပြဲက လဆန္း ၁၃ရက္ေန႔မွ မဟုတ္လားေျမးေလးရဲ႕၊ အခုမွ တပို႔တြဲ လဆန္း ၁၀ ရက္ပဲရွိေသးတာ”
“ပြဲအႀကိဳ ဒါဘာ ဆိုလားပဲ”
“ဒါနဲ႔..ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြက ဘာေၾကာင့္ ပြဲခင္းနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ ထားရတာလဲကြယ့္”
“အာ..အဖိုးကလည္း၊ ပြဲခင္းနဲ႔ နီး နီးထားရင္ လမ္းသြား လမ္းလာေတြ ေတြ႕ကုန္မွာေပါ့။ ဌာနဆိုင္ရာေတြ က လည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔ ဘယ္ရေတာ့မလဲ”
“ဪ..၊ လက္တစ္လုံးျခား ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကို ေျပာတာေပါ့”
ကြင္းျပင္ နေဘးတဝိုက္ရွိ ဆိုင္ ကယ္အစီးႏွစ္ရာခန္႔သည္ သူတို႔သခင္ မ်ားကို ေနပူထဲတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနၾက ၏။
ျမင္ကြင္း (ႏွစ္)
ထိုကြင္းအဆုံးတြင္ ပ်က္စီးေနေသာ လယ္တစ္ကြက္ကို ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ပင္ လယ္ကမ္းနဖူးရွိ သီဟိုေတာအုပ္ ေလး ဆီသို႔ ေရာက္ေလသည္။ သီဟိုပင္ အရိပ္ေအာက္တြင္ အနီေထာင္ဝိုင္းမ်ား အတန္းလိုက္ ခ်ခင္းထားေသာ္လည္း ကစားေနသူ အနည္းငယ္သာ ေတြ႕ရသည္။ ၿပဳံး႐ႊင္ေနေသာ ထိုးသား တစ္ဦး၏ ေရွ႕တြင္ ေနာက္ဆုံးေပၚ ေငြစကၠဴမ်ားကို အထပ္လိုက္ ေတြ႕ရ သည္။
“ခဏထစမ္းပါဦး မိန္းမရာ၊ နင့္ ဆြဲႀကိဳး ျမန္ျမန္ေပးစမ္း ပါ..၊ ငါတို႔ အေတာ္ ထိေနၿပီ”
သီဟိုဠ္ပင္အရိပ္ေအာက္တြင္ ငွား မၽွားတံတစ္ခုလို ငိုက္မ်ဥ္းေနေသာ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ မိန္းမႀကီး ကမန္းက တမ္း ထထိုင္သည္။
“႐ႈး..တိုးတိုးလုပ္၊ ကေလးအိပ္ ေနတယ္..၊ ညကႏိုင္ထားတာေတြေရာ၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ လက္က်န္ အရင္း ေငြလည္း ရွင့္ဆီမွာ ပဲေလ”
“အကုန္ျပန္ပါသြားၿပီဟ၊ အနီ ေထာင္ကလည္း ေႂကြက်ေနလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့.. လက္တိုင္းလိုလို ေလ်ာ္ေနရတယ္၊ ဟူး..”
သူတို႔စကားသံေၾကာင့္လား မသိ..၊ အေမ့ေပါင္ကို ေခါင္းအုံးကာ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသာ ေျခာက္ႏွစ္ သားအ႐ြယ္ သမီးငယ္ေလး လူးလိမ့္ ႏိုးထလာၿပီး သူ႕အေမခၽြတ္ ေပးလိုက္ ေသာ ဆြဲႀကိဳးကို ေတြေတြေလး ေငး ၾကည့္ေနေလေတာ့သည္။ ဆြဲႀကိဳး ယူသြားသူ၏ ေျခေထာင့္မ်ားက စီးကရက္ တပ္ထားေသာ ပါးစပ္ ပိုင္ရွင္ မိန္းမႀကီးဆီ ေရာက္သြားကာ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ေငြ လဲလွယ္လိုက္ၿပီး ေခၽြးသီးမ်ား တြဲခိုေနသည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ အနီေထာင္ဝိုင္း တစ္ခုဆီသို႔ ဦးတည္ လိုက္ေလသည္။
“အဲဒါပဲ ငါ့ေျမး..ေလာင္းကစားသ မားရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ဟာ ႏွဲမႈတ္သမား ပါးလိုပဲကြ၊ ပိန္လိုက္ေဖာင္းလိုက္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မၿမဲဘူး”
အျဖစ္အပ်က္ အစအဆုံးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနေသာ အဖိုးအိုက သူ႕ေျမးကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
ထိုအနီေထာင္ဝိုင္းမ်ား နေဘးတြင္ ကား လူႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ဝိုင္းအုံေနသည့္ ေလးျပားဝိုင္း။ ထိုေလးျပားဝိုင္းနေဘး သီဟိုဠ္ပင္ႀကီး ေျခရင္းတြင္ကား ယုံၾကည္ရာ တစ္စုံတစ္ခုကို ရည္မွန္း ပူေဇာ္ထားဟန္ တူေသာ ေတာက္ေလာင္ ေနဆဲ ဖေယာင္းတိုင္ အေမႊးတိုင္မ်ား ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု။ ထိုသီဟိုဠ္ ပင္ႀကီး၏ ဟိုဘက္ အရိပ္တြင္ကား လြယ္အိပ္အစုတ္ တစ္လုံး လြယ္ထားသူ ႏွင့္ မိတ္ကပ္ထူထူ လိမ္းျခယ္ထားေသာ ၫိုညစ္ညစ္အမ်ိဳး သမီးတစ္ဦးတို႔ က်ယ္ေလာင္စြာ စကား စစ္ထိုးေနၾက၏။
ျမင္ကြင္း (သုံး)
“ဝိုင္းမက်လည္းေပး၊ က်လည္းေပး မယ္ဆိုရင္ တစ္ရက္တစ္ေသာင္း၊ က စားမယ့္ လူေတြလာမွခင္းရင္ သုံး ေသာင္းလို႔ အစကတည္းက ေျပာၿပီး သားပဲ..၊ အခု နင္တို႔က ေသခ်ာမွ ခင္းတာေလ၊ သုံးေသာင္း ေပးရင္ေပး မေပးရင္ အခု ျပန္သိမ္း”
“နံနက္ကတည္းက ခင္းထားတာ ရွင့္၊ ရွင္မွ လာမေကာက္တာ၊ ခုန ေနပူလာလို႔ ခဏ သိမ္းထားတာေလ၊ အခု အရိပ္ရမွျပန္ခင္းၿပီး ခုေလးတင္ ဝိုင္းက်တာပါ၊ ေန႔တိုင္းေပးေနက်ပဲဟာ ကို၊ ေရာ့..တစ္ေသာင္း”
“မရဘူး မရဘူး မင္းငါ့ကို လာမ ဘတ္နဲ႔.. နင္တို႔ အံဂလုံဒိုင္ေတြဆီက အေကာက္ေၾကးရတာက နည္းနည္း ငါတို႔ပါးစပ္ ေညာင္းတာက မ်ားမ်ား..”
“…… ……..”
အေခ်အတင္ ျငင္းခုံေနၾကတုန္း အံဂလုံ(အံစာတုံး ႀကိဳးဆြဲကစားနည္း)ဆြဲေနသူမ်ား နားညည္းဟန္ျဖင့္ ၾကက္ ဝိုင္း ဘက္သို႔ ထထြက္သြားၾကသည္။ အရိပ္ေကာင္းလွသည့္ ဗံဒါပင္ႀကီး ေအာက္သို႔ မေရာက္ခင္မွာပင္ ေၾကး ေခၚသံမ်ားက သူတို႔ကို ဆီးႀကိဳၾကေလ ၏။
“ရွမ္းက တစ္ဆယ္ တစ္ဆယ့္ ငါး”
“ရွမ္းက တစ္ဆယ့္ခြန္”
“ႏွစ္ဆယ္ေပးရင္ ဘမ္းဘက္က ေနမယ္”
“ေဟ့ေကာင္..ေရမေပးနဲ႔ ေလပဲ ေပး၊ ဖိမႈတ္..ဖိမႈတ္ထား နင့္ၾကက္ မေမာေသးဘူး”
ညံစီေနေသာ လူအုပ္ႀကီးက စည္း ကိုေတာ့ မေက်ာ္ၾကပါ။ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔ က်ယ္သည့္ သဲခုံတြင္ နစ္လုလု ႀကိဳးစည္းအလယ္မွာေတာ့ နီရဲဖူးေရာင္ ေနေသာ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္အၿပိဳင္ ၾကက္သခင္ႏွစ္ေယာက္ ေခၽြးတဒီးဒီး က်ၿပီး မာန္ဖီေနၾကသည္။ သူတို႔ နံေဘးရွိ နာရီကိုင္ထားသူႏွင့္ စာ႐ြက္ ေဘာပင္ ကိုင္ထားသူတို႔က ထိုင္လိုက္ ထလိုက္။ ပင္လယ္ဖက္ဆီက တိုက္ခတ္ လာေသာ ေလညင္းႏုက သူတို႔၏ အတၱေခၽြးစက္မ်ား၊ ေမာဟမီး ေတာက္မ်ားကို ၿငိမ္းသတ္ရန္ မစြမ္းႏိုင္ ဟန္မတူ။ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ေျပာင္းလဲ ေနေသာ ေလာင္းေၾကးအား စိတ္ကူးမ ယဥ္ႏိုင္သူမ်ားက ေဂ်ာက္ဂ်က္ဝိုင္းမ်ား ဘက္သို႔ ထြက္လာၾကေလသည္။
ျမင္ကြင္း (ေလး)
“ေကႅာက္ ေကႅာက္ ကေကႅာက္.. …”
“ထိုးထားထိုးထား၊ အာ..ႏွစ္ရာ တန္နဲ႔ မရဘူးအဘ၊ အႏုတ္မရွိဘူး၊ အနည္းဆုံး ငါးရာတန္”
ေဂ်ာက္ဂ်က္(အံစာ)ဒိုင္အမ်ိဳးသမီး ျပန္ကမ္းေပးေသာ ႏွစ္ရာတန္ေလးက အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း လက္တစ္ဖက္ဆီ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ထန္းတက္ဓားအိမ္ ခါးတြင္ ထိုးထားသူက ေမာလ်စြာ ညည္းၫူလိုက္ ေလသည္။
“ဒီနယ္မွာ တစ္ခဏတာ ေဆာ့တဲ့ ေငြပမာဏက က်ဳပ္တို႔အညာမွာ တစ္ ဘ၀တာ အေျပာင္းအလဲကို ပုံေဖာ္ႏိုင္ တယ္ အဘေရ..”
ပိုကာေဒါင္းေနေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္သိုက္၏ မ်က္ေစာင္းမ်ားက ထို အညာသားကို ေျပးေဆာင့္ၾက၏။ အဘိုးအိုသည္ ႏွစ္ရာတန္ေလးကို က်စ္ က်စ္ဆုပ္ကိုင္ကာ ေလာင္းကစားဝိုင္း မ်ားနေဘးရွိ စားေသာက္ဆိုင္တန္းသို႔ ဦးတည္၍ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာ သြားေတာ့သည္။
ျမင္ကြင္း (ငါး)
“သမီး..ဆတ္ခ်ိဳႏု ႏွစ္ရာဖိုး ေလာက္”
တိုးလြန္းသည့္ သူ႕အသံကို စားပြဲ ထိုးမေလး ၾကားဟန္မတူ။ သူမ၏ အာ႐ုံမ်ားက ဆိုင္အတြင္းစားပြဲတစ္ခုရွိ လူေလးေယာက္ဆီသို႔သာ ေရာက္ ေနဟန္တူ၏။ ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ားကို ေက်ာေပးထိုင္ေနသည့္ ေကာ္လာကတုံး အက်ႌ အျဖဴဝတ္ထားသူက ေခါက္ဆြဲ ေၾကာ္ကို ပလုပ္ပေလာင္း ဝါးရင္း အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ ပုလင္းထဲမွ ေ႐ႊေရာင္အရက္ကို ဖန္ခြက္ထဲသို႔ ငွဲ႔ေနသည္။ မ်က္မွန္ အနက္မ်ား တပ္ထားသူႏွစ္ေယာက္က ျခေသၤ့တံဆိပ္ပုံး အျဖဴမ်ားကို အငမ္းမရ ၿပိဳင္တူေမာ့ ေနၾကသည္။ ေဖာင္းကား ေနသည့္အိတ္ ႀကီးလြယ္ထားသူ၏ ႏွတ္ခမ္းဖ်ားမွ စကားလုံးေတြ လၽွံက် ေနသည္။
“ဒီေန႔ အနီေထာင္ဝိုင္း သိပ္မက် ေတာ့ မကိုက္ေသးဘူးဗ်ာ၊ လူေတြက ၾကက္ဝိုင္းမွာပဲ သြားစုေနတယ္၊ မေန႔က ဒီအခ်ိန္ဆို ဝိုင္းေတြမွာ လူျပည့္ေနၿပီ၊ ညတုန္းကလည္း ထားဝယ္ ဘက္က လူေတြ သိပ္မဆင္းဘူးဗ်၊ ေဒါင္းေရွာင္ ႐ြာမွာ ဇာတ္ပြဲဝင္ေနေတာ့ အဲဒီဘက္ သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕..”
“ဒီပင္လယ္႐ြာဘက္မွာ ေလွေတြမ ဝင္ေသးေတာ့ ထားဝယ္နဲ႔ အျခားနယ္က လူေတြကိုပဲ အားထားေနရတာ၊ ဒီနယ္ က လူေတြအားကိုးနဲ႔သာ လုပ္စားရရင္ ခြက္ခြက္လန္ပဲ၊ ဒီၾကားထဲ ဆရာတို႔က စခန္းႀကီး႐ြာမွာ ဝင္ဖမ္းျပလိုက္တဲ့ အ ရွိန္နဲ႔ လူေတြ နည္းနည္း လန္႔ေနၾကေသး တယ္”
“ေကာင္မေလး..ဆတ္ခ်ိဳႏု ႏွစ္ ရာဖိုး”
အဘိုးႀကီး၏ ခန္႔တင္းတင္းအ သံကို စားပြဲးထိုးမေလး ၾကားသြားဟန္ တူသည္။
“မရွိဘူးရွင့္”
“အာ.. မီးငယ္.. အဘိုးႀကီးကို အနီ ငါးရာဖိုးေလာက္ ထည့္ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္၊ ငါ့စာရင္းထဲ ေပါင္း ထား.. နားညီးတယ္ဟာ. .ဒီမွာလူႀကီး သူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာ”
“မေသာက္ေတာ့ပါဘူး တူေမာင္ ရယ္၊ အဘျပန္ပါေတာ့မယ္၊ မျပန္ခင္ သာ တစ္ခုေလာက္ေတာင္းဆိုခဲ့ ပါရေစ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဆိုင္အတြင္း ဇြတ္ ဝင္လာေသာ အဘိုးအိုကို ထိုင္ေနသူ မ်ား မတားသာေတာ့။
“ေျပာဗ်ာ ဘာလိုလဲ တကၠစီခလား ျမန္ျမန္ေျပာ”
“အဘက ဒီနားေလးေနတာပါ၊ လမ္းစရိတ္ မလိုပါဘူး၊ ခုေျပာမွာက ငါ့တူႀကီးေကာင္းဖို႔ အတြက္ပါ၊ ဒီမယ္ ငါ့တူ . .၊ ဒီ႐ြာမွာက ေလွပိုင္ရွင္ထက္ ေလွသားကမ်ားေတာ့ ေလွဝင္လာ လည္း ေငြျဖဳန္းႏိုင္သူက ရွားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေလွသားေတြက ေလွရွင္ေတြ ဆီမွာ ေလးငါးသိန္းႀကိဳယူထားၿပီးသား ဆိုေပမယ့္ . . . .ေလွဝင္လာရင္ ဒီကစားဝိုင္းလာဖို႔ ေငြထပ္ယူၾက လိမ့္မယ္..
ႏိုင္ရင္ ေသာက္စား သုံ႔းျဖဳန္းမယ္၊ ႐ႈံးရင္ ေလွရွင္ေတြဆီမွာ ေငြထပ္ေတာင္း မယ္၊ ေလွရွင္ေတြ ထပ္ေပးရင္ အေႂကြး ႏြံနစ္ၿပီး တစ္သက္လုံး ကၽြန္ျဖစ္မယ္၊ အဲဒါကလည္း ေလွရွင္ေတြ ေခ်ာင္လည္ ဦးမွ၊ မေပးႏိုင္ရင္၊ မေပးရင္ ျပႆနာ ရွာၿပီး အလုပ္ထြက္ၾကမယ္၊ ႐ုံးေတြဂါတ္ ေတြကို ေရာက္မယ္၊ အဲ..တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ေလွလုပ္ငန္းရွင္ေလးေတြ ကစားလို႔ ႏိုင္လည္း အဖတ္တင္တယ္ မၾကားဖူး ပါဘူးကြယ္…”
“က်ဳပ္က ဒီ႐ြာခံေတြဆီကရမယ့္ အျမတ္အစြန္းကို ထည့္ေတာင္ မတြက္ ဘူး အဘ၊ ဇာတ္ပြဲအတြက္လည္း က်ဳပ္ပဲ အကုန္အက်ခံတဲ့ အျပင္ ႐ြာအတြက္ ေငြေတာင္လွဴထား ေသး တယ္”
ေခ်ပသံထြက္လာသည္။ အဘိုးႀကီးက ထိုသူ႕မ်က္ႏွာ ေစ့ေစ့ ၾကည့္ကာ ဆက္ေျပာေလ၏။
“ကၽြဲကူးေတာ့ ေရပါၿပီေပါ့ တူ ေမာင္ရယ္၊ ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ အၫွီနံ႔ကို ဘယ္ယင္ေကာင္က ေရွာင္ ေနႏိုင္မွာလဲ၊ ၿပီးေတာ့.. ေလာင္းကစား ဝိုင္းကေပးတဲ့ ေငြေလး မစို႔မပို႔ကို တို႔႐ြာသားေတြ မမက္လွပါဘူး၊ ႐ႈံးလို႔ စီးပြားပ်က္ၿပီး ယိုးဒယားမွာ ကၽြန္သြားခံ ေနရသူေတြ၊ မိသားစုစိတ္ဝမ္းကြဲဖ႐ိုဖရဲျဖစ္သြားသူေတြကို မင္းတို႔ေပးတဲ့ေငြနဲ႔ ကယ္ႏိုင္မလား၊ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ တရားခံက တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ ေပမယ့္ ကစားဝိုင္း စေထာင္ေပးတဲ့ တူေမာင္တို႔ေတြက အဓိကပဲေလ၊ အဘိုးက အရက္ေသာက္ခ်င္လို႔ ဒီလာခဲ့ တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေျပာျပ တိုက္တြန္း ခ်င္လြန္းလို႔လာခဲ့တာပါ တူေမာင္ ရယ္..၊ မီးဆိုတာ မေလာင္ခင္ တားရ တာေလ”
အဘိုးႀကီးေမာသြားဟန္ျဖင့္ ခဏ နားလိုက္ကာ နဂိုကတည္းက အိပ္ ေရးမ၀၍ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနဟန္ တူေသာ ထိုသူ႕ထံမွ မ်က္လုံးခြာလိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ မ်က္မွန္နက္မ်ားဘက္ လွည့္ကာ တည္ၾကည္ေလးနက္ေသာ အသံျဖင့္ ဆက္ေျပာေလသည္။
“ဒီဝန္းက်င္ကို ေသေသခ်ာခ်ာတစ္ ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ၊ ႏိုင္ငံသားေတြက အခုလို ေလာင္း ကစားနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနရင္ တိုင္းျပည္ မၾကာခင္ လုံးပါးပါးလိမ့္မယ္၊ ပါဝင္ ပတ္သက္သူေတြရဲ႕ လုပ္အားဆုံး႐ႈံးမႈကို တြက္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ရင္ေမာစရာႀကီး၊ ေဒသခံ႐ြာသူ႐ြာသား အမ်ားစုကလည္း မလိုလားၾကပါဘူး၊ အေဝးက လာကစားတဲ့ ဒိုင္နဲ႔ထိုးသားေတြလည္း ဒီလိုေဝး လံေခါင္သီတဲ့ လၽွိဳေခ်ာင္ၿမိဳင္ ၾကားေတြကို လာရတာ အခ်ိန္ကုန္ လူႏြမ္း အႏၲရာယ္မ်ားလွပါတယ္..”
“ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြကို တား ႏိုင္ရင္ အျမန္တားေပးၾကပါ လူေလးတို႔ ..၊ျမင္လ်က္ သိလ်က္နဲ႔ မသဒၶါေရစာ ဆက္ေၾကးေလးကို သြားေရက်ၿပီး ႐ူးခ်င္ေယာင္မေနၾကပါနဲ႔၊ မတားႏိုင္ရင္ လည္း ကုရာ နတၱိ ေဆးမရွိသူေတြအတြက္ ေလာင္းကစားနည္းေပါင္းစုံပါတဲ့ ေလာင္းကစား ႐ုံႀကီးေတြသာ တရားဝင္ ေထာင္ေပး လိုက္ပါေတာ့..”
အခ်ိန္ကား ညေန သုံးနာရီခြဲ၊ ေနမင္းက အက်ဘက္ဦးတည္ၿပီ။
တနသၤာရီအပတ္စဥ္အတြဲ ၂ အ မွတ္ ၂၈ တြင္ ထားဝယ္ခ႐ိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴး၏ ေျပာၾကားခ်က္ကို ကိုးကား ေဖာ္ျပခ်က္အရ ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ားကို ခြင့္ျပဳသည့္ ေက်း႐ြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး မ်ားကို တာဝန္မွ ရပ္စဲသည္အထိ အေရးယူႏိုင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထား သည္။
သို႔ေသာ္ ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ားက ဟို႐ြာ ဒီ႐ြာ ဟိုနား ဒီနား ရက္ရွည္ လုပ္ေနၾကဆဲ။ ဟိုနားဒီနားသြားရင္း မွတ္သားမိသေလာက္ ဇာတ္ပြဲရွိ ႐ြာ တစ္ဝက္ေလာက္ ေလာင္းကစားရွိ သည္ကို သတိထားမိသည္။
ၾကက္ဝိုင္းပြဲ (ၿပီးသြားသည္)ေလ ၿပီ။ အခ်ိဳ႕ ေလာင္းကစားဝိုင္း ကူးၾက သည္။ ေဈးဆိုင္တန္းမ်ားလည္း ျပန္ စည္လာသည္။
ေက်ာင္းဆင္း၍ ျပန္လာဟန္ တူ ေသာ အျဖဴအစိမ္းေလးမ်ား သီဟို ေတာအုပ္ေလးအတြင္း ကူးလူးေျပးလႊား ေနၾကသည္ကို အနီေထာင္ဒိုင္၏ သမီး ေလးက လိုက္ေငးေနေလသည္။