ၿမိတ္။ အသံထြက္ေတာ့”ဘိတ္”။ နာမည္ကသာ”ဘိတ္” ။ လူစြမ္းေကာင္း ေတြ ထြက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ထိပ္ပဲ။ မယုံမရွိနဲ႔ သမိုင္းနဲ႔ကို ခ်ီၿပီး ထြက္ေန တာ။
လူစြမ္းေကာင္းဆိုလို႔ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္၊ အာဏာရွင္ အစိုးရ ဘာညာေတြကို ေတာ္လွန္တဲ့ လူစြမ္းေကာင္းေတြလို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ အဲဒီလူ စြမ္းေကာင္းေတြက ထြက္ေတာ့ ထြက္တယ္၊ သမိုင္းတစ္ေလၽွာက္ အလြန္ဆုံး ေလးငါးဆယ္ ကိုးေယာက္။ အခုေျပာတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းက ႏွစ္ရက္ တစ္ေယာက္ သုံးရက္တစ္ေယာက္ ႏႈန္းနဲ႔ကို ထြက္ေနၾကတာ မျမင္ခ်င္မွ အဆုံး။
လူစြမ္းေကာင္းေတြက ၿပိဳင္ပြဲဝင္ ေနသလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရ။ ရတဲ့ ဆုေတြကလည္း မ်ိဳးစုံ။
အေတာ္ဆုံး လူစြမ္းေကာင္းေတြက သခ်ႋဳင္းဆု။ သူ႕ထက္ နည္းနည္းညံ့ရင္ ဒုကၡိတ။ အသင့္အတင့္ဆို နဖူးကြဲ ဒူးၿပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီၿပိဳင္ပြဲဝင္ ၿပိဳင္ခဲ့ဖူးၾကတာခ်ည္း။
သူတို႔ၿပိဳင္ၾကတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ယာဥ္ အမ်ိဳးအစားက သိတဲ့အတိုင္း”ဆိုင္ ကယ္။”
ဆိုင္ကယ္ဆိုလို႔ ႏွစ္ဘီးတပ္ ဆိုင္ ကယ္တစ္ခုတည္း မထင္လိုက္နဲ႔။ ပစၥည္းတင္တဲ့ ေဘးတြဲဆိုင္ကယ္ေတြ လည္း အခုေနာက္ပိုင္းၿပိဳင္ပြဲမွာ နာမည္ ေတာ္ေတာ္ရလာတယ္။ ရဆိုလမ္းက ေကာင္းလာတာကိုး။ လမ္းေတြက ႏိုင္လြန္ကတၱရာ ရွယ္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းၿပိဳင္ပြဲဝင္ေတြ ကလည္း တိုက္တာနဲ႔ က်ိဳး၊ ေၾက၊ ေသ ေဆး႐ုံေရာက္တာ ခ်ည္းပဲေလ။ ေျပာရရင္ မေသဖူးတဲ့အိမ္က မုံၫွင္းေစ့ရွာသလိုမ်ိဳး ၿမိတ္မွာ ဆိုင္ကယ္မတိုက္ဖူးတဲ့ သူတစ္ ေယာက္ရွိေနတဲ့ အိမ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္။ အ႐ြယ္ ေရာက္ၿပီး ေယာက္်ားမိန္းမတိုင္း (အ႐ြယ္မေရာက္ေသးသူလည္းပါ) အနည္းနဲ႔ အမ်ားကေတာ့ တိုက္ဖူး၊ အတိုက္ခံဖူးၾကသူေတြခ်ည္း။ ဆိုင္ကယ္ မတိုက္ဖူး အတိုက္မခံရဖူးရင္ ၿမိတ္သား မစစ္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတဲ့ၿမိဳ႕။
လူစြမ္းေကာင္းၿပိဳင္ပြဲဝင္ေတြက ညဘက္ဆို ပိုဆိုး။ တခ်ိဳ႕ ေဘးတြဲဆိုင္ ကယ္ေတြမွာက အခ်က္ျပမီးရွိဖို႔ ေနေန သာသာ ေရွ႕မီးႀကီးေတာင္ မရွိ။ ဒါေၾကာင့္ ပရဟိတ နာေရးကား တစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေလာက္ရွိတာ ေဈးဦးမေပါက္တဲ့ေန႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာေပါ့ ခင္ဗ်။
အမ်ားသူငါ အလုပ္ပိတ္တဲ့ အခါ ႀကီးေန႔ႀကီးဆို၊ အဲဒီေန႔ေတြမ်ားဆို “ပီး ေပၚ ပီးေပၚ”နဲ႔ အေရးေပၚ လူနာတင္ ယာဥ္အသံေတြက တစ္ၿမိဳ႕လုံးကိုေသာ ေသာညံလို႔။ အေရးေပၚ ယာဥ္အဖြဲ႕ သားေတြ ထမင္းေတာင္စားဖို႔ အခ်ိန္ မရဆို အဟုတ္ပဲ။ မိဘေတြခမ်ာလည္း အိမ္ျပန္ မေရာက္ၾကေသးတဲ့ သား သမီးအတြက္ ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္။ လည္ပင္းႀကီးက တေမၽွာ္ေမၽွာ္။ ေနမက် ထိုင္မရ။ ေသာကေတြ ဗ်ာေပြ။
အမ်ားျပည္သူ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္း ေညာင္း သက္ေတာင့္သက္သာ သြားႏိုင္ ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ လမ္းမေတြက တခ်ိဳ႕ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြကို ဂ်ိဳ(ခ်ိဳ)တပ္ေပးလိုက္သလို လူသတ္ လက္နက္ ေတြ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား ခင္ဗ်။
ညေနဘက္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ပင္လယ္ဆားရနံ႔သင္းတဲ့ ကမ္းနားလမ္း မွာ သြားထိုင္ၿပီး အပန္းေျဖဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ အပန္းေျပဖို႔ ေနေနသာသာ မ်က္စိငရဲ နားငရဲနဲ႔ ႏွလုံးေရာဂါရဖို႔ ပဲရွိတယ္။ မယုံသြားၾကည့္။ ၿမိတ္သား လူငယ္ေတြ လူစြမ္းေကာင္း ၿပိဳင္ပြဲ အမ်ားဆုံးက်င္းပ တဲ့ေနရာက ကမ္းနားလမ္းနဲ႔ ေလယာဥ္ ကြင္းလမ္းတစ္ေလၽွာက္။
ေပေလးဆယ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ လမ္း ကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ ျဖတ္ကူးဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆုံး ဆယ္မိႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ၿပီး အလင္းရဲ႕ လ်င္ျမန္ႏႈန္းနဲ႔ ျဖတ္ကူး မွရ မွာ။ ေမာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြက ေလရဲ႕လၽွင္ ျမန္ႏႈန္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ေႏွးေန လို႔ကေတာ့ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေပၚက ေအာ္ (တခ်ိဳ႕ဆဲ) သြားၾကသလိုပါပဲ။
“ေသသြားမယ္၊ ရွင္သြားမယ္၊ မေသမရွင္ ျဖစ္သြားမယ္”။
လူစြမ္းေကာင္းၿပိဳင္ပြဲက ဆုရရွိ သူအမ်ားစုက လမ္းစည္းကမ္း ယာဥ္ စည္းကမ္း နားမလည္။ လိုင္စင္မရွိ၊ အ သက္မျပည့္။ ေျခမမီ၊ လက္မၿမဲ၊ ငယ္ ႐ြယ္တဲ့ ကေလးေတြ။
အရက္ေသာက္ မူး႐ူး၊ ေဆးဝါး သုံးစြဲ ကဲမယ္ၿဖဲမယ္ကြဲမယ္ဆိုတဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္အ႐ြယ္ လူငယ္ ေတြက ပထမဆု။ သူတို႔ ပထမဆု ဆြတ္ခူး ခ်ိန္နဲ႔ ဆုံမိၿပီး ကံဆိုးသြားရေလသူေတြ ကေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းသြားလာေနတဲ့ ခုႏွစ္ရက္သားသမီး ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား ေတြေပါ့ ခင္ဗ်။
မိတ္ေဆြ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆိုင္ကယ္မေမာင္း ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းၫူရွာတယ္။ သူ႕ခမ်ာ ဆိုင္ကယ္ ေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ သရဏဂုံပါတစ္ ခါတည္း တင္ထားရၿပီး လမ္းတစ္ ေလၽွာက္လုံးလည္း ေနာက္ကေန၊ ေဘး ကေန၊ ေရွ႕ကေန၊ ရွိသမၽွ အရပ္ရွစ္မ်က္ ႏွာက ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္သူ ဘာပုံစံနဲ႔ လာတိုက္သြားမလဲ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ စီးေနရ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ အသက္နဲ႔ ခႏၶာ ေပါင္းဖက္ေနေသးတယ္ဆိုမွ သက္ ျပင္းခ်ရသတဲ့။
ဟုတ္မွာေပါ့ ခင္ဗ်။
စည္းကမ္းနဲ႔ ပုံမွန္ေမာင္းေနတဲ့ သူေတြၾကားထဲ ပါဝါအိတ္ေဇာ အင္ဂ်င္ သံတေဝါေဝါ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ အတင္း တိုးဝင္ၿပီး ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ပရမ္း ပတာ ေရွ႕ေနာက္မၾကည့္ ၀႐ုန္းသုံးကား သူ႕ထက္ငါဦး ေမာင္းၾက ဗ်င္းၾက ၿဖဲၾက တဲ့ လူငယ္လူစြမ္းေကာင္းေတြက လမ္းတိုင္း၊ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမၽွ ၿမိဳ႕ေမတၱာခံယူေနတာက တအုံး အုံးကို ညံလို႔ေလ။ မီးနီလည္း ဂ႐ုမ စိုက္။ “မဆင္းရ”ဆိုလည္း ဆင္းတာပဲ။ လက္ဝဲ လက္ယာ ဘာညာမရွိ၊ ဦးစား ေပးျခင္း နတၱိ။ တခ်ိဳ႕ ညေတြဆိုကမ္းနား လမ္းဖက္မွာ အက်ႌ အဆင္တူေတြဝတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္အုပ္စု လိုက္လမ္းပိတ္ ေမာင္း ၾက။ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း မိုက္ေၾကး ခြဲၾက။ အေနာက္မွာ ထိုင္ေနသူက ဆိုင္ကယ္ ေဒါက္ႀကီးကို ကတၱရာလမ္းနဲ႔ ထိ ေထာင္နင္းၿပီး အသံဆူညံေအာင္၊ မီးေတြ ပြင့္ျဖာထြက္ေအာင္ လုပ္ၾကေသးတယ္။ ရဲကင္း ပတၱေရာင္း လွည့္လာရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေသေလး ေတြနဲ႔ၿငိမ္ကုတ္လို႔။
သူတို႔ မယွဥ္ရဲတာဆိုလို႔ ၿမိဳ႕ျပင္ လမ္းတစ္ေလၽွာက္က ေက်ာက္ သဲေျမ သယ္ကားႀကီးေတြပဲ ရွိတယ္။ သူထက္ငါ အေခါက္ေရ ပိုရဖို႔ အဓိက ထားၿပီး တုံး ဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္း ေမာင္းေနၾကတဲ့ ဒီကား ႀကီးေတြက သိတဲ့အတိုင္းSLOW DOWN (အရွိန္ေလၽွာ႔ဘား) ျမင္ရင္ေတာင္ လီဘာဖိနင္းၿပီး ဝုန္းဒိုင္းႀကဲသြားတတ္ တယ္ဆိုေတာ့ တိုက္မိလို႔ကေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ၿပီသာမွတ္။ က်န္ရစ္တဲ့ ေဘာ္ဒီ(အေလာင္း)ကို DNA ျပန္ရွာရဖို႔ပဲ ရွိတာကိုး။
တာဝန္ရွိသူေတြကလည္း ဖမ္းဆီး ဒဏ္႐ိုက္ ပညာေပးတာေတြ အခါအား ေလၽွာ္စြာ လုပ္ေနေပမယ့္ ပိုးသာ ကုန္ၿပီး ကၽြန္းသား ေမာင္ပုံေလးေတြက ေစာင္း မတတ္ၾက။ ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္ မူမယ့္ သေဘာ။ လမ္းဆုံ လမ္းခြေတြမွာ ေထာင္ ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြလည္း အရာ မေရာက္။
ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ဥာဏ္မီသေလာက္ စိတ္အခ်ည္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ စဥ္းစား ၾကည့္မိတယ္။
အဓိကက်တဲ့ လမ္းေတြမွာ ဒ႐ုန္း ေတြ လႊတ္တင္ၿပီး အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ ေႁမြလိမ္ ေႁမြေကာက္ ေမာင္းသူေတြ၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ hျဖတ္တက္ ေက်ာ္တက္ လုေမာင္းၾက သူေတြ၊ တိုက္ၿပီးေျပးသူေတြ၊ ဖုန္းပိုက္ ဆံအိတ္လုၿပီး ေမာင္းေျပးၾကသူေတြ၊ အားလုံးအားလုံးကို ဗြီဒီယို မွတ္တမ္းတင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီး ထိထိ ေရာက္ေရာက္ အေရးယူပစ္လိုက္ရင္ ေအးသြားမလား။
စီစီတီဗြီ ကင္မရာေတြ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ တပ္ၿပီးေလ..။
ခုတစ္ေလာ ေခတ္စားေနတဲ့ ေဝ ဟင္ကေန ဓာတ္ပုံ ဗြီဒီယိုေတြ ႐ိုက္ႏိုင္ တဲ့ ဒ႐ုန္းေတြ လႊတ္တင္႐ိုက္ကူး ႏိုင္ရင္ ေတာ့ ပိုေကာင္းေပါ့။ လုပ္လို႔ရမရ၊ ရရင္လည္း လုပ္မလုပ္က တာဝန္ရွိသူေတြ အပိုင္းေပါ့ခင္ဗ်။ ျပည္သူေတြ အသက္ အိုးအိမ္ စည္းစိမ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေတြအတြက္ အေျဖကို စိတ္ကူး ယဥ္ၾကည့္တာပါ။
လူစြမ္းေကာင္း ၿပိဳင္ပြဲေတြက တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ မ်ားမ်ား လာၿပီ ေလ။ လူငယ္ထုၾကား ကင္ဆာ ေရာဂါ လို တစ္စစ ကူးစက္ျပန္႔ပြားၿပီး ပိုပိုရင့္ လာတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီးေလ..။ တစ္နည္း နည္းနဲ႔ တားဆီးရ၊ အျမစ္ျဖတ္ရေတာ့ မွာေပါ့။
လူငယ္ထုၾကား ဘယ္လိုစိမ့္ဝင္ ပညာေပး ကုသရမလဲဆိုတာ တာဝန္ ရွိသူ ေတြေတြးဖို႔ သင့္ပါၿပီ။
ေလာေလာဆယ္ လုပ္ႏိုင္တာေနာက္ တစ္ခုက ဒီၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ႏွစ္အလိုက္လ အလိုက္အမ်ားဆုံးျဖစ္တဲ့ ယာဥ္အမ်ိဳး အစား(ဆိုင္ကယ္၊ ေဘးတြဲ၊ ေထာ္လာဂ်ီ၊ ကား..အစရွိသည္ျဖင့္)အစဥ္လိုက္ ယာဥ္ တိုက္မႈနဲ႔ ေသဆုံးရသူေတြရဲ႕စာရင္း၊ ေသဆုံးသူေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ က်န္ရစ္ သူ မိသားစုဝင္ေတြကို စိတ္ဒဏ္ရာ မရေအာင္ ဆင္ဆာလုပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံ နဲ႔တစ္ကြ အမ်ားျပည္ သူေရာက္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဗြီႏိုင္းႀကီးႀကီးေတြခပ္စိပ္စိပ္ ေထာင္၊ ပညာေပးျပခန္းေတြထားရွိ ေပးရင္ ယာဥ္မ်ိဳးစုံစီးနင္း သြား လာ ေနၾကတဲ့ အမ်ားျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိ မလားလို႔။
လူစြမ္းေကာင္း ေတြတစ္ ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ေလ်ာ့နည္းလာဖို႔အေရး ဥာဏ္မီ သေလာက္ ေျပာၾကည့္မိတာပါ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လူစြမ္း ေကာင္းေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕ သားမ်ား အႏၲရာယ္ေဘး ကင္းရွင္းၾကပါ ေစလို႔သာ..။
