ရင္ဘတ္ကို စည္လိုတီး နတ္ဦးရွင္ႀကီး ငိုေလၿပီ..။
“ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား အရပ္ ကတို႔ေရ…။ ငါ့အပိုင္စား ေနရာေလးေတာင္မွ ခ်မ္းသာ မေပးၾကပါလား …. ဒင္းတို႔ မေမြးခင္ကတည္းက ေရငန္တစ္ရိုးပိုင္စံ စိုးခဲ့တာ ငါဦးရွင္ႀကီးပါဟဲ့…အဟီး.. ဟီး…”
နတ္ဦးရွင္ႀကီးက ငိုရင္း ႏွပ္ညႇစ္သည္။ သူ႔ေဘးက စီးေတာ္က်ားႏွင့္ မိေက်ာင္း တို႔ကလည္း သူ႕သခင္ကို မ်က္ႏွာငယ္ ေလးျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
နတ္ဦးရွင္ႀကီးက ဦးရွင္ႀကီးတင္ နည္း စာအုပ္ေလးကို ၾကည့္ကာ ေအာ္ငို ျပန္သည္။
“ဒင္းတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဥပေဒဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြ မရွိခင္ကတည္းက ဒီစာအုပ္ ရွိေနခဲ့တာပါ အရပ္ကတို႔ေရ…။ ေရငန္ပိုင္က ငါမွ ငါအစစ္ပါဟယ္…”
ဟုတ္ေပသည္။ ထိုစာအုပ္ နတ္ပင့္ခန္းတြင္ “ေရငန္တစ္ရိုး ပိုင္စံလို႔ စိုးပါတဲ့ နတ္မ်ိဳးသခင္ နတ္ဦးရွင္ႀကီးခင္ဗ်ာ”ဟု ေဖာ္ျပထားေလသည္။
ခုေတာ့ ေရငန္ကို ဦးရွင္ႀကီးပိုင္သည္ ဆိုျခင္းကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ အသိအမွတ္ မျပဳဟု ဆိုလာသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ တံငါသားတို႔ သူ႔ကို ဘယ္မွာ ပူေဇာ္ပသပါေတာ့မည္နည္း။ ငတ္ရေခ်ေတာ့မည္။
ေတြးရင္းျဖင့္ နတ္ဦးရွင္ႀကီး မ်က္ရည္ ေတာက္ေတာက္ က်လာျပန္သည္။
သူက ေရငန္ပိုင္ႀကီးဆိုေသာ္လည္း ေလာဘႀကီးလွသူ မဟုတ္ပါ။ ေလာဘနည္း၍ လူတိုင္းကို ေစာင္မၾကည့္႐ႈေတာ္မူေသာ နတ္ျမတ္နတ္ေကာင္းဟု ခံယူထားသည့္နတ္။
သူ႔ကို ေကၽြးေမြးရမည္မွာ ေကာက္ညႇင္း၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ အုန္းသီး၊ လက္ဖက္၊ ကြမ္းယာမွ်သာ။
အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုမွ်ေလးေကၽြးေမြး ပူေဇာ္ရသည့္ နတ္လိမၼာေလး၏ ပိုင္နက္ကိုမွ ခ်မ္းသာ မေပးၾကပါသနည္း။
ေအာ္ငိုေန၍ မၿပီး…။ အေျဖအတိအက် သိေရး စနည္းနာရမည္။
သို႔ျဖင့္ နတ္ဦးရွင္ႀကီး ကိုယ္ေယာင္ ေဖ်ာက္ကာ ပင္လယ္ရြာမ်ားသို႔ မ်က္ရည္ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းျဖင့္ တိုင္းခန္းလွည့္ေတာ္ မူသည္။
ၾကားရပါၿပီ…။ တံငါရြာသားတို႔ အသံ။
“ပင္လယ္မွာ ဦးရွင္ႀကီးက ဓားျပ ထက္ဆိုးတယ္…”
အယ္…။
“ဒီဇယ္ဆီကို ပီပါလိုက္ယူတာ။ ငါး ဆိုလည္း စားဖို႔ဆိုၿပီး အေကာင္းဆံုးမွ လိုသေလာက္ယူတာမ်ိဳး”
ေဟ…။
“ေတာင္းသေလာက္မေပးရင္။ ဟိုစစ္ ဒီစစ္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရစ္ေရာ…”
အမေလးဗ်ာ…။
“မထင္ရင္ မထင္သလို နားရင္း႐ိုက္ေသး။ ေနပူလွမ္းတာမ်ိဳး၊ ဖားခုန္ ခုန္ခိုင္း တာမ်ိဳးကေတာ့ ခဏခဏ လုပ္ခိုင္းလွေပါ့”
ငွယ္…။
“တံငါေလွေတြက သူ႔ပဲ ေၾကာက္ေနရတာဗ်။ ေၾကာက္ဆို သူက ေရငန္တစ္ရိုး ပိုင္စိုးသူကိုး…”
ဟယ္…။ လဲြေနၿပီ။ တစ္ခုခုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ႀကီးကို လြဲေနၿပီ…။
ေသခ်ာၿပီ…။
အတု…။ နတ္ဦးရွင္ႀကီး အတု ေပၚၿပီ…။
“အီး…ဟီးဟီး…။ နတ္ေလးတစ္ခါ ျဖစ္ရတာ အတုေတြေပၚၿပီး နာမည္က ပ်က္လိုက္ေသး အရပ္ကတို႔ေရ…”
ငိုေန၍ မၿပီး။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း…။
ဟုတ္ၿပီ…။ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္မည္။ ယခုေခတ္တြင္ ထစ္ခနဲရွိ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္သည္က ေရပန္းစားေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ေခတ္မီသည့္ နတ္ဟုပင္ လူနတ္ အေပါင္းက အထင္တႀကီးပင္ ျဖစ္ဦးမည္။ ထိုသို႔ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ၿပီးမွ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပဲြပါ လုပ္မည္။
။။ ။။ ။။
“ဦးရွင္ႀကီးနတ္၏ ေၾကညာခ်က္”
၁၃၈၁ ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၄ ရက္
၁။ ပင္လယ္ထဲ ဓားျပကဲ့သို႔လုပ္ ေဆာင္ေနသည္ဆိုသည္မွာ လံုး၀ အေျခအျမစ္ မရွိ။ ဦးရွင္ႀကီး ဓားျပတိုက္ရေအာင္ က ျပစရာ ဓားမွမရွိ။ ေစာင္းပဲ ရွိသည္။
၂။ ဒီဇယ္ဆီ ယူရေအာင္ကလည္း ဦးရွင္ႀကီး၏ စီးေတာ္က်ားႏွင့္ မိေက်ာင္း က ဆီထည့္ေမာင္းစရာ မလို။ စားဖို႔ငါးယူ သည္ဆိုျခင္းမွာလည္း အေျခအျမစ္မရွိ။ ကၽြႏ္ုပ္ နတ္ျဖစ္ကတည္းက သက္သတ္ လြတ္ စားလာသည္မွာ ယခုထိ ျဖစ္သည္။
၃။ ေလွမ်ားတြင္ ဟိုစစ္ဒီစစ္စစ္သည္ ဆိုသည္မွာကလည္း အေျခအျမစ္မရွိ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လူ႔ဘ၀ကတည္းက ေသစာ ရွင္စာ ေလာက္သာ တတ္ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ထိုသို႔ စစ္သည့္ ေဆးသည့္ကိစၥ စိတ္၀င္စား သည့္နတ္မဟုတ္။
၄။ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပန္းဖို႔ဆိုတာကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ယခုေခတ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္အား ပူေဇာ္ပဖို႔အေရး လူတိုင္းကို မ်က္ႏွာခ်ိဳ လိုက္ေသြးေနရသည့္အျဖစ္။
၅။ သို႔ေၾကာင့္ အထက္ပါကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားသည္ ဦးရွင္ႀကီး အစစ္မဟုတ္။ အတုသာ ျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္သာလွ်င္ ေရငန္တစ္ရိုး ပိုင္စံစိုးသူ နတ္မ်ိဳးသခင္ နတ္ဦးရွင္ႀကီးအစစ္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ပံု
ဦးရွင္ႀကီးနတ္
။။ ။။ ။။
သို႔ေသာ္ ေၾကညာခ်က္ေရးၿပီးေနာက္ သတိရလာျပန္သည္။
သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ ေရငန္တစ္႐ိုး အပိုင္စိုးသူလို႔ ေျပာေနေပမယ့္ သူ႔ေရငန္ ပိုင္ဘ၀က တရား၀င္ ျဖစ္၊ မျဖစ္ မေသခ်ာ ေတာ့။ လူတို႔က သူ႕ကို ေရငန္ပိုင္ဟု တကယ္ မသတ္မွတ္ေတာ့။
ဟို အတုမ်ားကိုသာ နတ္ဦးရွင္ႀကီး ဘဲြ႔အပ္ႏွင္းကာ ေရငန္ပိုင္အျဖစ္ ဒီဇယ္။ ငါးတို႔ ပူေဇာ္ေနၾကေလၿပီ။
သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္မဆိုရက္။ အတုမ်ားက တန္ခိုးထြားေနသည့္ေခတ္ မဟုတ္ေပေလာ။
မိေက်ာင္းႏွင့္ က်ားတို႔ကလည္း ေရငန္ပိုင္အရာက် သခင့္မ်က္ႏွာကို မ်က္စိ သူငယ္မ်က္ႏွာသူငယ္ျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္ ေနၾကရာ နတ္ဦးရွင္ႀကီး ေျဖမဆည္ႏိုင္။
ရင္ဘတ္ကို စည္လိုတီး နတ္ဦးရွင္ႀကီး ငိုရျပန္ေလၿပီ…။
“ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား အရပ္ကတို႔ ေရ…။ ငါ့အပိုင္စား ေနရာေလးေတာင္မွ ခ်မ္းသာ မေပးၾကပါလား…။ ဒင္းတို႔ မေမြးခင္ကတည္းက ေရငန္တစ္႐ိုး ပိုင္စံ စိုးခဲ့တာ ငါဦးရွင္ႀကီးပါ ဟဲ့…အဟီး …ဟီး…”
မူးေဆးအိုး
