အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာသည့္ ျမန္မာျပည္တြင္ အလွဴရွင္က ပရိသတ္ ၏ သာဓုေခၚသံ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကားလို၍ လက္ေဆာင္တစ္မ်ိဳး ဖန္တီး ကာ ဧည့္သည္အား ခ်ီးျမႇင့္ ျပန္လွဴၾက သည့္ေခတ္ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။
ထိုလက္ေဆာင္ကား မိမိအလွဴတြင္ ဆရာေတာ္မွ ခ်ီးျမႇင့္သည့္ တရားေတာ္ကို ၿပီးဆံုးသည္အထိနာယူ၊ အလွဴရွင္က အမွ်ေ၀လွ်င္ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ေခၚၿပီး မွ၊ အလွဴပြဲႀကီး လံုး၀ ၿပီးစီးမွ ျပန္ေသာ အလွဴလာသည့္ ပရိသတ္အတြက္ အလွဴရွင္မွ သီးျခား ခ်ီးျမႇင့္သည့္ လက္ေဆာင္။
တစ္နည္းဆိုလွ်င္ “သာဓုလက္ေဆာင္”။
“တရားနာပရိသတ္မ်ားေအာင္ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔လားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ ေလ။ ေစတနာရွိလို႔ တရားနာပရိသတ္ ေတြကို သီးသန္႔ ပစ္ၥည္းေတြ သီးသန္႔ျပန္ လွဴတာေတြမ်ိဳး လုပ္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္”ဟု ထား၀ယ္ၿမိဳ႕၊ ေလးထပ္ေက်ာင္းတိုက္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးပညာ၀ရက မိန္႔ၾကားသည္။
ဆရာေတာ္ ဦးပညာ၀ရ၏ အေတြ႔ အႀကံဳအရ တရားနာ ပရိသတ္မွာ ယခင္ ထက္ ၃ ပံု ၂ ပံုခန္႔ထိ ေလ်ာ့လာသည္။
“ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ပိုေလ်ာ့တယ္”ဟု ဆရာေတာ္က မိန္႔သည္။
ထိုသို႔ ေလ်ာ့လာျခင္းမွာ အလွဴပဲြ မ်ား ေပါမ်ားျခင္း၊ တစ္ရက္လွ်င္ပင္ ေလးငါးခု တိုက္ဆိုင္ေနတတ္ျခင္း၊ လူတို႔တြင္ အလုပ္ပိုမ်ားလာသျဖင့္ တရား နာရန္ မအားမလပ္ ျဖစ္လာျခင္းမ်ား ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ တနသၤာရီတိုင္းသူတိုင္းသားတို႔က မွတ္ခ်က္ျပဳၾကသည္။
အလွဴဖိတ္စာတြင္ “တရားေတာ္နာ၊ သာဓုအႏုေမာဓနာ ေခၚယူရန္”ဟု ပါၿမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း အလွဴလာသည့္ ပရိသတ္ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရာက္ၿပီး ခဏၾကာသည္ႏွင့္ ျပန္သူက တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ပိုပိုမ်ားလာသည္။
“အလွဴအတန္းေတြ သိပ္မမ်ားခင္ တုန္းကေတာ့ ဓမၼာ႐ံုမွာ လူျပည့္လို႔ အျပင္မွာ ဖ်ာခင္းၿပီး တရားနာၾကတာေတြ ေတာင္ ရွိတယ္ေလ”ဟု ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ ၀ဲကၽြန္းၿမိဳ႕သစ္ေန ေဒၚသန္းစိန္က ေျပာ သည္။
ရြာခံ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူ မ်ားသာ ပင္တိုင္ တရားနာပရိသတ္ ျဖစ္ေနရေတာ့ေၾကာင္း ေဒၚသန္းစိန္က ေျပာသည္။
“ေဟ့သူငယ္ခ်င္း ငါလာတယ္ေနာ္။ ငါတစ္ျခားေနရာ သြားစရာရွိေသးတယ္ ေနာ္၊ သြားဦးမယ္လို႔ေျပာၿပီး ျပန္လာ လိုက္တာေပါ့ေနာ္” ဟု ေဒၚသန္းစိန္က ဆိုသည္။
ထိုသို႔ ျပန္ပါကလည္း အလွဴရွင္ဖက္က ၾကည္ျဖဴျပရ၊ စာနာနားလည္ ေပးရသည္သာ။
အလွဴရွင္တို႔သည္လည္း ပရိသတ္အျဖစ္ အျခားအလွဴမ်ားသို႔ သြားေရာက္လွ်င္ ပဲြတိုင္း တရားနာျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ ေသာေၾကာင့္တည္း။
လူငယ္တို႔က သာ၍ တရားမနာျဖစ္ပါ။
“မနက္ပိုင္းဆိုေတာ့ အိပ္ရာထက ေနာက္က်တယ္၊ ဒီေတာ့ အလွဴအိမ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဘုန္းႀကီးက ျပန္ျပီ။ ဒါနဲ႕ပဲ တရားက မနာျဖစ္ဘူး”ဟု ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ေဇယ်သီရိရပ္မွ အသက္ ၃၂ ရွိ မသိမ့္သိမ့္စိုးက ေျပာသည္။
တခ်ိဳ႕လူငယ္တို႔က တရားနာျခင္းသည္ လူႀကီးတို႔အလုပ္ဟု ျမင္တတ္ ေၾကာင္း လူငယ္အခ်ိဳ႕က ဖြင့္ဟၾကသည္။
“ဒီအလုပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕လူငယ္ ေတြ အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ အဖိုးႀကီးအဖြား ႀကီးေတြ လုပ္ရမဲ႕အလုပ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီအယူအဆႀကီးကို လက္ခံထားၾကသလို တရားနာဖို႕လာေခၚရင္လည္း အင္းအဲ လုပ္ၿပီးေတာ့ သြားမနာၾကဘူး”ဟု ၿမိတ္ေတာင္ရပ္ေန အသက္ ၂၈ ႏွစ္ရွိ ကိုမင္းမင္းက ေျပာသည္။
လူငယ္တို႔မဆိုထား လူလတ္ပိုင္း အခ်ိဳ႕ပင္ တရားနာေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ဟိုဟိုဒီဒီ အေၾကာင္းျပ ေရွာင္ထြက္သြား တတ္ၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားထက္ တရားနာရ ပိုတြန္႕ ဆုတ္တတ္ၾကသည္ကို အလွဴတရားပြဲ တြင္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အမ်ိဳးသားအခ်ိဳး အဆမ်ားစြာ ကြာေနတတ္သည္က သက္ေသျပေနသည္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း အျပန္အလွန္သေဘာျဖင့္ မ်က္ႏွာျပရန္သာ ရည္ရြယ္ကာ အလွဴသြားတတ္ၾကသည္။
“မသြားရင္လည္း မေကာင္းဘူး၊ သူ႔အလွည့္ ကိုယ့္အလွည့္႐ွိေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆြမ္းေကြၽးတရားနာဆိုလည္း စားခါနီးမွ သြားတာ မ်ားတယ္၊ အဓိက မ်က္ႏွာျပတာေပါ့”ဟု ေကာ့ေသာင္း ေအာင္သုခရပ္ကြက္မွ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ ကိုမ်ိဳးျမင့္က ေျပာသည္။
ထိုသို႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အလွဴတြင္ တရားနာပရိသတ္ နည္းပါးလာသည္ကို လူတိုင္း သတိထားမိလာ ေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးၾကၿမဲ။
ဖိတ္စာတြင္ကား တရားေတာ္နာ၊ သာဓုအႏုေမာဒနာေခၚယူရန္ ထည့္ေရး ေနၾကဆဲ။
သို႔ေသာ္ တရားနာသူ၊ သာဓုေခၚ သူက တစ္ေခတ္ထက္ တစ္ေခတ္ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ နည္းလာဦးမည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ေတြ႔ေနရသည္ကို လူတိုင္း မျငင္းႏိုင္ပါ။
ထား၀ယ္ ေလးထပ္ေက်ာင္းတိုက္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဆရာေတာ္ ဦးပညာ၀ရက ေအာက္ပါအတိုင္း တိုးတိုးေလး မိန္႔ပါသည္။
“တရားနာပရိသတ္ နည္းရင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အားမရဘူးေပါ့ကြယ္…”
တနသၤာရီသတင္းအဖြဲ႔
