တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္စာရင္း ေတြ ထြက္ေတာ့၊ ေအာင္သူေတြ သက္ ျပင္းခ်၊ ႐ႈံးသူေတြကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ က်ေပါ့ေလ။ ေအာင္လည္း ေအာင္ၿပီးေရာ သာမန္ပဲ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ပူရျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဘာဆက္ တက္ရမလဲေပါ့။
ဘာဆက္တက္ရမလဲဆိုတာ သိဖို႔ ဆယ္တန္း အမွတ္စာရင္းေတြ ျမန္ျမန္ ထုတ္ၾကျပန္ေရာ။
သိပါၿပီတဲ့။ ဘာဆက္ တက္ၾက မလဲ။ အမွတ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ကို ဆုံးျဖတ္ေနဆဲ ျမန္မာျပည္ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး စနစ္အရေတာ္႐ုံ အမွတ္ ၂၄၀ ကေန ၄၀၀ ၾကားေလာက္ ရတဲ့သူေတြက ဘာတက္လို႔ တက္ရမယ္မွန္း မဆုံးျဖတ္ ႏိုင္ေတာ့။ ဒီထဲမွာဒီႏွစ္ထဲ ေအာင္တဲ့ ကၽြန္မဝမ္းကြဲေမာင္ေလး တေယာက္ လည္း ပါတယ္။ အမွတ္က ၃၅၀ နီးပါး။ ေက်ာင္းဆရာဆိုလည္းမမီ၊ ကြန္ျပဴတာ လည္း မမီ၊ နယ္စပ္စည္ပင္ လည္း မမီ။
ဘာစိတ္ဝင္စားလဲ ဆိုေတာ့ ေရေရ ရာရာ မသိေသး။
ဒီလိုလမ္းမ်ိဳး ျဖတ္သန္းဖူးသူ တစ္ေယာက္၊ ဆယ္တန္းကို သူလိုကိုယ္ လို အမွတ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးသူတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရး အနာဂတ္ဆီကို စိတ္ေတြက ေျပးလႊား သြားတယ္။
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာပဲ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ ကၽြန္မ မ်က္ေမွာက္ ၁၅ ႏွစ္အတြင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲလာတာကို ျမင္ရ တုန္းပဲ။ အဲဒီပညာေရးက လူငယ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္ၿပီး၊ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သူေတြ ျဖစ္ ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ခက္တုန္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆယ္တန္းက ဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္တဲ့ အမွတ္ေပၚမွာပဲ ရရာေမဂ်ာတက္၊ ဘ၀ကို အ႐ႈံးေပးလိုက္တဲ့ လူငယ္ေတြ မျဖစ္ေစ ခ်င္ဘူး။
အမွတ္စာရင္းေတြ ထြက္လာလို႔ ဘာဆက္တက္ရမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္း အစား ” ငါဘာဆက္တက္ခ်င္သလဲ” ဆို တဲ့ ေမးခြန္းေမးၾကည့္ပါ။ အေျဖမရွိဘူး လား။ အေျဖရွာပါ။ အရင္ဆုံး ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ေနာင္ငါးႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ဘာအလုပ္လုပ္တာမ်ိဳး ျမင္ခ်င္လဲ၊ ဘယ္ လို အလုပ္မ်ိဳးဆို ေပ်ာ္မလဲဆိုတာက စေမးၾကည့္။ ဒါလည္း အေျဖ မထြက္ေသး ဘူးဆိုရင္ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ အနား ပတ္ဝန္းက်င္က သိေလာက္မယ္ ထင္တဲ့ သူေမး။
မရွိေသးဘူးလား။ ကိစၥမရွိ။ အခု ေလာေလာလတ္လတ္ ဆယ္တန္းေအာင္ ထားသူေတြ လုပ္ႏိုင္တာက ကိုယ့္နယ္ မွာရွိတဲ့ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ျပဴတာ သင္ တန္းေတြ တက္ထားဖို႔။ တက္ရင္းနဲ႔ ဆရာသမားေတြနဲ႔ ေျပာဆို ေမးျမန္းေပါ့။
ဒီလိုခ်ဳံ႕ေျပာဖို႔ လြယ္ေပမယ့္ ” ေျပာေတာ့သာ အလြယ္ေလးပါ၊ ငါဆို မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး” လို႔ ေတြးမိေကာင္း ေတြး မိေနပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဆယ္ တန္းေအာင္စက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာေဖျမင့္ ရဲ႕ ဘာသာျပန္ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ အတိုင္း ပဲ ျပန္ေျပာခ်င္တယ္။
” မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား” လို႔။
ႀကိဳးစားၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးခ်င္တယ္။
(၂)
ေနာက္တစ္ခ်က္က အေရးတႀကီး အႀကံေပးခ်င္တာက စာဖတ္ၾကဖို႔ပါ။ စိတ္မေကာင္းစြာပဲ မိဘ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက သားသမီးကို စာက်က္ဖို႔သာ တစ္သက္လုံး တိုက္တြန္းလာေပမယ့္ စာဖတ္ဖို႔ မပ်ိဳးေထာင္တာကို ေတြ႕ေန ရတယ္။ သားသမီးကို ဖတ္စရာ၊ သုတ၊ ရသ စာအုပ္မ်ား ဝယ္ေပးပါ။ စာဖတ္ က်င့္ရွိပါေစ။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးသူ ေတြကလဲ ေဆးလိပ္ေသာက္၊ ကြမ္းစား လမ္းသလား ေနမယ့္အစား စာဖတ္က်င့္ ေလး လုပ္က်င့္ပါ။ ခုေနခါ မသိသာ ေပမယ့္ လက္ရွိ ဘ၀ကေန ပိုေကာင္းတဲ့ ဘ၀ကို စာဖတ္ျခင္းက ပို႔ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အနည္းဆုံး စာအုပ္မဝယ္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ေတာင္ ကိုယ့္အနီးအနား စာၾကည့္တိုက္ ေတြက ငွားဖတ္တာတို႔၊ စာဖတ္သူ ေတြဆီက စာအုပ္ငွားဖတ္တာတို႔ကေန စႏိုင္ပါတယ္။
တကၱသိုလ္ မတက္ခင္စပ္ၾကား မွာေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ ေနာင္မွာလဲ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ ပညာရပ္ တစ္ခုကို သိေအာင္လုပ္ပါ။ ဆိုပါစို႔။ ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ သာမန္ အမွတ္ကလဲ မမီဘူး။ ဘာလုပ္မလဲ။ ေ႐ြးခ်ယ္စရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ အေဝး သင္ေလၽွာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို အထိုက္ အေလၽွာက္ရေအာင္ သင္ပါ။ ကိုယ့္နယ္ မွာ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္ တန္းေတြ ရွိသလား၊ ပညာေရး ဝန္ႀကီး ဌာနကေခၚတဲ့ ဒီပလိုမာတန္းေတြ ရွိလား စုံစမ္းပါ။ မရွိရင္ ရန္ကုန္လိုမ်ိဳး ၿမိဳ႕ႀကီး မွာ အစိုးရေက်ာင္းမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အျပင္ပုဂၢလိက ေက်ာင္းေတြမွာ သင္လို႔ ရတဲ့ ေခတ္မီနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ သင္ၾကား ေရးေတြကို သင္တဲ့ သင္တန္းေတြ အမ်ား ႀကီးပါ။ စုံစမ္းဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ဝါသနာပါတဲ့ တကၠသိုလ္ တက္သူဆိုလည္း တကၠသိုလ္ ပညာေရးကိုခ်ည္း အားမကိုး ဖို႔ပါ။ တကၠသိုလ္တက္ရင္း တစ္ခါတည္း အလုပ္ဝင္ရင္ လိုအပ္ႏိုင္မယ့္ ပညာရပ္ ေတြပါ ဆည္းပူးထားပါ။ ဥပမာ စီးပြား ေရး တကၠသိုလ္တက္သူဆိုပါစို႔။ ေက်ာင္း ခ်ည္း အားကိုးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ ကြန္ျပဴတာ တက္ထား တာမ်ိဳး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဒီပလိုမာ တက္ထား တာမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း ျဖည့္ထား မယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္ဝင္တဲ့ အခါ အဆင္သင့္မွာေပါ့။
ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မ ကေတာ့ ၾကည့္ခဲ့ဖူးၿပီး အၿမဲကို သေဘာ က်ေနတဲ့ ၃ Idငသအ် အိႏၵိယ ဇာတ္ကား ကိုပဲ ျပန္သတိရမိပါတယ္။
မိဘေတြရဲ႕ တြန္းအားနဲ႔ အင္ဂ်င္နီ ယာ ေကာလိပ္ကို ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းပါ။ ေက်ာင္းကတစ္ေသြး၊ တစ္သံတစ္မိန္႔ ပုံေသနည္းအတိုင္း ပုံတူေလာင္းခံရ ေပ မယ့္ မေအာင္ျမင္ဘဲ၊ ဥာဏ္ရည္ခ်င္း မတူသူ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားက လြတ္ လပ္စြာ ႀကီးျပင္းခြင့္ရသူ၊ ဝါသနာ ပါရာကို လုပ္ခြင့္ရသူကသာ အားလုံး ထက္ ပိုေအာင္ျမင္သြားတဲ့ ဇာတ္လမ္း ထဲက သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ အေၾကာင္းပါ။
ဒီေနရာမွာ မိဘေတြရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈလဲ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ သား သမီးက ေဆးေက်ာင္း မဝင္တိုင္း၊ သူနာ ျပဳ မမီတိုင္း၊ ေက်ာင္းဆရာ မျဖစ္တိုင္း လူရာ မဝင္ေတာ့တာ မဟုတ္။ ဆရာဝန္ ခ်ည္းရွိေနရင္ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳး ေရးလုပ္မယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရ (ႏိုင္ငံ ေရး သမားေတြ)၊ လမ္းတံတား ေဆာက္ မယ့္ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကုန္သည္၊ စြန္႔ဦး တီထြင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ရွင္ေတြ စသျဖင့္ ဘယ္ရွိပါေတာ့မလဲ။
ငါ့သားသမီးက နဂိုညံ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကလည္း သိပ္ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ တာမဟုတ္ဆိုတဲ့ မိဘေတြလည္း ရွိေကာင္း ရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္သားသမီး ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကိုေတာ့ လမ္းမပိတ္ ေစခ်င္ဘူး။
အလြတ္က်က္မွတ္ႏိုင္မွ ေတာ္တဲ့ ဆိုတဲ့ ပညာေရးစနစ္ထဲ အလြတ္မက်က္ ႏိုင္လို႔ မေတာ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္သားသမီး ေတြကို သတ္မွတ္တာကို ခံမလား။ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ ႀကိဳးစားခြင့္ေပးမလား။
ေနာက္ထပ္ ႀကိဳးစားခြင့္ေလး ေပး ၾကည့္ပါ။ မွန္ကန္တဲ့ ထိန္းေက်ာင္း မႈေလးပါ ေပးပါ။ လူငယ္ေတြကို စိတ္ မပ်က္ေစရပါဘူး။
လူငယ္ေတြမွာ ညံ့သူမရွိပါဘူး။ စိတ္ပါဝင္စားရာနဲ႔ သင္ယူေလ့လာစရာ ကိုက္ဖို႔သာ လိုတာပါ။ စိတ္ဝင္စား တာလည္း ေလ့လာရမယ္၊ သင္ယူေလ့ လာစရာ ဝန္းက်င္ေကာင္းနဲ႔လည္း ေတြ႕ မယ္၊ ကိုယ္တိုင္လည္း အားစိုက္ မယ္ဆို ရင္ အားလုံးဟာ အနာဂတ္ လင္းလက္ ၾကယ္ေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။
ဆယ္တန္းက ဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္တဲ့ အမွတ္ေပၚမွာပဲရရာ ေမဂ်ာတက္၊ ဘ၀ကို အ႐ႈံးေပးလိုက္တဲ့ လူငယ္ေတြ မျဖစ္ေစ ခ်င္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဆယ္တန္း အမွတ္ ဟာ ဘ၀အဆုံးအျဖတ္ မဟုတ္ပါဘူး။
စာေရးသူသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွ မီဒီယာဘာသာရပ္ျဖင့္ ဘြဲ႕ရရွိခဲ့ၿပီး လက္ရွိ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အဂၤလိပ္ သတင္းဌာနတစ္ခုတြင္ သတင္း စာဆရာမအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ လ်က္ရွိသည္။
