ေမေမ့အသက္- ၃၅ ႏွစ္၊ ကၽြန္မ အသက္- ၅ ႏွစ္။
ေႏြရာသီ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခု။ ေတာ ေက်းလက္ အစြန္အဖ်ား အိမ္ကေလး၏ သဘာ၀အတုိင္း ေန႔လယ္ခင္းဟာ တိတ္ ဆိတ္လို႔ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ နည္းနည္း လွမ္းၿပီး ကိုယ့္ျခံ၀ိုင္းနဲ႔ကိုယ္ သီးျခားစီ ေနၾကေတာ့ ေတာ္႐ံုအသံဗလံေတြဆုိ မၾကားရ လုိ႔ တိတ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေဘးနားမွာ ၀ါး႐ံုအႀကီးႀကီး တစ္ခုရွိေတာ့ ၀ါး႐ံုထိပ္ဖ်ားေလးေတြက အိမ္ေခါင္မုိးကုိ ထိခတ္သံတုိးတိုးေလးပဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားရတယ္။
ကၽြန္မနဲ႔ ေမေမက အဲဒီ၀ါး႐ံုရိပ္ ေအာက္မွာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ေကာင္းကင္ ေပၚမွာ ပ်ံသြားၾကတ့ဲ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ဆုိ ေန႔လယ္ခင္း တစ္ေရးအိပ္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မ ကို သိပ္တာပါ။ အဲဒီ၀ါး႐ံုရိပ္ေအာက္ မွာအိပ္ရင္း ေမေမက ေကာင္းကင္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပတယ္။
“သမီး.. ဟုိမွာ ၾကည့္စမ္း၊ ေတြ႔လား။ ေလယာဥ္ပံ်ေလ။ အဲဒီထဲမွာ လူေတြအမ်ား ႀကီးရွိတယ္ သမီးရဲ႕၊ သူတို႔ေတြက ေလယာဥ္ပ်ံ စီးၿပီး ခရီးသြားၾကတယ္ေလ”
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လက္မအရြယ္ ေလာက္ ပ်ံသြားတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံဆုိတဲ့အရာ ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မမွာ ေမးခြန္းေတြ တစ္ျပံဳတစ္ေခါင္းႀကီး ေပၚလာတယ္။
“ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးက ဘယ္သြားတာလဲ ေမေမ”
“အေနာက္ဘက္ကို သြားတယ္ဆို ေတာ့ တစ္ေနရာရာကလာၿပီး ရန္ကုန္ကို သြားတာ ထင္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေမေမတုိ႔ရြာရဲ႕ အေနာက္အရပ္မွာ ရွိတယ္ ေလ။ ရန္ကုန္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံဆင္းဖုိ႔ အတြက္ ေလယာဥ္ကြင္းအႀကီးႀကီးရွိတယ္ လို႔ ေမေမၾကားဖူးတယ္။ ေမေမေတာ့ မေရာက္ဖူးပါဘူး၊ အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့”
ဟင္.. ေလယာဥ္ပ်ံေတြ အမ်ားႀကီး ဆုိေတာ့ ေကာင္းကင္ေပၚပ်ံသြားတဲ့အခ်ိန္ တစ္စီးနဲ႔တစ္စီး တုိက္မိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ မလဲ ေမေမ။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ သမီးတုိ႔ရြာ လွည္းလမ္းလုိမ်ိဳး လမ္းမွ မရွိတာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အျမင့္ႀကီးပ်ံရတာလဲ။ နည္းနည္းနိမ့္နိမ့္ ေလးပ်ံရင္ သမီးတုိ႔လည္း နည္းနည္း ႀကီးႀကီး ျမင္ရမွာေပါ့ေနာ္
ေမေမက ကၽြန္မဘက္ကို တေစာင္း လွည့္ရင္း ကၽြန္မနဖူးေပၚက ဆံစေတြကို သပ္သင္ၿပီး ကၽြန္မစကားကုိ ေထာက္ခံတဲ့ အေနနဲ႔ ၿပံဳးလိုက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္ေနာ္။ လမ္းလည္း မျမင္ရဘဲနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တစ္စင္းနဲ႔ တစ္စင္း မတုိက္မိေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ ထားလဲ မသိဘူး။ ဘာလို႔အျမင့္ႀကီးပ်ံလဲ ဆိုတာလည္း ေမေမမသိပါဘူး။”
အဲဒီလုိ ေျပာၿပီးမွ ေမေမက တစ္စံု တစ္ခုကို သတိရသလုိနဲ႔..
“အဲ.. ေမေမ သမီးတုိ႔အရြယ္တုန္းက နိမ့္နိမ့္ေလးပ်ံတဲ့ ေလယာဥ္တစ္စင္းကို ျမင္ဖူးတယ္။ အုန္းပင္ထိပ္ဖ်ားထက္ နည္းနည္းေလးပဲ ျမင့္တယ္။ တ၀ီ၀ီအသံေတြ ကလည္း က်ယ္လြန္းလုိ႔ နာအူလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံေတြ႔ ေတာ့ သမီးတုိ႔ ဖြားဖြားက အိမ္ေအာက္ မွာတူးထားတဲ့ ကတုတ္က်င္းထဲကို တစ္အိမ္လံုးလူကုန္ ၀င္ခုိင္းေတာ့တာဘဲ။ အဲဒါ စစ္သားေတြစီးတဲ့ ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ တဲ့။”
ဗံုးႀကဲတယ္ဆုိတ့ဲအသံေၾကာင့္ ကၽြန္မေခါင္းေထာင္သြားတယ္။
“စစ္သားေတြက ဘာလုိ႔ ေလယာဥ္ ေပၚကေန ဗံုးေတြႀကဲခ်တာလဲ ဟင္”
“သူတုိ႔ရန္သူ သူပုန္ေတြ ရွိတယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့ေနရာေတြကို ႀကဲတာေလ။ ေမေမ တုိ႔ရြာကုိလည္း သူပုန္ရွိတယ္ ထင္ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ေတြနဲ႔လာတာ ခဏခဏပဲ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီဗံုးေတြ ေသနတ္ ေတြက အျပစ္မဲ့တဲ့ ရြာသားေတြကို ထိတာပဲ မ်ားပါတယ္”
ေမေမက စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ေလးေလးတဲြ႔တြဲ႔ ခ်လုိက္တယ္။
အဲဒီလုိဆုိ စစ္သားေတြစီးတဲ့ ေလယာဥ္ က ေၾကာက္စရာႀကီးေပါ့။ ေတာ္ၿပီ.. စစ္သားေတြစီးတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံထက္ ခုနကလူေတြစီးတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံအေၾကာင္း ကုိ ေမးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။
တေစာင္းအိပ္ၿပီး ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရာက ပက္လက္လွန္လိုက္ၿပီး ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ေလယာဥ္ပ်ံသြားေနတုန္း အဲဒီလူ ေတြက ရွဴးရွဴးေပါက္ခ်င္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ မလဲ ေမေမ။ အေပၚကေန အီးအီးပါခ်လုိက္ ရင္ သမီးတုိ႔ေခါင္းေပၚ က်ကုန္မွာေပါ့”
ကၽြန္မရဲ႕အေမးေၾကာင့္ ေမေမ႐ုတ္တ ရက္ မ်က္လံုးျပဴးလုိက္ၿပီး ကၽြန္မကို သုိင္းဖက္လုိက္ကာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ရယ္လုိက္တယ္။
“ဟင္း ..ဟင္း သမီးကေတာ့ တကယ္ပဲ၊ အဲဒါေတာ့ ေမေမလည္း မသိဘူး။ ေမေမ မွ ေလယာဥ္ပ်ံ မစီးဖူးတာ။ ေမေမေတာ့ ဒီတစ္သက္ ေလယာဥ္ပ်ံစီးရဖုိ႔လမ္း မျမင္ပါဘူး သမီးရယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမ ေျပာတာ သမီးေလး စာႀကိဳးစားလုိ႔၊ စာႀကိဳးစားမွ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္မွာ။ အဲဒီအခါ သမီးေလယာဥ္ပ်ံစီးရရင္ ေလယာဥ္ပ်ံဗိုက္ထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ ေမေမ့ ကို ေျပာျပေပါ့။ ဟုတ္ၿပီးလား”
ထံုးစံအတိုင္း ေမေမက သူ႔စကားကုိ စာႀကိဳးစားဆုိတဲ့ ၾသ၀ါဒနဲ႔ အျမဲတမ္း အဆံုးသတ္တယ္။
ေစာေစာကျမင္ရတဲ့ မီးခုိးတန္းေတြ ရွိမေနေတာ့။ ၾကည္စင္တဲ့ မုိးျပာေရာင္ ၾကားထဲမွာ အမွ်င္ပါးပါး တိမ္လႊာေလး ေတြက ဟုိေရြ႕ဒီေရြ႕နဲ႔။ ကၽြန္မ မ်က္စိ က်ိန္းသြားတဲ့အတြက္ မ်က္စိကို မွိတ္ခ် လုိက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ ေရာက္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ ႀကီး စီးေနၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံကလည္း ခုန္လုိက္တာ။
ဟင္.. ကၽြန္မစီးေနတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံ က ေဖေဖေမာင္းတဲ့ ႏြားလွည္းနဲ႔ တစ္ပံုစံတည္းပါဘဲလား။
ေလယာဥ္ပ်ံ ပံုျပင္နဲ႔အတူ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးတဲ့ အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္တုန္း ကေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေမေမက ကၽြန္မ သိခ်င္တာေတြ ဘာမဆုိအေျဖေပးႏုိင္တဲ့ တစ္ဦတည္းေသာ ပညာရွိ။ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ကမၻာေလ။
။။ ။။ ။။
ကၽြန္မအသက္- ၃၅ႏွစ္၊ ေမေမ့ အသက္- ၆၅ ႏွစ္။
“ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္ေတြ မွ တန္းစီရပ္ထားတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႔ေလေၾကာင္းလုိင္းနဲ႔သူ။ သူ႔တံဆိပ္ နာမည္နဲ႔သူ ေမေမရဲ႕။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ လား။ ေလယာဥ္မယ္၊ ေလယာဥ္ေမာင္ေတြ က သိပ္ေခ်ာတာပဲ ေမေမ။”
ေမေမ့အိမ္ရဲ႕ အျပင္အဆင္ ႐ႈခင္း ေတြက အေျပာင္းအလဲမရွိ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္တုန္းက အတုိင္း။ အိမ္ေဘး နားက ၀ါး႐ံုရယ္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေနတဲ့ ေႏြရာသီ ေန႔လယ္ခင္းရယ္။ ၀ါး႐ံု အရိပ္က ေျပာင္းလဲမႈမရွိသလုိ ေမေမ့ ေမတၱာရိပ္ကလည္း အေျပာင္းအလဲ မရွိ။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ေလယာဥ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ ပံုျပင္ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္ ၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မက ပံုေျပာသူ။ ေမေမက ပံုျပင္ နားေထာင္သူ။ ကၽြန္မက ေလယာဥ္ပ်ံ စီးဖူးသူ မဟုတ္လား။
“ေလယာဥ္ အတက္အဆင္းေတြမွာ ခါးပတ္ ပတ္ထားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေလထီးတုိ႔၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ဗူးတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ သံုးရမလဲဆိုတာ ေလယာဥ္မယ္ ေတြက ျပေပးတယ္။ အေရးေပၚထြက္ ေပါက္ေတြလည္း ထားထားတယ္ေလ။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းရ မယ့္ လမ္းေၾကာင္းကုိ နည္းပညာနဲ႔ စနစ္တက် သတ္မွတ္ထားတာ။ သမီး ငယ္ငယ္တုန္းက စိတ္ပူသလုိမ်ိဳး ေလယာဥ္ေတြ တစ္စင္းနဲ႔တစ္စင္း တုိက္မိမွာမ်ိဳးေတာ့ စုိးရိမ္စရာမလုိဘူး ေမေမေရ”
ေမေမ့မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္း ကြင္း ျမင္လာဖို႔ ေလယာဥ္ထဲက ျမင္ကြင္း ေတြ ပံုေပၚေအာင္ ကၽြန္မအေတာ္ေလး ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာရရွာတယ္။ ပံုေျပာတဲ့ အတတ္ပညာမွာ ကၽြန္မက ေမေမ့ေလာက္ မေတာ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မစကား ေျပာရင္ အဆက္အစပ္မရွိ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္လည္း ျဖစ္ေသးတယ္။
ကၽြန္မစကားကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ရ ေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ႕ပံုျပင္ကို အားတက္သေရာ ဆက္ေျပာ ျဖစ္တယ္။
“ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္နားက ထုိင္ခံုရရင္ ေျမျပင္က ႐ႈခင္းေတြကို ၾကည့္လုိ႔ရတာေပါ့ ေမေမ။ သမီးတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေတာင္ေအာက္႐ႈခင္းကို လွမ္းျမင္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ေၾသာ္.. ဟုိတစ္ေခါက္တုန္း ကေလ။ သမီးတုိ႔ ဘန္ေကာက္ကေန ညခုနစ္နာရီမွာ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့ ေအာက္မွာျမင္ရတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ထိန္ထိန္ ညီးေအာင္ ထြန္းထားတဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ရဲ႕ ညျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရေတာ့ ငယ္ငယ္ တုန္းက ေမေမေျပာျပတဲ့ တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္က နတ္ဘံုနတ္နန္း ပံုျပင္ေတြ အေၾကာင္းကုိ သမီး သတိရမိေသးတယ္”
“ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေရာ။ ညဘက္ေလယာဥ္ ေပၚကေန သမီးျမင္ဖူးလား”
ေမေမကေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံက ၿမိဳ႕ ေတြထက္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ပုိစိတ္၀င္စားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
“ျမင္ဖူးပါတယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရား ႀကီးကေတာ့ သိပ္သပၸါယ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕နဲ႔စာရင္ ညအေမွာင္ထဲမွာ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ျဖစ္ေနတယ္”
“ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ဒီေလာက္စည္ တာေတာင္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ျဖစ္ေန ေသးတယ္ ဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ဆုိ ေတာ္ပါၿပီေလ။ သိပ္လင္းလြန္းရင္ မ်က္စိက်ိန္းတယ္။ ေမေမ ရန္ကုန္သြား တုန္းက မ်က္စိက်ိန္းလုိက္တာ မေျပာပါ နဲ႔ေတာ့”
ေမေမက ေတာသူပီပီ ေျပာခ်င္တာ ကို ဘြင္းဘြင္းေျပာတတ္ျမဲ။
“ဟုတ္တယ္ ေမေမ။ လွ်ပ္စစ္ဆုိတာ အလကားရတာမွ မဟုတ္တာ။ လွ်ပ္စစ္ ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္တဲ့ သူေတြလည္း ကမၻာမွာ အပံုႀကီး။ မလုိအပ္ရင္ အပိုမသံုး တာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ။”
ေမေမ့ကုိၾကည့္ရတာ ေလယာဥ္ပ်ံကိစၥ ေလာက္ လွ်ပ္စစ္ကိစၥကို စိတ္၀င္တစား ျဖစ္ပံုမရွိ။ ကၽြန္မက အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုေျပာရင္ ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ သမီးရယ္။ အခု ေခတ္မွာ ဗံုးႀကဲတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံ မရွိတာ ေတာ့ စိတ္ေအးရတာေပါ့ေလ”
ေမေမက ပက္လက္လန္ အေနအထား နဲ႔ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္း တစ္ခ်က္႐ိႈက္လုိက္တာကို ကၽြန္မၾကား လုိက္ရတယ္။
“သမီးတုိ႔ေဒသမွာ မရွိေတာ့ေပမယ့္ တျခားေဒသေတြမွာ ရွိေသးတယ္ ေမေမ”
“ဟုတ္လား- ဒါဆုိေမေမတုိ႔ အရင္တုန္းက ေၾကာက္ေနရသလုိ သူတုိ႔ လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ေၾကာက္ေနရမွာပဲ ေနာ္။ သူတို႔ေတြ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္က အျမန္ဆံုး ကင္းေ၀းၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္း ခ်မ္းနဲ႔ ေနႏုိင္ၾကပါေစ”
“စစ္” ဆုိတာ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ၊ အနာဂတ္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္ မဟုတ္လား။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အျမန္ဆံုးရ ဖုိ႔အတြက္ သမီးတုိ႔ ဆုေတာင္းၾကတာေပါ့ ေမေမ။
“ေအာ္- ေမေမေမးဖုိ႔ တစ္ခုေမ့ေန တယ္။ သမီးငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမ့ကို ေမးဖူးတယ္ေလ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ အိမ္သာတက္ခ်င္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရလဲ”
ဒီတစ္ခါ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ ၾကည့္ၿပီး ရယ္မိသူက ကၽြန္မ…
“ဟင္း… ဟင္း… သမီး ငယ္ငယ္တုန္းက ေတြးသလုိမ်ိဳး ရွဴးရွဴး ေတြ၊ အီးအီးေတြ သမီးတုိ႔ ေခါင္းေပၚကို က်လာမွာ စိုးရိမ္စရာမလိုဘူး ေမေမရဲ႕။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အိမ္သာကို အေသအခ်ာ လုပ္ထားတာ။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ထသြား လုိ႔ရတယ္။ မစင္ေတြကိုေတာ့ ေျမျပင္ ေပၚေရာက္မွ သတ္မွတ္ထားတ့ဲေနရာမွာ သူတုိ႔စြန္႔ပစ္ၾကတာေပါ့ေလ”
ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ ၀ါးပင္ထိပ္ပုိင္းေတြ ၾကားက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာ ကို ေငးၾကည့္ယင္း စကားေျပာေနရာက ကၽြန္မေခါင္းကုိ ငဲ့ေစာင္းၿပီး ေမေမ့မ်က္ႏွာ ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကုိ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္လံုးေတြ။
ကၽြန္မက သူသိခ်င္တာေတြ အကုန္လံုး အေျဖေပးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီမ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မအေမွာင္ထဲမွာ ၿပိဳလဲက်တဲ့အခ်ိန္ တုိင္း အျမဲတမ္း အလင္းျပခဲ့တဲ့ ထာ၀ရ မီးအိမ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္တစ္စင္း ျဖတ္သြားတဲ့အသံကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ ေယာက္ ၿပိဳင္တူၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိၾကတယ္။
အသက္အရြယ္၊ အခ်ိန္ကာလ ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ေလယာဥ္ပ်ံပံုျပင္ ေလးကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာ ေမတၱာတရားရဲ႕ ၾကားခံပစၥည္း တစ္ခုအျဖစ္ ထာ၀ရသစ္လြင္ေနရဲ႕။
နီမာဦး(အံဒင္)
