လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးမွာ အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့သူေတြ မေပ်ာ္ပိုက္တာမ်ိဳးကို မၾကာခဏ ေတြ႕ရပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က လစာနည္းလို႕ မေပ်ာ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕က လစာေတာ့ မ်ားပါရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္မွာ မေပ်ာ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕က် လစာလည္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႕လည္း အဆင္ေျပလ်က္သားနဲ႔ ဘ၀ႀကီးက ေသေနသလို ခံစားရတာတာမ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕က သူမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးေနရသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအရင္းက စံုလွပါတယ္။
အဲလို စံုလွတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြ ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္ဆီကေန လူေတာ္ေတြ ထြက္သြားတာမ်ိဳးကို အလုပ္ရွင္ေတြ ခဏခဏ ၾကံဳၾကရပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ေပ်ာ္ ကိုင္ေပ်ာ္ရွိဖို႔ ဘာေတြ လိုအပ္ပါ သလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳအရေတာ့ ေလးခ်က္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးခ်က္ကို သာ ေသခ်ာ သတိထားၿပီး စီမံခန္႔ခဲြမယ္ ဆိုရင္ လူေတာ္ေတြ၊ လူေကာင္းေတြ ဆံုး႐ႈံးႏိုင္ေခ် နည္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပထမဆံုးအေနနဲ႕ သတိျပဳရမွာက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥပါ။ အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္က အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္တဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ ရခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ေပၚ ဂုဏ္ယူတာမ်ိဳး၊ အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္တာမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေဒသအတြက္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ လုပ္ေနတာမ်ိဳး စသျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ခံစားမႈမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။
အဲဒါမ်ိဳးေတြကို မခံစားရတဲ့အခါ လစာဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း၊ အလုပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပေျပ ဟာတာတာႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဒုတိယ အေနနဲ႔ဆိုရင္ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အက်ိဳးခံစားခြင့္ပါ။ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အက်ိဳးခံစားခြင့္ဆိုတာ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့လစာနဲ႕ အျခားရသင့္ ရထိုက္တဲ့ ခံစားခြင့္ေတြကို ေပးဖို႕ပါတယ္။
စားမေလာက္တဲ့အဆင့္အထိျဖစ္ သြားၿပီဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ လုပ္ငန္း ခြင္မွာ ေပ်ာ္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းလည္းရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
လူတစ္ေယာက္က စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္ အားေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လစာတို႔ ခံစားခြင့္တို႔ ဆိုတာကို ေမ့ထားတတ္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ၾကာၾကာ မခံပါဘူး။ ၁ ႏွစ္၊ ၂ ႏွစ္ေလာက္ဆို ဒီလို ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြးလာတတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ လူဟာ အတၱ၊ ပရ မွ်ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ မ်ိဳးေပါ့။ စိတ္ပိုင္းနဲ႔ ႐ုပ္ပိုင္း လံုျခံဳမႈ မွ်ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စေတြးလာတာ ပါ။ ဒီအခ်က္ကို လူ႕အရင္းအျမစ္ စီမံခန္႔ ခဲြတဲ့သူေတြကို သတိႀကီးႀကီးထားဖုိ႔ လိုပါတယ္။
တစ္ခါတေလ စီမံခန္႕ခဲြသူေတြက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားေကာင္းတဲ့သူေတြကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ထည့္သြင္းစဥ္းစား ေပးဖို႔ ေႏွးဖင့္ေလ့ရွိပါတယ္။ ရပါတယ္ သူက လုပ္ေနရရင္ကို ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ ဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့သေဘာထားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါက အရွိန္လြန္သြားရင္ လူေကာင္းေတြ ဆံုး႐ႈံးတဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတာတစ္ခုက ေရွ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ့္အနာဂတ္ ကိုယ္ လွမ္းျမင္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔ပါ။ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္က ဘယ္ေလာက္ထိ က်ယ္ျပန္႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ နက္ရိႈင္း တယ္။ ဘယ္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္ စျဖင့္ ေတြးေတာတတ္ၿပီး မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ေန သေဘာထားရွိဖို႔၊ ခံယူမႈ ရွိဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္ဖို႕ကို သက္ဆိုင္ရာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္တတ္ ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူ႕ကို သင္ယူဖို႕ အခြင့္အလမ္း ေတြေပးတာ၊ သူ႕ရဲ႕ လူမႈနယ္ပယ္ကို ျဖန္႕က်က္ဖို႕အတြက္ ကူညီတာက ေရွ႕ကို လွမ္းျမင္ဖို႕အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစ ပါတယ္။
ငါ့အလုပ္က တစ္ေန႕ တစ္ေန႔ ဒါခ်ည္း ပဲဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သင္တန္း ေတြ တက္ခြင့္ေပးတာ၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ တက္ခြင့္ေပးတာ၊ ေလ့လာေရးခရီးေတြ ဖန္တီးေပးတာ စသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူ ေသြးခြင့္ ရတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာ၊ သူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ ရဲ႔ အတိမ္အနက္ကို နားလည္သေဘာ ေပါက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး သတိျပဳရမယ့္ဟာက ေတာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ ပိုင္လို႕ ခံစားရဖို႕ပါ။ “ငါလုပ္ေနတယ္” ဆိုတာနဲ႔ “ငါလုပ္ေပးေနရတယ္”ဆိုတာက အေတာ္ကို ကြာပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေလး ေျပာရင္ေတာ့ အလုပ္လုပ္တာကို ကိုယ့္ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္လိုမ်ိဳး ခံယူၿပီး လုပ္တတ္ ေအာင္ ေတြးတတ္ေအာင္ ခံယူတတ္လာေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေပးတာမ်ိဳးပါ။
အေပၚက အခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ သင့္တင့္တဲ့ ခံစားမႈ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အက်ိဳးခံစားခြင့္၊ ကိုယ့္ ကိုယ္ပိုင္လို႔ ခံစားရမႈနဲ႕ ေရွ႕လွမ္းၾကည့္ လိုက္ရင္ တိမ္ဖံုးပါလို႕ လမသာဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ျခင္းစတာေတြထဲက တစ္ခုခု ယြင္းၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ မေပ်ာ္ေတာ့တာ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူတိုင္းဟာ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲ စင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူမွန္ေနရာမွန္ ရဖို႕ကိုပဲ ဦးစားေပး စဥ္းစားရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ တည့္မတ္ ထိန္းေက်ာင္းရတာျဖစ္ ပါတယ္။
အဲဒါအတြက္ဆိုရင္ အေပၚက အခ်က္ေတြကို သတိျပဳ လိုက္နာဖို႔ လိုပါတယ္။
သည္မြန္
