“သႀကၤန္ေဟ့” ဆိုလွ်င္ သႀကၤန္အလွဴခံ အဖဲြ႔ေလးတို႔ လႈပ္လႈပ္ရြရြ။
အလွဴခံနည္းေပါင္းစံု၊ ရည္ရြယ္ ခ်က္ေပါင္းစံုျဖင့္ အလွဴခံအဖဲြ႔ေပါင္းစံုတို႔ ရပ္ရြာထဲ လွည့္လည္အလွဴခံၾကသျဖင့္ အိမ္တိုင္းနီးပါးက အလွဴခံအဖဲြ႔တိုင္း ကို သင့္ေတာ္သလို လွဴႏိုင္ရန္ တတ္ႏိုင္ရာ ေငြအေႂကြမ်ား ႀကိဳတင္လဲလွယ္ထားၾကေလ့ ရွိပါသည္။
ထို သႀကၤန္အလွဴခံအဖဲြ႔မ်ားထဲတြင္ အႏုပညာျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ရင္း အလွဴခံၾကသည္က အမ်ားဆံုးႏွင့္ ခ်စ္ စရာအေကာင္းဆံုး ျမန္မာ့သႀကၤန္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။
ထို သႀကၤန္အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ားသည္ သႀကၤန္ေရာက္တိုင္း အႏုပညာပိုး ရွိသူတို႔ ရင္းႏွီးရာ၊ နီးစပ္ရာစုစည္းကာ မိမိတို႔ ၀ါသနာပါသည့္ အႏုပညာျဖင့္ ရပ္ရြာကို တင္ဆက္ရင္း အလွဴခံထြက္ ၾကသည္။
တခ်ိဳ႕အဖဲြ႔မ်ားက မင္းသားငယ္၊ မင္းသမီးငယ္တို႔ကခုန္ေဖ်ာ္ေျဖသည့္ အိုးစည္ဒိုးပတ္၀ိုင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ တိုးနယားအက၊ ကုလားကိုးေတာင္တို႔ ပါေကာင္းပါမည္။
လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ကတည္းက ကုလားကိုးေတာင္အက၊ တိုးနယားအကတို႔ျဖင့္ သႀကၤန္တြင္ အလွဴခံထြက္ခဲ့ဖူး သည္ဆိုေသာ ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕နယ္ မဲအံု ေႏွာက္ေက်းရြာေန အသက္ ၆၂ ႏွစ္ရွိ ဦးေက်ာ္ျမင့္က သူတို႔လူငယ္ေခတ္က တစ္ရြာတြင္ အနည္းဆံုး တစ္ဖဲြ႔ အလွဴခံ ထြက္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
“တစ္ဖြဲ႔နဲ႔တစ္ဖြဲ႔ လမ္းမွာ ခဏခဏ ဆံုၾကတယ္။ ဆံုၿပီဆိုရင္ သူ႔ထက္ငါသာ အၿပိဳင္တီးၾကတာ”ဟု ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေျပာသည္။
သႀကၤန္အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ား သည္ သႀကၤန္ကာလအတြင္း ရြာစဥ္ေလွ်ာက္ကာ တစ္အိမ္၀င္တစ္အိမ္ထြက္ အလွဴခံၾကသည္။ အိမ္စုအိမ္ေ၀း၏ အကြက္ေကာင္းသည့္ေနရာတြင္ သီဆိုတီးမႈတ္ ကခုန္ေဖ်ာ္ေျဖၾကသည္။
“သၾကၤန္က်တဲ့ေန႔ကစၿပီးထြက္ တာ သႀကၤန္တက္တဲ့ေန႔မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္တယ္။ ခုလို ကားေတြသာေပၚေန ရင္ ဘယ္ေနရာအထိမ်ား သြားၾကမလဲ မသိဘူး”ဟု ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေျပာသည္။
ရြာမွ ကေလးလူငယ္တို႔သည္ သူတို႔ အႀကိဳက္ ကုလားကိုးေတာင္အကအဖဲြ႔၊ တိုးနယားအကအဖဲြ႔၊ အဆိုအက ၿမိဳင္ဆိုင္ သည့္ အိုးစည္ဒိုးပတ္အဖဲြ႔တို႔ေနာက္သို႔ ေရႁပြတ္ကိုင္၊ ေရဘူးလြယ္ကာ တေကာက္ ေကာက္လိုက္ေနတတ္ပါသည္။
ေၾကာက္တတ္သည့္အရြယ္ ငါးႏွစ္ ႏွင့္ေအာက္ ကေလးတို႔က ကုလားကိုး ေတာင္၊ တိုးနယား စသည္တို႔ကို ျမင္ လွ်င္ ငိုယိုကာ မိခင္ဖခင္ဆီ ေျပးၾကမည္။ ခ်ီထားရသည့္အရြယ္တို႔က မိခင္ရင္ခြင္ တြင္ ေခါင္း၀ွက္ထားၾက ပါလိမ့္မည္။
တခ်ိဳ႕ အဖဲြ႔ငယ္ေလးမ်ားက သီခ်င္းကို ကက္ဆက္ျဖင့္ဖြင့္ကာ ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖ အလွဴခံၾကသည္။
“ကစ္ဆစ္(ကက္ဆက္)ေလး ေရမစို ေအာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႕ေသခ်ာထုပ္ၿပီး ဆြဲသူကဆြဲ။ ဘက္ထရီအိုးေလး ၀ါးလုံး နဲ႕ ထိုးျပီး ထမ္းသူကထမ္းေပါ့”ဟု ျမိတ္ျမိဳ႕၊ ေအာင္မဂၤလာရပ္ေန အသက္ ၆၀ အရြယ္ ဦးေရႊက ေျပာသည္။
ထိုသို႔ ရြာစဥ္လွည့္အလွဴခံသည့္ သႀကၤန္အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ားရွိသကဲ့သို႔ မိမိရြာအတြင္းသာ လွည့္လည္သည့္ ရြာခံ သႀကၤန္အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ားလည္း ရွိပါသည္။
ၿမိတ္တြင္ကား ယင္းကဲ့သို႔ အလွဴခံ ထြက္ျခင္းမ်ိဳးကို အိမ္ခုန္သည္ ဟုလည္း ေခၚတတ္ၾကသည္။
ၿမိတ္တြင္ ေခတ္စားသည့္အကမွာ လုံခ်ည္ခါးေတာင္းက်ိဳက္၊ အက်ႌဗလာ ျဖင့္ ခႏ္ၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ျဖဴနီ၀ါေဆးစင္း ျခယ္ျပီး ကုလားက်ားအက ကျခင္း၊ ထန္းသုတ္ေခၚ အရုပ္ၾကီးထဲ လူ၀င္ ယိမ္း ထိုးကျခင္းတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမိတ္ျမိဳ႕ ေဇယ်ာသီရိရပ္ေန အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရွိ ဦးထြန္းေအာင္က ေျပာသည္။
“ကုလားက်ားကျပီး အိမ္ခုန္ၾက တာေပါ့။ အရမ္းေပ်ာ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတယ္။ သူတို႕ကေျခာက္ရင္ ကေလးေတြတစ္ျပံဳလည္း ၀ိုင္းေျပး ၾကတာေပါ့”ဟု ျမိတ္ျမိဳ႕ ေဇယ်ာသီရိရပ္ ေန အသက္ ၄၅ ႏွစ္ရွိ ဦးထြန္းေအာင္ က ေျပာသည္။
သူတို႔က ရြယ္တူ၊ ၀ါသနာတူတို႔ စုကာ ရြာသားမ်ား ေပ်ာ္ေစရန္ႏွင့္ ရြာ အတြက္ အလွဴေငြရေစရန္ မိမိတို႔တတ္စြမ္း ရာ အႏုပညာျပကြက္မ်ားျဖင့္ ရြာအတြင္း အလွဴခံထြက္ၾကေလသည္။
ရြာကာလသားတို႔ စုထားသည့္ ၀ါးလက္ခုပ္တီး သႀကၤန္သံခ်ပ္ ျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္မည္။ သူတို႔ဆိုလွ်င္ ၀ါးလက္ ခုပ္၊ လင္းကြင္းတို႔တီးကာ ရြာအတြင္းမွ တစ္ႏွစ္တာအလဲြမ်ားကို ဟာသေႏွာ သံခ်ပ္စပ္ဆို အလွဴခံၾကမည္။
သံခ်ပ္ထဲ မိမိကို ထည့္သြင္း စပ္ဆို ခံရသူမ်ားပင္ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မခ်ိၿပံဳးျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မ်က္ႏွာစူပုပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း အလွဴေငြ ထည့္လွဴၾကပါလိမ့္မည္။
ရြာမွ တစ္ခ်ိဳ႕က အမ်ိဳးသားႀကီး၊အမ်ိဳးသမီးႀကီးအဖဲြ႔တို႔ကလည္း သူတို႔ လုပ္ႏိုင္သမွ် ဟာသေႏွာသည့္ အ၀တ္ အစားမ်ားျဖင့္ ကခုန္ အလွဴခံၾကသည္။
ဗိုက္ရႊဲရႊဲ ေျခသလံုးမဲမဲ အမ်ိဳးသားႀကီးက ဂါ၀န္ႀကီးႏွင့္ ႀကိဳးသိုင္းေဘာ္လီ ေလးႏွင့္ ကခုန္သည္ကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္ မည္။
ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ ပုေသးေသး အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း မီးေသြးခဲျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးဆဲြၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ဒင္လို ၀တ္ကာ အလွဴခံေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္မည္။
ထို သႀကၤန္အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ား သည္ ရရွိေသာ အလွဴေငြမ်ားကို ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ လွဴၾကမည္။ ရြာအတြင္း လိုအပ္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ အသံုးခ်ၾက မည္။
တစ္ခ်ိဳ႕႐ြာမ်ား၏ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ စသည့္ အမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေနရာမ်ား၏ တံခါးေပါက္၊ ျပတင္းေပါက္၊ မ်က္ႏွာ က်က္၊ နံရံ၊ ဘီဒို စသည့္ေနရာမ်ားတြင္ “—-”သႀကၤန္အဖဲြ႔ေကာင္းမႈ ဟူသည့္ ကမၸည္းထိုးသည္မ်ားကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ ပါသည္။
“အခုငါတို႔ရြာမွာ အခုသြားေနတဲ့ တံတားေလးတစ္စင္း သၾကၤန္တုန္းက ကုလားကိုးေတာင္ကၿပီး အလွဴခံရေငြန႔ဲ ေဆာက္ထားတာ။ ငါတို႔ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္၊ ပန္းကန္၊ ဇြန္း အဲဒါေတြလည္း ၀ယ္ၿပီး လွဴထားတာ။ ဓမၼာရံုမွာ သြပ္ျပားေတြ လည္း လွဴထားေသးတယ္”ဟု ဦးေက်ာ္ျမင့္ က ဆိုသည္။
ယခင္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားက သႀကၤန္ အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ားကို သႀကၤန္ကာလ အတြင္း ေပါေပါလိႈင္လိႈင္ ေတြ႔ရပါသည္။
လက္ရွိကာလတြင္ကား သႀကၤန္ အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ား တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာပါၿပီ။
“အိမ္ခုန္ၾက အလႈခံၾကတဲ့ဓေလ့က ရွိေသးေပမဲ့ အရမ္းနည္းလာေနျပီ”ဟု ျမိတ္ျမိဳ႕မွ ဦးထြန္းေအာင္က ေျပာသည္။
ႏွစ္စဥ္ထြက္ၿမဲ သႀကၤန္အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔မ်ား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင့္ ရပ္နားလိုက္ၾကရသည္။
“ငါတို႔ထြက္ေနၾကလူေတြလည္း ကြဲကုန္ၿပီ၊ အသက္ၾကီးတဲ့သူလည္း ၾကီး၊ ေသတဲ့လူလည္း ေသကုန္ၾကၿပီေလ”ဟု ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕နယ္ မဲအံုေနာက္ရြာသား ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေျပာသည္။
ကက္ဆက္ႀကီးကို ပလပ္စတစ္ အိတ္ပတ္ကာ ပုခံုးေပၚတင္ထားသူက တစ္ေယာက္၊ ဘက္ထရီအိုးကို ထမ္းပိုးျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ထမ္း၊ မင္းသားမင္းသမီးေလး ေတြက အ၀တ္သစ္ေလး၀တ္၊ ပန္းကုံး ေလးစြပ္၊ ဆုေငြကို ရင္ဘတ္မွာ တြယ္ခ်ိတ္ ႏွင့္သီထားၿပီး ဘယ္သီခ်င္းလာလာ ေကြးေနေအာင္ က၊ အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္က ေငြဖလားႀကီးပိုက္ကာ အိမ္၀င္အိမ္ထြက္ သြားေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးလည္း ေတာ္႐ံု မေတြ႔ရေတာ့ပါ။
“ေဟး လား ေမာင္ ရိုး ၀ါး…” ဟု အားပါးတရေအာ္ဟစ္တီးမႈတ္ကခုန္ၾကသည့္ ဒိုးပတ္အဖဲြ႔၊ ကုလားကိုးေတာင္၊ တိုးနယား၊ က်ားအကအဖဲြ႔တို႔ကား ရွာမွရွား လာပါၿပီ။
“ဒီႏွစ္လည္း ဗံုေတြ အဆင္သင့္ ျပင္ထားေသးတယ္။ လာေခၚရင္ ထလိုက္မလို႔။ ဘယ္သူ႔မွ လာမေခၚ ၾကဘူး” အသက္ ၆၂ ႏွစ္အရြယ္ သႀကၤန္ မင္းသားႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေျပာေလသည္။
ကံေကာင္းသူဆိုလွ်င္ျဖင့္ ယခုႏွစ္ သႀကၤန္တြင္ သႀကၤန္အလွဴခံ သုခုမအဖဲြ႔ ေလးမ်ားကို ႀကံဳေတြ႔ လွဴဒါန္းခြင့္ ရႏိုင္ ပါေသးသည္။ ။
တနသၤာရီသတင္းအဖြဲ႔
