ေက်ာင္းႀကီး ပိတ္ေတာ့မည္။
အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီး ေနာက္ဆုံး ရက္၌ ေနာက္ဆုံးဘာသာကို ေျဖရသည္ မွာ စာရေသာ္ရွိ မရေသာ္ရွိ အရသာေတာ့ အေတာ္ရွိလွသည္။ အႏွီဘာသာေျဖၿပီး၍ စာေျဖခန္းမွ ထြက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳလုပ္ထားရာ ေက်ာင္း အ၀င္ရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးဆီ သြားမည္။ လူစုံ လွ်င္ေတာ့ ေခ်ာင္းနံေဘးေလာ၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံ တစ္ၿခံေလာ မသိသည့္ တစ္ေနရာရာ သို႔သြား၍ တစ္ခုခု ၀ိုင္းလုပ္ၾကမည္။ စာေမးပြဲ ၿပီးဆုံးသည့္ အထိမ္းအမွတ္ ေပါ့ေလ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ရာသီေပၚ သရက္ကင္း၊ မရမ္းကင္း၊ ဇီးျဖဴသီး၊ မာလကာသီးတို႔ကို ေတြ႔ရာအပင္မွာ ခြင့္ေတာင္းခူးယူ၊ အသင့္ယူလာတဲ့ ငါးပိ ေထာင္း၊ ဆား၊ သၾကား င႐ုပ္သီးေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းနံေဘး သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ၀ိုင္းထိုင္လုစားၾက၊ ေရကူးရင္းေဆာ့ၾက၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ လူစုခြဲအိမ္ျပန္ၾက၊ ဒါပဲ ျဖစ္သည္။
ဒါသည္ပင္ အေတာ္အရသာရွိခဲ့ေသာ အမွတ္တရမ်ား….။
ေက်ာင္းဖြင့္စဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ သင္ခန္းစာမ်ား၊ အိမ္စာမ်ား၊ စာေမးပြဲမ်ား ႏွင့္ခ်ည္း ႏွစ္ပါးသြားရသျဖင့္ ေက်ာင္းႀကီး ပိတ္လွ်င္ အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္း မည္ဟု ထင္မွတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိလွ်င္ပင္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ ေစခ်င္ေနတတ္ျပန္သည္။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆာ့ေဖာ္ ေဆာ့ဖက္မ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ကာ ေဆာ့ခ်င္၍ ပင္ျဖစ္သည္။ လူႀကီးမ်ားကလည္း အျခား အိမ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားေဆာ့သည္ကို မႀကိဳက္သျဖင့္ အိမ္ထဲတြင္ တြတ္ပီ၊ တာရာပြႀကီး၊ သမိန္ေပါသြပ္ စသည့္ကာတြန္း စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ကုပ္ေနရသည္ေနရသည္က အမ်ားသား။
ေက်ာင္းဖြင့္စဥ္က စာေႏႊးရန္၊ ေက်ာင္းခ်ိန္မီရန္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထ ဖို႔ အားထုတ္ရသေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္ အိပ္ခြင့္ရသည့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္မူ ေန႔ခင္းအထိ အိပ္ပစ္မည္ဟု ၾကံရြယ္ေသာ္ လည္း အထမေျမာက္ဘဲ မနက္ေစာေစာ မ်ားတြင္ လန္းဆန္းစြာ အိပ္ေရး၀၀ ႏိုးေနတတ္ ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မထေသးဘဲ သံဃာမ်ား ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ မနက္ ၆ နာရီ ေလာက္အထိ ေကြးရင္း ေမွးေနရသည္မွာ အေတာ္ပင္ ဇိမ္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးရပ္တြင္ သံဃာမ်ား ဆြမ္းခံႂကြလွ်င္ ဘြေႏ္ၱာ အစရွိသည္ မေအာ္ဘဲ ေၾကးစည္ငယ္ကိုသာ အဆက္ မျပတ္ တီးေလ့ရွိသည္။ အႏွီ ေၾကးစည္းသံ “တူး၀မ္း၀မ္း”သည္ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ အိပ္ရာထ အခ်က္ေပးသံ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သည္။ (ေၾကးစည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးမ်ားက တူး၀မ္း၀မ္းဟု ေခၚသည္။)
တစ္ခုေသာ မနက္ခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ မနက္ေစာေစာ ႏိုးေနခဲ့သည္။ အေ၀းမွ ေၾကးစည္သံသဲ့သဲ့ကို နားေထာင္ ေနရင္းမွ ေၾကးစည္သံသည္ အေရွ႕အရပ္မွ တျဖည္းျဖည္း နီးလာကာ က်ယ္လာသျဖင့္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ သံဃာမ်ား ဆြမ္းခံႂကြလာ သည္ဟု သိလိုက္သည္။ ေမေမဆြမ္းထြက္ ေလာင္းရန္ လမ္းေပၚသို႔ ထြက္သြားသည္ ကိုလည္း သိေနခဲ့သည္။ ေၾကးစည္သံကို နားေထာင္ ေကာင္းဆဲ၌ပင္ လမ္းေပၚသို႔ တစ္ခုခုက်သြားသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေၾကးစည္သံလည္း ခဏမွ် တိတ္သြား သည္။ ဆြမ္းေလာင္းသူမ်ား တီးတိုးေျပာေန ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေၾကးစည္သံ ပုံမွန္ျပန္ထြက္လာသည္။ စပ္စုခ်င္စိတ္ ေၾကာင့္ ကမန္းကတမ္း အိပ္ရာမွထကာ မ်က္ႏွာပင္မသစ္ေသးဘဲ ဆြမ္းေလာင္းရာ မွ ျပန္လာသည့္ ေမေမ့ကို ဆီးေမးမိသည္။
“ မေန႔ကမွ ၀တ္တဲ့ ကိုရင္ေလးေလ..၊ သပိတ္ႀကီး လြတ္က်တာ၊ ေကာ္သပိတ္ဆို ေတာ့ ကြဲေရာ”
သပိတ္ဟုဆိုလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေဘာလုံးကို ထက္ျခမ္းျဖတ္ ထားသလို ပုံစံ၊ ခြက္မဲမဲႀကီးကို ျမင္မိကာ ကိုင္ရခက္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ထိုသပိတ္ႀကီးကို ပိုက္ကာ မနက္ခင္း ဆြမ္းခံထြက္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပ လာမိသည္။
။။ ။။ ။
ေနသားမက်ေသာ ေနရာသစ္တခု တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးျဖင့္ အိပ္ရာအသစ္ေပၚတြင္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ မိမိ ဆႏ္ၵျပည့္၀ၿပီျဖစ္၍ ေပ်ာ္သလို မိသားစု၀င္ မ်ားႏွင့္ မခြဲစဖူးခြဲရ၍ ၀မ္းနည္းသလို ဟာတာတာ ျဖစ္မိသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ ရာ မဟုတ္ဟူေသာ အသိႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ကို အားငယ္ေစျပန္သည္။ ရြာဦးဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္း သြားေနခ်င္ သည္ဟု ေမေမ့ကို ပူဆာေသာအခါ ေမေမ့က ျငင္းေသာ္လည္း ေဖေဖကမူ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆႏ္ၵကို လိုက္ေလ်ာကာ ၀တ္ျပဳေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံ အပ္ႏွံေပးခဲ့သည္။ “ဒင္..ဒင္..ဒင္”ရုတ္တရက္ ထျမည္လာ ေသာ ေရွးေဟာင္းခ်ိန္သီးနာရီႀကီး၏ အသံက ကၽြန္ေတာ့္၏အေတြးစကို ျဖတ္ လိုက္၏။ ည ၉ နာရီရွိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ နံေဘးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မရင္းႏွီးေသး ေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ အိပ္ေမာက်ေန ကုန္ၿပီ။ အိမ္ႏွင့္ အစစ ကြာလြန္းသည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ ႀကီးမားေသာ သစ္တိုင္ႀကီးမ်ား၊ မ်က္ႏွာက်က္မ်ားရွိ အလွဴ႕ရွင္နာမည္မ်ားကို ဘုရားခန္းမွ ဖေယာင္းတိုင္မီး၏ မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ ျဖင့္ လိုက္ဖတ္ေနမိသည္။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ ေအာက္တြင္ အရာရာသည္ ၀ိုးတ၀ါး …။
။။ ။။ ။။
“ထ..ထ..”
တေယာက္ေယာက္က ႏႈိးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတမ္းထ လိုက္ရေသာ္ လည္း အိပ္ခ်င္မေျပေသး။ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္။ သူမ်ားေတြ အိပ္ရာသိမ္းသလို လိုက္သိမ္းၿပီးေနာက္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ ရန္ လုပ္ရသည္။ အျပင္မွာ ေမွာင္ေနဆဲ။ ေအးစက္စက္ ကန္ေရႏွင့္ ထိလိုက္ရျခင္း ေၾကာင့္ လန္းဆန္းသြားသည္။ “တူး.. ၀မ္း..၀မ္း”။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေၾကးစည္ငယ္ကို အားပါးတရ ထုေန သည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ အသီးသီးရွိ ဦးဇင္း ကိုရင္မ်ားကိုႏိႈးျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ အသီးသီး လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ လင္းၾကက္ တြန္သံ သဲ့သ့ဲၾကားရျပန္သည္။ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ သပိတ္စင္တြင္ သပိတ္အသီးသီး ေရြးယူေနၾကၿပီ။
ေက်ာင္းသားအစ္ကိုႀကီးတစ္ ေယာက္ က ငူငူႀကီးရပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚ၍ “ေရာ့ ..ဒီသပိတ္ယူ၊ ေသခ်ာကိုင္ ေနာ္”ဟု ေျပာကာ သပိတ္ႀကီးတစ္လုံးကို ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္၀မ္းသာသြား မိသည္။ ေတာင့္တခဲ့ေသာ ဆႏၵသည္ျဖစ္ လာခဲ့ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သပိတ္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္စာလွ်င္ အတန္ငယ္ႀကီး ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သပိတ္တြင္ ကိုင္စရာ လက္ကိုင္လည္း မပါ။ ကိစ္ၥမရွိ။ လက္ႏွစ္ ဖက္ျဖင့္ ပိုက္ထားမည္။ ဆြမ္းေလာင္းလွ်င္ အဖုံးဖြင့္ေပးရဦးမည္။ လက္တဖက္တည္း ႏွင့္ ျဖစ္ပါ့မလား။ သပိတ္ကို ၾကာၾကာ ပိုက္ထားႏိုင္ပါ့မလား။ ဆြမ္းပူပူေတြ ေၾကာင့္ သပိတ္ပူၿပီး လက္ပူလာရင္ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့…. အစရွိသည့္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား တိုးလာခ်ိန္တြင္ “ ကိုင္း.. အဆင္သင့္ျဖစ္ ရင္ ထြက္ၾကမယ္”ဟု မိန္႔လိုက္ေသာ ဦးဇင္းႀကီးတစ္ပါး၏ အသံေၾကာင့္ လန္႔ သြားမိ၏။ ေၾကးစည္ေခါက္ေသာ ေက်ာင္း သားငယ္က ေရွ႕ဆုံးမွသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မူကား ေနာက္ဆုံးမွ လိုက္ခဲ့ရေပသည္။
ပထမဆုံး ဆြမ္းခံထြက္ေသာေန႔က ကၽြန္ေတာ္သည္ သပိတ္လြတ္က်ျခင္း မရွိ ေအာင္ ကိုင္တြယ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း မညီမညာ က်င္းခ်ိဳင့္မ်ားေသာ လမ္းတြင္ ေျခဗလာျဖင့္ ေလွ်ာက္ရျခင္းေၾကာင့္ ေျခနာျခင္း၊ ဆြမ္းခံတန္း၏ေနာက္ဆုံးလူကို ဆြမ္းေလာင္း သူမ်ားက ဆြမ္းမ်ားစြာ ေလာင္းလွဴျခင္း ေၾကာင့္ ခဏတြင္းပင္ သပိတ္ျပည့္ကာ ေလးလံစြာသယ္ရျခင္း၊ လြတ္က်မည္စိုးကာ သပိတ္ႀကီးကို တင္းတင္းပိုက္ထားျခင္း ေၾကာင့္ လက္ေညာင္းျခင္း၊ က်င့္သားမရ ေသးသည့္ေျခလွမ္းေၾကာင့္ ဆြမ္းခံတန္း ေနာက္ မိမိတစ္ဦးတည္း ေနာက္က်ေနခဲ့ ျခင္း စသည့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ရရွိခဲ့ေတာ့ ၏။ ေနာင္တြင္ အက်င့္ရလာေသာအခါ သပိတ္ကို က်င္လည္စြာ ကိုင္တတ္လာ ျခင္းေၾကာင့္ လက္မေညာင္းေတာ့၊ ေျခလွမ္း လည္းျမန္လာသလို ေျခဗလာလည္း သြားတတ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တခါခါ တြင္ ဆြမ္းခံထြက္ရင္း အာ႐ံုလြတ္သျဖင့္ ခလုတ္တိုက္ျခင္း၊ ဆူးစူးျခင္း၊ ေခြးမ်ား၏ အီးတုံးေလးမ်ား၊ အန္ဖတ္မ်ားကို တက္ နင္းမိျခင္းတည္းဟူေသာ မအီမသာျဖစ္ ဖြယ္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားစြာကို လည္းၾကံဳ ခဲ့ရပါေတာ့သည္။
“ယသာ…ယသာ…ႏု…ႏု”
“ရၿပီ..ရၿပီ..ေတာ္ေတာ့”
“စာက်က္တယ္ဆိုတာ ကရားထဲ ကေရကို ေလာင္းခ်သလို မျပတ္ဆို ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အာဂံုရွိမွ အာဂ လူေခၚတယ္ကြဲ႕”
ဆရာေတာ္ေရွ႕ေမွာက္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထိုင္ ကိုယ္ကိုေရွ႕သို႔ကိုင္းလ်က္ ၾကမ္းျပင္ တြင္ တံေတာင္ေထာက္ ေခါင္းငံုံ႔ကာ ဆရာေတာ္သင္ ေပးထားသည့္ ေမတ္ၱာသုတ္ အမႊန္း ပထမဆုံးအပိုဒ္ကို စာျပန္ေနျခင္းပင္။ မည္မွ်ပင္ က်က္ထား သည္ျဖစ္ေစ ဆရာေတာ့္ ေရွ႕ေရာက္သည့္ အခါ ေၾကာက္စိတ္၀င္ကာ စာမ်ားကို ေမ့စၿမဲ၊ ထစ္ထစ္ ေငါ့ေငါ့ျဖစ္စၿမဲ။ ဆရာ ေတာ့္ကုတင္နံေဘး နံရံတြင္ ေထာင္ထား သည့္ ၅မူးလုံးေလာက္ရွိေသာ ထား၀ယ္ ႀကိမ္ႀကီးႏွင့္ တေန႔ေန႔ေတာ့ မိတ္ဆက္ ခံရေတာ့မည္ဟု ေတြးေၾကာက္ေနမိသည္ မွာ ဆရာေတာ္ထံ စာျပန္ေလတိုင္းပင္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က ခြင့္လႊတ္ နားလည္ စိတ္ရွည္စြာပင္ တစ္ေန႕လွ်င္ တစ္ပိုဒ္ႏႈန္းျဖင့္ ေမတၲာသုတ္ တက္ေပးရာ ၁၂ရက္ေျမာက္တြင္ ၿပီးသြား၏။ ပါဠိစာ အေရးသတ္ပုံႏွင့္ အသံထြက္တို႔မွာ မိမိႏွင့္ မရင္းႏွီးသျဖင့္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစားက်က္ မွတ္လိုက္ရသည္။ ေနာင္တြင္ ပါဠိစာႏွင့္ အတန္အသင့္ကၽြမ္း၀င္သြားရာ ဆရာေတာ္ ပို႔ခ်ေပးေသာ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား၊ မဂၤလသုတ္၊ ရတနသုတ္၊ ေလာကနီတိ၊ ရွင္က်င့္၀တ္ ၇၅၊ ပ႒ာန္း စသည္တို႔ကို ေလ့လာက်က္ မွတ္ရာတြင္ လြယ္ကူလာေတာ့သည္။ မနက္ ၈ နာရီႏွင့္ ည ၇ နာရီ ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ စာအံသံမ်ား တစာစာ ထြက္ေပၚေနေတာ့သည္။
။။ ။။ ။။
“ဂိုး….ေဟး ေဟး ေယး”
တၿပိဳင္နက္ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ ဘယ္အသင္းက ဂိုးသြင္းပါလိမ့္ဟု ေက်ာင္းေပၚမွ လွမ္း ၾကည့္မိ၏။ ဦးဇင္းကိုရင္မ်ား အသင္းက ေက်ာင္းသားအသင္းကို ဂိုးသြင္းလိုက္ ျခင္းပင္။ ေက်ာင္း၀င္းအလယ္ရွိ ေျမ တလင္း ျပင္ႀကီးတြင္ ေဘာလုံးကန္ ေနၾကသည့္ ဦးဇင္း၊ ကိုရင္ႏွင့္ေက်ာင္း သားတို႔မွာ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္ႏွင့္ အေပၚပိုင္းဗလာ။ ဦးဇင္း ကိုရင္မ်ားက သင္းပိုင္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္လ်က္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ေဘာင္းဘီ တိုေတြႏွင့္ အားလုံးလြတ္လပ္ အားရစြာ ကန္ေနၾကသည္။ ေလာင္းေၾကးကေတာ့ သူတို႔ေ၀စုရထားေသာ မုန္႔မ်ား၊ အသီး အႏွံမ်ား သို႔မဟုတ္ ပန္းကန္ေဆးျခင္း၊ ကုဋီေဆးျခင္း၊ ၾကမ္းတိုက္၊ တံျမက္လွဲ၊ အမိႈက္သိမ္း၊ ထင္းခြဲ၊ ေန႔ခင္းဆြမ္းခ်ိဳင့္ဆြဲ စသည့္ အလုပ္တာ၀န္မ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ သည္။
အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား၊ ဦးဇင္း၊ ကိုရင္ မ်ားသည္ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္တစ္ဖြဲ႔ ခြဲကာ အလွည့္က် အလုပ္တာ၀န္မ်ား ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ထိုတာ၀န္မ်ား သည္ ပုံေသမဟုတ္ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ ျဖစ္ရာ အကယ္၍ ထိုတာ၀န္မ်ားကို ေလာင္းေၾကးထပ္ပါက ႐ႈံးသည့္ဘက္က သေဘာတူထားသည္အတိုင္း အလုပ္ တာ၀န္မ်ား လုပ္ေဆာင္ရေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၀ိုင္းလုပ္ၾကသည္သာမ်ား ပါသည္။ တြက္ကပ္သည္၊ အျငင္းပြား သည္ဟူ၍ မရွိသေလာက္ပါေပ။
။။ ။။ ။။
“ကလင္း..ကလင္း”
စူးရွရွေခါင္းေလာင္းသံေလးျမည္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ သီတင္းသုံးေသာ ေက်ာင္းေဆာင္သို႔ ကိုရင္(သို႔) ေက်ာင္း သား တစ္ေယာက္ေယာက္ သြားရစၿမဲ။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ တစ္စုံတရာ ကိစ္ၥႀကီးငယ္ရွိလွ်င္ ေခါင္းေလာင္း ကေလးကိုလႈပ္ကာ ေခၚစၿမဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား အေရးစိုက္ရေသာ အခ်က္ေပးသံ ေလးမ်ိဳး ရွိသည္။ ဆရာ ေတာ္ ေခါင္းေလာင္းသံ၊ ဆြမ္းခံမထြက္မီ မနက္ခင္း ေၾကးစည္သံ၊ မနက္ ၉ ႏွင့္ ညေန ၄ နာရီ အုန္းေမာင္းေခါက္သံႏွင့္ ဘုရား၀တ္တက္ရန္ အခ်က္ေပးေသာ ညေန ၆ နာရီခြဲ သံေခ်ာင္းေခါက္သံတို႔ ျဖစ္သည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းဘုဥ္း သည့္အခါတြင္မူ ေၾကးစည္ႀကီးကို တီးခတ္ ေလ့ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ဘုရား၊ တင္ပါ့ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဟူသည္ေလ့ ေနသည္။ သာမေဏငယ္တစ္ပါးက ေခၚသည္ဆိုေစဦး ဘုရားထူး၊ တင္ပါ့၊ တပည့္ေတာ္ အစရွိသျဖင့္သုံးႏႈန္းကာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ႐ိုေသဂါရ၀ထားကာ ဆက္ဆံၾကရသည္။ ဤကား ေက်ာင္း၏ စည္းကမ္း က်င့္၀တ္ပင္။ ႐ိုင္းျပဆဲဆိုျခင္း စသည့္ ႏႈတ္သရမ္းျခင္းကား ၾကားရခဲဘိ ၏။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခါနီး၍ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေသာအခါ အဖြားက ကၽြန္ေတာ္၏ နာမည္ကိုေခၚရာ ကၽြန္ေတာ္က မဆိုင္း မတြပင္ “ဘုရား” ဟု ျပန္ထူးသျဖင့္ တစ္အိမ္ လုံး ပြဲက်ကုန္၏။ ထိုသို႔ေလ့ေနသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိပင္၊ ““တင္ ပါ့ဘုရား””ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္““တပည့္ေတာ္”” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေလ့ေနရာ ေမေမကပင္ “သားေတာ္” ဟူ၍ က်ီစယ္ေခၚေ၀ၚ ေလ၏။ ဒါေတြသည္ပင္ အမွတ္ရစရာေတြအျဖစ္က်န္ေနဆဲ။
ယခုမူ ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္ေရာက္ ေသာအခါ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္၏ဇာတိေျမတြင္ တစ္ေက်ာင္း တည္းသာရွိ ေသာ ထိုေက်ာင္း၀င္းကေလး တြင္ သိမ္၊ ေက်ာင္း၊ တန္ေဆာင္း၊ ဇရပ္ တို႔ကမူ ယခင္ထက္ မ်ားျပားေကာင္းမြန္ လာသည္ကို ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႔ရ၏။ သို႔ရာတြင္ အုန္းေမာင္းေခါက္သံ မၾကား ရေတာ့။ ဆရာေတာ္ၾကီးပင္ အသက္ အေတာ္ရေနေလၿပီ။ သံဃာလည္း မရွိ သေလာက္နည္းလွၿပီ။ ေက်ာင္းသားပင္ လွ်င္ မၿမဲေတာ့။ မနက္ခင္းေၾကးစည္သံ လည္း ပုံမွန္မၾကားရေတာ့။ ေက်ာင္းႀကီး သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေနေတာ့ သည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းသားေလး မ်ား၏ တစာစာ စာအံေနသံ မၾကားရ ေတာ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီတဲ့ေလ။ အရာရာ သည္ အတိတ္ကေလာက္ မလွေတာ့ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရသည္။ ၆ တန္း ေျဖၿပီး အရြယ္ ကေလးဘ၀၊ ေႏြရာသီ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းဘ၀ကို ျပန္လည္တမ္းတ ေအာက္ေမ့ေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ ထိုေက်ာင္းကေလးႏွင့္ ေ၀းကြာခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စု ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေကာ။ ကာလ ယႏ္ၱရား၏ ေရြ႕လ်ားမႈေအာက္၀ယ္ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ ထိုအထဲ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ေက်ာင္းေလးပါ ပါသည္။ ေခတ္ကာလ၊ စနစ္ေတြ၊ လူ ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြလည္း ပါသည္။ ေကာင္းေသာ အေျပာင္းေလာ၊ သိပ္မေကာင္း သည့္ အေျပာင္းေလာဟူ၍ မေရရာသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ အတပ္ေျပာရန္ေတာ့ ခက္လွသည္ မဟုတ္လား။ ။
ဖိုးၾကာရိုး
