ဒီဇင္ဘာလအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ခရီးေတြ အလြန္သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ သြားျဖစ္ဆုိ ကိုယ္ေနတဲ့ ေကာ့ေသာင္းကိုေတာင္ ျပန္မေရာက္ခဲ့။ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ဆိုေတာ့။ ခုေတာ့ ခရီးစဥ္ေတြ တစ္ခ်ိဳ႕တ၀က္ ၿပီးေတာ့ ေကာ့ေသာင္းကို အျပန္ခရီး ခ်ီတက္လာေပသည္ေပါ့။ ေ၀းလြန္းတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ရန္ကုန္-ေကာ့ေသာင္းခရီးစဥ္။ အစဥ္လာမပ်က္ ႏွစ္(၇၀)တိုင္တဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားေလေၾကာင္းနဲ႕ အိမ္အျပန္ခရီးကို အေသာ့ႏွင္ေပဦးမေပါ့။ ဒီေန႕ေလယာဥ္ ဆင္းဖို႔ လက္မွတ္မွာေရးထားတဲ့အခ်ိန္ ထက္ မိနစ္ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်သည္။ ေလယာဥ္မယ္ကေတာ့ ေလယာဥ္ထြက္ခြာခ်ိန္ ေနာက္က်ရျခင္းအတြက္ လူႀကီးမင္းတို႔၏ အဆင္မေျပမႈမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ ေၾကညာသြားသည္။ ကိုယ္ေတြေတာ့ ခြင့္မလႊတ္လို႔မွ မရပဲ။ စီးစရာ ဒါပဲ ရွိတာကိုးလို႕ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေျပာမိသည္။
ေကာ့ေသာင္းေလဆိပ္ေရာက္မွ လာႀကိဳမယ့္သူငယ္ခ်င္း ပုလံုးတံုတံုးသား ကိုလြမ္းက ေပၚမလာေသး။ ကုိယ္ကေတာ့ ေလဆိပ္ေရွ႕ ဆရာဦးေအာင္စိုးၿခံမွာ ေစာင့္ရေတာ့မယ့္ သေဘာ။ လာေနၿပီလို႔ေတာ့ ခုေလးတင္ ဖုန္းဆက္ထားေတာ့ ေစာင့္ရေပဦးမေပါ့။ ဆရာအိမ္ေရာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာရံုရွိေသး။ ဒီဇင္ဘာမိုးက တေျဖာက္ေျဖာက္ ရြာလာသည္။ ေလယာဥ္ ဆိုက္ခ်ိန္ ေနာက္က်တာမို႕ ေနအလင္းေရာင္ ကြယ္ၿပီး သကာလ အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးစိုးလာေခ်ၿပီ။
ကိုလြမ္းက ဖုန္းဆက္လာ ျပန္သည္။ ေဘးတြဲေလးနဲ႕ လာႀကိဳမယ္ ေစာင့္ေနဦးတဲ့။ ကိုယ္လည္း ဆရာ႔အိမ္က ပက္လက္ ကုလားထိုင္ကေလးမွာ ထုိင္စကားေျပာရင္း ဆရာအိမ္က ကားကေလး ငွားယူသြားၿပီး မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာပို႔ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိသည္။ ပါလာတဲ့ အ၀တ္အိတ္ ေတြ၊ စာအုပ္ေတြေတာ့ ဒီမိုးနဲ႕ ရႊဲရြဲစိုသြား ႏိုင္သည္။ မိုးကနည္းနည္းပဲ သည္းတယ္ ဆိုေပမဲ့ ၇ မိုင္ေလာက္ ေ၀းကြာတဲ႔ခရီးဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ အဆင္ေျပဖို႕ေတာ့ မျမင္။
ကိုလြမ္းကလည္း ခုထိေပၚမလာ။
ဘာေျပာေျပာ ဒီလိုထိုင္ၿပီး မွိန္းေနရ တာ ဇိမ္ေကာင္းသားလို႕လည္း ေတြးမိသည္။
စဥ္းစားရင္း ေတြးေတာရင္းနဲ႔ စိတ္ျမန္သူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာ့ကားေပၚ ပစၥည္းေတြတင္ ဆရာ့ကားေလးကို မိုးဖြဲဖြဲ မွာ တျဖည္းျဖည္း ေမာင္းလာျဖစ္ေတာ့သည္။ လာႀကိဳမည္႔ ကိုလြမ္းကိုလည္း ေစာင့္မေနျဖစ္ေတာ့။ အခ်ိန္လြန္ေနၿပီ မဟုတ္ပါ လား။ ကားေမာင္းရင္းမွ ေလဆိပ္ေရွ႕ ဒီေနရာေလးကို ၾကည္႔မိရင္း အမွတ္ရမိ စရာေလးတစ္ခု ေတြ႕သည္။
ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွာ ေတြ႕တာေတာ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရုပ္ပံုနဲ႕ ၿမိဳ႕အ၀င္ မုခ္ဦးႀကီးတစ္ခု ေဆာက္မယ္တဲ့။ ပႏၷက္ခ်တာလည္း ေတြ႔သည္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွလုပ္ေနတာ မေတြ႕။ ဒါႀကီးၿပီးရင္ေတာ့ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕မွာမွ ဂုဏ္ယူစရာ ၿမိဳ႕အ၀င္ႀကိဳဆိုေရး ဆိုင္းဘုတ္ ၄ ခု ေတာင္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚ တင္ၿပီး ႂကြားရေတာ့မည္ ေပါ့လို႔လည္းေတြးေနမိသည္။ အရင္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပး၊ အႀကံျပဳတာေတြ လုပ္ေပးဖူးခဲ့ေပမဲ႔ အျမင္မတူတဲ့သူေတြ ေတာေျပာ၊ ေတာင္ေျပာတာ မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ ဘာမွမွတ္ခ်က္ မေပးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ထိုေနရာေလာက္ညာဘက္က မီး ေရာင္မရွိတဲ့ေနရာကေန ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ ငိုက္ေဆာင္းထားတဲ့ လူတစ္ဦး ကားကို လွမ္းတားတာ ေတြ႕ရသည္။ ပံုမွန္ဆို လူပံုလူပန္း အကဲခတ္ၿပီးမွ ကားရပ္ေပးေလ႔ ရွိေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ အလိုအေလ်ာက္ရပ္ေပးမိ သည္။ ျမင္းစီးေၾကးရုပ္နား လမ္းႀကံဳလိုက္ မယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဲဒီနားထိမေရာက္ဘူး လို႔ ေျပာမယ္ႀကံကာရွိေသး ကားေနာက္ခန္းမွာ ၀င္ထိုင္ေနၿပီး ျဖစ္သည္။ လမ္းႀကံဳ လိုက္လာသူရဲ႕ ဗမာပီသလြန္းတဲ့အသံနဲ႕ သူ႕ရုပ္ရည္ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျမင္ဖူး ေနေပမဲ့ စဥ္းစားလို႕မရဘူး။ ၿပီးေတာ့ လူေကာင္းလူဆိုး မသိေသးေတာ့ “ဦးေလး တစ္ေယာက္ထဲလား ခင္ဗ်”” ဆိုၿပီး ေမးေတာ့ “ေအး”တဲ့ ၿပီးေတာ့ ““ဒီမယ္ မင္းက ငါ့ကို ဘာလို႔ေနာက္လွည္႔ၿပီး ခဏ ခဏ ၾကည့္ေနတာလဲ၊ ငါ့ကို မသိဘူးလား”တဲ့။ “ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးသလိုရွိလုိ႕ ၾကည့္ မိတာပါ”ဆိုေတာ့ “ငါေလကြ နတ္ေမာက္ သား ေအာင္ဆန္းေလ၊ မင္းတို႕ေျပာေျပာ ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေလကြာ”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေပၚမွာ ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္းထၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိေအာင္ ဆြံ႕အသြားခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ စိုးစဥ္းမွ မျဖစ္မိ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာရမလို၊ ၀မ္းနည္းရမလိုလို ျဖစ္သြားၿပီး တစ္ခုခုကို ေျပာျပခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ စကားစလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့။
ခုနက စဥ္းစားေနတဲ့စကားျဖစ္တဲ႔ “ဒီေနရာနားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ပံုနဲ႕ ၿမိဳ႕အ၀င္မုခ္ဦးႀကီးတစ္ခုလုပ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳမယ္တဲ့ဗ်။”ဆိုေတာ့ သူက “ဒီမွာကြ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ငါ့ရုပ္ပံုေတြ လုပ္တာ ဘယ္ေတာ့ၿပီးမွာလဲ”တဲ့။ “တစ္ခုတစ္ခု ၾကည္႔ရတာလဲ။ စပ္ၿဖဲၿဖဲ လုပ္လိုလုပ္၊ ပိန္ပိန္ေတြ၊ ပုပုေတြ၊ မဲမဲေတြ၊ အိုမင္းမစြမ္းေတြ၊ လူရုပ္မေပၚတာေတြ၊ ရွည္လေမ်ာေတြ ဒါေတြက ဂုဏ္ျပဳေနတာလား”တဲ့။
“အခုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ပံုနဲ႕ ခ့ံခံ့ညားညားနဲ႔ အ၀င္မုခ္ဦး ထိပ္တည့္တည့္မွာ ထားမွာပါ ခင္ဗ်”လို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထစ္ထစ္ ေငါ့ေငါ့နဲ႕ ျပန္ေျဖမိခဲ့ပါတယ္။
“ဒီလိုမ်ိဳးႀကီးက မင္းဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ျမင္ဖူးလို႕လဲကြ”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “ဟိုေလ ထိုင္း . . ထိုင္း”လို႔ ေျပာကာရွိ ေသး . .
“ငါက ၿမိဳ႕အ၀င္ထိပ္ကေန လာသမွ် လူကို ႀကိဳရမွာဆိုေတာ့ ဟုိတယ္က ဧည္႔ႀကိဳ၀န္ထမ္း မဟုတ္ဘူးကြ” တဲ့။
“မင္းတို႔ၿမိဳ႕ကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စရိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ လူေကာင္းမွန္း မသိ၊ လူဆိုးမွန္းမသိသူေတြကို ငါလိုလူက ႀကိဳဆိုေနရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစဥ္းစားစား လည္းလုပ္ၾကပါဦးကြ၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားပင့္ေနတာေတြ၊ ရဟန္း၊ သံယာေတြ၊ သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြ ဒီေအာက္က ျဖတ္သန္းၾကြေရာက္မယ္ဆိုရင္လည္း လူ၀တ္ေၾကာင္ ငါ့အတြက္အဆင္ ေျပပါမလားကြ။ လုပ္ခ်င္တာပဲ သိၾက တယ္။ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ စဥ္းစားရေကာင္း မွန္း မသိဘူး။ ငါေတာ့ အင္မတန္စိတ္ပ်က္ ပါတယ္ကြာ”တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေမာင္းရင္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စိတ္ေျပလို စိတ္ေျပျငားနဲ႕ ၃ မိုင္ ကမ္းနား ဘက္ ေျမထိန္းနံရံကို လက္ညႇိဳးညႊန္ျပၿပီး “ဒီရင္ျပင္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္နာမည္မွည့္ရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္၊ ဒါမွေနာက္လာ ေနာက္ သားေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အမွတ္ရေနမွာ ေနာ္”လို႕ ေျပာၾကည့္ကာမွ “ဘာကြ မင္းက ငါ့ကို နာမည္ဖ်က္ဦး မလို႔လား၊ အခု မင္းကားေမာင္းေနတဲ့ လမ္း ဘာလမ္းလဲ ကြ”တဲ့ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းလို႔ေခၚပါတယ္”လို႔ ေျဖမိပါတယ္။ “ငါသြားမယ့္ေနရာက ေကာကြ”တဲ့။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင္းစီးရုပ္ပါ” ဆိုေတာ့။ “အခု ဒီေနရာေတြ ရွိေနၿပီးသားပဲ၊ ရေရာေပါ့ကြာ”တဲ့။
“ဒီလို နာမည္မွည္႔လိုက္တာက မင္း တို႔ ငါကုိ ခ်စ္ရာေရာက္တယ္လို႔ ထင္ေန တာကကို မဟာအမွားကြ။ ငါ့နာမည္နဲ႔ ေနရာေတြ မ်ားလာရင္ ဘာျဖစ္လာမွာ လဲ”တဲ့။
“ေနာက္လာမယ့္ လူငယ္ေတြၾကားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတုယူႏိုင္ေအာင္ပါ”လို႔ ျပန္ ေျဖမိပါတယ္။ “အခုေကာ အတုယူၾကလား”ဆိုေတာ့ ကိုယ္မွာေျဖစရာ စကားမရွိေတာ့။
“ဒီမယ္ကြ မင္းတို႔က င႔ါကို အတုယူ ေစခ်င္ရင္ ဒီလိုနာမည္ေတြ ေလွ်ာက္ေပး တာတို႔၊ ငါ့ပံုကိုေတြ႕ကရာ ေကာက္လုပ္ တာတို႔က နည္းလမ္း မဟုတ္ေသးပါဘူး ကြာ။ ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းလာေအာင္ လုပ္ရမွာကြ။ အာဇာနည္ေန႕ဆို ငါတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ လမ္းစဥ္ အေၾကာင္းရွင္းျပတဲ့၊ ေဟာေျပာပြဲ ေတြ လုပ္တဲ့လူနဲ႕ ငါတို႔ကိုခ်စ္တယ္လို႕ ေျပာေျပာၿပီး ဘာမွမလုပ္တဲ့လူ ဘယ္ဒင္း က မ်ားလဲဆုိတာ မင္းလည္း သိတာပဲကြ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ေန႕ကဆို ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ထဲမွာ ပန္းေခြခ်တဲ့ ေနရာ ၃ခုေတာင္ ျဖစ္ သြားတယ္တဲ့။ တကယ္ဆုိ တစ္ခုတည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ အင္အားစုေတြ ေပါင္းၿပီး ငါ့တို႕ အာဇာနည္ ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လမ္းစဥ္ေတြကို အသိ ပညာေ၀ငွတာေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ မ်ားမ်ား လုပ္ဖို႔ လိုမယ္ကြ”။
စကားေျပာရင္းနဲ႔ပင္ ပိေတာက္ေရႊ၀ါအ၀ိုင္းပတ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ျမင္းစီးရုပ္နား ေရာက္ခါနီးတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိ ထားမိတယ္။ ျမင္းစီးရုပ္နဲ႕နီးလာေလ စကားလည္း ေကာင္းလာေလ ျဖစ္လာ သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာမွပဲ စဥ္းစားမိသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြေတာ့ အာဇာနည္ေန႕ကို ဂုဏ္ ျပဳႀကိဳဆိုေသာအားျဖင့္ဆိုၿပီး ခပ္တည္ တည္နဲ႕ ပြဲေတြ ထလုပ္ေနတာမ်ိဳး ေတြ႕ရ သည္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္က ဘယ္ေနရာ ေရာက္သြားတာလည္းဆို ေတြးမိပံု မရၾက။
“အဓိကေတာ့ကြာ အာဇာနည္ေန႕မ်ိဳး မွာ ဒီေနရာမွာ တစ္ခတ္တစ္ခါတုန္းက ခက္ခက္ခဲခဲ ပန္းေခြခ်ခဲ့ရတာေတြကိုငါ အသိအမွတ္ ျပဳပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကိုျမင္ရင္ ပန္းေခြခ်ဖို႔ခ်ည္းပဲ စဥ္းစား ၾကတာမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူးကြာ။ လိုေနတာ ပန္းေခြ မဟုတ္ဘူး၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ၾကမွာလဲဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ကြ။ ပန္းတိုင္လိုေနတာကို ပန္းေခြနဲ႕ခ်ည္းပဲ မလဲၾကပါနဲ႕။ စိတ္ဓာတ္ ကို လုပ္ရပ္ေတြနဲ႕ သက္ေသျပၾကပါကြာ” လို႕ ေျပာဆိုလ်က္ “ဒီနားမွာ ရပ္ေပးပါ”လို႔ ေျပာရင္းဆိုရင္း ကားေပၚမွ ဆင္းသြားပါ ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားရင္းနဲ႕ လက္ျပ၍ ကားေပၚမွာ က်န္ခဲ့ပါေလေရာ ခင္ဗ်။
ဒီအခ်ိန္မွာအစ္ကိုေရ လက္တစ္ ေထာင္ေထာင္နဲ႕ ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ လာႀကိဳသူ ကိုလြမ္းက လွမ္းေမးေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ ေသးဘဲ တအင္းအင္း တအဲအဲနဲ႕ပင္ “ကား ေပၚကေန ႏႈတ္ဆက္ေနတာပါ ခင္ဗ်”
“ဘာလဲ အိပ္မက္မက္ေနျပန္ၿပီလား ဗ်”ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “အဲ . . . ဟို ကား-ကား-ကား အိပ္မက္ဗ်။”
“အစ္ကိုေရ ဘာကားမွလည္း မရွိ ဘူး။ မိုးနည္းနည္းေတာ့ သည္းေနေသး တယ္။ တက္ခ်င္ရင္ ေဘးတြဲဆိုင္ကယ္
ေပၚတက္လို႔ဆုိလိုက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါလည္းထိုင္လ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕ အိပ္မက္မက္ေနျပန္ ပါလားလို႔ ဆင္ျခင္မိပါတယ္။
အိမ္ရွင္ဆရာတို႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေဘးတြဲကေလးနဲ႕ေလယာဥ္ကြင္းအေရွ႕ၿမိဳ႕အ၀င္မုခ္ဦးေဆာက္မယ့္ ေနရာေရွ႕ မီးေမွာင္ေမွာင္အနီးမွာ ဘယ္သူမ်ား လွမ္း ေခၚမလဲလို႔ စဥ္းစားကာ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္ ေသာ္လည္း ဘာမွမျမင္ရ။ တကယ္အျပင္ မွာမ်ားေတြ႕ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ပိုလို႔ေတာင္ ေျပာစရာေတြ ရွိေနႏိုင္သလို တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႕ အာဇာနည္အေပါင္းကုိ ခ်စ္ ရာ၊ ေလးစားရာ မေရာက္တဲ့အလုပ္ေတြ ဘယ္ထိေတာင္ ရွိေနၾကမွာလဲ။
ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ခင္ရင္ေလးစား ၾကရင္ ရုပ္တုလုပ္ခ်င္တာမ်ား တည္ တည္တံ့တံ့ ခံ့ခ့ံထည္ထည္လုပ္လို႕ ရေနပါလ်က္နဲ႕ ၊ ဘယ္လို ေတြးေခၚေနၾက ပါလိမ္႔ဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာဆိုတာ ေနရာတကာမွာ အရမ္းေပါမ်ားေနေစလုိ႕ မရဘူးဆိုတာနဲ႕၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မ်က္ကန္းအခ်စ္မ်ိဳးကေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူးလို႕ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စဥ္းစားေတြးေတာကာ ေဘးတြဲဆိုင္ကယ္ ေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မွတ္သား ေတြးေတာစရာေတြ အျပည့္နဲ႕ အလြန္ၿငိမ့္ ေညာင္းေသာ ေဘးတြဲဆိုင္ကယ္ေလးကို စီးနင္းလိုက္ပါရင္း ျပန္ခဲ့ေလေတာ့ သတည္း။ ။
ေအာင္ဇာနည္စိုး
