အေရးေပၚဌာနဆိုတာမ်ိဳးက အစဥ္ အၿမဲ လူနာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတတ္ တာမ်ိဳး။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ခါတေလ အေရး ေပၚလူနာေတြတင္မကပါဘဲ အေရးမေပၚ ေပမဲ့ လာလာ႐ႈပ္ေထြးေနတတ္တာမ်ိဳး လည္း ရွိတတ္တယ္။
ေဆး႐ုံရဲ႕ဥပစာအျဖစ္ တင္စားလို႔ ရတဲ့ အေရးေပၚဌာနကပဲ ျဖတ္ၿပီး အရာ ရာ လာေရာက္ေမးျမန္းစုံစမ္းၾကတာမ်ိဳး ဆိုေလေတာ့ အဲသည္ အလုပ္ဖိအားကို ေလၽွာ႔ခ်ႏိုင္ဖို႔ရာ လက္ခံႀကိဳဆိုေရးဌာန(Reception) ကို အေရးေပၚဌာနအနား မွာ ဖြင့္ထားၿပီး ျပည္သူေတြ လိုအပ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ကို ျဖည့္စြမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾက တာပဲ ျဖစ္တယ္။
သို႔ေပမဲ့ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာပညာ ရွင္ေတြ မဟုတ္ေလေတာ့ ေဆးဘက္ဆိုင္ ရာျပႆနာေတြက်ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ မေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္းၾကေပဘူး။
အဲသည္အခါ အေရးေပၚမွာ လာ ပတ္သက္ေပါ့ေလ။
(၁)
ခါတိုင္းေန႔ေတြလိုပဲ ႐ႈပ္ေထြးေန တတ္တဲ့ ႐ုံးဖြင့္ရက္ေပါ့။ အသည္းအသန္ လူနာျပဳစုကုသတဲ့ အခန္း(Resuscitat ion room) မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရ လူနာ က ႏွစ္ေယာက္၊ ႏွလုံးေဖာက္ေနတဲ့ လူနာ က တစ္ေယာက္၊ ေနာက္ ခြဲစိတ္ကုသခံ ဖို႔ရာ ေဆး႐ုံတက္လာတဲ့ လူနာကတစ္ ေယာက္ဆိုေတာ့ ေလးကုတင္လုံး ျပည့္ ေနခ်ိန္ အထူးကု ျပင္ပလူနာ ျပသရက္ မဟုတ္ပါဘဲ လာျပလို႔ အေရးေပၚဌာနကပဲ ၾကည့္ေပးရမယ့္ ျပင္ပလူနာေတြက ေစာင့္ ေနတယ္။ ဆိုင္ကယ္တိုက္မိလို႔ ရလာ ၾကတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးေၾကာသုတ္ သင္၊ ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူက ခ်ဳပ္၊ ဃ့ေမအ ထဲ ျဖည့္ သူကျဖည့္နဲ႔ ႏွလုံးလူနာအတြက္ လည္း လိုအပ္တာေတြ ပါးစပ္က ဆက္ တိုက္ေျပာဆိုၫႊန္ၾကားေနခ်ိန္ လူတစ္စု အေရး ေပၚဌာနထဲ ဝင္လာတယ္။
“အေရးေပၚ တာဝန္က် ဆရာဝန္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်”
အသက္ႀကီးႀကီး တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္။
အလုပ္ေတြမအားတဲ့ၾကားက တာ ဝန္က် ဆရာဝန္က
“ဘာမ်ား ကူညီေပးရပါမလဲ ခင္ဗ်ာ”
ေသြးထြက္လြန္ၿပီး ကြဲၿပဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာ ကို ခ်ဳပ္ေနရင္း တစ္ဖက္က ႏွလုံးထိန္း ခ်ဳပ္စက္ (Monitoring mechine) ကို မ်က္ျခည္ မျပတ္ၾကည့္ရင္း ေျဖတယ္။
“ဟိုဗ်ာ။ ခညားသိလား။ ဟိုးေန႔က လူနာဗ်ာ”
“လူနာေတြက လာလိုက္သြားလိုက္မို႔ ေန႔ရက္နဲ႔ လူနာအမည္ တိတိက်က် ေျပာပါခင္ဗ်”
“ဟိုဗ်ာ၊ ခြဲစိတ္ေဆာင္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ ဗုဒၵဟူးေန႔က တက္ေနတဲ့ လူနာ ရယ္ေလ”
“ငင္၊ အဲသည္ အတြင္းလူနာအျဖစ္ ကုသေနၿပီးျဖစ္တဲ့ လူနာအတြက္ အေရး ေပၚဌာနနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်။ အဲသည္ လူနာေဆာင္ တာဝန္ခံဆရာဝန္ ႀကီးေတြနဲ႔ ဆက္ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ပါ”
“ဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ အဲသည္လူနာကိစၥ ရဲမႈ ဖြင့္ခ်င္လို႔ရယ္”လို႔ အဲသည္လူက ထပ္ေျပာတယ္။
“အဲဒါနဲ႔ အဲေန႔က ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ေက် ေအးၾကတယ္ဆို”
သူတို႔အေၾကာင္းကို လူနာမွတ္ပုံ တင္စာအုပ္ထဲကေန ျပန္ၾကည့္ၿပီး အခ်င္း ခ်င္း ေျပလည္ၾကလို႔ မိမိဘာသာ မေတာ္ တဆထိခိုက္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္လို႔ လက္ မွတ္ထိုးထားတာကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ျပန္ ေျပာေတာ့
“ဟုတ္တယ္ေလ ဆရာရဲ႕။ အဲတုန္း က တိုက္တဲ့ငနဲက လူနာ အေကာင္းအ တိုင္းျဖစ္ေအာင္ တာဝန္ယူကုသေပးပါ့ မယ္။ သူတာဝန္ယူပါတယ္ေျပာလို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တာ”လို႔ ဖာဖာ ေထးေထး လူႀကီးက ေျဖတယ္။
“ခုေတာ့ သူ႕ဘက္က တာဝန္မယူ လိုလို႔ . . . .”
ေျပာမဆုံးခင္ သူတို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းလူက ဝင္ေျပာတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္ယူေပးပါတယ္ ဆရာရယ္။ ခု သူတို႔ေဆး႐ုံတက္တဲ့ တစ္ပတ္ အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ဂရမ္ အေပါင္ ဆိုင္ေရာက္သြားၿပီ။ သူတို႔ လူနာ ေဆးဖိုးတင္မကဘူး။ သူတို႔ စားစရိတ္၊ ေသာက္စရိတ္၊ တိုင္စီ စရိတ္၊ ဘာစရိတ္၊ ညာစရိတ္ အစစအရာရာ ကၽြန္ေတာ္ တာ ဝန္ယူရတဲ့ျပင္ လူနာေရာ လူနာေစာင့္ အတြက္ပါ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေန႔တိုင္းပို႔ရတဲ့ အျပင္ ဘာတဲ့ ဘန္ေကာက္အထိ သြားကု ခ်င္တယ္ ေျပာေနလို႔”
“ေဟ့ေကာင္၊ အဲသာ မင္းကတိအ တိုင္း လုပ္ေပးမလား မလုပ္ေပးဘူးလား ဆိုတာပဲ ေျဖ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဗလ ေတာင့္ေတာင့္ တစ္ေယာက္က ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းလူကို ေျပာ လည္းေျပာ လည္ပင္းကိုပါ ေဆာင့္ဆြဲရင္း ေမးေတာ့ အေရးေပၚဌာနထဲမွာ ႐ုတ္႐ုတ္ သဲသဲ။
“ဟင္း၊ မလုပ္ေပးလို႔ကေတာ့ မင္း ကို တရားစြဲမယ္၊ ေထာင္ခ်မယ္”
ေျပာလည္းေျပာ ထိုးမည့္ဟန္လည္း ျပင္ေနေတာ့ အေရးေပၚဆရာဝန္ မဝင္မ ျဖစ္ ဝင္ပါရေတာ့သည္။
“ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။ လာပါဦး ေဝလင္းဟန္ေရ”
တာဝန္က်ရဲတပ္ၾကပ္ေလးကို လွမ္း လည္းေခၚ၊ သည္လူအုပ္စုကိုလည္း ရဲ လက္အပ္ရင္း ဆက္ေျပာရသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ေဆးကုသေပးတဲ့ ကိစၥကိုပဲ ေဆး႐ုံက တာဝန္ယူႏိုင္တယ္ ခင္ဗ်။ ေဈးၫွိတာတို႔ ေဈးဆစ္တာတို႔ အ႐ႈပ္အေထြးေတြၾကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာဝန္မယူပါရေစနဲ႔ခင္ဗ်ာ။ ေဝလင္း ဟန္ေရ . . . မင္းပဲ အဲလူေတြကို ေျဖရွင္း ေပးလိုက္ပါကြဲ”လို႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေမာင္း ထုတ္ယူရသည္။
အျဖစ္ေတြက တစ္ခါတေလ အဲသ လိုပါဆိုေန။
(၂)
႐ုံးဖြင့္ရက္ ျပင္ပလူနာေလးေတြ ၾကည့္ ေနတုန္း လူအုပ္စုႏွစ္စုဝင္လာသည္။
ပထမအုပ္စုမွာ လူနာက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးရက္က ယာဥ္မေတာ္တဆျဖစ္လို႔ ေခါင္းဒဏ္ရာ ရထားသူ။ သူတို႔ ယာဥ္မေတာ္တဆျဖစ္ တာက ႐ုံးပိတ္ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္သည္။
အဲသည္ေန႔က ႐ုံးပိတ္ရက္မို႔ အေရး ေပၚဓာတ္မွန္႐ိုက္ၿပီး ဓာတ္မွန္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး မွတ္ခ်က္က်ေတာ့ ႐ုံးဖြင့္ ရက္ေတြမွ ေပးႏိုင္တာမ်ိဳးဆိုေတာ့ သူတို႔ ေတြပိတ္ရက္က ရဲမႈေတြသည္ ႐ုံးဖြင့္ ရက္ေတြမွာ လာလာပတ္တတ္တာမ်ိဳး။ ႐ိုက္စဥ္ကတည္းကိုက ဦးခြံ႐ိုး မက်ိဳးတာ သိသာေလေတာ့ မက်ိဳးဘူးလို႔ အေရးေပၚ တာဝန္က် လက္ေထာက္ဆရာဝန္ေလးက ေျပာျပထားသည္။
အဲသလို မက်ိဳးဘူးဆိုတာ သိလို႔ တိုက္တဲ့တစ္ဘက္က သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ေလ ေတာ့ သည္မွာဘက္ အတိုက္ခံရသူက အမႈကို ေလးနက္ေအာင္ မူးတယ္၊ အန္ တယ္၊ ေနမေကာင္းဘူး စသျဖင့္ အ ေၾကာင္းျပကာ လာျပတာမ်ိဳး။ သိပ္ေတာ့ ေခါင္းအ႐ႈပ္မခံ ကိုယ့္အထက္ တာဝန္ခံ ဆရာဝန္ႀကီးေတြရဲ႕ ျပင္ပလူနာဌာနကို လႊဲေပးတန္လႊဲေပး၊ ေဆး႐ုံတက္ခိုင္းတန္ တက္ခိုင္းၿပီး ေျဖရွင္းလိုက္႐ုံ။
ေနာက္တစ္စုက လက္ေခ်ာင္းေလး အက္သြားသည့္ လူနာအုပ္စု။ အ႐ိုးက်ိဳး အက္တာ သိပ္မေသခ်ာသျဖင့္ အဲသည္ ႐ုံးပိတ္ရက္ တာဝန္က်ဆရာဝန္က ႐ုံး ဖြင့္ရက္ အထူးကု ျပင္ပလူနာဌာနကို ျပန္ ခ်ိန္းထားတာမ်ိဳး။ သည္ေတာ့ တာဝန္က် ဆရာဝန္က ဓာတ္မွန္အထူးကုဆရာဝန္ ႀကီးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး အ႐ိုး အထူးကုျပင္ပလူနာဌာနသို႔ လႊဲပို႔ေပးဖို႔ ျပင္ ရသည္။
“အဟမ္း၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရ ရင္ အ႐ိုးေလး က်ိဳးအက္၊….”
စကားမဆုံးေသး၊
“ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း က်ိဳး၊ မက်ိဳးပဲ ေျပာပါ ဆရာဝန္ခင္ဗ်ား။ အက္သလား၊ က်ိဳးသလားပဲေျပာ’
“ငင့္”
ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ေတာ့ ျဖစ္ သြားရသည္။ မေျပာမၿပီးမို႔ ဆက္ေျပာရ သည္။
“က်ဳပ္စကားကို ဆုံးေအာင္ နား ေထာင္စမ္းဘာဗ်။ က်ိဳး…”
စကားမဆုံးေသး။
“ရၿပီ ဆရာရဲ႕၊ အဲသာပဲ ျပတ္ျပတ္ သားသား သိခ်င္တာ”လို႔ ေျပာလည္းေျပာ လွည့္ၿပီးလည္း ထြက္သြားၾကတယ္။
“ေဟ့လူေတြ၊ က်ဳပ္စကားမဆုံးေသး ဘူး။ က်ိဳးေနေတာ့ အ႐ိုးအထူးကု ျပင္ပ လူနာဌာနကိုဆက္ျပ ျပ……”
“ေတာ္ၿပီ ဆရာရဲ႕၊ ေက်ေအးၾကတဲ့ အခါ က်ိဳးရင္က်ိဳးတဲ့အေလ်ာက္ ေလ်ာ္ ေၾကး ၫွိဖို႔ကိစၥနဲ႔ လာေမးတာ။ က်ိဳးေန တာ ပုေလာကုန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာ္တုန္းမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကပ္စည္းလိုက္မယ္”လို႔ ေျပာ လည္းေျပာ ထြက္လည္းထြက္သြားလို႔ အေရးေပၚဆရာဝန္ခမ်ာ ေအာင့္သီး ေအာင့္သက္နဲ႔ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။
အျဖစ္ေတြက အဲလိုပါဆိုေန။ ဆက္ ပါဦးမယ္။
