ေလာင္းလုံးမွာ လက္ေထာက္ဆရာ ဝန္ ညီငယ္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆြဲႀကိဳးခ် သတ္ေသသြားသည္ဟူသည့္ သတင္းစကားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ုတ္ ခ်ည္းဆြံ႕ေစခဲ့သည္။ ေၾကကြဲဖြယ္ထို အျဖစ္က ဒီဇင္ဘာ ၂၆ ရက္က ျဖစ္ခဲ့ သည္။
အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ စစ္တမ္းအရ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသႏႈန္း ျမင့္မားေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္တြင္ ဆရာဝန္အလုပ္က ထိပ္ဆုံးက ပါသည္ ဟု သိရသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ လူေနမႈစနစ္ ႏွင့္ ဘာသာတရား၏ အဆုံးအမေအာက္ တြင္ ထိုစစ္တမ္းက မည္မၽွမွန္သနည္း။
သည္ႏွစ္ပိုင္းထဲတြင္ပင္ ကယားက လက္ေထာက္ဆရာဝန္ ညီမငယ္တစ္ ေယာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသသြား ေသးသည္။ လတ္တေလာ ျဖစ္စဥ္အရ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသၾကရေလာက္ သည္အထိ စိတ္ဖိစီးမႈႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနေတြက အဘယ္သို႔နည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ခြင္ဟာ ေပ်ာ္စရာ မဲ့ၿပီး ဖိအားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီလား။
လုပ္ငန္းခြင္၊ အလုပ္၊ တာဝန္ႏွင့္ ဖိစီးမႈမ်ားက က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းမ်ားကို မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသေစေလာက္ေသာ ဖိအားမ်ား ျဖစ္လာေနၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုအပ္လာပါသည္။
လုပ္ငန္းခြင္ ဝန္အား
ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္က တနသၤာရီ ဂ်ာနယ္ပါ သတင္းတစ္ပုဒ္အရ တနသၤာ ရီတိုင္းက ျပည္သူ႕ေဆး႐ုံမ်ားတြင္ ခြင့္ျပဳ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းအင္အား၏ ထက္ ဝက္ခန္႔သာ ခန္႔ထားႏိုင္သည္။
ထားဝယ္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ခြင့္ျပဳ ၆၈ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ခန္႔ထားသည့္ ဆ ရာဝန္ဦးေရမွာ ၃၁ဦး၊ ၿမိတ္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ခြင့္ျပဳ ၆၈ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ခန္႔ထား ၃၃ ဦး၊ ေကာ့ေသာင္းေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ခြင့္ျပဳ ၁၈ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ခန္႔ထား ၁၄ဦးသာရွိေၾကာင္း တိုင္းကုသေရးဦးစီး ဌာနကို ကိုးကားၿပီး ေဖာ္ျပသည္။
အလုပ္ေၾကာ္ျငာစာျဖင့္ အလုပ္ေခၚ ေသာ္လည္း ဆရာဝန္အခ်ိဳ႕သာ လာ ေရာက္ေလၽွာက္ထားကာ အလုပ္ဝင္ၾက သည့္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ မျပည့္မီ။လစ္လပ္ အလုပ္ေနရာ ၁၇၀၀ေက်ာ္ လစ္ လပ္သျဖင့္ အလုပ္ေခၚေသာ္ျငား ေလၽွာက္လႊာလာတင္ၿပီး အစိုးရအလုပ္ဝင္ သူမွာ ၁၂၀၀ မျပည့္ပါ။ ယင္းခန္႔ထားဦး ေရအနက္မွ အလုပ္ဝင္ၾကသူေတြအနက္ မွာမွ က်န္းမာေရးမေကာင္းသူ၊ ခြင့္ယူသူ ၊ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္း တက္ေရာက္ေနသူ မ်ားလည္း ရွိသည္။ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္းကို ရန္ကုန္တြင္ တက္ေရာက္ေနေသာ္လည္း ဖြဲ႕စည္းပုံလူအင္အားက လက္ရွိဌာနမွာ ပင္ အမည္သာရွိလ်က္ လူကမရွိပါဘဲ လူက ဘြဲ႕လြန္ေဆးပညာသင္တန္းကို ရန္ကုန္ရွိ ေဆးတကၠသိုလ္မ်ားမွာ သင္ ၾကားေနၾကသူ ဦးေရကလည္း မနည္း လွ။
အျခားမလိုအပ္ပါဘဲ ကိုယ္စား လွယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ ေတာင္းခံသျဖင့္ ဖြင့္ လွစ္ထားၾကကုန္ေသာ ဝန္ထမ္းမၿမဲေသာ လစ္လပ္တိုက္နယ္ ေဆး႐ုံမ်ား၊ မိမိ ဝန္ႀကီး ဌာနေဆးေပးခန္းတြင္ လိုအပ္ ေနေသာ ဆရာဝန္ကို မိမိဌာန အစီအစဥ္ ျဖင့္ မေခၚပါဘဲ က်န္းမာေရးဌာနသို႔ ယာယီဆရာဝန္ မၾကာခဏေတာင္းခံသည့္ သတၱဳတြင္းဝန္ႀကီးဌာနပိုင္ ပုလဲကၽြန္း ေဆးေပးခန္းစသည္တို႔ကို ယာယီအလွည့္ က် တာဝန္ေပးေနရာခ် ထားခံရသူ စသျဖင့္ အမွန္ မိမိတာဝန္က်ရာေဆး႐ုံမွာ တာဝန္မယူႏိုင္ၾကသူ ဝန္ထမ္းဦးေရကို ႏုတ္ေသာ္ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနသူမွာ သုံးပုံတစ္ပုံသာ က်န္သည္။
အဆိုပါ သုံးပုံတစ္ပုံမၽွေသာ အင္ အားက ထမ္းေဆာင္ေနရသည့္ တာဝန္ က မည္မၽွနည္း။ ေဆး႐ုံ၏ ခြင့္ျပဳ ကုတင္ ၂၀၀ တြင္ အတြင္းလူနာအျဖစ္ တက္ေရာက္ကုသေနသူက ပ်မ္းမၽွ ၃၅၀ ရွိၿပီး၊ ျပင္ပလူနာက တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပ်မ္းမၽွအားျဖင့္ ေထာင္ဂဏန္းနီးနီး ရွိသည္။ ဆိုလိုတာက မူလလုပ္ေဆာင္ ႏိုင္စြမ္း၏ ႏွစ္ဆခြဲေက်ာ္ေက်ာ္အထိ အလုပ္လုပ္ေနၾကရသည့္သေဘာ။ တစ္လလၽွင္ ၂၄ နာရီ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ရသည့္ရက္ ၁၁ရက္အထိရွိၿပီး အနား မရသျဖင့္ ထမင္းကိုေသာ္မွ စားဖို႔ တစ္ခါတစ္ရံ အခ်ိန္မရေၾကာင္း လက္ေထာက္ဆရာဝန္တစ္ဦးက ဆိုပါ သည္ဟု ယင္းသတင္းတြင္ပင္ ေဖာ္ျပ ထားပါသည္။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖိအားမ်ား
အဲသည္အေနအထားအထိ အလုပ္ လုပ္ေနၾကသည့္ၾကားမွ ရံဖန္ရံခါ ျပည္ သူ႕ဘက္က ဖိအားႏွင့္ မေက်မလည္မႈမ်ား က အစိုးရေဆး႐ုံေဆးခန္းမ်ားတြင္ လာ လာေပါက္ကြဲၾကသည္။ ၂၀၁၇ ဩဂုတ္လ တြင္ တစ္ႀကိမ္၊ စက္တင္ဘာ လအတြင္း တစ္ႀကိမ္၊ ၿမိတ္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေဆး႐ုံမွ တာဝန္က်ဆရာဝန္အား လူနာေစာင့္၏ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားမႈမ်ား၊ ထားဝယ္ ေဆး႐ုံတြင္ လူမႈကြန္ရက္အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ေဆး႐ုံပရဝုဏ္ အတြင္း က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းမ်ားအား ေစာ္ကား မႈမ်ားစသည္တို႔က ထင္ရွားေသာ သက္ေသျဖစ္သည္။
ယင္းသို႔ ကိုယ့္အလုပ္ခြင္ႏွင့္ အ လုပ္ကို ထိပါးေစာ္ကားမႈမ်ားအျပင္ လူမႈ မီဒီယာေပၚတြင္လည္း မၾကာခဏဆိုသ လို ထိပါး ေစာ္ကားခံရသည္။
ထို႔အတြက္ တိုင္းတြင္း က်န္းမာ ေရး ဝန္ထမ္းေပါင္း ၂၇၀ေက်ာ္က အျခား တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္တို႔မွ က်န္းမာ ေရးဝန္ထမ္းေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ တို႔ႏွင့္အတူ က်န္းမာေရးႏွင့္ အားကစား ဝန္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးထံသို႔ လိပ္မူကာ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးကင္းလုံၿခဳံေရး အတြက္ ၂၀၁၇ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း လက္ မွတ္ေရးထိုး ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။
လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈ ဆို သည္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္း ေတြက လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးကင္းလုံၿခဳံေရး အတြက္ က်န္းမာေရးႏွင့္ အားကစားဝန္ ႀကီးထံ လက္မွတ္ေရးထိုးေတာင္းဆိုၾကသည့္အခါ အခ်ိဳ႕က ဆိုပါသည္။
“မင္းတို႔ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေတြ အတြက္ခ်ည္း လုံၿခဳံဖို႔ မေတာင္းဆိုေနၾက နဲ႔ကြ၊ ျပည္သူေတြ၊ လူနာေတြရဲ႕ ေဘး ကင္းလုံၿခဳံမႈအတြက္လည္း စဥ္းစားေပး ၾကပါဦး”တဲ့။
မမွားပါ။
ျပည္သူေတြျဖစ္ေသာ လူနာႏွင့္ အ လုပ္ခြင္၊ ဝန္ထမ္းေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈသည္ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနသည္။ အလုပ္ ခြင္ကို ဝင္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေဘးကင္း လုံၿခဳံမႈသုံးရပ္ကို သတိထား ဂ႐ုစိုက္ၾကရပါသည္။
ေဘးကင္းလုံၿခဳံမႈ သုံးရပ္ (Three Safety )ဟူသည္က အဘယ္နည္း။
၁) မိမိကိုယ္တိုင္ ေဘးကင္းရမည္၊ ၂) မိမိ အလုပ္ခြင္ပတ္ဝန္းက်င္ ေဘးကင္းရမည္၊ ၃) မိမိလူနာ ေဘးကင္း ရမည္ဟူ၏။ ေသခ်ာသည္က လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးကင္းမွ လူနာလည္း ေဘးကင္း မည္ျဖစ္သည္။
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ေသာ အလုပ္ခြင္
ေခတ္ႏွင့္ စနစ္ အေျပာင္းအလဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းမ်ား အေနအထားကလည္း အတန္အသင့္ ေျပာင္းလဲလာသည္။ ယခင္က လူတစ္ ေယာက္အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္သည့္ အတြက္ လူ႕အသက္ကို တစ္ဖန္ ျပန္ လည္ ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္စြမ္းေသာ ဒုတိယ ဘုရားသခင္ဟု အေလးအျမတ္ထား ေလး စားသမႈ ရွိၾကသည့္ အေနအထားမွ ဝန္ ေဆာင္သူ (Service provider) ႏွင့္ စားသုံးသူ (Customer) အျဖစ္ ေျပာင္း လဲက်င့္သုံး ခံယူလာၾကသည္။
လူသည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေလး စားသမႈရွိရမည္ဟု အေျခခံ လူ႕က်င့္ဝတ္ရွိ ေသာ္လည္း လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ စိတ္ေန သေဘာထား၊ အမူအက်င့္အရ လက္ေတြ႕ တြင္ မက်င့္သုံးၾကေပ။
ဝန္ေဆာင္သူ (Service provider) ႏွင့္ စားသုံးသူ(Customer) ၾကားတြင္ သာ၍ ဆိုးပါသည္။ ယင္းသို႔ အျပန္အ လွန္ ေလးစားသမႈ ေလ်ာ့နည္းလာသည့္ အေနအထားတြင္ ေဆး႐ုံမ်ားကို အလုံးစုံ အခမဲ့အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက ထိုး ေကၽြးကာ ခါေတာ္မီ လူၿပိန္းႀကိဳက္လုပ္ ေဆာင္ၾကသည့္အခါ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအား လုံးမွာ ေဆး႐ုံသို႔ စုၿပဳံလာကာ က်န္းမာ ေရးဝန္ထမ္းတို႔အတြက္ ဝန္ႏွင့္ဖိအားမွာ လုံး၀ မမၽွတေတာ့။
ထိုေသာအခါ ဆက္ဆံေရး၊ ဝန္ ေဆာင္မႈသည္လည္း ေကာင္းမြန္မလာ သလို ဝန္ထမ္းတို႔သည္လည္း အလုပ္ ခြင္မွာ ေပ်ာ္စရာ မျဖစ္ၾကေတာ့။ အားလုံး က ဂ်ာေအး သူ႕အေမ့႐ိုက္သလို ျဖစ္ေန သည္။
စားဝတ္ေနေရး ဖိစီးမႈႏွင့္ လူေနမႈ အေနအထား
ဟိုးယခင္က ဝန္ထမ္းလက္ေထာက္ ဆရာဝန္မ်ားအဖို႔ မိမိတို႔ ဝမ္းစာေရးအ တြက္ အစိုးရလစာကို မမွီခိုၾက။ ျပင္ပ ေဆးေပးခန္းကေလးမ်ား ကိုယ္စီဖြင့္ကာ ဝမ္းစာေရးအျပင္ မိမိ မိဘဘိုးဘြားႏွင့္ မိသားစုအတြက္ပါ ဝမ္းလည္း၀ခါး လည္းလွေအာင္ ဆင္ႏိုင္ၾကသည့္ အေန အထား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လက္ေထာက္ ဆရာဝန္ငယ္မ်ားအဖို႔ ဝန္ႏွင့္အား မမၽွ ေသာေၾကာင့္ ျပင္ပေဆးေပးခန္း မထိုင္ ႏိုင္ၾကေတာ့။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဝန္ထမ္းဆရာဝန္ အျဖစ္ အလုပ္ဝင္ၾကသူ အမ်ားစုမွာ ဆရာဝန္အလုပ္ကို အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းအျဖစ္ ဝင္လာၾကသည္ထက္ အထူးကု ပညာဆက္လက္ သင္ယူခြင့္ အတြက္သာ ဝင္လာၾကသူမ်ား လာ သည္။ သည္အတြက္ မ်ားေသာအား ျဖင့္ မိဘမိသားစု အေျခခံေတာင့္တင္း ၾကၿပီး မိဘႏွင့္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ရန္ မလိုၾက႐ုံမက မိမိ အတြက္ပါ မိသားစုက ေထာက္ပံ့ ေပးႏိုင္ၾကသူမ်ားသာ ဝင္လာ ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔၏ရည္မွန္း ခ်က္ျဖစ္သည့္ အထူးကုပညာရပ္မ်ား သင္ယူေလ့လာခြင့္အတြက္သာ ရည္မွန္း ခ်က္ထားၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူ႕ ဝန္ေဆာင္မႈတြင္လည္း အနည္း ႏွင့္ အမ်ားဆိုသလို ထိခိုက္မႈျဖစ္ၿပီး အလုပ္ကို ေလးစားတန္ဖိုးထားမႈလည္း နည္းလာသည္။
တစ္ဖက္တြင္လည္း အဲသည္ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္က Professional အလုပ္ဆိုေစကာမူ အလုပ္ဝင္လာေသာ ဆရာဝန္တို႔မွာ မိမိ မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမကို ေထာက္ပံ့ ႏိုင္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္ မိမိမိသားစုကို ဝမ္း၀ေအာင္ ခါးလွ ေအာင္ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ရန္ မဆိုထားႏွင့္ မိမိ တစ္ဝမ္း တစ္ခါးႏွင့္ မိမိအလုပ္ခြင္မွ အရာရွိဆိုးတို႔ မႏွိပ္ကြပ္ေအာင္၊ မိမိတို႔ အတြက္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေသာ ေနရာ မွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခြင့္ရေအာင္၊ ေအးေအး ေဆးေဆး စာဖတ္ခြင့္ရေအာင္ မိဘတို႔က ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ ကူညီေန ၾကရသည့္ အေနအထား ျဖစ္သည္။
ေမတၱာစိတ္နဲ႔ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္း တို႔ ၿပဳံးႏိုင္ၾကရဲ႕လား
သို႔အတြက္ တစ္ေလာက တနသၤာရီ ဂ်ာနယ္ပါ လူမႈေရးဝန္ႀကီး၏ က်န္းမာ ေရးဝန္ထမ္းတို႔ လူနာအေပၚ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံၾကရန္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္သည္ ေယဘုယ်အား ျဖင့္ မမွားပါ။ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳး ဆီေလ်ာ္မႈေတာ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔ႏွင့္ည ဆက္ကာ မေနမနား ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးကို ထမ္းေနၾကရေသာ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းတို႔အတြက္ အဲသည္အထိ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ အင္အားရွိၾကပါရဲ႕လား။
အေျဖကား ပါမလာ။ လုံၿခဳံေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဝန္ထမ္းမ်ား စိတ္ လက္ခ်မ္းေျမ႕စြာ ေနထိုင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ ခြင့္ ရေနသလားဟူသည္ကိုမူ သူတို႔ စိတ္မဝင္စားၾက။
ထို႔အတြက္ လက္မွတ္ေရးထိုး ေတာင္းဆိုၾကသည္။ အေျဖမရ။ က်န္း မာေရးဝန္ထမ္းမ်ား လုပ္ငန္းခြင္လုံၿခဳံ ေရးအတြက္ အကာအကြယ္ေပးေရးအဖြဲ႕ ဖြဲ႕ေပးသည္ဟု အေျပာသာရွိၿပီး အလုပ္ ကားမပါ။ ဖိအားက မ်ားသထက္မ်ား လာသည္။ ထိုအခါ အမ်ားစုေသာ ဝန္ ထမ္းမ်ားက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အလုပ္ ခြင္မွ စြန္႔ခြာလာၾကသည္။
ခ႐ိုင္အဆင့္ ေဆး႐ုံတစ္႐ုံအဖို႔ လုပ္ငန္းခြင္မွ စြန္႔ခြာသြားေသာ ဝန္ထမ္း တို႔ အတြက္ ဌာနဆိုင္ရာ စုံစမ္းစစ္ေဆး အေရးယူၾကရေသာ အမႈတစ္လလၽွင္ အဘယ္မၽွ ရွိေနၿပီနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ သိေသာ ညီမငယ္၊ ညီငယ္အခ်ိဳ႕ အဲသလိုပဲ အလုပ္က စြန္႔သြားၾကသလို အခ်ိဳ႕က အလုပ္မွ ထြက္ခြာခြင့္တရားဝင္ တင္လ်က္ စြန္႔ခြာသြားၾကတာလည္း မ်ားလွသည္။ မစြန္႔ခြာႏိုင္ေသးသျဖင့္သာ ေအာင့္အည္း သည္းခံကာ အလုပ္လုပ္ေန ၾကေလေသာ ဝန္ထမ္းတို႔မွာလည္း အလုပ္ခြင္မွာ စိတ္လက္ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ စြာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကေလသူ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိပါသနည္း။
လတ္တေလာ ထပ္ၾကားရေသာ လက္ေထာက္ဆရာဝန္တစ္ဦး မိမိကိုယ္ ကိုယ္ေသေၾကာင္း ႀကံစည္မႈကို ႀကဳံ လာရခ်ိန္မွာ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးကင္းမႈႏွင့္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဖိစီးမႈ ျဖစ္လာၾကၿပီ လားဟု ခ်င့္ခ်ိန္ၾကရန္ လိုအပ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ သည္ညီငယ္လို မိမိဘာသာ မိမိသတ္ေသရသည္အထိ စိတ္ပိုင္းႏွင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖိစီးမႈေတြ မည္မၽွရွိေနခဲ့ ပါသနည္း။ အေျဖကေရာ ရွိပါၿပီလား။
ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးဘက္ကေတာ့ အလုပ္က ထြက္ခြာခြင့္ တင္သမၽွခြင့္ျပဳ ေပးပါသည္ဟု သိရပါ၏။ ရွိရင္းစြဲ ဝန္ထမ္းမည္မၽွေလာက္အထိ စြန္႔ခြာျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အလုပ္ဌာနကို စြန္႔ခြာမွ အေျဖရွာရန္ အေလးအနက္ထားမည္ မသိ။ အေျဖကို ေတြ႕ႏိုင္မည္မသိ။ အလုပ္က ထြက္သူမ်ားၿပီး ဝင္လာသူက နည္းေသာ အခါ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနသူမ်ားတြင္ ဝန္က ထပ္ကာထပ္ကာ ပိဦးမည္။
ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးကေတာ့ အေျဖအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈတစ္ခု အေနျဖင့္ လာမည့္ ၂၀၁၈ ႏွစ္သစ္တြင္ ဝန္ထမ္းတို႔အတြက္ ေနစရာအိမ္ရာကို အဓိကထားကာ ေဆာင္႐ြက္ေပးပါ မည္ဟု ဆိုသည္။ ယင္းအခ်က္က အေျဖ ဟုတ္ပါသလား။
လုပ္ခလစာႏွင့္ ေနရာထိုင္ခင္းအ တြက္ သည္ဝန္ထမ္းတို႔အလုပ္တြင္ မ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကေတာ့ျခင္း မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေမတၱာ၊ ေစတနာ အရင္းခံ ကာ လူနာအား စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ယုယု ယယ ျပဳစုကုသေစာင့္ေရွာက္ေပး ပါမည္ဟု ေဆးတကၠသိုလ္ေတြမွာ အားႀကိဳးမာန္ တက္သံၿပိဳင္ဟစ္လ်က္ ဘြဲ႕ယူခဲ့ၾကေလေသာ သည္ဝန္ထမ္းတို႔ အတြက္ သည္အခြင့္အေရးႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္ ကို ခ်ည္းငံ့လင့္ ေနၾကတာလည္း မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါ ၏။
ေမတၱာေစတနာႏွင့္ အၾကင္နာ ႁပြမ္းေသာ ေဘးကင္းလုံၿခဳံေသာ အလုပ္ ခြင္ကို သည္ေန႔အထိ ယုံၾကည္စြာ ေမၽွာ္လင့္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ယင္းအတြက္ မူဝါဒခ်မွတ္သူမ်ား ဆုံးျဖတ္ခြင့္ရွိသူမ်ား အေလးအနက္ထား မစဥ္းစားေလသမၽွ ဆြဲႀကိဳးခ်ကာ လုပ္ ငန္းခြင္ကို စြန္႔ခြာရွာသည့္ ညီငယ္ကဲ့သို႔ ဆိုး႐ြားသည့္အျဖစ္မ်ိဳးအျပင္ လုပ္ငန္း ခြင္ကို နာက်ည္းစြာ ေက်ာခိုင္းသြားသည့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆုံး႐ႈံးရဦး မည္ျဖစ္ပါ၏။ ယာလည္း မညက္၊ ၾကက္လည္းမပန္း၊ ေနထိပန္းတို႔ မႏြမ္း ခင္ အေျဖကိုလည္းရွာ၊ အလုပ္ကို အလုပ္ လိုလုပ္ႏိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ေအာင္ လည္း ကူညီၾကပါေတာ့ဟု ဆႏၵျပဳမိပါ ေတာ့သတည္း။
