ေလာကမွာ အတတ္ပညာ သင္ၾကားေပးတဲ့ဆရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾက တယ္။ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ စသည္အားျဖင့္ေပါ့။ ေမာင္ေရွ႕ေနရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့ အလြန္႔ အလြန္မ်ားလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မူႀကိဳ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကေန ဥပေဒဘြဲ႕ရသည္အထိ ဆိုရင္ ေတာင္ အဲဒီဆရာသုံးမ်ိဳးက ေရတြက္ လို႔မကုန္။ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ရသည္အထိ သင္ေပးလိုက္တာက ဥပေဒပညာသာ ျဖစ္တယ္။
ေမာင္ေရွ႕ေနလို ေရွ႕ေနဘ၀နဲ႔ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳမယ့္သူအဖို႔ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ေရွ႕ေနပညာ သင္ၾကားရတယ္။ ေရွ႕ေနအလုပ္သင္ ဆရာေတြ၊ စီနီယာေရွ႕ေနေတြ၊ အသက္ ငယ္႐ြယ္ေသာ္လည္း ေရွ႕ေနပညာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ စာအုပ္စာေပေတြ၊ ျမင္သမၽွ၊ ေတြ႕သမၽွ၊ ၾကားသမၽွ အရာ ရာေတြ ဆရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
ထိုမၽွမကေသး တရား႐ုံးအသီးသီးသို႔ အမႈတင္ရန္ ေရာက္လာတဲ့ ရဲအရာရွိေတြ၊ ဥပေဒ႐ုံး အဆင့္ဆင့္က ဥပေဒအရာရွိ ေတြ၊ တရားသူႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုပင္ ဆရာတင္ၿပီး ေမးရျမန္းရသည္ မွာ အလုပ္သင္ေရွ႕ေန သက္တမ္းတစ္ ေလၽွာက္လုံးပင္။ ေရွ႕ေန ျဖစ္သြားေပမယ့္ လဲ ေမးျမန္းတာေတြ၊ သင္ၾကားတာေတြ ၿပီးဆုံးသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္။ အၿမဲမျပတ္ ေလ့လာ၊ စူးစမ္း၊ ဆင္ျခင္၊ ေနရတယ္။ ဒါကမွ ေရွ႕ေနေတြရဲ႕ ဘ၀အမွန္။
ေမာင္ေရွ႕ေနလည္း ပညာဆည္းပူး ေနရမယ္ဆိုရင္ မည္သည့္အခါကမွ မရွက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ေမာင္ေရွ႕ေနတို႔ၿမိဳ႕ ေသးေသးထဲ ေရွ႕ေနမာစတာေတြဆီက သာမက တာဝန္က်သမၽွ တရားသူႀကီး၊ ဥပေဒအရာရွိေတြဆီက ေရွ႕ေနပညာ ဥပေဒပညာရပ္ေတြ ရသင့္သေလာက္ ရခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။
ႀကဳံခဲ့သမၽွ ဆရာေတြထဲကေန မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေနတဲ့ ဆရာတစ္ ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပပါရေစ။ သူက ေမာင္ေရွ႕ေနတို႔ ၿမိဳ႕ကို အသစ္ေျပာင္း ေ႐ႊ႕လာတဲ့ တရားသူႀကီးပဲ ျဖစ္တယ္။ေျပာင္းလာစဥ္က ေမာင္ေရွ႕ေနပင္လၽွင္ အလုပ္သင္ ေရွ႕ေနဘ၀သာ ရွိေသးတယ္။ ေမာင္ေရွ႕ေနကလည္း ဆရာေရွ႕ေန အမႈ စစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆရာရဲ႕ ေခါင္း ေပါင္းဘူးကို လက္တစ္ဖက္ကကိုင္၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္မွာ ဆရာေရွ႕ေနရဲ႕ အမႈတြဲဖိုင္နဲ႔တကြ ေမာင္ေရွ႕ေနရဲ႕ မွတ္စု စာအုပ္ႀကီးကိုကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန ကပ္လိုက္ရတဲ့ အေလ့အထ ရွိခဲ့တယ္။
အဲဒီေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာတရားသူ ႀကီး အမႈစစစ္ေဆးၿပီးတုန္းကလည္း ဆရာရယ္ သိခ်င္တာေလးေမးပါရေစ လို႔ေျပာၿပီး ဝင္ေမးပါေလေရာ။ ေမးပါ မ်ား စကားရဆိုသလို ဆရာတရားသူႀကီး ကလည္း သိခ်င္တာေတြ ေျဖေပးရွာပါ တယ္။ ေမာင္ေရွ႕ေနက အလုပ္သင္ေရွ႕ေန ဘ၀ပဲရွိေသးေတာ့ ဆရာတရားသူႀကီးက ဖတ္သင့္တဲ့စာအုပ္ေတြ ေျပာျပ၊ သူ႕မွာပို ေနတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ေပးရင္းနဲ႔ ေမာင္ေရွ႕ေနနဲ႔ ခင္မင္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာတရားသူႀကီးက စာလည္း အလြန္ဖတ္ၿပီး အင္မတန္မွကို ရွားရွား ပါးပါး ႐ိုးေျဖာင့္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အိပ္ခန္းေလးထဲက စာအုပ္ပုံၾကားထဲ အိပ္သလားထင္ရေလာက္ေအာင္ စာဖတ္ သူျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုံးပိတ္ရက္ဆို သူ႕အိမ္ ေရွ႕ သစ္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ဥပေဒအေၾကာင္းေတြ သာမက အမႈ ေတြကို စဥ္းစားရမယ့္ပုံစံေတြ၊ ေရွ႕ေန ေတြထားရွိရမယ့္ စိတ္ထားေတြ ေျပာျပ တတ္ပါတယ္။
တစ္ခါတေလလည္း ဥတုေဘာဇန က်မ္းတို႔၊ ေလာကနီတိတို႔ကေန ဆရာ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ ေလ႐ူးသုန္သုန္တို႔၊ ဆရာ ႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႕ စုံေထာက္ေမာင္စံရွား တို႔ဆီ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း ခ်ာလီခ်ာပလင္ ႐ုပ္ရွင္ အေၾကာင္းတို႔၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းတို႔ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ ဆရာ တရားသူႀကီး ကလည္း အလုပ္သင္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေရွ႕ ေနကို အလြန္ခင္ရွာပါတယ္။ တရား႐ုံးမွာ မေတြ႕တဲ့ေန႔ဆိုလၽွင္ ေမာင္ေရွ႕ေနရဲ႕ အလုပ္သင္မာစတာ ေရွ႕ေနကို ေမးေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ ႐ုံးပိတ္ရက္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ ေတာင္ႀကီး၊ အခ်ိန္ကလည္း ေန႔လယ္ (၁၂) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိေရာ့ဦးမယ္။ ေမာင္ေရွ႕ေနကလည္း ႐ုံးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ထမင္းစားၿပီး တစ္ေရးအိပ္မလို႔ ႀကံတုန္း အိမ္မွာ “ဂြမ္း…ဂြမ္း….ဂြမ္း” နဲ႔ ဖုန္းျမည္ ေလေရာ။ ေမာင္ေရွ႕ေနေကာက္ကိုင္လိုက္ လိုက္ေတာ့ ဆရာတရားသူႀကီးက “ေမာင္ ေရွ႕ေနေရ ပိုက္ဆံငါးေသာင္း အျမန္ ယူၿပီး ႐ုံးထဲကို လိုက္လာပါလို႔”ေျပာၿပီး ဖုန္းခ် သြားပါေလေရာ။
ေမာင္ေရွ႕ေနလည္း ႐ုတ္တရက္ဆို ေတာ့ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားၿပီး ဆရာမ်ား မေတာ္တဆမႈတစ္ခု ျဖစ္လို႔မ်ားလား။ တစ္ခါမွလည္း ဒီလိုမဆက္ဘူးေတာ့ လူမႈေရးကိစၥမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ လကုန္ ခါနီးမို႔လို႔ အသုံးလိုေနလား စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားၿပီး ဆရာရွိတဲ့ ေနရာကို ဆိုင္ကယ္ ဒုန္းဒိုင္းေမာင္းၿပီး လိုက္ သြားေတာ့ သစ္ပင္ေအာက္က ခုံတန္း ေလးမွာ ေအးေအးလူလူထိုင္ေနတဲ့ ဆရာ တရားသူႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕အနားမွာလည္း ေယာက္်m; ၃၊ ၄ ေယာက္ ရွိေနတာေတြေတာ့ ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းပဲ ဆရာဘာမ်ား ျဖစ္လို႔လဲလို႔ မဝံ့မရဲ ေမးရပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဆရာက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၿပဳံး လိုက္ၿပီး “ဒီလိုကြ ဒို႔တရား႐ုံးနံေဘးက လမ္းကေလးက ပ်က္စီးေနၿပီကြာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သြားေနတဲ့ အမႈသည္ ေတြ၊ တရားခံေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြလည္း အၿမဲသြားေနေတာ့ ခလုတ္တိုက္တာေတြ ဘာေတြျဖစ္ေရာ၊ မိုး႐ြာရင္လည္း ေရေတြ အိုင္ထြန္းေနေတာ့ အခု႐ုံးပိတ္ရက္ ေန သာတုန္း ကြန္ကရစ္နဲ႔ အျမန္လုပ္မလို႔ ကြ။ အဲဒါ ပန္းရန္ဆရာကို တြက္ခိုင္းတာ တစ္သိန္းခြဲေလာက္ကုန္မယ္ဆိုေတာ့ ငါေျပာလို႔ရတာလည္း မင္းပဲရွိလို႔ ငါးေသာင္းထည့္ဖို႔ ခ်က္ခ်င္းေခၚလိုက္ တာ” ဆိုၿပီးေျပာလိုက္မွဘဲ ေမာင္ေရွ႕ေန တစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံငါးေသာင္းကို ပန္းရန္ဆရာ ဆိုသူကို လိုက္အပ္ၿပီး အျမန္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ အလႉခံတာမ်ား အလန္႔တၾကား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ ဆရာေပပဲလို႔ စဥ္းစားရင္း ဆရာ့ေစတနာ ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိခဲ့ပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ ေမာင္ေရွ႕ေနလည္း ေရွ႕ ေနလိုင္စင္ရၿပီး ေရွ႕ေနျဖစ္လာေတာ့ ဆရာက အင္မတန္ဝမ္းသာေၾကာင္း ေျပာ ရွာပါတယ္။ ဆရာကလည္း ေမာင္ေရွ႕ေန ကို “မင္း”ေတြ “ငါ”ေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဆရာလို႔ ေျပာင္းေခၚပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဥပေဒစာအုပ္ေလးေတြ ဥပေဒစာေစာင္ ေတြလည္း အၿမဲ မိတၱဴကူးေပးတတ္ပါ တယ္။ ေရွ႕ေနလိုက္စဆိုေတာ့ ဆရာ တရားသူႀကီးရဲ႕ တရားခြင္မွာလည္း အမႈမရွိေတာ့ အရင္လိုပဲ အခင္အမင္ မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။
ေန႔လယ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင္ေရွ႕ေန ခန္းထဲမွာ စာအုပ္ဖတ္ေနတုန္း တရား႐ုံး က စာေရးမက ေမာင္ေရွ႕ေနကို ဆရာေခၚ ခိုင္းတယ္ဆိုၿပီး လာေခၚပါတယ္။ ႐ုံးဖြင့္ ရက္ ဆရာက ဒီလို မေခၚတတ္တာမို႔ အလြန္အံ့ဩၿပီး ေၾကာက္သလိုလိုျဖစ္သြား ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာက ေျပာစရာရွိရင္ မၫွာ တမ္းေျပာတတ္သူမို႔ ငါ့ကို ဆူစရာရွိလို႔ ပဲလားဆိုၿပီး ဆရာတရားသူႀကီးရဲ႕ နားေနခန္းထဲ ဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။ နားေန ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေရွ႕ေနကို “ဆရာေရ ဟိုနားမွာ ခဏရပ္ေနပါဦး”ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာေတာ့၊ ေမာင္ ေရွ႕ေနလည္း သူၫႊန္ျပတဲ့ ျပတင္းေပါက္ နားက ေနရာမွာ ရပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ က စကားတစ္လုံးမွ ထပ္မေျပာဘဲ သူ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ေနေတာ့ ငါအျပစ္တစ္ခုခုလုပ္မိလို႔ ျဖစ္မယ္။ အမႈသည္ေတြကမ်ား တိုင္တာလား၊ ေရွ႕ေနအခ်င္းခ်င္းကပဲ ေခ်ာက္ခ်တာ လား။ လား ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆရာကို ၾကည့္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာကလည္း ခပ္တည္တည္ ျဖစ္ေနေတာ့ ငါကို တစ္ ခုခုေျပာခ်င္လို႔ အားယူေနတာလား လို႔လည္း စဥ္းစားမိေနေရာ။
ဒီအခ်ိန္မွာ မြန္းလြဲ ၁နာရီ ေက်ာ္ေန ျဖစ္ေတာ့ ေမာင္ေရွ႕ေနရဲ႕ ေက်ာသာမက ခႏၶာကိုယ္တစ္လုံးလည္း ပူစျပဳလာၿပီး ဆရာက တစ္ခြန္းမၽွ မဟေသး။ ကိုယ္ လုပ္မိတဲ့ ကိစၥေတြ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ လည္း အျပစ္ေတြ႕စရာအေၾကာင္း မေပၚ လာ။ ဒုကၡ၊ ဒုကၡနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ ကုန္ပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းေနမိပါ တယ္။
ရပ္ေနတာ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာ ေတာ့ ဆရာတရားသူႀကီးက
“သိပ္ပူလား ဆရာ၊ ဘယ္ႏွစ္ မိနစ္ ေလာက္ရွိမယ္ ထင္သလဲ” တဲ့ ေမာင္ေရွ႕ ေနကလည္း ျပန္ေျဖေတာ့ ဆရာက
“သိပ္မွန္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆရာ ေတာင္ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရပ္ၿပီး ဒီလိုပူရတယ္ ဆိုေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ၂ ႏွစ္လုံးလုံး ဒီအခန္းထဲမွာ ေနၿပီး အလုပ္လုပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ထိ အပူဒဏ္ကို ခံခဲ့ရမလဲ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့ဗ်ာ။ ဆရာလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတဲ့ ဒုကၡကုန္ဆုံးၿပီ၊ တစ္ ျခားၿမိဳ႕ ကို ေျပာင္းရမွာမို႔ ဆရာကို ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာခ်င္လို႔ ေခၚလိုက္ တာပါ။ ကံေကာင္းပါေစ၊ See You ပါ”လို႔ ေျပာခ်လိုက္ပါေလေရာ။
ေမာင္ေရွ႕ေနလည္း ရယ္ရခက္၊ ငိုရ ခက္၊ ဝမ္းနည္းရမလိုလို၊ ဝမ္းသာရမလို လိုနဲ႔ “အာဂဆရာ”ပါလားလို႔ ေရ႐ႊတ္ ရင္း မိမိရဲ႕ ေရွ႕ေနခန္းကို ေခၽြးတလုံးလုံး နဲ႔ျပန္လာပါေတာ့တယ္။ ။
