အေရးေပၚ ဥဩသံႏွင့္အတူ လူနာ တင္ကားေရာက္လာေတာ့ မနက္ေလး နာရီ။
သတိလစ္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့ လူနာ တစ္ေယာက္၊ လူနာေစာင့္မပါ။ တပ္ျပင္ လမ္းဆုံမွာ သူ႕တစ္ေယာက္တည္း ဆိုင္ ကယ္ေမွာက္ၿပီးသတိလစ္ေနလို႔ ညလွည့္ ကင္း တာဝန္က်ရဲတပ္ဖြဲ႕က အေရးေပၚ ကားကိုဆက္သြယ္စီစဥ္ၿပီး ေဆး႐ုံလာပို႔ ၾကတာတဲ့။
လူနာက အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ ေလွသားပုံစံေပမယ့္ ဆိုက္ေတြ ဂိုက္ေတြက မဆိုး။ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္မွာ နားကပ္ ကလည္း တစ္ဖက္တပ္ထားသည္။ သူ႕ မွာ ထူးျခားတာက လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ အႀကီးတစ္လုံး။
အရက္ကလည္း မူးေနသလို၊ ေခါင္း နဲ႔ လက္မွာလည္း ၿပဲ၊ ေပါင္ကလည္း က်ိဳးေနေလေတာ့ အေရးေပၚဆရာဝန္ အေနႏွင့္ ဓာတ္မွန္႐ိုက္၊ အနာေဆးထည့္ ၿပီး လူနာေဆာင္ကိုတင္ေပး၊ သူ႕နဲ႔ပါလာ တဲ့ဖုန္းနဲ႔ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက် သက္ ေသနဲ႔စစ္ေဆးၿပီးေတာ့၊ ေဆး႐ုံမွာ ရွိေန တဲ့ တာဝန္က်ရဲလက္အပ္ၿပီး ေဆး႐ုံတင္ ေပးရတယ္။ လူနာက အေရးေပၚေရာက္ လာတုန္း သည္ငနဲက လူမွန္းသူမွန္း မသိေပပဲကိုး။
သည္လူနာရဲ႕ အဆက္အသြယ္ရဖို႔ ရွာႀကံေနတုန္း သူ႕ဖုန္းကျမည္လာတယ္။ သည္လူနာရဲ႕ ဖုန္းကိုခဏသိမ္းထားတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ေလးက ကိုင္တယ္။ သည္ဘက္ က မေျဖေသးခင္ သည္ဘက္က ဘယ္ သူလို႔ မိတ္လည္းမဆက္၊ တစ္ဘက္က ဘယ္သူလို႔လည္း ျပန္မေမးဘဲ ဘိတ္ထုံး စံအတိုင္း
“ဟဲလို၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းျပန္မလာ ေသးဘူးလားကြ”လို႔ တစ္ဘက္က ခပ္ ေခ်ေခ်ေမးလာတာကို
“ဟဲလို၊ ခုေျပာေနတာ ဘယ္သူပါလဲ ခင္ဗ်ာ။ ခုဖုန္းပိုင္ရွင္က ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ ၿပီး ေဆး႐ုံေရာက္ေနလို႔၊ ဖုန္းကို တာဝန္ က်ရဲက ကိုင္တာပါခင္ဗ်။ ခုဆက္လာတာ ဘယ္သူပါလဲခင္ဗ်ာ”လို႔ တာဝန္က် ရဲ တပ္ၾကပ္ေလးက ေျဖတယ္။
ရဲကကိုင္ပါတယ္ဆိုေတာ့မွ “ငင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ပိုင္ရွင္ တကၠစီသမား ပါဗ်။ ခု သူစီးသြားတာ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ ကယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စင္တင္ (စင္ တင္ေတးဂီတပါသည့္ စားေသာက္ဆိုင္)မွာ ခဏဆိုၿပီးထားခဲ့တာ၊ ခုေတာ့၊ အဟင့္၊ သူစားေသာက္ေမွာက္ျပန္ ထား တာေတြလည္း မရွင္းရ ရ…ေသး.”
သေကာင့္သား စကားရွည္ေနေတာ့”ခု ေဆး႐ုံကိုလာခဲ့ပါ ခင္ဗ်”လို႔ ရဲတပ္ ၾကပ္က စကားစျဖတ္လိုက္တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ေဆး႐ုံကို တိုင္စီ သမားနဲ႔ ကာရာအိုေကဆိုင္ပိုင္ရွင္တို႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ တိုင္စီသမားက သူ႕အျဖစ္ကို ေျပာျပတယ္။
“ညဘက္ႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမ္း နားဘက္ဆိုၿပီးငွားတယ္ ခင္ဗ်။ ၿပီး ေနာက္လယ္ဘက္ ေမာင္းပို႔ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕အိတ္ႀကီးျပၿပီး စင္တင္သြား ကဲၾကရေအာင္လို႔ ေခၚတယ္။ ဝါလတ္ ထြက္ခါနီး သူလုပ္ခလစာေတြ ရွင္းလာ တာမို႔ သူ႕အိတ္ထဲ ေငြအျပည့္ပါတယ္တဲ့။ ဘာမွမပူေနနဲ႔တဲ့။ အာ့နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ယုံလို႔ စင္တင္မွာ အသားကုန္ကဲမိတာ။ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ ေကာင္မေလး ေတြ ပန္းကုံးစြပ္လိုက္နဲ႔၊ ဆိုင္ပိတ္ခါနီး ဆိုင္ကယ္ေလးခဏငွားပါ၊ ေလွနားခဏ သြားၿပီး ကြမ္းဝယ္မယ္၊ ၿပီးျပန္လာမယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာျပန္မလာလို႔ ဖုန္း ဆက္မိတာပါပဲခင္ဗ်” လို႔ တကၠစီသမားက ေျဖတယ္။
စင္တင္ေတးဂီတ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က လည္း “အဲလူႏွစ္ေယာက္ဗ်ာ။ ဟိုးမွာ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္၊ ကဲလိုက္နဲ႔ ေသာင္းက်န္းေမွာက္ျပန္ေနတာ၊ ဝိတ္ တာေလးေတြ သတိေပးတာေတာင္မွ သူ႕အိတ္ကိုပုတ္ပုတ္ျပၿပီး ပိုက္ဆံအျပည့္ ပါတယ္ကြ၊ ဘာညာလုပ္ေနတာ။ ခဏ ဆိုၿပီး အဲသည္လူ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွင္းဘဲေပ်ာက္သြား၊ ပါလာတဲ့သူကလည္း ျပန္လစ္မယ္လုပ္ေနလို႔ အေနာ္ကိုယ္တိုင္ မယုံလို႔လိုက္လာတာဗ်”တဲ့။
သေကာင့္သားကလည္း မူးမူးနဲ႔ေရာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ပါ ေယာင္ ဝါးဝါးမို႔ သူတို႔လည္း ဘာမွဆက္လုပ္ မရဘဲ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဖုန္းနဲ႔လိပ္စာေတြေပး ၿပီး ျပန္သြားၾကရတယ္။
မနက္လင္းေတာ့ သေကာင့္သား ႏိုးလာေရာ။
“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္ေနတုန္း”လို႔ေမးတယ္။ “ေဆး႐ုံေရာက္ေနပါတယ္” လို႔ေျပာျပေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပိုက္ဆံအျပည့္ပါ တယ္ဆိုတဲ့ ညကအိတ္ႀကီးအေၾကာင္း ျပန္ေမးတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီးေရာ ဗ်။ အဲထဲမယ္ ပိုက္ဆံေတြ အျပည့္ပါ တယ္။ ခု အဲအိတ္ႀကီး ဘယ္မလဲ”တဲ့။
“ငင္”
ခြဲစိတ္ေဆာင္က ဆရာဝန္က အဲ ေတာ့ အလန္႔တၾကား သူ႕အိတ္ကိစၥကို အေရးေပၚဌာနဘက္ လွမ္းေမးစုံစမ္းခိုင္း ေတာ့မွ”သူ႕မွာ ပါလာတာက အဲသည္ အိတ္ႀကီးတစ္လုံးပါဗ်။ စကၠဴစုတ္ေတြ ထည့္ထားတာ၊ အဝတ္က ႏွစ္စုံပါတယ္။ ဘယ္မွာမွ ပိုက္ဆံမပါေပါင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ ေတာ္ရယ္ အေရးေပၚက တာဝန္က်ဆရာ ဝန္ရယ္ စစ္စတာႀကီးရယ္ သက္ေသ လုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သိမ္းထားေပးတယ္။ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ဘာပိုက္ဆံမွ မပါ ေပါင္ဗ်ာ”လို႔ တာဝန္က် ရဲတပ္ၾကပ္ေလး က ဆိုတယ္။
“အဲဒါနဲ႔ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ၾကတုန္း ဗ်”ဆိုေတာ့ “တကၠစီသမားက သူ႕အုံနာ ဆီက Without ဆိုင္ကယ္ကို အမႈထဲ မပါေစခ်င္တာ အဆုံး႐ႈံးမခံခ်င္တာနဲ႔ သူ႕ဆိုင္ကယ္အပ်က္အစီး သူျပန္ျပင္ဖို႔ ယူသြားတယ္။ စင္တင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကလည္း အ႐ႈပ္အေထြးထဲမပါခ်င္တာနဲ႔ စားေသာက္ ထားတဲ့ အေႂကြးတစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ေလ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္တဲ့။
လူနာကေတာ့ဗ်ာ။ ေပါင္က်ိဳးဒဏ္ရာနဲ႔ ခုခ်ိန္အထိ ေဆး႐ုံမွာ”လို႔ အဲသည္ညက တာဝန္က် ဆရာဝန္ ေလးက ေျဖပါတယ္။
“ငင့္ အဲဒါနဲ႔ သူ႕မိဘေဆြမ်ိဳးနဲ႔ ဝါလတ္ေထာင္ကယ္ စတာေတြကေရာ ဗ်ာ”လို႔ေမးေတာ့”ဘယ္ကလာလိမ့္မလဲ ဆရာရယ္၊ သေကာင့္သားက ေတာလို လိုေတာင္လိုလို ေလၽွာက္ေျပာရင္း ေဆး႐ုံ ကေန ခုခ်ိန္အထိ ေဆးကုေပး႐ုံမက ထမင္းပါေကၽြး၊ ခြဲစိတ္ေဆာင္ကေန အ႐ိုး ေဆာင္ေျပာင္းေတာ့လည္း အျခားသူေတြ က ဝိုင္းကူခ်ီမေပးရ၊ အျခားလူနာေစာင့္ ေတြကမေနႏိုင္၊ ၾကည့္မဆိတ္ရင္ အဲလူ ကို သန္႔ရွင္းေရးေတြ ဝိုင္းကူေပးေနရတဲ့ အျဖစ္ရယ္။ အဲလူက ခုခ်ိန္အထိ သူ႕ ဘာသာသူ သူေဌးလိုလိုအေျပာက မ ေလၽွာ႔ဘူးရယ္”လို႔ ဆရာဝန္က ေတြးေတြး ဆဆေငးေငးေျဖရွာသတဲ့။
အျဖစ္ေတြက အဲသလိုပါဆိုေန။ ဆက္ပါအုံးမယ္။
