ႏိုင္ငံတစ္ခု၊ ဌာနတစ္ခုဟာ”အရမ္း ကို မိသားစုဆန္တာပဲ”လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ရင္ထဲဖိုခနဲ လႈိက္ေႏြးသြားတတ္ၿမဲပါ။ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းေျမာက္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ မိသားစု တစ္အူ တုံဆင္းလို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ၾကင္ၾကင္ နာနာရွိၾကမွေတာ့ အဲသေလာက္ ေႏြး ေထြးတဲ့ အသိုက္အၿမဳံေလးမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း သာသာယာယာရွိၾကေပမေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေတြးေတာတတ္ၿမဲ။ မိသားစုဆန္တယ္ ဆိုသကိုး။
မိသားစု စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ “ေရကို ျခား အၾကားမထင္သလိုမ်ိဳး”၊ တစ္ေသြး တည္းတစ္သားတည္း၊ တစ္စိတ္တစ္ဝမ္း တည္းလို႔လည္း အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါ သဗ်။ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓာတ္ရယ္လို႔ ဝိေသ သျပဳၾက ဂုဏ္ယူၾကေပသကိုး။
အလုပ္အကိုင္မွာလည္း အဲသလိုပဲရွိ သဗ်။
သာဓက ေဆာင္ရမယ္ဆိုရင္ မိသားစု အလုပ္နဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အလုပ္ဆို တာမ်ိဳးမွာ မိသားစုအလုပ္ဆိုတာနဲ႔ လုပ္ခလစာနဲ႔ အလုပ္ခ်ိန္ဆိုတာ ေျပာ မေနေတာ့ဘူး။ ဝိုင္းလုပ္ဝိုင္း စားစိတ္ ဓာတ္နဲ႔ အလုပ္ရွိလာရင္ ဝိုင္းၾကဝန္းၾက ေအးအတူပူအမၽွေပါ့ေလ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္ နယ္ ဆန္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ အလုပ္ရဲ႕ သေဘာ၊ သဘာ၀နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ တာဝန္ ဆိုတာမ်ိဳး ပါလာသလို လုပ္ခလစာနဲ႔ ခံစားခြင့္စတာေတြ ေသခ်ာျပ႒ာန္းလာၾက တယ္။ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔ သေဘာသဘာ၀ကိုက မူဝါဒနဲ႔ ျပတ္ျပတ္ သားသား ကန္႔သတ္ သတ္မွတ္ခ်က္အခ်ိဳ႕ ရွိလာတယ္။ ခပ္တိုတို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စည္းနဲ႔စနစ္ ရွိလာတာေပါ့ေလ။ မိသားစု ပုံစံနဲ႔က မတူေတာ့ဘူး။
ေမာင္ရင္ေလးအျမင္ကေတာ့ အဲဒီ အစြန္းႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ မိသားစုဆန္ျခင္း၊ ပ ညာသည္ဆန္ျခင္း ၂ ခုကို သင့္သလို ေရာစပ္အသုံးျပဳတာမ်ိဳးက အေကာင္း ဆုံး။
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ႏိုင္ငံေရးဘက္ ၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ႏိုင္ငံ့အေရးမွာလည္း မိသားစုစိတ္ ဓာတ္နဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကင္ၾကင္နာနာ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း စုစုစည္းစည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိၾကတာ အေကာင္းဆုံးလို႔ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ႏိုင္ငံ သား အားလုံးက တညီတၫြတ္တည္း လက္ခံထားၾကပါသဗ်။သို႔ေပမဲ့လို႔ အေျခခံမူဝါဒနဲ႔ အေျခ ခံစည္းေဘာင္ေလးေတြေတာ့ ခိုင္မာဖို႔ လိုအပ္သေပါ့ေလ။ အဲသည္စည္းက ဘာ အတြက္စည္း၊ အဲသည္ေဘာင္က ဘာ အတြက္ ထားရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး အျပန္အ လွန္တူညီတဲ့ သေဘာထားေလးေတြနဲ႔ ရွိၾကရမယ့္ မူဝါဒနဲ႔ သေဘာတရား ေလးေတြေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိၾကရေပ မေပါ့ေလ။ လူ႕စည္း၊ ဘီလူးစည္းစသျဖင့္ လိုအပ္ေပလို႔သာ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒဆိုတာေတြ ေရးၾကဆြဲၾက၊ ျပ႒ာန္းၾကေပသေပါ့။
အဲသည္ ေလးစားအားက် အတုယူ စရာေကာင္းလွတဲ့ မိသားစုစိတ္ဓာတ္၊ မိ သားစုဆန္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို တလြဲ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၿပီး မိသားစုဆန္လြန္းလာ တာမ်ိဳးကိုျဖင့္ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ တစ္ခါ တေလ အျမင္ထဲ မၾကည္လင္ျဖစ္ရ တတ္ ပါသဗ်။
မိသားစုတစ္ခုမွာ အလိုလိုက္တဲ့ က ေလး ႏြဲ႕တတ္သလိုမ်ိဳး၊ ငိုတဲ့ကေလး ႏို႔ ပိုစို႔ခြင့္ရသလိုမ်ိဳး၊ ဆိုးတဲ့သားမိုက္ အလို လိုက္ခံရသလိုမ်ိဳး အခ်င္းအရာ ေတြဟာ မိသားစုမွာ ေကာင္းေသာ အေလ့ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူးကိုးဗ်။
အဲေၾကာင့္လည္း အိပ္ရာဝင္ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္မွာ အခါတစ္ပါးက သူသတ္ ကုန္း အပို႔ခံရေလေတာ့မယ့္ ခိုးသားတစ္ ေယာက္ကို ေတာင္စြယ္ေနကြယ္လို႔ မ ကြပ္မ်က္မီမွာ ေမာင္မင္း ဘယ္ အခြင့္ အေရးလိုပါၿခိမ့္နည္းလို႔ ေမးေလ ေသာ အခါ မာတာမိခင္ကို မေသခင္ ဖူးေတြ႕ ခ်င္တယ္ ဆိုပါသတဲ့။ အခြင့္ရလို႔ ေတြ႕ခြင့္ေပးေလေသာအခါ မိခင္ကို ႏွစ္ ကိုယ္ၾကား စကားဆိုခြင့္ေတာင္းပါ သတဲ့။ မိခင္အနားကပ္ ေလေသာအခါမွ မိအိုသည္ ငါငယ္စဥ္က ဆိုးသြမ္းေလသမၽွ မဆိုမဆုံးမခဲ့သျဖင့္သာ ငါသည္ အမွန္ အမွားမသိ။ ငယ္ေသာ္ျငားက ဆိုဆုံး မခဲ့ပါမူကား ငါသည္ ယေန႔လိုအျဖစ္မ်ိဳး ႀကဳံမည္မဟုတ္ေလဟု ဆိုကာ အမိအို၏ နား႐ြက္အား ကိုက္ျဖတ္ ေလသတတ္။ အဲသလိုအငိုတတ္တဲ့ ကေလးေတြကို အလိုလိုက္တာမ်ိဳးထက္ စည္းစနစ္ တစ္ခုနဲ႔ အေသအခ်ာအခိုင္အမာ ဆို ဆုံးမ ပဲ့ျပင္ၾကရမယ့္ တာဝန္သည္ မိ သားစု အႀကီးအကဲေတြမွာ ရွိကိုရွိၾက ရမယ့္ ေတြးအေခၚမ်ိဳး ျဖစ္ပါသဗ်။
ဆုံးမ ပဲ့ျပင္တဲ့အခါမလဲ ေဒါသမ ပါဖို႔၊ မိမိအျပစ္ကို မိမိသိၾကေစဖို႔ စိတ္ ရင္းေစတနာနဲ႔သာလၽွင္ ဆုံးမပဲ့ျပင္ဖို႔ လို အပ္ပါသဗ်။ မိဘသည္ သားသမီးဆိုး မိုက္သမၽွ ငယ္ေသးလို႔ဆိုၿပီး ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ၾကည့္ေနေပမယ့္လို႔ အျခားတစ္ ပါးသူအေပၚ ႐ိုင္းပ်ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါ လၽွင္ ဆုံးမပဲ့ျပင္ၾကရမွာကို မလုပ္တဲ့ မိဘမ်ိဳးသည္ သားသမီးကို လမ္းမွား ပို႔တဲ့ မိဘလို႔ဆိုရမွာေပမယ့္ အဲသာသည္ လည္း မိသားစုမွာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္ သေဘာ သဘာ၀ပါပဲ ခင္ဗ်။
ေမာင္ရင္ေလး အေဖဆိုရင္ ေမာင္ရင္ ေလးတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္ပါမွ ႐ိုက္ႏွက္ ဆုံးမတာမ်ိဳး မလုပ္တတ္ပါဘူးဗ်။ အမွားလုပ္မိၿပီဆို တာနဲ႔ ပါးစပ္ကဆုံးမၿပီး ျပစ္ဒဏ္ အႀကီးအေသး အေလ်ာက္ ပန္းသီတံစု ထားတဲ့ တုတ္ေခ်ာင္းအစည္းေလးနဲ႔ တင္ပါးကို သာသာႏွက္ၿပီး ဆုံးမတတ္ ပါသဗ်။ စိတ္မဆိုး၊ ေဒါသမပါဘဲ မိမိအျပစ္အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္ နာခံ တတ္ေအာင္၊ တာဝန္ယူတတ္ေအာင္ ဆုံးမပဲ့ျပင္တာမ်ိဳးဟာ မိသားတစ္စုမွာ မလြဲမေသြ လိုအပ္ပါသဗ်။ သို႔ေပတဲ့ ေဒါသေတာ့ မပါရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲသာမွ လည္း အမွားကို အမွားမွန္း သိတတ္၊ ျမင္တတ္လာၾကမွာကိုး။
အဲသာ ေျပာေနရတာက အခ်ိဳ႕မိ သားစု ဆန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဌာနေတြမွာ အေတာ္အတန္ ႀကီးႀကီးမားမားမွားတဲ့ အမွားေတြကိုေသာ္မွ မိသားစုဆန္ဆန္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး အေရးအရာမယူ၊ မေျပာ မဆို မဆုံးမပါဘဲ လက္လြတ္လုပ္ေန ကိုင္ေနၾကတဲ့ ဌာနႀကီးေတြ ေတြ႕ေနရ လို႔ပဲ ျဖစ္ပါသဗ်။ ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ထုံး လုပ္နည္း၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔ ထိုက္ သင့္ေသာ အေရးယူမႈလုပ္သင့္တာမ်ိဳးကို ေသာ္မွ အဂတိတရားနဲ႔ဖုံးၿပီး မိသားစု စိတ္ဓာတ္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ သကာေလာင္း ကာ ဖုံးဖုံးဖိဖိလုပ္ေနၾကတာဟာလည္း တစ္ေန႔တစ္ခ်ိန္မွာ နား႐ြက္အကိုက္ခံရ မယ့္ အေမအိုလိုအျဖစ္မ်ိဳး အဆုံးသတ္ မႀကဳံရဘူးလို႔ မဆိုႏိုင္တာ ေသခ်ာလွ ေပါ့ဗ်ာ။ မိမိယူေပးလိုက္ေလေသာ တာဝန္ယူမႈသည္ အဲသည္လူအား မွား သထက္မွားေစဖို႔ အားေပးသလို ျဖစ္ေစ တတ္တာ သိၾကဖို႔နဲ႔ ငါ့ဌာနက မိသားစု တအား ဆန္တာပဲလို႔ ေရာမ ခ်ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္သေပါ့ေလ။ ဘယ္ဌာန ေတြလဲလို႔ ေတာ့ ေမာင္ရင္ေလးဒဲ့ မေျပာလိုေသးဘူး။
ခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာရရင္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၊ ဌာနတစ္ခုဟာ အရမ္းကို မိသားစု ဆန္ တာပဲလို႔ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ရင္ထဲဖို ခနဲလႈိက္ေႏြးသြားတတ္ၿမဲပါပဲ ခင္ဗ်။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းေျမာက္ စရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ။ မိသားစုတစ္အူ တုံ ဆင္းလို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ၾကင္ၾကင္ နာနာ ရွိၾကမွေတာ့ အဲသေလာက္ေႏြးေထြးတဲ့အသိုက္အၿမဳံေလးမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း သာသာယာယာ ရွိၾကေပမေပါ့ လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေတြးေတာ တတ္ ၿမဲေပါ့ေလ။
မိသားစု ဆိုသကိုး။
အဲအႀကီးေတြ အခ်င္းခ်င္း လက္ဝါး ႐ိုက္ညီၫြတ္ၿပီး အငယ္ေတြငတ္ေနတာ မ်ိဳး မျဖစ္သင့္သလို ဌာနဆိုင္ရာေတြ ညီၫြတ္လြန္းၿပီး ျပည္သူကို အေရးမစိုက္ တာမ်ိဳး ျပည္သူ႕နစ္နာခ်က္ေတြကို အေလးမထားတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
အငိုတတ္တဲ့ ကေလး၊ သားဆိုး သားမိုက္ကို အလိုလိုက္လို႔ အနစ္နာ ခံတဲ့ လိမၼာတဲ့ ကေလးကို ျပစ္ပယ္ထားတဲ့ မိသားစုဆန္လြန္းတာမ်ိဳးကိုျဖင့္ ထိန္း ထိန္းသိမ္းသိမ္းျပင္ လာေျပာင္းလာ ၾကတာကိုျဖင့္ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ေတြ မေသခင္ ျမင္မိခ်င္ေသးသေပါ့ေလ။
