ျမင္းခြာေအာ္မွာ ေတြ႕ေနၿပီဟု အတိအက်နီးနီး သတင္းစကားရသည္။
သို႔ေသာ္ . . . ။
။ ။။ ။။ ။
ညေနပိုင္းတြင္ တပ္မေတာ္ ေလယာဥ္တစ္စင္း ေပ်ာက္ဆုံးေနေၾကာင္း အတည္ျပဳခ်က္ရသည္။ ေမာင္းမကန္ ဘက္တြင္ဟု ဆိုသည္။
ေမာင္းမကန္ကို ရဲကားအခ်ိဳ႕၊ လူနာ တင္ယာဥ္အခ်ိဳ႕လည္း ဆင္းသြားသျဖင့္ ဟုတ္မည္ဟု မွတ္လိုက္သည္။ ေလယာဥ္ ေပ်ာက္ အတည္ျပဳခ်က္ သတင္းပို႔ရန္ နည္းနည္းပါးပါး တည္းျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ဆက္လိုက္ေသာအခါ ေမာင္းမကန္ဘက္မဟုတ္၊ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ ၏ ေတာင္ဘက္ မိုင္ ၅၀ခန္႔အကြာက ျမင္းခြာေအာ္နားမွာ ပ်က္သည္ဟု ဆိုျပန္ သည္။
ဟုတ္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေဝးေပမဲ့ သြားရမည္ေပါ့။
မၾကာပါ။ ေမာင္းမကန္ဘက္မွ ျပန္လာၿပီး ျမင္းခြာေအာ္ရွိရာ ထားဝယ္ ကၽြန္းဆြယ္ (ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္) ဘက္ ဆင္းသြားေသာ ရဲကားမ်ား၊ လူနာ တင္ယာဥ္မ်ားေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသခ်ာၿပီဟု တြက္လိုက္သည္။ ေျမျပင္သတင္း မလိုက္ျဖစ္တာ ၾကာေနေတာ့ ရင္ေတာင္ ခုန္ခ်င္သလိုလို။
ညေန ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္မွ ထြက္ျဖစ္တာဆိုေတာ့ ဒီညအိမ္ျပန္ လာခ်င္မွ လာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး အဆင္ေျပ တဲ့ေနရာ ထိုးအိပ္လို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး Sleeping Bag ရွာသည္။ မေတြ႕။
ဪဟုတ္သားပဲ၊ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တာကိုး။
ထိုႏွင့္ ကမ္းေျခသြားရင္ ယူေနၾက စစ္ပုခက္ကိုပဲ ယူၿပီး လက္နက္ကိရိယာ အစုံနဲ႔ စလစ္ေတာ့သည္။ အျခား မိတ္ေဆြ သတင္းေထာက္ တစ္ဦးကလည္း သြားခါနီးဆိုေတာ့ တူတူသြားမည္ဟု ခ်ိန္းလိုက္သည္။ ေမွာင္ခါစလည္းျဖစ္၊ ေဝးကလည္း ေဝးဆိုေတာ့ အေဖာ္ပါမွ ေကာင္းမွာကိုး။ ဆိုင္ကယ္ တစ္ေယာက္ တစ္စီးစီ။ ႏွစ္ေယာက္တစ္စီးဆို သိပ္ျမန္ျမန္ ေမာင္းလို႔ မေကာင္းလွေလ။ ကံေကာင္းသည့္ တစ္ခ်က္က တစ္ေနကုန္ မိုးေလး႐ြာလိုက္၊ မိုးေလး အုံ႔လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ထားဝယ္ရာသီဥတုက ညေနပိုင္းတြင္ မိုးတိတ္ေနသည္။ ဘယ္ရမလဲ ဆိုင္ကယ္ကေတာ့ မိုင္ကုန္ပဲေပါ့။
အဲဒီေလယာဥ္ေတြ႕တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ၿပီေလ။ မ်က္ျမင္ သတင္းေပးပို႔ခ်က္ေတြ လုပ္ခ်င္ၿပီ။
မၾကာပါဘူး၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရေသးတယ္၊ အတူသြားတဲ့ မိတ္ေဆြ ဆိုင္ကယ္က ေဖာက္လာေရာ၊ လီဘာဆြဲလို႔ မလိုက္ေတာ့ေပ။
အဲဒီအခ်ိန္ နည္းနည္း မိုးခ်ဳပ္စ ျပဳေနၿပီ။
သို႔ႏွင့္ ေရာက္ေနသည့္ ႐ြာမွာပဲ အိမ္တစ္အိမ္ဝင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူ ဘာညာ ဘယ္ကပါေပါ့၊ အဲဒီ ေလယာဥ္ သတင္းသြားလိုက္မလို႔ဟာ အခု ဆိုင္ကယ္ ပ်က္သြားလို႔ ခဏထားခဲ့ပါရေစေပါ့။ အိမ္ရွင္ကလည္း လိုလိုလားလား ပါပဲ၊ ကိုယ့္စာေစာင္ စာဖတ္ပရိသတ္ ေတာင္ ျဖစ္ေနေသး။
“ေအး ရပါတယ္ ထားခဲ့၊ ငါတို႔ လည္း အဲဒီ ေလယာဥ္ပ်က္အေၾကာင္း ေျပာေနတာ” တဲ့။
စိတ္မပူနဲ႔ ဘာညာေျပာလိုက္ေသး။ ေမးေတာင္လိုက္ေသး၊ မိုးကာပါလား၊ ယူသြားၾကမလားတဲ့၊ ကိုယ္ေတြက ရပါတယ္ ဆိုၿပီး။
အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တစ္စီး ျဖစ္ သြားေလၿပီ။ လမ္းမွာေမာင္းရင္း သူ႕ကိုေျပာ ၾကည့္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ဆို သိပ္ခရီး မတြင္လွ၊ ကိုယ့္ထက္ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ဆ ႀကီးသည္။ ကိုယ္က ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရ တာ သိပ္မတြင္လွ။
ထိုေၾကာင့္ လမ္းက ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕ ေပၚရွိ အမ်ိဳးအိမ္တစ္အိမ္မွာ ဆိုင္ကယ္ ဝင္ငွားသည္။ တစ္ေယာက္တစ္စီးစီနဲ႔ ထပ္ခရီး ဆက္ရင္း သိပ္မၾကာလွ ႐ြာႀကီးႏွစ္႐ြာ ခန္႔ ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ေဂါ့အင္း႐ြာအထြက္ တြင္ သူ႕ဆိုင္ကယ္ဘီး ေလနည္းလာျပန္ သည္။ သို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္႐ြာ ေအာက္ ေရျဖဴ႐ြာအဝင္တြင္ ေလထိုးသည့္ ဆိုင္လိုက္ရွာသည္။ နည္းနည္းလည္း မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီမို႔ ဆိုင္ေတြက ပိတ္ကုန္ၿပီ။
႐ြာခံေတြကို ေမးစမ္းေနတုန္း လူနာ တင္ယာဥ္တစ္စီး ဥဩဆြဲေရာက္လာေရာ။ ေသခ်ာသည္။ ဟို ေလယာဥ္ပ်က္ေနရာကို သြားမည့္ ယာဥ္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား လိုက္ သြားေတာ့ ဆိုေတာ့ သူက လက္တားသည္။ ဟိုယာဥ္ကလည္း ရပ္ေပးသည္။ လိုက္လို႔ရမလားဆိုေတာ့၊ ရ၏။ အသို႔ျဖင့္ ငွားလာေသာ ဆိုင္ကယ္ ကို ထိုနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း ခဏထားခဲ့ရျပန္သည္။
ဆိုေတာ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးဆက္ ေပါ့။
ေမြးသည့္ေျမ (ၿမိဳ႕နယ္) ဆိုေပမဲ့ ေအာက္ေရျဖဴ႐ြာအထိသာ သြားသြား လာလာ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ဖူးတာ၊ အဲဒီ ေတာင္ဘက္႐ြာေတြ သိပ္မသြားလွ၊ တစ္ခါခါ ရွင္ေမာ္ ဘုရားဖူးေလး ဘာ ေလးေတာ့ ေရာက္သည္ရွိသည္ေပါ့ေလ။ ေက်ာက္နီေမာ္႐ြာမွာ ေတြ႕တယ္လို႔ သတင္းအခ်ိဳ႕မွာ ေတြ႕လို႔ အဲဒီ႐ြာဘက္ ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းေလး စူးစမ္း ၾကည့္ေသးသည္။
သို႔ေသာ္ မရွိ၊ ျမင္းခြာေအာ္ဟု သာေျပာသည္။ ေက်ာက္နီေမာ္ကေန ျမင္းခြာေအာ္ အေတာ္သြားရေသးသည္။
အဲဒီ႐ြာေတြကေနစၿပီး လူေတြ စုစု၊ စုစုနဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာကို တြတ္ထိုး ေျပာေနပုံ မ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။
ေဒသထုံးစံအရ တစ္ခုခု ထူးျခားမႈ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္။
စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခုခုေတာ့ ေသခ်ာ ေနၿပီ ထင္လိုက္သည္။
ေက်ာက္နီေမာ္ႏွင့္ ထားဝယ္အငူ အစြန္းဆုံး ရွင္ေမာ္ဘုရား လမ္းသည္ ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ေမွာင္ေနေပမယ့္ လေရာင္အသင့္အတင့္ရွိေနတာ၊ မိုးေလး ကလည္း တိတ္ေနတာဆိုေတာ့ တကယ့္ ကို ပင္လယ္အလွေတြ႕ရသည္။ ငါးဖမ္း ေလွကေလးေတြဆို မီးေလး မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္။
သို႔ေသာ္ အဲသည္တို႔ကို မခံစားႏိုင္၊ စိတ္ထဲမွာ ျမင္းခြာေအာ္ ျမန္ျမန္ ေရာက္ဖို႔ သာ ေဇာကပ္ေနသည္။ ေျမျပင္အေျခအေန ကို ျမန္ျမန္ သတင္းပို႔ခ်င္ေနသည္။
ဒါမွ ရန္ကုန္႐ုံးက မနက္ျဖန္ သတင္းစာ အထြက္မီမည္ကိုး။
ကဲ . . . ေရာက္ပါၿပီ၊ ျမင္းခြာေအာ္။
တကယ့္ကို စိတ္ေျခာက္ျခားစရာပင္၊ အက္ရွင္႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲက မႈခင္း ျမင္ကြင္း လိုျဖစ္ေနသည္။ လူနာတင္ ယာဥ္ေတြ မနည္းမေနာ၊ သုံးေလးဆယ္ ေလာက္ရွိမည္၊ မီးသတ္ကားလည္း ရွိသည္။
ကိုယ္နားမလည္ေသာ ကယ္ဆယ္ ေရး ကားအခ်ိဳ႕ပင္ပါေသး။
မီးသတ္သမားဝတ္စုံ ဝတ္ထားသူ ရာခ်ီသည္၊ အျခားၾကက္ေျခနီ၊ လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႕ ဝတ္စုံေတြ ဝတ္ထားသူ လည္း ရာခ်ီသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ၾကည့္ရတာ သိပ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မရွိလွ၊ ေအးေဆး။
ေမးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ဘာမွ မေတြ႕ေသးဘူး၊ သူတို႔လည္း သတင္းေတြ မွာ ေတြ႕လို႔လာတာတဲ့။ အခ်ိဳ႕ သတင္း ဌာနေတြကို နာမည္တပ္ၿပီး အဲလိုေတာ့ မေသခ်ာဘဲ မေရးသင့္ဘူး ေျပာေနတာ ၾကားခဲ့။
ကယ္ဆယ္ေရးယာဥ္ တစ္စီးကမူ လႈိင္းပုတ္သံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရွိကာ ကမ္းေျခ ဘက္ကို ကယ္ဆယ္ေရးသုံး မီးျဖင့္ မီးအားကုန္ထိုးထားသည္။
ကမ္းေျခမွာလည္း လူေတြ ရာဂဏန္း၊ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ေကာ၊ သာမန္ အရပ္သားဝတ္စုံနဲ႔ေကာ။
ဟ . . . ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့။
ေတြးၿပီး ဆင္းသြား႐ုံရွိေသး၊ သြားမယ္၊ သြားမယ္ဆိုၿပီ အဲဒီလူအမ်ားစု ျပန္တက္လာေကာ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးလိုက္ေတာ့၊ တီဇစ္သြားေစာင့္မွ ရမယ္တဲ့။
တီဇစ္ဆိုသည္မွာ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ႐ြာတစ္႐ြာျဖစ္သည္။ လမ္းမွာ ျဖတ္ခဲ့ၿပီး ေသာ ႐ြာျဖစ္သည္။ (႐ြာကေတာ့ လမ္းမ ႀကီးကေန ပင္လယ္ဘက္ သီးျခား ထြက္သြားရသည္) ျမင္းခြာေအာ္ကို ရည္ၫႊန္းရင္း ဒီမွာလည္း မရွိဘူး၊ ဟိုမွာ သြားေစာင့္ရမည္ဟု ျပန္ထြက္သြား ၾကျပန္သည္။
မၾကာပါ၊ သုံးေလးဆယ္ေသာ လူနာတင္ယာဥ္ေတြသည္လည္း အလၽွိဳလၽွိဳျပန္ကုန္ၾကေလသည္။ ထို ျမင္းခြာေအာ္တြင္ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကလြဲၿပီး ေနစရာ၊ စားစရာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွရာ ႐ြာႀကီးအခ်ိဳ႕ တြင္ ကားရပ္ရင္း ညအိပ္မည္၊ စတည္း ခ်ရင္း ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အသင့္ ေစာင့္ေနမည္ဟု သူတို႔ တြက္ဆၾကသည္။
ေနာက္ဆုံး ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စတည္းခ်သူခ်၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း ထားဝယ္ ျပန္သူျပန္ေပါ့ေလ။ ဆိုေတာ့ အေနအထားအခ်ိဳ႕ သိလိုက္ရသျဖင့္ သတင္းေတာ့ ပို႔မွ ျဖစ္မယ္ဟု ေတြးႀကံကာ အနီးအနား တြင္ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ အင္တာနက္လိုင္း ရႏိုင္တာ ဘယ္နားဟု ေမးစမ္းရသည္။ လိုင္းမိႏိုင္တာေနာ္၊ ေကာင္းတာမဟုတ္။
သို႔ျဖင့္ လူနာတင္ယာဥ္ျဖင့္ ျမင္းခြာေအာ္ကို ေစာေရာက္ေနေသာ မိတ္ေဆြႏွင့္ အတူ ထားဝယ္အငူအစြန္းက ရွင္ကိုးရွင္သမိုင္းဝင္ ျမတ္ရွင္ေမာ္သို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ပထမဆုံး ရန္ကုန္ကို သူမ်ားဖုန္း ျဖင့္ လွမ္းဆက္ေတာ့ (ကိုယ့္ဖုန္းက လိုင္း မမိ) မနက္ျဖန္ သတင္းစာအတြက္ မမီ ေတာ့။ ေနာက္ဆုံး ထားဝယ္က ေစာင့္ေန သည့္ အယ္ဒီတာဆီ မိတ္ေဆြသတင္း ေထာက္ႏွင့္အတူ လွမ္းခ်ိတ္၊ ရသေလာက္ သတင္းေတြ ပို႔ေပါ့။
လိုင္းက ဘယ္ေလာက္ထိဆိုးလဲဆို ဓာတ္ပုံခ်ည္းဆို ဆိုက္ႀကီးလို႔ ဓာတ္ပုံကို Word File ထဲထည့္ၿပီး ပို႔မွ ထြက္သည့္ အျဖစ္။
သတင္းေလး ဘာေလးပို႔ၿပီးမွ ဘုရား ေလးဘာေလး ဦးခ်။
ျပန္မယ္ဆိုၿပီး အထြက္မွာမွ ေဂါပက အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ေတြ႕၊ စကား ေျပာျဖစ္။
ေလယာဥ္ကိစၥေျပာေတာ့ သူက ရွင္းျပရွာသည္။
” အဲဒီ (ေလယာဥ္ပ်က္က်တယ္ဆို တဲ့) ႏွစ္နာရီခြဲ သုံးနာရီ အခ်ိန္က ဒီနား မွာ မိုးတစ္အား႐ြာ၊ ေလတစ္အားတိုက္ ေနတာ”
” ဒီေန႔ ႐ြာက ငါးဖမ္းေလွေတြေတာင္ မထြက္ဘူး”
သူနဲ႔စကားေျပာၿပီးေတာ့ ည ၁၀ နာရီ ခြဲေနၿပီ။ ဘုရားေစာင္းတန္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြလည္း ပိတ္ၿပီ။ ညစာ ငတ္ၿပီ။
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ ဆိုၿပီး ျပန္လာေတာ့ ျမင္းခြာေအာ္မွာ လူနည္း နည္းက်န္ေသးသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ရွင္ေမာ္ဘုရားဖူး ဧည့္သည္ေတြ ထိုင္ တတ္၊ ျမင္းခြာေအာ္ကမ္းေျခ လာသူမ်ား စားေသာက္တတ္ေသာ ႐ြာျဖစ္၍ စားေသာက္ ဆိုင္ေလးမွာ မီးလင္းေန၊ လူရွိေနသည္။
တစ္ခုခုေတာ့ စားစရာရွိမွာပါေလ ဆိုၿပီးဝင္သြား၊ အထဲမွာ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕ ဝင္အခ်ိဳ႕၊ ကယ္ဆယ္ေရး ဝတ္စုံဝတ္ အခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ တပ္မေတာ္အရာရွိ အခ်ိဳ႕ ပါ ေတြ႕ရသည္။
စားစရာမွာေတာ့ ထမင္း၊ လက္ဖက္ သုပ္ႏွင့္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ရသည္။ သည္ လိုပဲ ေလြးေပါ့။ ညနက္ စာနီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ထမင္းက က်က္ခါစ၊ ပူပူေႏြးေႏြး။
ထမင္းစားေနရင္း တပ္မေတာ္သား အခ်ိဳ႕ ထပ္ေရာက္လာသည္။
ဆက္သြယ္ေရးစက္ဆင္သူက ဆင္၊ စားေသာက္စရာ မွာသူကမွာ၊ အဲ . . . ဖုန္းဘက္ထရီသြင္းဖို႔ လၽွပ္စစ္ပလပ္ ေပါက္ရွာသူက ရွာ။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးရာသီမို႔ ပိတ္ထားတာၾကာၿပီဆိုေသာ ဆိုင္ကေလး မွာ သည္ေန႔ လူစည္ေနသည္။ စစ္သား တစ္အုပ္အတြက္ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္ကာလ သားဟင္း ခ်က္ေပးေနသည္။
သို႔ႏွင့္ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြသတင္းေထာက္က အႀကီးျဖစ္ ဟန္တူသည့္ တပ္မေတာ္အရာရွိထံ ခ်ည္းကပ္စနည္းနာသည္။
သူကေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြပင္” ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဘာမွ မေတြ႕ေသးဘူး။ မထူးေသးဘူး၊ ထူးရင္ေျပာပါ့မယ္”ဟု ျပန္ေျဖသည္။ ထိုေနာက္သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္ သူတို႔ ႐ႈပ္ေနသည္။ အျခားတစ္ဖြဲ႕လည္း တီဇစ္မွာ သြားၿပီး အသင့္ျပင္ေနပုံရသည္။
” မနက္ျဖန္ မနက္ ၅ နာရီ တီဇစ္မွာ မင္းသား” ဟု တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္သည္။
ေနာက္ၿပီး တီဇင္႐ြာတြင္ ညအိပ္ဖို႔ ဘာညာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ရန္ မွာေနသည္။
ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ရသည့္ သတင္း မ်ားအရ ဇြန္လ ၇ ရက္ေန႔ ေလယာဥ္ ေပ်ာက္ရွာသည့္ အစီအစဥ္ ရပ္လိုက္ၿပီ။ မနက္မွ ထပ္ရွာမည္။
ဒီေတာ့ ျပန္႐ုံပဲ ရွိတာေပါ့။
ဆိုင္ျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုး ကနည္းနည္း စ႐ြာေနၿပီ။ ည ၁၂ နာရီ လည္း ထိုးေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္မိုင္ ငါးဆယ္ ေလာက္ခရီးႏွင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္မည့္ ကိန္း၊
သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္၊ ဒီမွာေတာ့ အိပ္ဖို႔ အဆင္မေျပ၊ ရွင္ေမာ္ဘုရား ေဂါပကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အိပ္ဖို႔ ေစာေစာက ဖိတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္သာျပန္ခ်င္ေနသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ သည္ေန႔ အဖို႔ ေလယာဥ္ ေပ်ာက္ည ရွာပုံေတာ္ခရီး တပ္ေခါက္ ရမည္ေပါ့။
အျပန္လမ္းခ်ီလို႔ စၿပီးသိပ္မၾကာ၊ မိုးက တဖြဲဖြဲမွ ခပ္သည္းသည္း ႐ြာ ေတာ့သည္။ ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္ကလည္း သိပ္မေကာင္း၊ မိုးကလည္းသည္းဆိုေတာ့ အလာတုန္းက ဒုန္းစိုင္းခဲ့ေသာ ဆိုင္ကယ္ကို ဇက္ႀကိဳးတပ္ေမာင္းရသည္။
လာတုန္းက လူစုစု၊ စုစုႏွင့္ ႐ြာကေလးမ်ားမွာ အားလုံးအိပ္ေမာ က်ကုန္ၿပီ။ မီးအားလုံးမွိတ္ကုန္ၿပီ။
မ်က္ေတာင္ကို လာလာ႐ိုက္ေတာ့ မိုးစက္မ်ားကို အန္တု၊ လမ္းကို (လမ္းဟု သိ႐ုံကလြဲၿပီး) ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရ၊ ေဘးက အပင္ေတြ၊ အိမ္ေတြနဲ႔ မွန္းဆၿပီး အျပန္လမ္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ရွည္ သည္းခံ ခဲ့ရသည္။
ၾကားထဲ ဆိုင္ကယ္ဆီအပ္က သုည နား နီးလာ၊ ဓာတ္ဆီဝယ္ဖို႔ဆိုင္လိုက္ ရွာေတာ့ အကုန္ပိတ္၊ အိမ္း . . . ည ၁၂ နာရီလည္း ေက်ာ္ၿပီကိုး။ ဆိုင္ေတြ ႏႈိးလို႔လည္း မရ။
ေနာက္ဆုံး ေလယာဥ္ပ်က္ဆိုတဲ့ ေနရာကို ယုံမွားလာမိၿပီး မိုးေအးလို႔ ပိတ္သိမ္းထားတဲ့ လမ္းေဘးဆိုင္မွာ နားေနတဲ့ ခ်ာတိတ္သုံးဦး ကူညီလို႔သာပဲ ဓာတ္ဆီရသြားသည္။
ႏို႔မို႔ဆို မိုင္ ၅၀ ေက်ာ္ခရီး ဘယ္နားဆီျပတ္မည္ဆိုတာ မေျပာႏိုင္။ ေမွာင္ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္းဆိုင္ ကယ္တြန္း ျပန္ရမည့္ အျဖစ္လားမသိ။
မိုးကလည္းသည္း၊ ဆိုင္ကယ္စီး ရလည္း ခက္လာေတာ့၊ ၾကားထဲက ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ဝင္အိပ္ၾကမလားဆိုၿပီး ႏွစ္ဦးသား ၫွိၾကေသးသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေရာက္သာ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေလာင္းလုံးနဲ႔ ထားဝယ္ၾကား ကေတာ့ လမ္းမီးတိုင္ေလးရွိလို႔ နည္း နည္းသက္သာသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးက သည္းတုန္း။
အသြားအျပန္ မိုင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ဆိုင္ကယ္ခရီးကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၂ နာရီ ခြဲ ေနၿပီ။ အိပ္ယာေပၚတစ္ခါခါ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ဖိုးၫိုေလးေတာင္ ဒီေန႔ မေတြ႕ေတာ့ပါလား။
အင္း . . . ၊
ေလယာဥ္ေပ်ာက္ညလည္း ေတာ္ ေသးသည္ေပါ့ေလ။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လို လြယ္လြယ္ေတြ႕ေနလဲေတာ့ မသိ၊ ကိုယ္ ေတြခမ်ာ မလြယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အိပ္ယာေလးကို ေဘးမသီဘဲ ျပန္ေရာက္ေပလို႔။
အခုေတာ့ မနက္ျဖန္အတြက္ အားေမြးရဦးမယ္ေလ။ ေလယာဥ္ေပ်ာက္ က မနက္ျဖန္ေတြ႕ခ်င္လည္း ေတြ႕ႏိုင္တာ ကိုး။ ။
ခြန္းသု
ဇြန္ ၈၊ ၂၀၁၇၊
နံနက္ ေလးနာရီ၊
ေသာၾကာျပင္႐ြာ၊ ေလာင္းလုံး ၿမိဳ႕နယ္၊ ထားဝယ္။
