ျဖဴလြလြေတာင္ခိုးမ်ား ရစ္သီ၀ဲပ်ံ႕ေနတတ္ေသာ ညိဳ႕မိႈင္းမိႈင္းေတာင္တန္းႀကီးဆီ ေငးေနမိသည္။ မိုးမႈန္ငယ္မ်ားကိုေခၚလာ ေသာေလသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမဲလိုလို လာေရာက္ေပြ႔ဖက္ျမဲေနရာျဖစ္သည့္ ေကာလိပ္အေဆာက္အဦ၏ ေခါင္မိုးေပၚ ထိုင္ရင္း ေအးစိမ့္ စိမ့္အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းခံစား တတ္ေနခဲ့ၿပီ။
သည္ေနရာေဒသတြင္ အခ်ိန္အေတာ္ မ်ားမ်ားက အပူခ်ိန္ ၂၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ ေအာက္သာ ႐ွိတတ္သျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ေတာင္ဖ်ား ပူေႏြးစိုစြတ္ရာေဒသတြင္ ႀကီး ျပင္းလာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အျမဲလိုလို အေႏြးထည္ေလး ၀တ္ထားရသည္။
စိန္လုံဟု ေဒသခံတို႔ေခၚေသာ ေတာင္တန္းႀကီးကို ေငးရသည္က ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္တစ္ခု။ ထိုသို႕ေငးေနရင္းက ၿမိဳ႕ေနလူ အေတာ္မ်ားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္ ၾကသည့္ လြယ္ေဒါင္ဘြမ္ဟုေခၚေသာ ေတာင္ကုန္းေလးဆီ တစ္ခါတေလ အၾကည့္ေရာက္ သြားတတ္သည္။ ယခုမူ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေတာင္ေျခ႐ွိ ထင္း႐ွဴးေတာအုပ္ေလးမ်ားဆီသို႔ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထင္း႐ွဴးေတာအုပ္ ေလး၏နံေဘးတြင္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကြင္း ျပင္ႀကီး။ ထိုကြင္း၏ တစ္ဘက္တြင္မူ မ်က္စိ တဆုံး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ၾကည့္၍ မကုန္ ပါေလေသာ တိုက္တာအေဆာက္အအုံ အနႏၲတို႔ တည္႐ွိေနေသာ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလး။
ထိုတိုက္တာတို႔အၾကား ကုန္းကမူေလး၀ယ္ ထင္းထင္း႐ွိေနေသာ ေစတီတစ္ဆူကို လွမ္း၍ ဖူးေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုေစတီငယ္ ကို ေတြ႔ရျခင္းသည္ပင္ ၀ါ၀င္ရန္ ေနာက္ႏွစ္ ရက္သာလိုေတာ့သည္ကို သတိရမိသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ အႏွီေကာလိပ္ေလးတြင္ ဗုဒၶဘာသာဟူ၍ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း႐ွိ ပါလားဟူေသာ အသိ၊ ဤေနရာမွ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းရာ ကိုယ့္ထား၀ယ္ေဒသ၏ ၀ါ၀င္ကန္ေတာ့ဓေလ့ကို တမ္းတမ္းတတ လြမ္းစိတ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ၀ယ္ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်ေနေတာ့သည္။ အျပင္က မိုးထက္ အဆမ်ားစြာ သည္းပါ ေပါ့လား။
၂၀၁၈၊ ဇူလိုင္ဆန္းစကတည္းကပင္ မိုင္ဂ်ာယန္ၿမိဳ႕ကေလးက မိုင္ဂ်ာယန္အမ်ိဳး သား ေကာလိပ္ေလးသို႔ အလုပ္သင္ဆရာ အျဖစ္ေရာက္ေနခဲ့သည္။ မိုင္ဂ်ာယန္ဆို သည္ကား အဆက္အသြယ္ မ႐ွိသူတစ္ ေယာက္အဖို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ သြား၍ရ ေကာင္းသည့္ေနရာမဟုတ္၊ ေ၀းလံေခါင္သီ လွသည့္ ကခ်င္ျပည္ တစ္ေနရာမွ တ႐ုတ္ ျမန္မာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလး။ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔က စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုသာ။ စစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ လူမေနသည့္ စြန္႔ပစ္ခံ အေဆာက္အအံုမ်ား ေနရာအႏွံ႔႐ွိေန၏။ ပ်က္ယြင္းစျပဳေနသည့္ ထိုအေဆာက္အဦ မ်ားအတြင္း၌ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနသည့္ အိုးခြက္မ်ား၊ ကြဲအက္က်ိဳးပ်က္ေနေသာ ျပတင္း တံခါး၊ မွန္မ်ား၊ ပင့္ကူအိမ္မ်ား ဖုန္မ်ားတက္ကာ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ပရိေဘာဂမ်ားသည္ စစ္လက္က်န္အနိ႒ာ႐ုံျပကြက္တစ္ခုအလား ၿမိဳ႕ကေလးအႏွံ႔ တည္႐ွိေနသည္။
ကခ်င္အမ်ားစုႏွင့္ ႐ွမ္း၊ တ႐ုတ္အခ်ိဳ႕ ေနထိုင္ၾကေနၾကေသးသည့္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ရာသီဥတုသည္ အျမဲေအးစက္စက္။ တစ္ခါခါတြင္ တပတ္လုံးလုံးမစဲေသာ မိုးရြာသည္။ ထိုရက္မ်ိဳးတြင္ အေအးဓာတ္သည္ လည္း တစိမ့္စိမ့္ တိုးလာစျမဲ။ အေအးဓာတ္ ႏွင့္အတူ ေနရပ္ကို လြမ္းေသာစိတ္တို႔လည္း တိုးရစျမဲ။
ငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ ၀ါ၀င္၀ါထြက္ တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြ အဖြား ႏွင့္ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံ သြားကန္ေတာ့စျမဲ။ အဖြားထံေရာက္လွ်င္ အေမႊးတိုင္၊ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ ဘီစကစ္ထုပ္ေလးမ်ားကလြဲ၍ ကန္ေတာ့ပစၥည္းဟူ၍ ဘာမွ်မည္မည္ရရ မပါေပသိ လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာမိုး ဦးခ် ႐ွိခိုးကန္ေတာ့တိုင္း အဖြားက တတြတ္တြတ္ ဆုေပးတတ္သည္။ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ပါေစ ဟုဆိုကာ ဦးခ်လိုက္ရေသာ္လည္း အဖြား ေခြၽးခံအက်ႌအိတ္ေသးေသးေလးထဲက ေငြစ ေလးေတြ မထြက္လာမခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျပည့္စုံေသးဟု ခံစားရသည္။
“ေရာ့..ခြဲယူၾက” ဟူ၍ အဖြားေပးေသာ ေငြစကၠဴမ်ားသည္ တန္ဖိုးနည္းသည္ျဖစ္ ျဖစ္မ်ားသည္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈပင္။ ဘႀကီး၊ ဦးႀကီးမ်ားထံ သြား ကန္ေတာ့ေတာ့လည္း ထိုနည္းပင္ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ အဖြားကြယ္လြန္ခဲ့သည္ပင္ ၅ ႏွစ္ေလာက္႐ွိခဲ့ဲၿပီ။ ျပန္မရႏိုင္ေလေတာ့ ေသာ အတိတ္သာ လြမ္းစရာအျဖစ္ က်န္ခဲ့သည္။ ေမြးရပ္ႏွင့္ ႐ိုးရာဓေလ့တို႔ ေ၀းရာ အရပ္တပါးသို႔ ေရာက္ေနသူအဖို႔ ထိုအရာတို႔ က ပို၍လြမ္းစရာပင္။
။။ ။။ ။။
“နေမာတႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟ ေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ”… အသံခ်ဲ႕စက္မွ ပ်ံ၀ဲလာေသာ အသံ၀ဲ၀ဲကို ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရလွ်င္ အေတာ္အံ့အားသင့္မိကာ အသံကို ဆက္နားေထာင္ေနမိသည္။ ခရစ္ယာန္ အမ်ားစုေနသည့္ ဤၿမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ ထိုသို႔ၾကားရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထား။ ေက်ာင္းကိုေရာက္စက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ကို “ဆရာဒီမွာ ႐ွမ္းဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတာ့ ႐ွိတယ္”ဟုဆိုသည္ကို ျပန္ သတိရလာမိသည္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ႐ွမ္းအသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ဓမၼစၾကာ ရြတ္ေနတာပါလား။ ၀ါ၀င္ၿပီကိုး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ႐ွိသည္ကို သိလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္အားတက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ထို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႐ွမ္းဗုဒ္ၶဘာသာ၀င္အနည္းစုသာ႐ွိေသာ္ လည္း ေက်ာင္းႀကီးကား ထည္လွသည္။ ၀ါတြင္း အပတ္စဥ္ အဖိတ္ဥပုသ္တိုင္း ထို ေက်ာင္းက ဓမၼစၾကာရြတ္သံၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပတ္စဥ္ ဥပုသ္ေစာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေတာ့ အပတ္စဥ္ မသြားျဖစ္ခဲ့။ ေက်ာင္းက စေန၊ တနဂၤေႏြႏွင့္ ေဒသ႐ုံးပိတ္ရက္အခ်ိဳ႕တြင္သာပိတ္သည္မို႔ တခါတေလတြင္ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း စာသင္ရသည္။ ျပႆနာေတာ့ မ႐ွိခဲ့။
သည္လိုႏွင့္ မိုးရက္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ကုန္ကာ အေအးဓာတ္ပိုကဲကဲလာခဲ့သည္။ သီတင္းကၽြတ္လထဲေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္း အနီးအနားက ကေလးေတြ ေျဗာက္အိုး ေဖာက္သံမၾကား၊ မီးပုံးပ်ံေတြကိုမေတြ႔ရ။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္တြင္ေတာ့ မၾကာခဏ မီး႐ွဴးလႊတ္တာ ေတြ႔ရၾကားရသည္။ ညဘက္ဆိုလွ်င္ ၾကည္၍ေနေသာေကာင္း ကင္တြင္ မီးပုံးပ်ံကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငားေငးရ သည္။ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ လက္ေနသည့္ ၾကယ္မ်ားမွလြဲ၍ လျခမ္းေကြးေလးသာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးႀကီးလာသည္။ မီးပုံးပ်ံ ဟူ၍ ျမင္ရခဲဘိျခင္း။ ထား၀ယ္သို႔လြမ္းေသာ စိတ္သည္ ရင္၀ယ္တဖန္ျပန္၍ႏိုးလာ ေနေလၿပီ။
။။ ။။ ။။
“ဖုံး… ရႊီး… ေဖာက္ေဖာက္ေဖာက္”… “ဟဲ့ကေလးေတြ … ေ၀းေ၀းမွာသြားေဖာက္”၊ “ရဲလာဖမ္းမယ္၊ မေဖာက္နဲ႔”…။ သီတင္း ၀ါလကၽြတ္ေတာ့မည့္ အရိပ္အေယာင္အႀကိဳ သေကၤတအျဖစ္ ကေလးမ်ားသည္ လူႀကီး မ်ားတားေနသည့္ၾကားက ေျဗာက္အိုး မီးပန္းမ်ားေဖာက္ၾက၊ မီး႐ွဴးလႊတ္ၾကမည္။ လူႀကီးေတြက အိမ္တြင္ ေရာင္စုံမီးပုံးေလး မ်ား၊ မီးဆိုင္းႀကိဳးမ်ားထြန္းမည္၊ မီးပုံးပ်ံ လႊတ္မည္။ သပိတ္ေမွ်ာဖို႔ ျပင္ၾကဆင္ ၾကမည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေနမတိုင္မီ အဖိတ္ဆိုလွ်င္ သပိတ္ေမွ်ာဖို႔ျပင္ဆင္ျခင္း လက္စသပ္ၿပီ။ ေပ်ာ္ၾကရႊင္ၾကၿပီ။ ဘုရားေစ တီေက်ာင္းကန္ လမ္းေတြ အိမ္ေတြမွာ ဆီမီးထိန္ထိန္။ ေရာင္စုံလွ်ပ္မီးထိန္ထိန္။ လင္းထိန္ေနသည့္ လမင္းႀကီးႏွင့္အၿပိဳင္ မီးပုံးပ်ံမ်ားက ေကာင္းကင္တြင္ လင္းထိန္ ပ်ံ၀ဲလ်က္ တာ၀တ္ၱႎသာမွ ႂကြဆင္းလာမည့္ ျမတ္စြာဗုဒၶကို ပူေဇာ္ေနၾကမည္။ ညဘက္ တြင္ ႐ိုးရာမုန္႔မ်ားတည္ခင္းသည့္ နိဗၺာန္ ေစ်းမ်ားသည္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈမ်ား အျပည့္ႏွင့္ ေအးျမေနမည္။ လျပည့္ေန႔မနက္ ေစာေစာဆိုလွ်င္ထား၀ယ္ျမစ္အတြင္း႐ွိ ေရဆိပ္အသီးသီးမွကာတိုးေ၀ွ႔ကာျဖင့္ သပိတ္ ေမွ်ာလ်က္ ႐ွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ကိုပူေဇာ္ၾက မည္။
။။ ။။ ။။
အိုး … စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အတိ။ ယခုမူ ဤေကာလိပ္ကေလးတြင္ သီတင္းကြၽတ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သူဟူ၍ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပါလားဟူေသာ အေတြး က ကၽြန္ေတာ့္ကို အထီးက်န္ေစျပန္သည္။ ဤသို႔အထီးက်န္ေန၍လည္းမျဖစ္။ ကုစားရန္ နည္း႐ွာရေပမည္။
သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁၄ ရက္၊ အဖိတ္ ေန႔။ မိုင္ဂ်ာယန္သည္ အေအးဓာတ္ပိုလာ သည္မွလြဲ၍ ပုံမွန္အတိုင္းပင္။ ၀ယ္ေနက် တ႐ုတ္ကုန္စုံဆိုင္ေလးသို႔သြားကာ ဖေယာင္းတိုင္ အရြယ္စုံ၊ မုန္႔အခ်ိဳ႕ႏွင့္ စကၠဴ မီးပုံးမ်ား ၀ယ္ရန္ သြားခဲ့ေသာ္လည္း ဆိုင္႐ွင္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာမွ သီတင္းကြၽတ္ေတာ့မည္ကို သတိရေၾကာင္း၊ စကၠဴမီးပုံးေလးမ်ား မ႐ွိေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ မုန္႔ အခ်ိဳ႕ ယြမ္ ၂၀ ဖိုးေလာက္ ၀ယ္ခဲ့သည္။ သစ္သီးဆိုင္သို႔၀င္ကာ သစ္သီးတခ်ိဳ႕လည္း ၀ယ္ခဲ့သည္။ ယေန႔ည မီးစထြန္းမည္။ လျပည့္ေန ့ မုန္႔သစ္သီးမ်ား ဆြမ္းကပ္မည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေတာ့ လွမ္းသျဖင့္ မသြားေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
သည္လိုႏွင့္ အဖိတ္ေန႔ညတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေ႐ွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါ လက္ရန္းေလးတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းကာ သီတင္းကၽြတ္မီး ထြန္းပြဲကို တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရ သည္။
“ဒုံ..ခ်မ္း…ခ်မ္း.. ေနာင္း.. ေနာင္း..”မနက္ေစာေစာ အ႐ုဏ္အလင္းေလးပင္မေပၚေသးသည့္အခ်ိန္၌ အိုးစည္ လင္းကြင္း ေမာင္းသံမ်ား သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ စည္းခ်က္ ညီညီ ႐ွမ္းအိုးစည္အသံပင္ ျဖစ္သည္။ အသံကို နားေထာင္ၾကည့္ရာ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ လွည့္ရင္း တီးခတ္ေနဟန္ ႐ွိသည္။ ထိုအသံသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္ရာမွ လန္းဆန္းစြာ ႏိုးေစသည္။ အားတက္လာေစသည္။ သီတင္း ကၽြတ္လျပည့္ေန႔ သီတင္းကြၽတ္ ပြဲေတာ္ကို အေလးထားဆင္ႏႊဲသူမွာကိုယ့္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါလားဟု ခံစားၾကည္ႏူးရသည္။
ထိုမနက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဆင္ထား သည့္အတိုင္း မုန္႔၊ သစ္သီးမ်ားႏွင့္ ဘုရား ဆြမ္းကပ္ကုသိုလ္ယူသည္။ မနက္ေစာေစာ ေကာ္ရစ္ဒါ လက္ရန္းတြင္ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းကာ မီးပူေဇာ္သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္သျဖင့္ စာသင္ခန္းသို႔ သြားကာ စာမသင္မီ တပည့္မ်ားကို ဆြမ္းေတာ္စြန္႔ မုန္႔၊ သစ္သီးမ်ား ေကၽြးျဖစ္သည္။ စားလိုက္ၾကသည္မွာ ခဏအတြင္း ပန္းကန္ေျပာင္သည္။ သီတင္းကြၽတ္မီးထြန္း ပြဲအေၾကာင္း၊ ထား၀ယ္ဓေလ့သပိတ္ေမွ်ာပြဲအေၾကာင္း သူတို႔ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။ ညက်လွ်င္ ဆရာႏွင့္အတူ မီးထြန္းၾကမလားဟု ေျပာရာ အားလံုးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေခါင္း ညိတ္ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုလျပည့္ည က ထိန္ထိန္သာေနသည့္ လမင္း၏ ေအးျမေသာ ေငြေရာင္အလင္းေအာက္၀ယ္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ားေ႐ွ႕က ကြက္လပ္ ကေလးတြင္ တပည့္မ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္း နာမည္အတိုေကာက္စာလုံးေဖာ္ကာ မီးထြန္းပြဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။
မည္သည့္ယဥ္ေက်းမႈ႐ိုးရာဓေလ့ကို မဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားအားလုံးသည္ ပကတိျဖဴစင္ေသာႏွလုံးသားျဖင့္ ခံစား ႏိုင္ၾကမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္သည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိမိကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ကသာ အေကာင္းဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးဟုေတြးထင္ကာ တျခားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ႐ိုးရာဓေလ့တို႔ကို အထင္မေသးခဲ့လွ်င္ေပါ့။ ထိုညက လမင္းႀကီးသည္ သာမန္လျပည့္ညမ်ားထက္ ပို၍လွလ်က္ က်က္သေရ ႐ွိလ်က္ အေရာင္ ရႊန္းလဲ့လ်က္ အေတာ္ပင္လွႏိုင္အားရက္ သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
ေကာင္းေနေအာင္
