ဇြန္(၃)ရက္၊ တနလၤာေန႔။ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္၏ ေက်ာင္းစတင္ဖြင့္လွစ္သည့္ ရက္ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလးအသက္ ၅ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီျဖစ္၍ KG စတက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ အျဖဴအစိမ္းေလး၀တ္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ကာ ေက်ာင္းစတက္ရမည္ကို ေတြးၿပီး သမီးတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္႐ွားေနမလား မသိ။
အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ သမီးေက်ာင္းစတက္မည့္ရက္ အတြက္ ရင္ခုန္ေနမိသည္ကေတာ့ အမွန္။ ေနရာသစ္တစ္ခုမွာ မိတ္ေဆြအသစ္ ေတြနဲ႔ အဆင္မွေျပပါ့မလား ေတြးရင္း စိတ္ပူေနမိသည္။ တစ္ခုခု အဆင္မေျပလို႔ ေက်ာင္းတက္ရမွာကို စိတ္ပ်က္သြားမွာ လည္း စိုးရိမ္ေနမိသည္။ လူတိုင္းအတြက္ ပထမေျခလွမ္းသည္ အေရးႀကီးလွသည္ မဟုတ္ပါလား။
မူႀကိဳ စပို႔သည့္ရက္ကလို ငိုယိုၿပီး က်န္ခဲ့မလား စိုးရိမ္ေနမိသည္။ KG ဆရာမကေရာ မူႀကိဳက ဆရာမေလးေတြလို ပ်ဴငွာေဖာ္ေ႐ြမႈ႐ွိပါ့မလား၊ သမီးအေပၚ ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ့မလား ဆိုတာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနမိသည္။ ကံေကာင္းသည္က ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ နီးေနသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ သမီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစတက္ သည့္ေန႔မွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။
ေက်ာင္းစဖြင့္သည့္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ မိဘတိုင္းအေနျဖင့္ မိမိတို႔ သားသမီး မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္ေနၾကမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကေလးတိုင္းသည္ သူ႔အသက္အ႐ြယ္နဲ႔သူ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ မွာ အံ၀င္ခြင္က်ေတာ့ ျဖစ္သြားမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ မိဘဆိုသည္ကေတာ့ အသက္အ႐ြယ္မေ႐ြး မိမိသားသမီး အတြက္ဆို အၿမဲတမ္း စိုးရိမ္ေနတတ္ ၾကသည္က နိယာမတစ္ခုလို။ ဘယ္အသက္ အ႐ြယ္ေရာက္ေရာက္ မိဘမ်က္စိထဲမွာေတာ့ သားသမီးမ်ားသည္ အၿမဲတမ္း ငယ္႐ြယ္လို႔သာ ေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္း စတက္သည့္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ စိုးရိမ္ေနမလား ေတြးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္း စတက္သည့္ေန႔က အေမကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေသးသလားဆိုသည္ကိုလည္း မမွတ္မိေတာ့။ အေသအခ်ာ မွတ္မိေနသည္ကေတာ့ အဖိုးရက္ ေပးထား သည့္ ၀ါးဖတ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ခေမာက္ တစ္လံုး၊ အေမခ်ဳပ္ေပးထားသည့္ လြယ္ အိတ္တစ္လံုး၊ အထဲမွာ သင္ပုန္းႀကီး ဖတ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ စမငာေမပ တစ္အုပ္၊ သခ်ၤာဖတ္စာအုပ္ တစ္အုပ္တို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံတို႔ ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ကေတာ့ မပါဖို႔ မ်ားသည္။
ေက်ာင္းက အိမ္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သိပ္မေ၀းလွ။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မိုင္ေလာက္ ေ၀းေနသလို ခံစားရသည္။ ေလးဘက္ေလးတန္စလံုး အကာမ႐ွိသည့္ သြပ္မိုးထားေသာ သစ္သားတို႔ျဖင့္ အတိၿပီးသည့္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္း ေဆာင္ေလးကပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀၏ ပညာေရးခရီးလမ္းအစျပဳရာ ဘူမိနက္သန္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေက်ာင္းေ႐ွ႕တြင္ေတာ့ လူဆယ္ ေယာက္ဖက္ေလာက္႐ွိသည့္ သစ္တိုပင္ ႀကီးတစ္ပင္ ႐ွိသည္။ သူ႔ျမစ္ဆံုႀကီးမ်ား ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အပန္းေျဖ နားယူရာ ထိုင္ခံုမ်ားေပတည္း။ ဧက၀က္ နီးပါး႐ွိသည့္ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ေျမကြက္လပ္ ေလးသည္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေခတ္မီအားကစားကြင္းႀကီး ျဖစ္ေတာ့ သည္။ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ ေရာ္ဘာေတာ အစပ္တြင္ေတာ့ ပက္လက္တြင္းေပၚတြင္ သစ္သားျပားႀကီးမ်ား ခင္းေပးထားကာ အေပါက္ေဖာက္ေပးထားသည့္ အိမ္သာႀကီး ႏွစ္လံုးေလာက္ ႐ွိသည္။ အေပါ့သြား လိုလွ်င္ေတာ့ လမ္းေဘးနီးစပ္ရာ ခ်ံဳေတာထဲတြင္ သြားရသည္။
မိုးသည္းၿပီး ေလျပင္းတိုက္သည့္ ရက္တိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္သည္။ မိုးပက္ သျဖင့္ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေရစိုသြားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိုးသည္းလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လႊတ္ေပ်ာ္ၾကသည္။
ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ မိုးေရမ်ားစီး ဆင္းေနေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရေဆာ့ ရင္း အိမ္ကိုျပန္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ဘာနဲ႔မွ်မလဲႏိုင္သည့္ အရသာ တစ္မ်ိဳး။ တစ္ခါတေလမ်ားဆိုလွ်င္ ေရာ္ဘာဖိနပ္မ်ားကို လမ္းေဘးေရေျမာင္း အတိုင္း ေမွ်ာခ်ရင္း အိမ္ကိုျပန္ၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္လည္း ကၽြဲေကာသီး အစိမ္းကို ေဘာလံုးလုပ္ကန္ရသည္။ အစိုးရက ထုတ္ေပးသည့္ ေဘာလံုးအစစ္ မ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ ေျမးေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားသာ ကန္ခြင့္ရၾကသည္။ မိုးခ်ဳပ္ခါနီးၿပီဆိုလွ်င္ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားၿပီး အိမ္စာလုပ္စရာ႐ွိသည္မ်ား ကိုလုပ္ကာ အိပ္ရာ၀င္လိုက္ေတာ့သည္။ ဘာအပူ အပင္၊ ဘာဖိအားမွ်မ႐ွိ။ ကုန္ကုန္ ေျပာရလွ်င္ က်ဴ႐ွင္ဆိုသည္မွာ အထက္ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္မွ စၾကားဖူး ျခင္း ျဖစ္သည္။
အခု ကၽြန္ေတာ့္ သမီးတက္ရမည့္ ေက်ာင္းႀကီးသည္ကား ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚမွ အထင္ကရ ေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ အမိုးအကာမ်ား လံုၿခံဳသလို ဆရာ၊ ဆရာမအင္အားကလည္း အျပည့္။ ပိုေတာင္ပိုေနႏိုင္ေသးသည္။ ကေလးကစားကြင္းကို ျမင္တိုင္း အၿမဲေဆာ့ခ်င္ ေနခဲ့သည့္ သမီးအေနျဖင့္ အခုေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေရာက္လွ်င္ ေဆာ့ခြင့္ရေတာ့မည္။ ထိုကစားကြင္းကသည္ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလးကို အ.ထ.က(၃)တြင္ တက္ေရာက္ ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ ဆြဲေဆာင္မႈ ျဖစ္ သည္။ တကယ္ကစားခြင့္ရပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္သမီးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနမိသည့္ အျခားအခ်က္တစ္ခ်က္က က်ဴ႐ွင္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္သမီးကို က်ဴ႐ွင္လြတ္ ေစခ်င္သည္။ သင္ယူေနရမွန္းမသိဘဲ သင္ယူရသည့္ ပညာေရးမ်ိဳးကိုသာ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလး ရေစခ်င္မိသည္။
စာေတြကို အလြန္အကၽြံ သင္ေပးတိုင္းလည္း ကေလးက စာရခ်င္မွ ရႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။
အနာဂတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလးမွာ စာေပပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။
ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္၊ အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္ သို႔တည္းမဟုတ္ အျခား ေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈ တစ္ခုခု ျဖင့္ ဘ၀ကိုရပ္တည္ေနသူလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
မိမိကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚႏွင့္ မိမိေျခေထာက္ေပၚတြင္ မိမိရပ္တည္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိသည့္ သူတစ္ဦးအျဖစ္ပဲ ျမင္ခ်င္မိသည္။
ေျပာင္းလဲလာသည့္ ပညာေရးစနစ္ ႏွင့္အညီ ဗလငါးတန္ဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပး ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဇြန္(၃)ရက္ေန႔မွာ အေျခခံပညာေရး ခရီးကို စတင္ေျခလွမ္းၾကမည့္ ႏိုင္ငံ တစ္၀န္းလံုးမွ ရင္ေသြးငယ္မ်ား အားလံုး လည္း အစစအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ၾကပါေစ။
က်ဴ႐ွင္ေၾကာင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း ေဘးမွလည္း ကင္းေ၀းႏိုင္ၾကပါေစ။
ကံေကာင္းပါေစ သမီးေလး။
သန္းေဇာ္ဦး(ရလိုင္)
