“ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကိုလႊမ္း ရမည္။” ျမင့္မားလြန္းသည့္ ရည္မွန္းခ်က္။
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကေတာင္ အ႐ံႈးေပး ရေလာက္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္ မူကား အ၀ီစိကေတာင္ မတက္ႏိုင္ေသး။ ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကိုလႊမ္းရမည့္ အစား ကမၻာက လြမ္းေနရမည့္အျဖစ္။
“ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းအတြက္ အႏိုင္ဆိုတာ အဆိုေတာ္ပါ”ဟု ေနာက္ ေျပာင္ခံရသည္အထိ အေျခအေနက ဆိုးလွသည္။ ဂ်ပန္လုိအသင္းမ်ိဳးကို ႐ံႈးရျခင္းအတြက္ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ေသာ္လည္း မြန္ဂိုလီးယားလို အသင္းမ်ိဳးကို ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့မႈ အေပၚမွာေတာ့ မည္သူမွ် ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴျဖင့္ လက္ခံလိုစိတ္ မ႐ွိၾက။ ဂ်ပန္ ႏွင့္ပြဲစဥ္တြင္လည္း ဂ်ပန္ဂိုးသမားအတြက္ အိပ္ရာလိပ္ပို႔ေပးရေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရသည္အထိ ေျခစြမ္းက ကြာလြန္းသည္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္မည္ကို ႀကိဳတြက္ထားၿပီး သားမို႔သာ စိတ္ေျဖသာၾကသည္။
သို႔ေသာ္ အေတြးပြားစရာတစ္ခုက ကိုယ့္ကိုအျပတ္အသတ္အသာစီးက ကစားသြားခဲ့သည့္ ဂ်ပန္အသင္းကို ေဘာလံုးအားကစားနည္းကို နည္းစနစ္ က်က် ကစားတတ္ေအာင္ လမ္းျပေပးခဲ့သူ က ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ဦး။ အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရာရာက ကေျပာင္းကျပန္။ ကိုယ္က ဂ်ပန္ဆီက ေဘာလံုးနည္းပညာေတြ ျပန္သင္ရေတာ့မည့္ အေနအထား။ ဘာေတြကမ်ား အခုလို ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္လည္း မသိ။
ကမၻာေပၚ႐ွိ ႏိုင္ငံတိုင္းအတြက္ အားကစားနည္းအားလံုးထဲတြင္ အလႊမ္းမိုးဆံုးက ေဘာလံုးကစားနည္း။ ေဘာလံုးမွာ ေအာင္ျမင္မႈရလွ်င္ အားလံုးက ေလးစားသည္။ ႏိုင္ငံႀကီးႀကီးေသးေသး ဘာမွ်မဆိုင္။ ေဘာလံုး၏အ႐ွိန္အ၀ါက ႀကီးလြန္းသည္။
ျမန္မာၾကက္ေတာင္မယ္ေလး သက္ထားသူဇာက ၾကက္ေတာင္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမွာ ထိုင္းကစားသမားကို အႏိုင္ရခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္႐ႊင္ ေနၾကသည္မွ ရက္မလည္ေသး။ ျမန္မာ ယူ-၁၆အသင္းက ထိုင္းယူ-၁၆အသင္း ကို ေလးဂိုးျပတ္ျဖင့္ ႐ံႈးနိမ့္ သြားျပန္သည္။ လွဴတိုင္းကုသိုလ္မရသည့္အထဲတြင္ ဂိုးအလွဴမပါေၾကာင္း ဘုန္းႀကီးေတြ အေနျဖင့္ ျမန္မာေဘာလံုးသမားမ်ားကို တရားျပေပးဖို႔ သင့္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့အထင္ေျပာရလွ်င္ ႏိုင္ငံတကာက ေဘာလံုးကို ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ကန္ေနခ်ိန္တြင္ ျမန္မာက ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္ေနၾကဆဲ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လိမ္လို႔ ညာလို႔ ေကာင္းေနၾကဆဲ။ သက္တမ္း ေတြကို လိမ္ၿပီးကစားေကာင္းေနဆဲ။ ဆိုေတာ့ ေနာက္တက္မယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတြအတြက္ အနာဂတ္ေပ်ာက္ကုန္သည္။ လမ္းေပ်ာက္ကုန္သည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က အားကစားသမားမ်ားအတြက္ ပံ့ပိုးေပးမႈအားနည္း ျခင္းပင္။ ႏိုင္ငံ့လက္ေ႐ြးစင္အဆင့္ ကစားသမားတစ္ေယာက္အတြက္ လစဥ္ ပံ့ပိုးေငြက မက္ေလာက္စရာ တစ္စက္မွမ႐ွိ။ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ အေထာက္ အပံ့မျဖစ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏုိင္သည့္ကိစၥ။ တိုင္းေဒသႀကီးႏွင့္ ျပည္နယ္အဆင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပေတာ့။
ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ေဘာလံုး ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ ခ်န္ပီယံအသင္းကို ခ်ီးျမႇင့္သည့္ ဆုေၾကးေငြက ေလးေသာင္း ႐ွစ္ေထာင္တဲ့။ ေဘာ္လံုးကန္ဖိနပ္ တစ္ရံ စာဖိုးေလာက္သာ။ ေဘာလံုးအသင္းတစ္ သင္းအတြက္ ပြဲစဥ္အစအဆံုး ကုန္က်သည့္ စရိတ္က ဆုေၾကးေငြ၏ ဆယ္ဆမက ႐ွိေပမည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္႐ံု မွ်ျဖင့္ သက္ဆိုင္သူတို႔အေနျဖင့္ မည္မွ် ေလာက္ စိတ္၀င္စားတန္ဖိုးထားၾက သည္ကို သေဘာေပါက္ေပလိမ့္မည္။
ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ အားကစားသည္ တစ္ခုကိုတစ္ခု အျပန္ အလွန္အက်ိဳးျပဳ ေနၾကသည္။ အားကစား လုပ္ျခင္းျဖင့္ ဦးေႏွာက္ကို ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေစမည္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္လက္ ေပါ့ပါးမႈ ႐ွိေပမည္။ အားကစားနည္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေန႔စဥ္မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ျပဳလုပ္ေပးပါက က်န္းမာေရးအတြက္ မ်ားစြာအေထာက္အကူ ျဖစ္ေစေၾကာင္း က်န္းမာေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဆာင္းပါးတစ္ခုတြင္ ဖတ္ဖူးသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ေတာ့ ညေနပိုင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသား မ်ားကို အားကစားနည္းတစ္ခုခုကို ေန႔စဥ္ ျပဳလုပ္ခိုင္းၿပီးမွ အိမ္ကိုျပန္ေစသည္ဟု သိရသည္။ သူတို႔မွာ က်ဴ႐ွင္တက္စရာ မလိုသည့္အတြက္ မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္လည္း ရသည္။ ဆိုေတာ့ ၀ါသနာပါရာ အားကစားနည္းတစ္ခုကို နည္းျပဆရာ ႏွင့္ ေန႔စဥ္စနစ္တက်ေလ့က်င့္သြားပါက အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအေရာက္တြင္ ထူးခၽြန္ေသာ အားကစားသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုအားကစားသမားမ်ားသည္ ႏိုင္ငံ့ လက္ေ႐ြးစင္အသင္းအတြက္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူျဖစ္လာေပမည္။ သည္ အခ်က္က ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေဒသတြင္း အားကစားေလာကတြင္ ေအာင္ျမင္မႈ ရေစသည္ဟု ျမင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ အားကစားလုပ္ဖို႔မဆို ထားႏွင့္ အထက္တန္းဆင့္ ေက်ာင္းသား မ်ားဆိုလွ်င္ ကာယအခ်ိန္တြင္ပင္လွ်င္ စာသင္စာက်က္ လုပ္ေနၾကရသည္။ ထို႔ အျပင္ေက်ာင္းဆင္းၿပီဆိုလွ်င္လည္း က်ဴ႐ွင္အခ်ိန္မီဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းသား ႏွင့္ဆရာ သူ႔ထက္ငါဦးေအာင္ အလုအယက္ ေျပးၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ားက အားကစားလုပ္သည္ကိုပင္ အျပစ္တစ္ခု ကဲ့သို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ေနၾကဆဲ။ အခ်ိန္တိုင္း စာက်က္ေနမွ သေဘာက်ၾကသည္။ ဆိုေတာ့ ကေလးေတြမွာ ႐ုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာအားနည္းခ်က္ ျဖစ္ေပၚေနေပမည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လည္း ထူးခၽြန္သည့္အားကစားသမားေကာင္းမ်ား ေပၚ ထြက္လာဖို႔ ရာႏႈန္းနည္းသြားေပလိမ့္မည္။
လက္႐ွိအတိုင္း ဆက္သြားေန လွ်င္ေတာ့ ျမန္မာ့အားကစားကို ကမၻာက လြမ္းေနရေပဦးမည္။ အေ႐ွ႔ေတာင္ အာ႐ွအဆင့္ တြင္ပင္လွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈ ႏွင့္ေ၀းကြာေနခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ေပၿပီ။ ေဘာလံုးဆိုသည္က တစ္ဦးေကာင္း တစ္ေယာက္ေကာင္းႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈရသည့္ ကစားနည္းမ်ိဳး မဟုတ္ေလေတာ့ မည္သည့္အခ်ိန္ ေလာက္ေရာက္မွ ျမန္မာ့ေဘာလံုး ေ႐ႊေခတ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္မသိ။
သန္းေဇာ္ဦး(ရလိုင္)
