၅ အစ ၅ အဆုံး သြားရွာထိုးေပးစမ္း တဲ့။ ႏွစ္က်ပ္တန္ ေအာင္ဘာေလထီေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး အဖိုးက ဒါပဲထိုးတယ္။ အတိတ္ေတြကေတာ့ ေျပာင္းရင္ေျပာင္း သြားမွာေပါ့။ ၾကာသပေတးသားကံ သိန္းဆုပန္၊ အိပ္မက္ေကာင္းလို႔ ထီထိုး တစ္သိန္းဆုနဲ႔တိုး၊ အလွဴႀကီးေပးရန္ စသျဖင့္ စာ႐ြက္အပိုင္းအစတစ္ခုခုမွာ ေရးေပးလိုက္တတ္တယ္။
သူလိုခ်င္တဲ့ ၅အစ ၅အဆုံးပါတဲ့ ထီလက္မွတ္ရေအာင္ တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ ဆိုင္ထြက္ ေျခတိုေအာင္ လိုက္ရွာထိုးမွ ကိုယ္လိုေနတဲ့ မုန္႔ဖိုးရမွာေလ။ ကံၾကမ္ၼာ မ်က္ႏွာသာေပးတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ အိမ္က စထြက္ၿပီဆိုကတည္းက ဦးတည္ သြားတဲ့ ေရာင္းအားလည္းေကာင္း၊ ေပါက္အားလည္းေကာင္းတဲ့ ေစ်းႀကီး ေတာင္ဘက္လမ္းက “ေအး”ထီဆိုင္မွာပဲ ၅အစ ၅အဆုံး ထီလက္မွတ္ကိုရတတ္ တယ္။ မရလို႔ကေတာ့ ထီဆိုင္ႀကီးႀကီး ေသးေသး လမ္းဆုံႀကီးတစ္၀ိုက္၊ ေစ်းႀကီး ပတ္လည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း၊ အာဇာနည္ လမ္းအမွတ္ (၁) ေက်ာင္းနားက သိန္း ပေဒသာဆိုင္တို႔၊ ဥတံၱတားႀကီးနားကအစ ေမႊေႏွာက္လိုက္ရွာရေတာ့တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ပုံေတြဘာ ေတြ ကူးေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္လာလို႔ နီးနီး နားနား ငွားထားတဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္၊ ႐ုပ္ျပစာအုပ္တို႔မရွိရင္ အဖိုးအိပ္ရာသြား လွန္၊ မေပါက္လို႔ ထိုးထည့္ထားတဲ့ ထီ လက္မွတ္အေဟာင္းေတြယူၿပီး လအလုိက္၊ ရာသီအလိုက္ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ေနာက္ ခံပန္းခ်ီပုံေလးေတြ ကူးေရးဖူးတာ သတိရ တယ္။ ငယ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံလုပ္ၿပီးေဆာ့၊ ေလယာဥ္ခ်ိဳးၿပီး လႊတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဖိုးရဲ႕ထီလက္မွတ္ အေဟာင္းေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ဓနိ သၾကားကိုက်ိဳၿပီး ဂါဂ်ိဳးသၾကားလုံး လုပ္ ေကၽြးတဲ့အေမ့အတြက္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ထုပ္ စရာ ျဖစ္ရျပန္တာေပါ့။ ဘယ္ေဗဒင္ဆရာ က တလြဲတြက္ခ်က္ ေျမႇာက္ေပးခဲ့မွန္းမသိ၊ အဲဒီေလာက္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲဖက္တြယ္ထိုးခဲ့တဲ့ ၅ အစ ၅ အဆုံး အားကိုးသူ အဖိုးခမ်ာ ဘ၀တပါးပဲေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ခါဆို တစ္ခါေလးမွ ေပါက္ၿပီကြလို႔ ေအာ္မသြား ရရွာဘူး။
။။ ။။ ။။
အာ၀ါဟ၊ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာမွ လက္ခံ မယ္၊ ခိုးေျပးလို႔ လင္ေနာက္လိုက္လို႔က ေတာ့ ေသခန္းျပတ္ဆိုၿပီး အႀကိမ္းခံထား ရတဲ့ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ ရည္းစားစုံတြဲေတြလည္း ႏွစ္ဖက္မိဘသေဘာက်ေအာင္ စုထား ေဆာင္းထားတာေရာ၊ ေခ်းထားငွားထား တာေတြပါေပါင္းၿပီး မဂၤလာပြဲေလး က်င္းပပါတယ္ဆိုကာမွ လာလိုက္တဲ့ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ ထီလက္မွတ္ေတြ။ ေပါက္ရင္ တစ္ေယာက္တစ္၀က္လို႔ အတိတ္ ေရးထားတာမ်ိဳးေတာင္ပါလိုက္ေသး ေတာ့ ရီရအခက္ငိုရအခက္ျဖစ္ၾကရေတာ့ တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ေအာင္ဘာေလ ထီကံစမ္းၾကေတာ့ မိဘလုပ္ေကၽြးရန္၊ ကား၀ယ္ရန္၊ အလွဴလုပ္ရန္နဲ႔ အတိတ္ ေတြတစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးေပးၿပီး ထိုးေန တဲ့ၾကား ရည္းစားဆိုလို႔ မူးရင္ေတာင္ ႐ႉစရာမရွိေသးဘဲ မိန္းမယူရန္ဆိုၿပီး အတည္ေပါက္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္အႀကီးႀကီး ထားတဲ့သူက အခုထိ တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႕ဖူးရဲ႕။ ေလယာဥ္႐ုံးေဟာင္းေရွ႕မွာ စပယ္ဦးေတး သံသြင္းဆိုင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးစိုးသိန္းႀကီး ကေတာ့ ထီထိုးတိုင္း အတိတ္ေနရာမွာ သူ႕မွတ္ပုံတင္နံပါတ္ပဲ အၿမဲေရးတတ္ သတဲ့ေလ။
ကၽြန္တာ္တို႔ငယ္ငယ္က ႐ႉမ၀တို႔ ေသာၾကာစာေစာင္တို႔လို နာမည္ႀကီး မဂ္ၢဇင္းစာေစာင္ေတြမွာ လစဥ္ထည့္တဲ့ ကန္ေကာ္ေလးထီဆိုင္၊ ေအာင္ဆုပန္ထီ ဆိုင္ေတြရဲ႕ ေၾကာ္ျငာေတြလည္း ျပန္ သတိရေနေသးတယ္။ “မိန္းမေရ၊ အျပတ္ ေတာ့ မျငင္းလိုက္နဲ႔ဦး၊ သူ႕အိတ္ထဲမွာ ေအာင္ဆုပန္က ထိုးလာတဲ့ ထီလက္မွတ္ ေတြ ေတြ႕တယ္ကြ”လို႔ ထိမိတဲ့စာသား၊ ကာတြန္းဦးဟိန္စြန္းရဲ႕ လက္ရာေျမာက္ တဲ့႐ုပ္ေျပာင္နဲ႔ ေအာင္ဆုပန္ထီဆိုင္ေၾကာ္ ျငာဆို အခုထိစြဲေနမိတုန္းပဲ။
အဲဒီတုန္းက ထီဆိုင္ႀကီးေတြကေန တစ္ဆင့္ယူၿပီး လက္ေပြ႕ေရာင္းတဲ့သူ၊ စက္ဘီးနဲ႔ လွည့္ေရာင္းတဲ့ထီသည္ေတြ အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ ရွိခဲ့ေပမယ့္ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ အသြင္ေျပာင္း သြားတဲ့ ေအာင္ဘာေလထီကို မဂၤလာစုံ တြဲ၊ ၂ ေစာင္တြဲ၊ ၅ ေစာင္တြဲ၊ ၁၀ေစာင္တြဲ အစရွိသျဖင့္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အက္ၡရာကြဲဂဏန္းတူတြဲေရာင္းတာမ်ိဳး၊ နံပါတ္အစဥ္ လိုက္ တြဲထားတာမ်ဳိးကေန အင္တာနက္ ထီဆိုတဲ့အထိ အကြက္ျမင္၊ လာဘ္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြက နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ လုပ္ကိုင္လာၾကေတာ့တယ္။
ထီသည္ေတြဆိုတာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြထဲအထိ ေရာက္လာ၊ လက္တြန္းလွည္းထီသည္၊ တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ တစ္႐ြာ၀င္ တစ္႐ြာထြက္ လွည့္ေရာင္းတဲ့ ထီကားေတြ လည္း ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ျဖစ္လာေတာ့ တာပဲ။
ထီလွည္းေတြ ထီကားေတြနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး တစ္ခုသတိထားမိတာရွိေသး တယ္။ ခရစ္သက္ၠရာဇ္ ႏွစ္ဆန္းဇန္န၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီေလာက္ကတည္းက သႀကၤန္ သီခ်င္းေတြကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ားဖြင့္ၿပီး ျမန္မာႏွစ္သစ္ႀကိဳတတ္ၾကတာကိုပဲ။
စီးပြားေရး မေခ်ာင္လည္ ေငြေရး ေၾကးေရး က်ပ္တည္းၾကသူေတြကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေကာက္႐ိုးေလးတစ္မွ်င္လို ေအာင္ဘာေလကို ဖက္တြယ္ၾက၊ ေခ်ာင္လည္ပိုလွ်ံသူေတြကလည္း ကံစမ္း ၿပီး လွံထမ္းခ်င္ၾကသလို၊ ေလာင္းကစား တစ္ခုလို လုပ္ခ်င္သူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ ေဒးမို႔ သိန္း၅၀၀ေပါက္လွ်င္ အပိုဆုေၾကး ေနာက္ထပ္ သိန္း၅၀၀၊ အေရာင္းကိုယ္စား လွယ္အတြက္ ေ႐ႊစလြယ္နဲ႔ ေငြသား ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ်၊ ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ ေတြ၊ လက္ေဆာင္ကံစမ္းမဲေတြနဲ႔ တစ္ ဆိုင္နဲ႔တစ္ဆိုင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ေၾကာ္ျငာၿပီး ေအာင္ဘာေလစီးပြားေရးတစ္ေခတ္ဆန္း ခဲ့ပါေသးတယ္။
ေအာင္ဘာေလထီသမိုင္း ျပန္လွန္ ၾကည့္ေတာ့ ၁၈၇၇ ခုႏွစ္ သီေပါမင္းလက္ ထက္မွာ ၁ ကေန ၆၀ အထိ ေရးထားတဲ့ ေပသီးေတြကို အိုးတစ္လုံးမွာထည့္၊ ေနာက္အိုးတစ္လုံးမွာ ဗလာေပသီး၅၉ လုံးနဲ႔ ေ႐ႊေပသီးတစ္လုံးကို ထည့္ၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈိက္ခိုင္း။ ေ႐ႊေပ သီးနဲ႔တြဲထြက္တာက ေအာင္ဘာေလ ေပါက္ဂဏန္းေပါ့။ အဲဒီစနစ္ကို မႀကိဳက္ ၾကေတာ့ ေပါက္ဂဏန္းတစ္ခု သတ္မွတ္၊ ထီလက္မွတ္ ၁၂၀၀၀ ႐ိုက္ၿပီး တစ္ေစာင္ ကို ၂ က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းရေငြ ၆၀၀၀၀ထဲက ၁၀၀၀၀ကို အခြန္ႏႈတ္၊ ငါးေသာင္းကို ဆုမဲအျဖစ္ ထုတ္ေပးခဲ့ၿပီး ၁၈၈၀ ခုႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ ထီ႐ုံေတြကို ျပန္ဖ်က္သိမ္း ခဲ့သတဲ့။
၁၉၃၈ ကိုလိုနီေခတ္မွာ ၄ လ တစ္ ႀကိမ္ဖြင့္တဲ့ ၂ က်ပ္တန္ ထီစနစ္ျပန္စၿပီး သိန္းဆုအျပင္ အျခားဆုမဲေတြပါ ဖြင့္ခဲ့ တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျပည္ေထာင္စု အစိုးရလက္ထက္မွာ ၂ လတစ္ႀကိမ္ ဖြင့္ ခဲ့တာ ၁၉၅၉ ဒီဇင္ဘာမွာ အႀကိမ္ ၉၀ ျပည့္ခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။
“သိန္းဆုရေအာင္ အထက္ဆရာႀကီး “မ”ပါ၊ ေမာင္ဘိုးၿမိဳင္၊ ဆင္ကူးတ႐ုတ္စု”ဆိုတဲ့ အတိတ္ေတြလိပ္စာေတြ၊ “စိန္၀ယ္ ဖို႔၊ မပန္းစိန္” ဆိုတာေတြနဲ႔ စခဲ့တဲ့ ေအာင္ဘာေလထီဟာ ၁၉၈၈ ဒီဇင္ဘာ မတိုင္မီအထိ တစ္ေစာင္၂ က်ပ္၊ အျမင့္ ဆုံးဆု တစ္သိန္းကေန၊ ၁၉၈၈ ဒီဇင္ဘာ မွာ တစ္ေစာင္ ၅ က်ပ္၊ အျမင့္ဆုံးဆု ၃ သိန္း၊ ၁၉၉၁ ဧၿပီမွာ တစ္ေစာင္ ၁၀ က်ပ္၊ ဆုက ၁၀ သိန္း၊ ၁၉၉၈ ဒီဇင္ဘာေရာက္ ေတာ့ တစ္ေစာင္ ၅၀၊ အျမင့္ဆုံးဆု သိန္း ၃၀၀၊ ၂၀၀၅ ႏို၀င္ဘာတစ္ေစာင္ ၁၀၀၊ ဆုက သိန္း ၅၀၀၊ ၂၀၀၉ ဇန္န၀ါရီမွာ တစ္ေစာင္၂၀၀၊ ဆုက သိန္း၁၀၀၀နဲ႔ ၂၀၁၂ ဇန္န၀ါရီမွာ အျမင့္ဆုံးဆုကို သိန္း ၁၅၀၀ အထိ တိုးေပးခဲ့ၿပီး၊ ၂၀၁၇ ဧၿပီလ မွာ က်ပ္ ၅၀၀ တန္ ထီလက္မွတ္ကို ဆု ေၾကးသိန္းတစ္ေသာင္း အျမင့္ဆုံး သတ္ မွတ္စေရာင္းခဲ့ရာက၊ ၂၀၁၉ မတ္လမွာ ေတာ့ က်ပ္တစ္ေထာင္တန္ ထီလက္မွတ္ နဲ႔ အျမင့္ဆုံး ဆုေၾကး သိန္း ၁၅၀၀၀ အထိ တိုးေပးခဲ့ပါတယ္။
ခုေနမ်ား အဖိုးသာရွိေသးရင္ အတိတ္ေနရာမွာ နာမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္သာ ေပးရေတာ့တာကို သိပ္ အာသာေျပမယ္ မထင္ေပမယ့္ ေျမးေတြ ကို ရဟန္းခံ၊ ျမစ္ေတြ၊ တီ၊ တြတ္၊ ကၽြတ္ ေတြကို ရွင္ျပဳနားသေပးမဟဲ့လို႔ ရည္မွန္း ၿပီး “ေဟ့၊ ဘယ္သူရွိလဲ၊ လာဦး၊ ငါ့ကို ၅ အစ ၅ အဆုံး ထီသြားရွာထိုးေပးစမ္း” လို႔ ခိုင္းေနလိမ့္ဦးမွာပါပဲ။ ။
ေအဒီသစ္
