ရင္ထဲ ဆို႔ေနေသာ သည္အေၾကာင္း ကို ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။
အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လာသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္သည္ ယင္း လူတန္းစားထဲက စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီး ျပည္သူစစ္စစ္ ျဖစ္ေနၿပီက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္သာ ယင္းအေၾကာင္းကို ရင္နင့္စြာ ေျပာဆိုလို ပါသည္။
ယင္းလူတန္းစားသည္ကား အေမ့ ေလ်ာ့ခံ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းဆိုသည့္ လူတန္း စားတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုလူတန္းစားသည္လည္း မေမ့ မေလ်ာ့ ေျပာင္းလဲလိုခ်င္ေဇာျဖင့္ လက္ သန္းကို မင္ဆိုးကာ တညီတညြတ္တည္း မဲေပးခဲ့ ၾကသည္ဆိုသည္ကိုကား သည္ဘက္ တစ္ေခတ္မွာ အသိအမွတ္အျပဳ မခံရပါ။ သူတို႔ ဘ၀ႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္မွ လိုအပ္ခ်က္ ေတြကို မျဖည့္ဆည္းေပး၊ လ်စ္လ်ဴရႈ ပစ္ပယ္ခံရရံုမက အားလံုး၏ အျပစ္ရွာေသာ သံသယမ်က္လံုးျဖင့္ အၾကည့္ခံရလ်က္ မၾကာခဏ ျပႆနာေတြ အရွာခံေနၾကရ၊ လူမႈကြန္ရက္မွ ၿခိမ္းေျခာက္ အသေရ အဖ်က္ခံေနၾကရ၊ ရံဖန္ရံခါ အသက္ပါ ေပးေနၾကရ ေလေသာ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း တို႔ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ဂုဏ္သိက္ၡာရွိေသာ ျပည္သူ႕၀န္ ထမ္းအလုပ္ကို ေနာက္ေက်ာလံုလံုျဖင့္ ျပည္သူ႔ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳလိုေသာ ဆႏ္ၵဟာ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ ခံယူခ်က္ညံ့ေသာ သူအခ်ိဳ႕မွအပ ၀န္ထမ္းအမ်ားစုမွာ ရွိႏွင့္ ၾကပါသည္။ သို႔တေစ ေခတ္ႏွင့္ စနစ္၏ အေျပာင္းမွာ ေျပာင္းမလာေသာ အလံု အေလာက္ ေထာက္ပံ့ေပးသင့္ပါလ်က္ မျပည့္မစံု ေထာက္ပံ့ေပးေသာ ရင္းျမစ္ေတြ ႏွင့္ မတန္တဆေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြကို သည္၀န္ထမ္းေတြ ထမ္းမ ထားရသည္။ အျခားတစ္ဖက္မွာ အခက္အခဲ၊ အၾကပ္ အတည္းေတြကို ခါးသည္းစြာ ရင္စည္း ခံရင္းက ျဖစ္လာသမွ်ေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းေနၾကရသည္ဆိုလွ်င္ မမွားေခ်။ ျပည္သူကို မ်က္ႏွာမူၾကသည့္အခါ သည္ဘက္တစ္ေခတ္မွာ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း တို႔ ၾကားညႇပ္ကာ အခက္အခဲေတြက ပိုလို႔ မ်ားပါသည္။ ကိုယ့္လိုဘ မျပည့္တာ တစ္ခုႏွင့္ တိုင္ပစ္လိုက္မယ္၊ ဖြပစ္လိုက္ မယ္ ဆိုကာ ဖြၾကသည့္အခါ နစ္နာၾကရ သူတို႔မွာ သည္အေမ့ေလ်ာ့ခံ ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းတို႔သာ။
ေပးထားခ်က္ ျပည့္စံုေနပါမွ ပုစၦာ တစ္ပုဒ္ကို အေျဖရွာလို႔ရပါသည္။ ဘယ္ဌာန မွာမဆို လူအင္အား၊ ပစ္ၥည္းအင္အားႏွင့္ ေငြအင္အား ျပည့္စံုေနဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
ဆိုပါစို႔။ ၀န္ထမ္းဆရာ၀န္တစ္ဦး အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေဆး႐ံုအေနအထားႏွင့္ သာဓက ျပလိုပါ သည္။ အစိုးရေဆး႐ံုတစ္႐ံုမွာ ရွိသင့္ ရွိထိုက္ေသာ လူအင္အား ထက္၀က္ မရွိ ပါ။ ေဆးႏွင့္ ေဆးပစ္ၥည္းကို အျပည့္အ၀ လိုေလေသးမရွိ မေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ပါ။ ၀န္ထမ္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ အိမ္ရာ၊ ေနရာထိုင္ခင္းမွအစ အရာရာ မပံ့ပိုးႏိုင္ ပါ။ ဆိုပါစို႔။ ေဆး႐ံု တစ္႐ံုအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ ေဆးအတြက္ အျပည့္အ၀ ေပးကိုေပးရမည့္ ဘတ္ဂ်က္သည္ သန္း ႏွစ္ေထာင္ ဆိုပါစို႔။ အမွန္အကန္ ေပး လာေသာ ဘတ္ဂ်က္သည္ သန္းေျခာက္ ရာခန္႔သာ။ သည္အေနအထားမွာ လူနာ အင္အားက ကိုယ့္ဘက္က လက္ခံ တာ၀န္ ယူ ကုသမႈ ေပးႏိုင္ေသာ အေနအထား၏ သံုးဆကို တာ၀န္ယူ ကုသေပးေနၾကရ သည္။
၀န္ထမ္းအဖို႔ ၂၄နာရီ တာ၀န္မွ ၄၈ နာရီအထိ တာ၀န္ယူၾကရသည့္ အခ်ိန္ေတြ ရွိသည္။ တစ္ဘက္က လူနာတျဖစ္လဲ ျပည္သူ႔အတြက္မူ သည္အေနအထားေတြ သူတို႔ မသိၾက။ လူအင္အား၊ ပစ္ၥည္းအင္အား အေျခအေနႏွင့္ တာ၀န္ယူတာ၀န္ခံ ေနၾက ရေသာ အေနအထားကို သူတို႔ နားမလည္ ႏိုင္ၾကပါ။ သည္မွာဘက္ ေဆး၀န္ထမ္း တို႔ကို အကဲဆတ္စြာ ဆက္ဆံ လိုသည္။ တစ္ဘက္မွလည္း အကဲဆတ္ေနသည့္အခါ ျပႆနာႏွင့္ ပြတ္တိုက္မႈေတြ ျဖစ္ၾကရ သည္။
သည္ပုစ္ၦာအတြက္ အေျဖ သည္ေန႔ အထိ မရွိပါ။ ဂုဏ္သိက္ၡာရွိေသာ လုပ္ငန္း ခြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ လုပ္ငန္း ခြင္ ျဖစ္မလာသလို မိမိတို႔ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ႏွင့္ လက္သင့္ခံႏိုင္ေသာ လူနာကိုသာ ကန္႔သတ္ ကုသေပးဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
အဆိုးဆံုးက အခမဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ဆိုသည့္ ေပၚလစီအလြဲကို ျပင္ဆင္ဖို႔သတ္ၱိ အစိုးရမွာ မရွိပါ။ သည့္ အတြက္ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း ပြတ္တိုက္ မႈေတြ ျဖစ္လာပါကလည္း သည္ မမွ်မတ သည့္ ၀န္ႏွင့္ဖိအားေၾကာင့္ ျဖစ္လာၾကရ သည္ကို သိပါေသာ္လည္း အေျဖမရွိပါ။ သည္အေနအထားမွာ ဂုဏ္သိက္ၡာရွိေသာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ လုပ္ငန္းခြင္ ျဖစ္မလာသလို ၀န္ထမ္းအတြက္ အာမခံခ်က္ မရွိပါေခ်။
အျခားဌာနဆိုင္ရာေတြမွာလည္း ထူးမျခားနားပင္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က အခက္အခဲႏွင့္ အက်ပ္အတည္းကို သည္ ဘက္ေခတ္မွာ ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္း ေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ လိုအပ္ေသာ လူအင္အား အျပည့္အ၀ မရွိပါ။ ပစ္ၥည္းပစ္ၥယႏွင့္ ေငြ အျပည့္အ၀ မေပးႏိုင္ပါ။ ထို႔အတြက္ ယခင္ အစိုးရက ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း ဥပမာ ျပရလွ်င္ ေဘာင္အတြင္းမွ ရွာေဖြသံုးစြဲၾကဖို႔ တရား မ၀င္ ခြင့္ျပဳထားခဲ့သည္။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေဘာင္အတြင္းမွ ရွာေဖြ သံုးၾက ဟူလို။ စနစ္တက် လုပ္ငန္းခြင္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုလွ်င္လည္းရ သလို အစိုးရဘက္မွ စနစ္တက် ျဖည့္ ဆည္းေပးၾကရမည့္ လူ၊ ေငြ၊ ပစ္ၥည္းအင္ အားကို မေပးပါဘဲ မ်က္စိမွိတ္ခဲ့ၾက၊ ေဘးေပါက္မွ ဖန္ကာ သံုးတတ္ေအာင္ ခိုင္းေစလ်က္ အက်င့္ပ်က္ေစခဲ့ၾကပါ သည္။
စနစ္အတြင္း ျပင္ဆင္ၾကရမည့္ အခ်ိဳ႕ အေရးကိစ္ၥမ်ားကိုလည္း မျပင္ဆင္ခဲ့ၾက ပါ။ ထိုဂယ္ေပါက္မ်ားမွ “မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ”ႏွင့္ “ျခြင္းခ်က္အားျဖင့္ဆို ေသာ္” တို႔ျဖင့္ လက္တစ္လံုးျခားျပဳကာ လိုအပ္ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ျပည္သူ တို႔ထံမွ ဖန္တီးကာ ညႇစ္ကာ ေျဖရွင္း ၾကရပါသည္။ ေျမယာ ဥပေဒ၊ အျခား ဥပေဒအမ်ားစု အသက္မ၀င္ၾကသလို အခ်ိဳ႕မွာ နည္းဥပေဒ မျပ႒ာန္း ႏိုင္ၾကေသး။ အခ်ိဳ႕ကိစ္ၥမ်ားကို တရား၀င္ ေျဖရွင္းလို႔ မရ။ ယင္းအလုပ္မ်ားတြင္လည္း သာမန္ လမ္း႐ိုးအတိုင္းသာ လုပ္ပါက အလုပ္ လုပ္မရေသာ အေနအထားေတြမွာ နား လည္မႈႏွင့္ လုပ္ၾကေသာ အဂတိတရားေတြ ေပၚလာၾကသည္။
အျခားတစ္ေခတ္က လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ အတိုင္း သည္ဘက္တစ္ေခတ္မွာလည္း ဆက္ကဲ လုပ္ကိုင္ေနၾက ရတာေတြ မရွားပါ။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္မွာ လုပ္ငန္းစစ္ ဆင္းလာေသာ လူႀကီးအတြက္ သည္ဘက္ မွာ ၀န္ထမ္း တည္းခိုရန္ အတြက္ အေဆာင္ မရွိ၊ ရွိလည္း မသင့္ေတာ္။ ယခင့္ယခင္ ကလို အေကာင္းစား ဟိုတယ္ေတြမွာသာ ေကၽြးေမြးျပဳစုၾကရသည္။ မတည္းခိုလို၊ မစားလို မေသာက္လိုဟု ဘယ္အရာရွိ ေတြကမွ မျငင္းၾက။ အကယ္၍သာ အျပဳ အစု ညံ့ခဲ့ပါမူ ျပႆနာ အရွာခံၾကရမည္။ ဆိုေသာအခါ ျပဳစုၾက။ ဂါရ၀ တရားေတြ က ယခင္အတိုင္း မေပ်ာက္မပ်က္။ လူႀကီး ေတြ ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေနရာသြားသြား သည္နယ္ခံကသာ အစစအရာရာ တာ၀န္ ယူၾကရသည့္ သေဘာက လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ လို ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို အေျခတည္ လ်က္ အနီးအနားမွ ၿမိဳ႕နယ္ေတြကို လွည့္ လည္ၾကရသည့္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕လို ေနရာမ်ိဳးမွာ အဲသည္စရိတ္က ေထာင္းသည္။ ဌာန တစ္ခုအတြက္ တရား၀င္ ေဖာ္ျပခြင့္မရေသာ တစ္ႏွစ္တာ ကုန္က်မႈက မနည္းလွပါ။ ဟိုးဘက္ေခတ္မွာတင္ မဟုတ္။ သည္ဘက္ ေခတ္မွာလည္း သည္နည္း ႏွင္ႏွင္။ တရား၀င္အားျဖင့္ မေပးရ၊ မကမ္းၾကရပါ ဟု စာထုတ္ျပန္ထားသလို အေခ်ႀကီးေတြ ႏွင့္ ခပ္ေခ်ေခ်သာ ေနၾကေသာ္လည္း ဂါရေ၀ါစ၊ နိ၀ါေတာစ ဟု အေၾကာင္းျပ ကာ ျပဳစုေနၾကရျမဲသာ။
လူႀကီးေတြ ဆိုတာက အေျခအေန မွန္ကို မသိၾကတာ မဟုတ္ၾက။ အခက္အခဲ ေတြ ရွိေနတာ သူတို႔သိၾကသည္။ သည့္ အတြက္ လာၾက၊ စစ္ေဆးၾကသည့္အခါ သူတို႔ တိုင္းတာသည့္ေပတံစံက တစ္မ်ိဳး။ သူတို႔ေတြ နားလည္ေပးႏိုင္ သေဘာထား ႀကီးေပးႏိုင္ၾကသည္က ျပႆနာ မရွိၾက ေပမင့္ တိုင္ၾက ေတာၾက၊ ျပႆနာေတြ တက္လာၾကသည့္အခါ အဲသည္ တိုင္း တာသည့္ေပတံ စံက ေျပာင္းသြား သည္။ သူတို႔ ဂါရ၀ အျပဳခံ၊ အျပဳစုခံခဲ့ တာေတြ သတိမရၾကေတာ့။ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံသာ။ စံ ဟု ဆိုရမည့္ ေပတံသည္ တသမတ္တည္းမဟုတ္တာက သည္ဘက္ တစ္ေခတ္ရဲ႕ ျပႆနာ။
တစ္ေခတ္က အစိုးရကေရာ သည္ ေခတ္ အစိုးရကပါ ၀န္ထမ္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ လူအင္အား၊ ေငြအင္အား ပစ္ၥည္းအင္အား ျပည့္၀စြာ မေထာက္ပံ့ ေပးႏိုင္ၾကတာေတာ့ တူသည္။ မျပည့္မစံု အေနအထားကသာ တူသည္။ ခိုင္းေစေန ေသာ ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ၀န္ထမ္းဆီမွ ရလိုမႈက သည္ဘက္တစ္ေခတ္မွာ ပိုပါ သည္။
ထို႔ျပင္ ဟိုမွာဘက္ ေခတ္ကလိုပဲ အခ်ိဳ႕အရာေတြက ေျပာင္းမလာေလေသာ အခါ သည္ဘက္ေခတ္ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိက္ၡာသည္ တက္မလာ။ တစ္ဘက္ က အျပစ္ရွာသည့္အခါ ထိုအျပစ္တို႔သည္ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေပၚလာသည္။ တိုင္ၾကေတာၾကသည့္အခါ ၾကားမွာ ညႇပ္ကာ အျပစ္ျဖစ္လာၾက၊ အေရးအရာ ယူ ထိုးေကၽြးခံလာၾကရသည္။
သည္အခါ တာ၀န္မယူရဲ၊ တာ၀န္ မယူတတ္ေသာ သူတို႔က ခပ္တည္တည္ ဘူးခံ ျငင္းကြယ္သည္။ ကိုယ္တာ၀န္ယူ တာ၀န္ခံၾက ရမည့္ အေနအထားမွာပင္ လွ်င္ လက္မွတ္သာ ထိုးမိပါသည္။ ေသခ်ာ မဖတ္မိပါဟု ျငင္းကြယ္ ဘူးေဆာင္သည္။ တာ၀န္ယူ တာ၀န္ခံ တာ၀န္သိသူ အခ်ိဳ႕ အခ်ဳပ္အတန္း အက်ခံကာ တာ၀န္ ခံသြားၾကရသလို၊ အခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ သတ္ေသကာ တာ၀န္ယူ တာ၀န္ခံ သြားၾကသည္။ သည္လို အျဖစ္ေတြမွာ ဘယ္သူကမွ ဘယ္အတြက္ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရပါသည္ ဆိုတာ ေျဖရွင္း မေနသလို ေသသူသည္သာ အရာရာ တာ၀န္ခံသြားၾကရပါ၏။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေသသူ႔အတြက္ စာတစ္ရြက္ေတာ့ ထည့္ေပး ဖို႔ မေမ့ပါ။ အသင္သြားလိုရာ သြားႏိုင္ပါ ၿပီ ဟူလို။
သည္အေနအထားမွာ မလုပ္မ႐ႈပ္ မျပဳတ္ ေနသူတို႔အတြက္သာ ေအးခ်မ္း ေသာ္လည္း ဌာနတစ္ခုခုကို တာ၀န္ယူ တာ၀န္ခံၾက ရသည့္သူတို႔အဖို႔မွာ တာ၀န္ ေတြ ႀကီးလွသည္။ ထို႔အတြက္ အခ်ိဳ႕က လုပ္ငန္းခြင္မွ စိတ္မေကာင္းစြာ စြန္႔ခြာ ၾကသည္။
ေပးထားခ်က္ ျပည့္စံုပါမွ အေျဖရွာ လို႔ရပါသည္။ ဘယ္၀န္ထမ္းမဆို ေျပာင္း လဲခ်င္စိတ္ ရင္မွာ ရွိၾကပါသည္။ သူတို႔ တာ၀န္ယူရ၊ တာ၀န္ခံၾကရေသာ ဌာနေတြ အတြက္ အမွန္ ရွိသင့္ေသာ အင္အားေတြ အျပည့္အ၀ ျဖည့္ေပးဖို႔လိုအပ္သလို ဂုဏ္သိက္ၡာရွိေသာ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ အမွန္ ေထာက္ပံ့ေပးၾကရ မည့္အရာ တို႔ကို အစိုးရဘက္က ျဖည့္ဆည္းေပးပါ မွသာ အေျဖရွိပါလိမ့္မည္။
အေျပာင္းအလဲအတြက္ တက္ၾကြ စြာ မဲေပးခဲ့ၾကေလေသာ သည္ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းတို႔သည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏ္ၱရား တြင္ အေျခခံအက်ဆံုးေသာ ေထာက္တိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္လူတန္းစားတို႔ ရင္ မွာ ခံစားေနၾကရေလေသာ အသိအမွတ္ မျပဳ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ ပစ္ပယ္လ်က္ ေပးထား ခ်က္ မျပည့္မစံု၊ မရွိကိန္းေတြျဖင့္ အေျဖမရွိ ေသာ ပုစ္ၦာေတြတြက္ကာ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနၾကရသည့္ အျဖစ္ေတြမွ လြန္ေျမာက္ ေစလိုလွပါသည္။
ရင္ထဲ တစ္ဆို႔ေနေသာ သည္ အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လာသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္သည္ မိမိတိုင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူ အတြက္၊ လူနာေတြအတြက္ ဆက္လက္ အားထုတ္ ႀကိဳးပမ္းလိုပါေသာ္လည္း ယင္းအျဖစ္သနစ္မ်ားကို ရြံ႕မုန္းလာသျဖင့္ ယင္း အႏွိမ္ခံ အနင္းခံ၊ ထိုးအေကၽြးခံ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း ဟူသည့္ ဘ၀ကို ရင္နာ စြာ ေက်ာခိုင္းကာ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီး ေလေသာ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္သူစစ္စစ္ ျဖစ္ေနၿပီက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္သာ အေမ့ အေလ်ာ့ခံ လူတန္းစားတို႔ အေၾကာင္းကို ရင္နင့္စြာ ေျပာဆိုလိုပါသည္။
ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းတို႔ ဘ၀နဲ႔ အျဖစ္ ေတြကို ေမ့မထားၾကေစလိုဟုသာ။
ကိုရိုးေဆး
