ခ်န္ရစ္သူနဲ႔ က်န္ရစ္သူ

0
1699

တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ အားကုိးခ်စ္ခင္ ေနပါေစ။ ဘယ္ေလာက္ တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔ ၾကပါေစ။ ခြဲခြာရတဲ့ေန႔ ဆုိတာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ေရာက္လာစၿမဲပါ။ ရွင္ကြဲမခြဲရရင္ေတာင္ ေသကြဲကေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေရွာင္လႊဲလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ခြဲခြာၾကရတဲ့ အခါ ကုိယ္က ခ်န္ရစ္သူ ျဖစ္ရတဲ့အခါမ်ိဳး လည္း ရွိသလုိ၊ က်န္ရစ္သူ ျဖစ္ရတဲ့အခါမ်ိဳး လည္း ရွိပါတယ္။

ခ်န္ရစ္သူနဲ႔ က်န္ရစ္သူမွာ ဘယ္သူရဲ႕ ေသာကထုထည္က ပုိႀကီးၿပီး၊ ဘယ္သူက ပိုခံစားရပါသလဲ။

သစ္ကိုင္းေလးတစ္ခုမွာ နားေနတဲ့ ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ ထျပန္သြားတဲ့အခါ လႈပ္ခတ္က်န္ခဲ့တဲ့ သစ္ကိုင္းနဲ႔ ထျပန္ သြားတဲ့ ငွက္ေလး ဘယ္သူက ပိုၿပီး ၀မ္းနည္းလွဳပ္ခတ္ေလမလဲ။

“သမီး ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္နဲ႔ခြဲၿပီး ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့ရတာက သမီးကို စိတ္ဒဏ္ရာ အႀကီးအက်ယ္ ရေစခဲ့တယ္။ အဲဒါ အရင္ဘ၀တုန္းက သူမ်ားခ်စ္ျခင္းကို ခြဲခဲ့လုိ႔ အခုဘ၀မွာ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ခဏခဏ ခြဲေနရတာ မဟုတ္လားအေမ”လို႔ အခု အေမ့ကို ျပန္ေျပာေတာ့-

အေမက “အဲဒါ ၀ဋ္ေႂကြးမဟုတ္ဘူး။ ပညာေရးေၾကာင့္သြားရတာေလ”တဲ့။

“ဟင့္အင္း- မျဖစ္ႏုိင္ဘူးအေမ။ ပညာ ေရးတုိ႔၊ က်န္းမာေရးတုိ႔ဆုိတာ အေၾကာင္း ျပခ်က္သက္သက္ပါ။ သူတစ္ပါးရွင္ကြဲကြဲ ေအာင္ ခြဲခဲ့ဖူးလို႔ပဲ ဒီဘ၀မွာ ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ခဏခဏ ရွင္ကြဲ ကြဲေနရတာ”

ကၽြန္မ အဲဒီလုိ ဆင္ေျခတက္ရင္ အေမက ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ အေမ တူညီတာတစ္ခု ကေတာ့ က်န္ရစ္သူျဖစ္မွာ စုိးရိမ္ၾကတာ ခ်င္း တူတာပါပဲ။ အေမက အသက္ႀကီးလုိ႔ သဘာ၀တရားအရ ကၽြန္မထက္အရင္ ေလာကႀကီးထဲက ထြက္သြားမွာကို ကၽြန္မက စိုးရိမ္သလို၊ ကၽြန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခ အေနေၾကာင့္ ကၽြန္မက သူ႔ထက္အရင္ ထြက္သြားမွာကို အေမက စုိးရိမ္ရွာတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္သူမွ က်န္ရစ္သူ မျဖစ္ ခ်င္ၾကဘူး။ ခ်န္ရစ္သူသာ ျဖစ္ခ်င္ေနၾက တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ က်န္ခဲ့သူက ေသာကေတြနဲ႔ ေလးလံဖိစီးၿပီး က်န္ခဲ့ရလုိ႔လား။ ထြက္သြားသူက ေပါ့ပါးလြတ္လပ္မႈေတြကို ခံစားရလုိ႔လား။ သံေယာဇဥ္ အတိမ္အနက္နဲ႔ အစြဲအလမ္းအေပၚ မူတည္ၿပီး ခံစားရတ့ဲ အတုိင္းအတာ မတူညီၾကတာမ်ိဳးလား။

ေသကြဲမွာ က်န္ရစ္သူရဲ႕ေသာက ထုထည္ကို မိမိတုိ႔ ၀န္းက်င္မွာ လက္ေတြ႔ ျမင္ေနရေပမယ့္ ခ်န္ရစ္သူရဲ႕ အေျခအေနကို မွန္းဆၾကည့္႐ံုကလြဲၿပီး၊ လက္ေတြ႔ မျမင္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လား။

ကၽြန္မမွာ အေျဖမရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္မ က်န္ရစ္သူ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ လြမ္းဆြတ္မႈ ေသာက အထုပ္အထည္ေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ ရမယ့္ အေနအထားဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အေတြးထဲမွာတင္ မြန္းက်ပ္ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။

ေသကြဲကေတာ့ ဘယ္လုိေနမလဲ မသိေပမယ့္ ရွင္ကြဲမွာေတာ့ ကၽြန္မက အျမဲအရင္ထြက္သြားတတ္သူ။

ပညာေရးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေၾကာင့္ ကၽြန္မအသက္ဆယ္ႏွစ္အရြယ္မွာပဲ ကိုယ့္ရဲ႕အသုိက္အျမံဳထဲကထြက္ၿပီး၊ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ရရွာတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်န္ရစ္သူေတြ ဘယ္လုိခံစားရမလဲဆုိတာ မသိေပမယ့္ ထြက္သြားရသူရဲ႕ ခံစားခ်က္ ကေတာ့ အေတာ္ေလးဆုိး၀ါးပါတယ္။

အေမ့မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ေနရတာ ဆုိေပမယ့္ ကုိယ့္မိသားစုကေပးတဲ့ ေႏြးေထြးလံုျခဳံမႈကို ေတာင့္တတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အထီးက်န္ညေတြဟာ ေခ်ာက္ျခားစရာ ေကာင္းလြန္းလွတယ္။

အိမ္လြမ္းတယ္ဆုိတာထက္ ပုိသာတဲ့ ခံစားခ်က္ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ရခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မအခု အသက္သံုးဆယ္ ေက်ာ္တဲ့အထိ အထက္တန္းေက်ာင္း အေၾကာင္း အိပ္မက္မက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အိပ္မက္မ်ိဳးမက္ေလ့ မရွိဘူး။ စုိးရိမ္ေသာကေတြနဲ႔ ေျခာက္အိပ္ မက္ေတြပဲ အျမဲတမ္းလုိလုိ မက္ေနတတ္ တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘဲြ႔ရၿပီး အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္လာတဲ့အခါ အိမ္ကေန ထြက္သြားရ တာဟာ မထူးဆန္းတဲ့အရာတစ္ခု ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ အေတာင္အလက္စုံလုိ႔ ပ်ံဖုိ႔ တႂကြႂကြျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မက ပညာေရးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အိမ္ကေန ခဏခဏ ထြက္သြားတတ္ေလၿပီ။ ရွင္ကြဲဟာ ဘာမွ အေရးမႀကီးသလုိ ျဖစ္လာတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္ကထြက္သြားရ တဲ့ေန႔မွာ ေျခလွမ္းေတြ ေလးလံေနေပမယ့္ အခုေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ထြက္သြားသူကၽြန္မက ၀န္းက်င္အသစ္မွာ ေလ့လာစရာ၊ သင္ယူစရာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ရွက္ ခတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မရဲ႕ အရိပ္အေငြ႔ေတြ ကို ေထြးေပြ႔ၿပီး အေမဘယ္လုိအလြမ္းေတြ ေျဖခဲ့တာပါလိမ့္။

ပ်ံသန္းျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိးကုိသာသိၿပီး နားခုိရာအရိပ္ရဲ႕တန္ဖိုးကုိ မထီမဲ့ျမင္ျပဳခဲ့ မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ေလ့လာစရာ သင္ယူ စရာေတြအတြက္ မျဖစ္မေနထြက္သြားရတာဟာ အမွားမဟုတ္ေပမယ့္ က်န္ရစ္သူရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာကို ကုိယ္ခ်င္းမစာခဲ့တာဟာ အမွားမ်ား ျဖစ္ေနမလား။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ႏုပ်ိဳတက္ႂကြမႈနဲ႔ အတူ စာနာနားလည္မႈရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ရွင္ကြဲကို အေလးအနက္မထားခဲ့သလုိ ေသကြဲကိုလည္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားခဲ့ ဖူးတယ္။

အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘုိးဆံုး ေတာ့ လြမ္းဆြတ္အထီးက်န္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြ နဲ႔ ေငးရီေနတတ္တဲ့ အဘြားရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြ ကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမိခဲ့တယ္။ သူ႔ခံစား ခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးရမယ့္အစား အျဖစ္သည္းရန္ေကာလုိ႔လည္း မညႇာမတာ ေတြးခဲ့မိတယ္။

တကယ္ေတာ့ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္နီး ပါး အတူတူေနလာခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ အတိမ္အနက္ကုိ ကၽြန္မ နည္းနည္းေလး ကုိယ္ခ်င္းစာခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ေျခလွမ္းအတြက္သာ ေတြးတတ္ၿပီး ရွင္ကြဲမွာ က်န္ရစ္သူ အေမ့ကို စာနာနားလည္မႈေတြ မေပးခဲ့သလုိ ေသကြဲမွာလည္း က်န္ရစ္သူ အဘြားကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ မထားခဲ့မိဘူး။

လူေတြဟာ ကုိယ္တုိင္လက္ေတြ႔ခံစား ဖူးမွ စစ္မွန္တဲ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ျဖစ္ေပၚ တတ္တာမ်ိဳးလား။

သက္လတ္ပုိင္းအရြယ္ ေရာက္လာတဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ခ်စ္တဲ့သူ ေတြနဲ႔ ရွင္ကြဲေရာ၊ ေသကြဲေရာ ခြဲရမွာကို စိုးရိမ္တတ္ေနၿပီ။ ခ်န္ရစ္ခဲ့ရမွာကုိေရာ၊ က်န္ရစ္ခဲ့ရမွာကိုေရာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။

သဘာ၀တရားရဲ႕ မတည္ျမဲမႈသေဘာ တရားကို နားလည္သည့္တုိင္ တြယ္တာမႈ ေတြ၊ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔ ရုန္း ထြက္ဖုိ႔ရာ ခက္ခဲလွတဲ့ အသုိက္အျမံဳထဲမွာ တြယ္ၿငိပိတ္ေလွာင္ေနခဲ့ၿပီ။

ခုိင္မာလွတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိပဲ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားပါေစ၊ မတည္ျမဲျခင္းနဲ႔ အစုိးမရျခင္း သေဘာတရားတုိ႔ကို မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ရွင္ကြဲ၊ ေသကြဲေတြနဲ႔ ႀကံဳဆံုေနရဦး မွာပါေလ။

က်န္ရစ္သူ ျဖစ္မွာလား၊ ခ်န္ရစ္သူ ျဖစ္မွာလား ဆုိတာကေတာ့—။  

နီမာဦး(အံဒင္)