ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ မၾကာခဏ ဆိုသလို ဖတ္ရ၊ ၾကားရ ျမင္ေနရသည့္ အရာမ်ားတြင္“အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ ေျပာင္းလဲေနျခင္း”ဟူသည့္ ကိစၥသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ သည္။
သည္မွ် တက္သုတ္႐ုိက္၊ ကေမ်ာ ေသာပါးႏုိင္သည့္ ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ စီးေမ်ာလိုက္ပါေနသည့္ လူငယ္တစ္ဦး အေနျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။
“ဘာေၾကာင့္ ငါ တက္သုတ္႐ုိက္ ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ လိုေရာ လိုအပ္ရဲ႕လား”
မၾကာခဏဆိုသလို ေတြးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲ ေလးေလးပင္ပင္ မဟုတ္။
“အင္း . . . ေခတ္ေရစီးပဲေလ”ဟု ေျဖေတြးေတြးၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားသည္က မ်ားသည္။
သို႔ေသာ္
တစ္ေလာက ၿမိဳ႕ထဲဆိုင္ကယ္စီးရင္း ွစနနိ အခ်ိဳရည္ ေၾကာ္ျငာ ေဘလ္ဘုတ္ ကို ျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ လက္ရွိ တက္ သုတ္႐ုိက္ေနသည့္ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ပိုၿပီး လင္းလင္းထင္းထင္း ျမင္မိ၊ အေလး အနက္ ေတြးမိသည္အထိ ျဖစ္ရသည္။
ထိုေဘလ္ဘုတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ျဖန္႕ က်က္ေတြးမိသည္မွာ “ယေန႕ကာလမွာ လူကို လူလို ျမင္ေသးရဲ႕လား”ဟူသည့္ အေတြး ျဖစ္သည္။
အခ်ိဳရည္၏ အမည္က Speed ျဖစ္ သည္။ ျမန္မာလိုျပန္မည္ဆိုပါက “လ်င္ ျမန္ျခင္း” “အျမန္ႏႈန္း” “အလ်င္အဟုန္” စသျဖင့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။ အခ်ိဳရည္ထုတ္သည့္ ကုမၸဏီက မည္သည့္ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ Speed ဟု အမည္ေပးမွန္း မသိပါ။
ခံစားသူတစ္ဦးအေနျဖင့္ ထို Speed ဟူသည့္ တံဆိပ္ကို ျမင္ၿပီး ေအးေအးလူလူ မျဖစ္မႈကိုေတာ့ ခံစားရသည္။ အလ်င္ အျမန္၊ အလ်င္အဟုတ္ျဖင့္ တက္သုတ္ ႐ိုက္ေနသည့္ ေခတ္ႀကီးကို မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလာသည္။
ေနာက္ထပ္ ပိုျမင္သာေစသည့္ အခ်က္တစ္ခုမွာ အရွိန္ႏႈန္းျပ ဒိုင္ခြက္ပုံ ကို အခ်ိဳရည္ပုလင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။
တံဆိပ္အမည္ႏွင့္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ပံု အင္မတန္ လိုက္ဖက္သည္။ လူကို စက္လို ျမင္လာေအာင္အထိကို လိုက္ ဖက္သည္။
တက္သုတ္႐ိုက္ေနသည့္ ကိုယ့္ အျဖစ္ကို စက္ယႏၱရားတစ္ခုလို ျမင္လာ ေအာင္အထိပင္။ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ ၾကည့္သည္ႏွင့္ပင္ ေမာဟိုက္ရသည္။
သို႕ဆိုလွ်င္ ဦးေႏွာက္ မုန္တိုင္း ဆင္ၿပီး ေတြးၾကည့္ပါစို႕။
။။ ။။ ။။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာေၾကာင့္ သည္မွ် တက္သုတ္႐ိုက္ ဗ်ာမ်ားေနပါသနည္း။ အမွန္တကယ္ေရာ လိုအပ္ပါ၏ေလာ။ ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈ၏ အႏွစ္သာရက ဘာလဲ စသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္စရာ မ်ားစြာ ရွိသည္။
အနီးစပ္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ေန႕စဥ္ ဘ၀ထဲတြင္ ေတြ႕ေနျမင္ေနရသည့္ အခ်င္း အရာမ်ားကို ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါမည္။
ယေန႕ေခတ္တြင္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ သည္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိဘဲ ဖုန္းတစ္ လံုးစီျဖင့္ ဗ်ာမ်ားေနသည္ကို ေတြ႕ရ သည္။
၁) ဘာကို သိခ်င္လို႔ သိခ်င္မွန္း တိတိပပမရွိဘဲ အြန္လိုင္း ခဏခဏ ဖြင့္ၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္ၾကည့္သည္။ ဗ်ာမ်ား သည္။
၂) ဘာအေရးႀကီးလို႔ အေရးႀကီး မွန္းမသိဘဲ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ စီးလိုက္ ရင္းပင္ ေဖ့စ္ဘြတ္သံုးေနသည္။ ဗ်ာမ်ား သည္။
၃) ဘယ္သူ႔ကို ဘာေတြေျပာခ်င္ မွန္း မသိဘဲ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတြင္ ပို႔စ္ ခဏ ခဏ တင္ၾကသည္။ ဗ်ာမ်ားသည္။
ေဖ့စ္ဘြတ္သံုးရင္း သတိ၀င္လာ သည့္အခါ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေဖ့စ္ ဘြတ္ေပၚတြင္ ေရးသည့္ ပို႔စ္တစ္ခုကို သတိရသည္။
သူေဖ့စ္ဘြတ္ ခဏခဏပြတ္ ေနသည္ ကို အဖြားျဖစ္သူက “ဟဲ့ . . . နင္တို႔ ဘာေတြရွာေနတာတုန္း”ဟု လွမ္းေငါက္ သည္ဟု ဆိုသည္။
ထိုသို႔ေငါက္မွ သူ႔အျဖစ္သူ ေတြးမိ သည္ဟုဆိုသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေမးခြန္း ထုတ္မိသည္ဟု ဆိုသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာရွာေနတာပါလဲ”
“ဘာေတြ အေရးႀကီးလို႔ ဗ်ာမ်ားေန တာပါလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလိုအပ္ေနတာလဲ”
။။ ။။ ။။
“ျဖည္းျဖည္းနင္း ကိုယ့္လူ၊ အျမန္လို လြန္းရင္ မေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြားတတ္တယ္”
တက္သုတ္႐ိုက္ေနသူမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္၊ ကားတို႔ကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ၀ုန္းဒိုင္း ၾကဲ ေမာင္းသူမ်ားကို ေတြ႕ရတိုင္း အျမဲတမ္း နားထဲၾကားေယာင္မိသည့္ စကား ျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႕က ထား၀ယ္ တြင္ စက္ဘီးစီးသူသာမ်ားသည့္ ေခတ္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က စက္ဘီးအစီး ၾကမ္းသည့္ တူျဖစ္သူကို ဦးေလးကမွာ သည့္ စကားျဖစ္သည္။
“အျမန္လိုလြန္းရင္ မေရာက္ျဖစ္ တတ္သည္”
ေသေသခ်ာခ်ာေတြးၾကည့္သည့္ အခါ အေတာ္ေလးနက္သည့္ စကားျဖစ္ သည္။
အျမန္လိုလြန္းရင္ မေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ မေရာက္ဟူသည့္ စကားကို ခရီးမေရာက္ျခင္းကိစၥအျပင္ အျခား ကိစၥမ်ားအထိလည္း ျဖန္႔က်က္ ေတြးႏိုင္သည္။
ဥပမာ အစာစားျခင္းကိစၥကို ေတြး ၾကည့္ပါမည္။
အစာစားျခင္း၏ တကယ့္ အႏွစ္ သာရ၊ အက်ိဳးႏွင့္ အနက္က ဘာပါလဲ။
ယေန႕ေခတ္လို သုတ္သုတ္စား သုတ္သုတ္သြားေနျခင္းက အစာစားျခင္း ၏ အႏွစ္သာရကို ခံစားႏိုင္သည္အထိ ခရီးေရာက္ပါ၏ေလာ။
ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည့္ အခါ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေနသည့္ အစားအစာကို ဘယ္ႏွခ်က္ ၀ါးလို႔ ၀ါး မိမွန္းမသိဘဲ သတိလက္လြတ္စား ေသာက္ျခင္းက အစာစားျခင္း၏ အႏွစ္သာရကို ခံစားႏိုင္သည္အထိ ခရီးေရာက္ မည္မဟုတ္။
အစာအစားျခင္း၏ အက်ိဳးကို တင္း ျပည့္က်ပ္ျပည့္ရမည္ မဟုတ္ေပ။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခု စဥ္းစားမိ သည္မွာ ဖက္ရွင္ကိစၥ ျဖစ္သည္။
ဖက္ရွင္ ေရစီးမွာ တတ္သုတ္႐ိုက္ ေမ်ာလိုက္ရင္း ဘ၀ အေမာေဖာက္ရသည္။ “အ၀တ္အစား၀တ္ျခင္း၏ တကယ့္ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရ”ကို မခံစားရဘဲ ျဖစ္ၾကရသည္။
ဤသည္ကိုပင္ ခရီးမေရာက္ျခင္း ဟု ဆုိႏိုင္သည္။
ဘ၀၏ အရာရာကို သတိကပ္ၿပီး အရွိန္ေလွ်ာ့ၾကည့္ၾကေစခ်င္သည္။
သတိတရားျဖင့္ ေႏွးျခင္း၏ အရသာ ကို ခံစားၾကည့္ေစခ်င္သည္။
မက္အိမ္
