ပင္လယ္တြင္ ငါးထြက္ဖမ္းေတာ့ မည္ဆိုလွ်င္ စီးစရာ ေလွေတာ့ ရွိရလိမ့္မည္။
တစ္ေယာက္တည္း ငါးဖမ္းထြက္ မည္ဆိုလွ်င္ပင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ငါးဖမ္းကိရိယာမ်ား၊ ဖမ္းမိသည့္ငါးမ်ားကို တင္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ ေလွငယ္တစ္စီးေတာ့ ရွိရန္ လိုပါသည္။
ေလွငယ္တစ္စီးရွိမွ စက္မပါလွ်င္ ပင္ တက္ျဖင့္ေလွာ္ခတ္ ပင္လယ္ထြက္ ငါးဖမ္းႏိုင္မည္။
သို႔ေသာ္….။
။။ ။။ ။။
နာမည္ေက်ာ္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခ တြင္ ေဘာကြင္းစီးေနသူ ေတြ႔တိုင္း ေရေဆာ့ေနၾကသူမ်ားအျဖစ္ မသတ္မွတ္ လိုက္ပါႏွင့္။
ေဘာကြင္းေပၚ ထိုင္ၿပီး ေရထဲမွ တစ္ခုခုကို ဆြဲတင္ေနလွ်င္ ေသခ်ာပါၿပီ။ ထိုသူသည္ ေလွမဲ့ ေဘာကြင္းစီး ကိုတံငါ။
သူတို႔သည္ ေဘာကြင္းတစ္ခုျဖင့္ ကမ္းေျခမွ ေရမိုင္ တစ္မိုင္ခန္႔ထိ ထြက္ကာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ပိုက္ခ် ငါးဖမ္းသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ကမ္းေျခကေန ပင္လယ္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူတို႔ကို အစက္ မည္းမည္းေလးမွ် ျမင္ရတတ္ၿပီး လိႈင္းေတြၾကား ျမင္ရတစ္လွည့္ ကြယ္တစ္လွည့္။
သူတို႔အားလံုးနီးပါးက ေမာင္းမကန္ ကြက္သစ္ တံငါရပ္ကြက္က ျဖစ္ၾကသည္။ ေဘာကြင္းစီးကိုတံငါမ်ားက နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ ပိုက္ေရထဲရွိေစရန္သည္ တစ္ေန႔တာ၏ ပဓာနက်ဆံုး အလုပ္။ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္က ငါးအမိဆံုးအခ်ိန္။
ထိုအ႐ုဏ္ခ်ိန္တြင္ ပင္လယ္ထြက္ ပိုက္ခ်ႏိုင္ရန္ ညေနကတည္းက အဆင္သင့္ ျပင္ထားၾကရသည္။ ငါးဖမ္းပိုက္ ႀကိဳရွင္းလင္း ထားရသည္။ ေဘာကြင္းကို ေလျဖည့္ထား၊ အေပါက္ရွိက ႀကိဳဖာထား ရသည္။
ေဘာကြင္းက လူတစ္ေယာက္ ေကာင္းစြာ ထိုင္ႏိုင္သည့္ ကားတာယာ အက်ကို တစ္လံုး ၆၀၀၀ က်ပ္ခန္႔ ေပး၀ယ္ထားၾကသည္။
လူထိုင္ႏိုင္၊ ငါးဖမ္းပိုက္တင္ႏိုင္ရန္ ေဘာကြင္းကို ေလထိုးကာ မာက်စ္သည့္ ပိုက္ကြက္စိပ္ကို ေဘာကြင္း ၾကမ္းခင္း ပံုသဏၭာန္ ျဖစ္ရန္ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ တင္းတင္း ခ်ည္ထားၾကသည္။
ငါးဖမ္းပိုက္မွာ ၁ လက္မခဲြအကြက္ အႏုျမဴပိုက္ျဖစ္၍ ေပါ့ပါးသည္။ ထိုပိုက္ ကိုပါ ေသခ်ာ စည္းေႏွာင္ရသည္။ မေတာ္တဆ ေဘာကြင္း ေမွာက္သြားလွ်င္ ပိုက္ေရထဲ မက်ေစရန္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ျပင္ဆင္ထားၿပီး ည ၂ ခ်က္တီးခန္႔ ကိုတံငါတို႔ အိပ္ရာမွ ထၾကသည္။ ေဆးလိပ္၊ မီးျခစ္၊ တာယာအသင့္ဖာျပား၊ စသည့္တို႔ႏွင့္အတူ တယ္လီဖုန္းကို ေလလံု၊ ေရလံုသည့္ ဘူးတစ္ခုထဲ ထည့္ ၾကသည္။
၄ ဖာလံုခန္႔ ေ၀းသည့္ ပင္လယ္ ကမ္းစပ္သို႔ အသင့္ျပင္ထားေသာ ေဘာကြင္း ကို ထမ္းကာ ဆင္းၾကသည္။ ပင္လယ္ ကမ္းစပ္မွသည္ လူထိုင္၍ ေလွာ္ခတ္ႏိုင္သည့္ ေရအနက္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေဘာကြင္း ကို ခ်ကာ လူတက္ထိုင္၍ ပင္လယ္ဖက္ ဦးတည္ ေလွာ္ခတ္မည္။
ေလွာ္တံက ေကာ္ျပားကို အေနေတာ္ လွီးကာ သစ္႐ိုးတံတပ္ထားသည့္ ေလွာ္တံ ငယ္ႏွစ္ခု။
လိႈင္းလြတ္ကာ ေရၿငိမ္ၿပီး ပိုက္ပစ္ ကြက္ေနရာအထိ တစ္နာရီခန္႔ ေလွာ္ခတ္ ရသည္ဟု ေဘာကြင္းစီးကိုတံငါတို႔က ဆိုသည္။
“တစ္မိုင္ဆို မနည္း ခတ္ရတယ္၊ ေလတိုးရင္ တိုးသလိုေပါ့”ဟု ေဘာကြင္းစီး ကိုတံငါတစ္ဦးက ေျပာသည္။
ကိုယ္ ပိုက္ခ်ရန္ ရည္မွန္းထားသည့္ ေနရာ ေရာက္လွ်င္ ငါးျမဴးသည့္ အ႐ုဏ္ဆူး(ပိုက္တစ္ခါပစ္ တစ္ခါျပန္ဆဲြကို တစ္ဆူးဟု ေခၚၾကသည္)အမီ ပိုက္ခ်ၾက ေတာ့သည္။
ပိုက္ခ်ၿပီး မိနစ္ ၃၀ ခန္႔အၾကာတြင္ ပိုက္ျပန္ဆဲြတင္ၾကသည္။ ပိုက္တြင္ မိတတ္သည့္ ငါးမ်ားကေတာ့ စံုစီနဖာ။ ကဏန္း၊ ဘာအီး၊ ရွမ္းဓား၊ အာကိုက္၊ အာၿပဲ၊ လတ္ဟီနမ္(ေဂါရ)စသျဖင့္။
အရြယ္အစားက ၂ လက္မခန္႔မွ ၆ လက္မခန္႔ထိ အရွည္ရွိသည့္ ငါးမ်ား။
ကံေကာင္းလွ်င္ ထိုထက္ႀကီးသည့္ ငါးမ်ား ရံဖန္ရံခါ ရတတ္သည္။
ကဏန္းႏွင့္ ဆူးရွိသည့္ငါးမ်ား ပါလာလွ်င္ သတိထား ဆဲြတင္ၾကရသည္။ ငါးဆူးျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကဏန္း ကိုယ္မွ ဆူးမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း ေဘာကြင္းကို ထိုးေဖာက္မိမည္ စိုး၍ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ထိုးမိ၍ ေပါက္သြားလွ်င္ အသင့္ပါသည့္ ဖာစရာျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ဖာၾကရသည္။ ဖမ္းမိသမွ်ကို တဲြေလာင္းခ်ကာ ေဘာကြင္းတြင္ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ ထားသည့္ ငါးထည့္ပိုက္အိတ္ထဲ အကုန္ ထည့္ၾကသည္။
တစ္ဆူး ႏွစ္ဆူးျဖင့္ တြက္ေျခကိုက္လွ်င္ ေမာင္းမကန္ မနက္ေစ်းအမီ ကမ္းသို႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ျပန္ေလွာ္လာမည္။
ကိုတံငါတို႔၏ ဇနီးသည္မ်ားက ကမ္းတြင္ အသင့္ေစာင့္ေနၾကသည္။ လင္ေတာ္ေမာင္ ကမ္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဆာေျပစာရန္ စားစရာ တစ္ခုခုက ဇနီးသည္မ်ား၏ လက္ထဲ အသင့္။
ငါးအိတ္ထဲ ပါသမွ်ကို ဇနီးသည္ အသင့္ယူလာသည့္ ေခါင္းရြက္ဇလံုထဲ သြန္ခ်မည္။
“ဇလံုနဲ႔ တစ္ဇလံုရရင္ က်ပ္ ၁၀၀၀၀ ေလာက္မွန္းလို႔ ရျပီ။ ဆိုင္ကယ္မရွိရင္ ေစ်းကို ေျခက်င္ေျပးေပါ့” ဟု ေဘာကြင္း စီးတံငါသည္ ကိုညီညီႏိုင္၏ ဇနီး မသဲမူက ေျပာသည္။
ေမာင္းမကန္ကြက္သစ္ေန ကိုညီညီႏိုင္၏ ေဘာကြင္းတံငါ လုပ္သက္မွာ ငါးႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီဟု ဆိုသည္။ ယင္း ငါးႏွစ္ စလံုး တစ္ျခားအလုပ္ မလုပ္။ ေဘာကြင္း တံငါသာ လုပ္သည္။
ကိုညီညီႏိုင္သည္ ငါးဖမ္းပိုက္ ၁၂ ဖံုတဲြျဖစ္ ဖမ္းေနရာ ပိုက္တစ္ဖံုလွ်င္ ၃ ေသာင္းက်ပ္ တန္ေၾကး ရွိသည္ဟု ေျပာသည္။
သို႔ေၾကာင့္ ကိုညီညီႏိုင္၏ ေဘာကြင္း ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း အရင္းအႏွီးမွာ ၄ သိန္း ခန္႔ ရွိသည္။
တစ္ရက္တည္းျဖင့္ ငါးဖိုး ၃ ေသာင္း ခဲြ၊ ေလးေသာင္းခန္႔အထိ ရတတ္သလို ေလးငါးေထာင္သာ ရသည့္ေန႔လည္း ရွိေၾကာင္း ကိုညီညီႏိုင္က ေျပာသည္။
“ဟိုေန႔တုန္းကဆို စားငါး(ဟင္းစား) ေတာင္ မရဘူး”ဟု ကိုညီညီႏိုင္က ေျပာ သည္။
ေဘာကြင္းကိုတံငါတို႔တြင္ ထိခိုက္ ဆံုး႐ံႈးမႈတို႔လည္း မၾကာခဏ ႀကံဳၾကရ သည္။ ပိုက္ခ် ငါးဖမ္းရာတြင္ ပိုက္မွာ ေရေအာက္မွ ေက်ာက္ပံု(သို႔မဟုတ္) တစ္ခုခုႏွင့္ ၿငိလွ်င္ ပိုက္ဆံုး႐ံႈးရေတာ့သည္။
“ဟိုေန႔က ပိုက္ ၆ ထုတ္ျပတ္တာ ငိုေန႐ံုပဲရတယ္”ဟု မသဲမူက ေျပာသည္။
ထို႔အျပင္ ေဘာကြင္း ကဲြသျဖင့္ အသက္လုရသည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ နီးစပ္ရာက ေဘာကြင္းတံငါ အခ်င္းခ်င္း ၀ိုင္းကယ္၊ ပိုက္ျပန္ရ ရန္ ကူၾကရသည္။
ကိုညီညီႏိုင္တို႔ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ကူႏိုင္ရန္ ေဘာကြင္းစီးကိုတံငါ ၅ ဦး အဖဲြ႔ ဖဲြ႔ထားသည္ဟု ဆိုသည္။
ကိုညီညီႏိုင္တို႔ရြာတြင္ ယခင္ႏွစ္ မ်ားက ေဘာကြင္းတံငါ ေလးငါးဦးသာ ရွိေသာ္လည္း ယခုႏွစ္ မိုးရာသီတြင္ အေယာက္ ၄၀ ေက်ာ္အထိ ေဘာကြင္းျဖင့္ ငါးဖမ္းလာၾကေၾကာင္း ရြာသားတို႔က ေျပာၾကသည္။
ယင္းသို႔ တိုးလာသည္မွာ ကိုညီညီ ႏိုင္တို႔ ေမာင္းမကန္တစ္ရြာတည္း မဟုတ္။
ေမာင္းမကန္ႏွင့္ ရြာခ်င္းဆက္ ေက်ာက္ဆင္၊ သေဘာ့ဆိပ္ စသည့္ ကမ္းနားရြာမ်ားကပါ ၎ရြာတို႔၏ေနာက္ဘက္ ပင္လယ္ကမ္းတြင္ ေဘာကြင္းျဖင့္ ငါးဖမ္းလာၾကသည္။
ယခုႏွစ္တြင္ ကမ္းေ၀းေလွမ်ားကို ငါးမဖမ္းရရာသီ သတ္မွတ္ရာ ငါးဖမ္း လိုင္စင္မရွိသည့္ အရြယ္လြန္ကမ္းနီးေလွ ႀကီးမ်ားပါ ငါးဖမ္းခြင့္ မရေတာ့ေပ။
ထိုေၾကာင့္ ၎ကမ္းနီးေလွမွ ေလွသား မ်ားက ၃ ေသာင္းတန္ ပိုက္ႏွစ္ဖံု ၃ ဖံု ကို ေငြေခ်းငွား၀ယ္ယူကာ ေဘာကြင္းျဖင့္ ငါးဖမ္း ၀မ္းစာရွာျခင္းျပဳလာၾကသည္။
“ေလွနားထားေတာ့ ရသလို လုပ္စား ေနရတာေပါ့”ဟု ေဘာကြင္းစီးကိုတံငါ တစ္ဦးက ေျပာသည္။
ေဘာကြင္းမပါဘဲ ကမ္းစပ္ လူအရပ္မီ သည့္ေနရာတစ္ေလွ်ာက္ ပိုက္တစ္ဖံုျဖင့္ ငါးဖမ္းသူမ်ား၊ စူးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ငါးထိုးသူမ်ားလည္း ေပၚလာသည္။
သူတို႔၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဟင္းစားရရန္ျဖစ္ၿပီး ဟင္းစားပိုက အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို မွ်ေ၀ေပးကမ္းရန္ႏွင့္ ျပန္ေရာင္းခ်ရန္ ျဖစ္သည္။
ေဘာကြင္းတံငါအမ်ားစုက ငါးဖမ္း ရာသီ ျပန္ဖြင့္လွ်င္ ေလွျပန္လိုက္ၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုညီညီႏိုင္ကဲ့သို႔ ေဘာကြင္းစီး တံငါသည္ စစ္စစ္တို႔ကို ေတာ့ ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခတစ္၀ိုက္တြင္ ေတြ႔ေနရဦးမည္ ျဖစ္သည္။
အေတြ႔အႀကံဳ မ်ားလွၿပီျဖစ္သည့္ ကိုညီညီႏိုင္၏ ေဘာကြင္းတြင္ မိမိ ပိုက္တန္းကို အျခားသူေတြ႔ေစရန္ ပိုက္ တန္းအခ်က္ျပမီး တပ္ဆင္ထားၿပီး ေဘာကြင္းကဲြသြားလွ်င္ ကူးခတ္ႏိုင္ရန္ ေဖာ့သီး ႏွစ္လံုး တဲြထားသည္။
လိႈင္းႀကီးေလထန္ မရွိလွ်င္ ပံုမွန္ ၂ ခ်က္တီးခန္႔ ထမည္။ အရုဏ္ဆူးအမီ ပိုက္ခ်မည္။
“ေဘာကြင္းရဲ႕ အားသာခ်က္က ေမွာက္ရင္ ေရမ၀င္ဘူး၊ လူမျပည့္လို႔ ေလွမထြက္ရဘူးဆိုတာ မရွိဘူး၊ ကိုယ္အား ရင္ အလုပ္ စလို႔ရတယ္” ဟု ကိုညီညီႏိုင္က ဆိုသည္။
မင္းခန္႔
