အိပ္မက္ မက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္မက္ မက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ကို ဘယ္ပံု ဘယ္နည္း ျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတဲ့ အိမ္မက္မ်ိဳး။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲဆိုတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးပါ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္မက္ဟာ အိပ္မက္အစစ္ေတာ့ ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။ မွားၿပီးမက္တဲ့ အိမ္မက္မွားေတြ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ စတဲ့ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္ မယ္။
ဒီမွာ ေဆြးေႏြးမယ့္အိပ္မက္က အိပ္လို႔ မက္တဲ့ အိပ္မက္မဟုတ္ပါဘူး။ ေတြးၿပီး မက္တဲ့ အိပ္မက္ပါ။ ေတြးတယ္ေျပာလို႔ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိလို႔ ေတြးခ်င္ရာ ေပါက္တတ္ကရေတြးတာမ်ိဳးကို မဆို လိုပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ပ်င္းပ်င္းရွိလို႔ ေတာင္ ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးခ်င္ရာေတြးၿပီး မက္တဲ့ အေတြးအိပ္မက္မ်ိဳးကိုလည္း မဆိုလိုပါ။
ဆိုလိုရင္းက စီမံကိန္းခ်ၿပီးမက္တဲ့၊ အကြက္က်က် စီစဥ္ၿပီး မက္မယ့္ အိပ္မက္မ်ိဳးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ားစု အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖစ္ခ်င္ တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တခါတေလ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေတြးၿပီး ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးမ်ိဳးဆိုေပေသာ္ ျငား အဲဒါက လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မက္ခြင့္ရွိေနေသးတဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အိပ္မက္မ်ိဳးပါ။
ေတာ္တည့္မွန္ကန္ၿပီး အလုပ္ျဖစ္တဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ ေတြမက္ဖို႔ကေတာ့ ပိုအေရးႀကီးတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ လူ႔ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာအၾကား ေရြးခ်ယ္ရမႈေတြက အလႊာ ပါးလြန္း ေနတတ္ျပန္ေသးတာကိုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မက္တဲ့ အိပ္မက္ ေတြကို ဘယ့္ေလာက္အတုိင္းအတာအထိ လက္ေတြ႔က်က် အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လည္း ပတ္သက္ဆက္စပ္ေနျပန္ပါေသး တယ္။ အခါအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဟာ အိပ္မက္ေတြကို လက္ေတြ႔ဘ၀ ေတြနဲ႔ လဲလွယ္လိုက္ရတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတတ္ေသးတာကိုး။ အဲဒီလို အေနအထားေရာက္သြားရင္ေတာ့ အိပ္မက္ အတြက္ ေပးဆပ္ရမွာက တစ္ဘ၀စာ ေနာင္တေတြ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေနတတ္ေသး တယ္။
စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ငယ္စဥ္က မိဘေမာင္ဘြားေဆြမ်ိဳးညာတိဆရာသမားေတြ ရဲ႕ “သားေလး/သမီးေလး ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အေမးခံ ခဲ့ရေကာင္း အေမးခံခဲ့ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာင္မွ စာ႐ႈသူကိုယ္တိုင္ ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါ “သား ေလး/သမီးေလး ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္ မလဲ”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးဖူးေကာင္း ေမးဖူးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါဟာ ကေလးေတြ အတြက္ အိပ္မက္ကို ပံုေဖာ္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္မက္အေၾကာင္း စတင္ စဥ္းစားဖို႔ လမ္းေၾကာင္းေပးတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္ မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရရွိတဲ့ လူေနမႈအဆင့္ အတန္းနဲ႔ စနစ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ကို ပံုေဖာ္ပါေသးတယ္။ အထူး သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သင္ယူရတဲ့ ပညာေရး စနစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို ပံုအသြင္းႏုိင္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္း ဆရာ/မ၊ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳ၊ စစ္သား၊ အင္ဂ်င္နီယာ အစရွိတဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ လုပ္သားေတြကို စံျပအျဖစ္ထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းမွာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမြးဖြား ႀကီးျပင္လာခဲ့ရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ကို ေနရာယူထား ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ တၿပိဳင္နက္မွာပဲ အထက္ ေဖာ္ျပပါ လူတန္းစားအလႊာတစ္ရပ္ရပ္ အျဖစ္ ရပ္တည္လိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ကို အဲဒီစနစ္ႀကီးကပဲ ျပန္လည္ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတတ္ျပန္ေသးတယ္။ အဲဒီစနစ္ႀကီးလို႔ဆိုရာမွာ ပညာေရးကိစၥ အတြက္ ပညာေရးစနစ္အျပင္ တျခား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ စနစ္ေတြလည္းပါ ပါမယ္။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေမြးဖြားရွင္သန္ရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ေၾကာင့္ပဲ အိပ္မက္ေတြ မက္ျဖစ္သလို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက က်င့္သံုးတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ေသဆံုးရ ျပန္တယ္။
ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ေတာ့ စနစ္ရဲ႕အျပင္ဘက္ကို ခုန္ထြက္ၿပီး အိပ္မက္ေတြ ပိုမက္ခြင့္ရွိလာပါၿပီ။ ဂရာ ဘက္တီ (Gravity – ကမာၻေျမဆြဲအား) အျပင္ဘက္ကိုေတာင္ ခုန္ထြက္မယ္ဆုိတဲ့ လူငယ္ေတြမ်ားလာတဲ့ ဒီေမာ္ဒန္ေခတ္မွာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို စနစ္ေတြက လူငယ္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို တားဆီးဖို႔ ရာ မစြမ္းသာေတာ့ပါ။ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟာ ေခတ္ေရွ႕ေျပးလြန္း ၿပီး စနစ္ဟာ အေ၀းမွာ က်န္လို႔ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါကလည္း စနစ္နဲ႔အိမ္မက္ၾကားက ေခတ္သစ္ ပဋိပကၡကို ျဖစ္ေပၚလာေစတယ္လို႔ယူဆမိျပန္ပါတယ္။
ဒီမွာအေရးႀကီးတာ ေဆြးေႏြးလို တာက လူငယ္ေတြရဲ႕ အိမ္မက္ေတြကို ဖ်က္မယ့္ ျဖတ္မ်ဥ္းေတြအေၾကာင္းပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ သူဘယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့ ခိုင္မာ အားေကာင္းတဲ့ အိပ္မက္သာ တကယ္ရွိရင္ ျဖတ္မ်ဥ္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ႀကိဳးပမ္းေက်ာ္ျဖတ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔လူငယ္အမ်ားအျပား ဟာ သူတို႔အိပ္မက္ေတြကို ဒုကၡလွလွႀကီး ေပးမယ့္ ျဖတ္မ်ဥ္းတခ်ိဳ႕ကို မေက်ာ္လႊား ႏိုင္ဘဲ ဘံုးဘံုးလဲ က်႐ႈံးေနက်တာကို သံေ၀ဂရဖြယ္ ေတြ႔လာေနရတယ္။
ျဖတ္မ်ဥ္းေတြထဲမွာမွ မူးယစ္ေဆး၀ါး ျဖတ္မ်ဥ္းဟာ အဆိုးဆံုး စာရင္းမွာ ထည့္သြင္းရမလို ျဖစ္လာေနတယ္။
အာဏာရ အစိုးရက “တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္မယ္”လို႔ အတိအလင္းေၾကညာထားျခင္းမ်ိဳးကို ေထာက္႐ႈရံုမွ်နဲ႔ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ ဘယ္ေလာက္ ကင္းမဲ့ေနၿပီဆိုတာကို သိသာေစတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ “လူငယ္ေတြ မူးယစ္ေဆး မသံုးသင့္”ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလာက္နဲ႔ တက္မလာနဲ႔လို႔ ေျပာရမွာပါ။
ဒီမွာ ပိုဆိုးတာက လူငယ္အမ်ားစု ဟာ တိက်တဲ့အိပ္မက္ ရွိမေနတာပါ။ ေနာင္လာမယ့္ ၁၀ ႏွစ္ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ ၂၀ မွာ မိမိဘ၀ကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ခ်င္သလဲလို႔ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမးဖူးပါတယ္။ အမ်ားစုက အဲဒီေမးခြန္းဟာ သူတို႔အတြက္ အသစ္ပါ။ ဒါဟာ မူ၀ါဒ ခ်မွတ္သူေတြ အျပင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေျပာင္းအလဲေဖာ္ ေဆာင္ေနတဲ့ လူပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ အသင္းအဖြဲ႔၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အေနနဲ႔ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ထားသင့္ပါတယ္။ ထပ္ ေျပာပါမယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ စာေလာက္ ေရွ႕အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုရင္းက အႏွစ္ ၂၀ စာ အိမ္မက္ မက္ ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ ဘယ္လုိ အိုမလဲ၊ ဘယ္လို ေသမလဲက အစ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရၾကရပါ မယ္။
ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ားစု ေျပာၾက တဲ့စကားရွိပါတယ္။ “ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း၊ သူမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ ဆိုလည္း ေသာက္ေပါ့”ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳး ပါ။ အားမနာတမ္းေျပာရရင္ အဲဒါက လူဖ်င္းလူညံ့ေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားလို႔ သမုတ္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဒီစာဖတ္ေနတာလူငယ္ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ စာေရးတဲ့သူတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ေဆြးေႏြးလိုတာက အဲဒါမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးပါေလနဲ႔။ အဲဒါ အိပ္မက္ မရွိတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္မက္ဆိုတာ အိပ္ရင္မက္တဲ့အရာေလာက္ပဲလို႔သာ နားလည္တဲ့သူေတြရဲ႕ တိမ္လြန္းတဲ့အေတြး ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိပါေလ။
တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္တဲ့အိမ္မက္မ်ိဳး ကိုလည္း မက္ေကာင္းမက္ႏိုင္ပါေသး တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကေတာ့ သတိထားရ ပါမယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ျဖစ္ခ်င္ပါ တယ္ေျပာၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မိဘလုပ္စာ ထိုင္ျဖဳန္းေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ဖို႔လိုပါမယ္။ ဒီမွာေျပာလိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေပၚလာဖို႔ အစီအစဥ္ ေတြခ်မွတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ေတြလိုပါတယ္။
လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆို တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ စပ္စုတဲ့ကိုယ့္အက်င့္ေၾကာင့္ အဲဒီလိုျဖစ္ ေအာင္ ဘယ္လိုေတြ ျပင္ဆင္မလဲလို႔ ေမးမိပါတယ္။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ မဲဆြယ္ စည္း႐ံုးေရးအတြက္ ဘာေတြျပင္ဆင္မယ္၊ လူထု လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လႊတ္ေတာ္မွာ ဘယ္လိုျဖင့္ေမးမယ္ဆိုၿပီး အားတက္ သေရာ ေျဖပါတယ္။ သို႔ေသာ္ျငား လႊတ္ေတာ္ အမတ္တစ္ေယာက္ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု သင္ယူေလ့လာ ျဖည့္ဆည္းမယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ပါမလာ။ ဒါကလည္း လက္ရွိအမတ္ေတြရဲ႕လူထုနဲ႔ဆက္ဆံပံုနဲ႔ လႊတ္ေတာ္တြင္း အလုပ္လုပ္ပံုကို အားမလို အားမရျဖစ္ရင္းက အေျခခံလာတဲ့ စိတ္ကူး မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
ဆိုခဲ့ၿပီးသလို အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ရပါ တယ္။ ၃ ႏွစ္ ၅ ႏွစ္ အတြင္း ေရတို ဘာေတြ လုပ္မလဲ၊ ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္အတြက္ ဘာေတြ လုပ္မလဲ၊ အႏွစ္ ၂၀ ေနာက္ပိုင္း အတြက္ ဘာေတြျဖင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ မလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္အပိုင္းအျခားမွာ ဘာေတြ လုပ္မလဲစသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္မဟုတ္ ရင္ေတာင္ အၾကမ္းဖ်ဥ္း အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ရပါမယ္။ လိုအပ္တဲ့ အရင္းအျမစ္ ေတြကို စာရင္းခ်ၾကည့္ရပါမယ္။ ေငြလား၊ နည္းပညာလား၊ အခြင့္အေရးလား စသည္ျဖင့္ ဘာေတြလုိသလဲဆိုတာကိုပဲ ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္း ျပင္ဆင္ၾကရပါမယ္။
ျခံဳေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္မက္ မက္ရပါမယ္။ ေတာ္တည့္ေကာင္းမြန္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ မက္ၾကရပါမယ္။ အလုပ္ျဖစ္တဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတဲ့ အိပ္မက္ေတြမက္ရပါ မယ္။ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အိမ္မက္ဟာ အိပ္မက္အစစ္ေတာ့ ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။
မွားၿပီးမက္တဲ့ အိပ္မက္မွားေတြျဖစ္ ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ စတဲ့ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္ မယ္။ ။
ေအာင္လြင္(ကံေပါက္သား)
