လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုမွာ စိတ္အားငယ္ ညႇိဳးေရာ္စြာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြကို ျမင္ တိုင္း၊ ကိုယ္လုပ္ေနသည့္အလုပ္တစ္ခုကို ဂုဏ္ငယ္စရာအျဖစ္ ႐ႈျမင္ခံစားသူမ်ားကို ေတြ႕တိုင္း၊ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ ေတြးပံု ေခၚပံု အလဲြေတြ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတယ္။
အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဂုဏ္ငယ္ရတယ္ဆိုတဲ့အပိုင္းမွာ (၁) ကိုယ့္အလုပ္ ကို သူမ်ားက ဂုဏ္ငယ္စရာလို႕ ထင္တာ၊ ယူဆတာနဲ႔ (၂)ကိုယ္က ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂုဏ္ငယ္တယ္လို႔ ထင္တာ ခံစားတာဆို ၿပီး ၂ ပိုင္း ရွိပါတယ္။
နံပါတ္ (၁) ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္အလုပ္ကို သူမ်ားက ဂုဏ္ငယ္စရာလို႔ ထင္ျမင္တဲ့ ကိစ္ၥကို ၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ဒါက ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းရဲ႕ ျပင္ပက အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ ကို ဘယ္လိုခံစားပါ၊ ဘယ္လို ခံယူပါ၊ ဘယ္လို ႐ႈျမင္ပါဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘက္က တရားေသ ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္တာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။
အမ်ားဆံုး လုပ္ႏိုင္တာက ပံုစံမ်ိဳးစံု နဲ႕ ေျပာတာ၊ အမူအယာ ျပတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်န္တာက သူ႔အပိုင္း ျဖစ္ သြားပါတယ္။
ဥပမာ – လူအေတာ္မ်ားမ်ား သည္းေျခ ႀကိဳက္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားအလုပ္ဆိုပါ ေတာ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကို တိုင္းျပဳျပည္ျပဳအလုပ္လို႔ ခံယူၿပီး ဂုဏ္ယူေနေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားအလုပ္ဟာ လူညစ္ေတြရဲ႕ အလုပ္လို႔ ျမင္တဲ့သူေတြ ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ အဲလို ျမင္တဲ့ သူမ်ိဳးက ကိုယ့္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း ထဲမွာ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္သာ ဆံုးဆိုရင္ေတာင္ “မင္တို႔ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကေတာ့ကြာ”လို႔ အစခ်ီၿပီး လစ္ရင္လစ္သလို စကားနာ ထိုးတာ ခံရမွာပါပဲ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ့္အေပၚ ဘယ္လို႐ႈျမင္ပါ ဆိုၿပီး သူမ်ားကိုေျပာလို႔ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရ ဘူးဆိုတာ အထက္က ဥပမာက သက္ေသပါပဲ။
အလုပ္ကိစၥမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခား ကိစၥေတြမွာလည္း အဲလိုပါပဲ။
နံပါတ္ (၂) ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂုဏ္ငယ္စရာလို႕ ထင္တာ ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒါက ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲမွာ ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္မို႔ ကိုယ္သာ ဆႏ္ၵရွိရင္ ကိုယ့္လက္ ကိုယ့္ေျခ ျပင္ခ်င္ သလို ျပင္၊ ေျပာင္းခ်င္သလို ေျပာင္းလို႕ ရပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဂုဏ္ယူတာ ျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ငယ္တယ္လို႔ ခံစားဖို႕ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္သေဘာပါ။ ကိုယ္က ကိုယ့္အလုပ္ ကို ဘယ္လို ႐ႈျမင္မယ္ဆိုတာ ကိုယ္အေပၚမွာသာ မူတည္ပါတယ္။
တကယ္လို႕ ကိုယ္က ကိုယ္လုပ္ေန တဲ့ အလုပ္ကို ဂုဏ္ယူစရာလို႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ႐ႈျမင္ လက္ခံထားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အလုပ္ နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အျခားသူေတြက ဘယ္လို ႐ႈျမင္တယ္ ဆိုတာဟာ သီးျခားျဖစ္တည္ ေနတဲ့ အရာတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ထဲက အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံယူမႈကို လြယ္လြယ္ထိုးေဖာက္ ဖ်က္ဆီးႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။
ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က အျခားသူ ေတြရဲ႕ ႐ႈျမင္မႈက အရမ္းအားျပင္းလြန္း ရင္ေတာ့ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ထိထိရွရွ ျဖစ္တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကလည္း အခိုက္အတန္႔ ကာလတစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးပါ။ ကိုယ့္မွာ ကိုယ့္ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံယူမႈခိုင္မာ အားေကာင္းေလေလ အျခားသူေတြရဲ႕ အထင္အျမင္နဲ႔ ေကာက္ယူမႈေတြက တိုးမေပါက္ ေလေလပါပဲ။
ခံယူခ်က္ မခိုင္မာရင္ေတာ့ အၾကည့္ တစ္ခ်က္၊ အျပံဳးတစ္ခု၊ အေျပာတစ္ခြန္းနဲ႔ တင္ မီးေလာင္ျပာက်သလို ခံစားရႏိုင္ပါ တယ္။
ဆိုေတာ့ ေမးစရာ ရွိလာတာက အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ဂုဏ္ယူစရာလို႔ ျမင္ဖို႔ ဘာေတြ လုိအပ္သလဲ။
ဒါကလည္း ရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ႐ႈပ္၊ နီးနီးေလးနဲ႕ မျမင္တာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာပါ။
ဥပမာ – ႐ံုးတစ္႐ံုးရဲ႕ သန္႔ရွင္းေရး သမားတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့။
သူဟာ အဲဒီ႐ံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေတြ စိတ္လက္ ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႕ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးရသူပါ။ ဒါက အနီးဆံုးနဲ႕ အတိမ္ဆံုး ျမင္ရတဲ့ ႐ႈျမင္မႈပါ။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ဆင့္ ၿပီး ဆက္စပ္ေတြးရင္ေတြးသလို သူ႔ရဲ႕ အေရးပါအရာေရာက္မႈက ႀကီးမားလာပါ တယ္။
အဲဒီ႐ံုးက စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အသင္း အဖဲြ႕တစ္ခုရဲ႕ ႐ံုးဆိုပါေတာ့။ ဆိုရင္ . . . . သူဟာ ဒီအသင္းအဖဲြ႕ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၾကည္ၾကည္သာသာ လည္ပတ္ႏိုင္ဖို႕ အတြက္၊ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ကိစ္ၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ တစ္နည္းအား ျဖင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ မႈအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကပါ၀င္ လုပ္ကိုင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ့္တန္ဖိုးအရၾကည့္မယ္ဆို ရင္ ေသးငယ္တဲ့ အခန္းက႑ဆိုတာ မရွိပါ ဘူး။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီဟာ ကိုယ့္အခန္း က႑နဲ႔ကိုယ္ အေရးပါ အရာေရာက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အခန္းက႑က နည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ အေရးပါ အရာေရာက္မႈ ကေတာ့ သူ႔က႑အလိုက္ ႀကီးမားေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူေတြကသာ ကိုယ့္႐ႈျမင္မႈနဲ႕ကိုယ္၊ ကိုယ့္ေစ်းျဖတ္မႈနဲ႔ကိုယ္ ခဲြျခားထားတာပါ။
ေနာက္ထပ္ ေမးစရာ ထပ္ရွိလာပါ တယ္။ ကိုယ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ၀ါသနာပါ တဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေရာ ဘယ္လို ခံယူစိတ္နဲ႔ လုပ္ရမလဲဆိုတာပါ။
ဒီေမးခြန္းကို ေမးလာၿပီဆိုရင္ မေျဖခင္မွာ ေမးတဲ့သူကို ေမးခြန္း အရင္ေမးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္အိပ္မက္ ကိုယ္သိၿပီလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အေျဖက သိၿပီလို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္ေျပာလို႔ ရပါၿပီ။
လူငယ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ အျမဲတမ္း သတိေပးျဖစ္တဲ့စကားက (၁) ကိုယ့္အိပ္မက္ ကိုယ္သိပါ။ (၂) ကိုယ့္ အင္ပါယာကို ကိုယ္ခ်ဲ႕ထြင္ပါ။ ဆိုတာပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္က ဘ၀မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္နဲ႔ ထပ္တူက်တဲ့ အလုပ္ကို တစ္ခါတည္း တန္းၿပီး လုပ္ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ ကို မလုပ္ရခင္ ၾကားကာလေတြမွာ ခဏ၀င္ ခိုရတဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိပါတယ္။
တကယ္လို႔သာ ကိုယ့္အိပ္မက္ကို သိတယ္ဆိုရင္ အဲလို ခဏ၀င္ခိုတဲ့ အလုပ္က ကိုယ့္အင္ပါယာကို ခ်ဲ႕ထြင္တာပါပဲ။
ကိုယ္က ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိကိုယ္လုပ္ေနရတာက စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုမွာ စားပဲြထိုးဆိုပါစို႔။
အဲလို အေျခအေနမွာ ငါျဖစ္ခ်င္ လုပ္ ခ်င္တာ မလုပ္ရေလျခင္းလို႔၀မ္းနည္း ေနမလား။ ဒါ ငါ့အိပ္မက္ကို သြားဖို႕အတြက္ ငါ့အင္ပါယာကို ထူေထာင္ရမယ့္ အခ်ိန္ပဲလို႔ စဥ္းစားမလား။ ဒါက ကိုယ့္သေဘာ ျဖစ္သြားပါၿပီ။
တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အစားအေသာက္ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ ကိုလည္း ေလ့လာခြင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အလုပ္ဟူ သမွ် ဂုဏ္ရွိစြဆိုတဲ့ စကားက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ ရွိၿပီးသားပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ မက်င့္သံုးၾကပါဘူး။
ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ နားလည္ၾကဟန္လည္း မတူပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အလုပ္တိုင္းဟာ ဂုဏ္ရွိပါတယ္။
အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရး သမားမွ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သန္႔ရွင္းေရးသမားက လည္း တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလုပ္ေနတာပါပဲ။
မက္္အိမ္
