“တနသၤာရီတိုင္းသည္ ဆီအိုးႀကီး ျဖစ္ေစရမည္”ဟူသည့္ ေဆာင္ပုဒ္က ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာအတြက္ နတ္ဆိုးတို႔၏ က်ိန္စာ။
ထိုေဆာင္ပုဒ္က ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး ရြာကို အစိမ္းေရာင္ကႏ္ၱာရထဲ ပိတ္မိေစခဲ့ ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ စူငယ္ဘာလိုင္း ေက်းရြာအုပ္စုမွ ေခ်ာင္းဖ်ား ႀကီးရြာသည္ ထား၀ယ္-ေကာ့ေသာင္း အမွတ္ ၈ ျပည္ေထာင္စု လမ္းမႀကီးနံေဘး အထိ ဥယ်ာဥ္ၿခံမ်ား ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျပာလာလွ်င္ ယံုႏိုင္ဖြယ္ရာ မရွိပါ။ လက္ရွိ တြင္ အစိမ္းေရာင္ကႏၱာရဟုတင္စားသည့္ ဆီအုန္းပင္မ်ား အ၀ိုင္းခံထားရသည္မွာ ရြာ စာသင္ေက်ာင္း ၿခံ၀င္းထဲတြင္ပင္ ဆီအုန္းပင္ ၀င္စိုက္ခံထားရသည္အထိ။
ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးႏွင့္ ၁ မိုင္ ေက်ာ္သာေ၀းသည့္ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး ရြာသို႔ သြားရန္ အမ်ားျပည္သူပိုင္လမ္း မရွိ။ ဆီအုန္းၿခံ လုပ္ငန္းသံုး ကားလမ္း ၾကမ္းမ်ားက ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာသားတို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ ေရြးစရာမဲ့လမ္းမ်ား။ ရြာေျမာက္ဘက္မွ ၀င္လိုလွ်င္ ဒဂံုတင္းဘား ဆီအုန္းကုမၸဏီပိုင္ ဆီအုန္းၿခံလမ္းမွ ၀င္ရမည္။ ရြာေတာင္ဘက္တြင္ ရြာႏွင့္ ကပ္လ်က္ စီးဆင္းေနသည့္ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး ေခ်ာင္း။ ထိုေခ်ာင္းက ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး တစ္ရြာလံုး သံုးစဲြေရအတြက္ မွီခိုရာ ေရခ်ိဳ ေခ်ာင္း။ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ဘက္ ကမ္းတြင္ေတာ့ ယုဇနကုမၸဏီ၏ ဆီအုန္းၿခံ။
ျမန္မာ့အာဏာပိုင္တို႔၏ ဆီအိုးႀကီး အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္ ထိုၿခံ ၂ ၿခံ၏ ဆီအုန္းစိုက္ပ်ိဳးေရးစီမံကိန္း ႀကီးကပင္ စည္ပင္၀ေျပာစ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး ရြာေလးကို အစိမ္းေရာင္ကႏၱာရထဲ တြန္းပို႔ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆီအုန္းစီမံကိန္းတို႔ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ခင္ခုႏွစ္မ်ားဆီက ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာသည္ ထိုေဒသတစ္၀ိုက္ တြင္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လွသည့္ရြာ။
ရြာစတည္ကာစ အဓိကလုပ္ငန္းက သစ္ထုတ္လုပ္ေရး(ရြာတည္ခဲ့သည့္ ခုႏွစ္ကို ေျပာျပႏိုင္သူ မရွိေတာ့ေပ)။ သစ္မ်ား ကို ခုတ္ကာေလွျဖင့္ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ပင္လယ္သို႔ ထြက္မည္။ ေကာ့ေသာင္း၊ ရေနာင္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ ေရာင္းခ်မည္။
ထိုစဥ္က ေလွလမ္းသာ အဓိက။
သစ္ ၈ တန္ တင္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ ေလွက ရြာဦးေက်ာင္းအနီးသို႔ပင္ ဆိုက္ႏိုင္၏။ ထိုသို႔ သစ္ထုတ္ရင္းျဖင့္ တစစ ရြာျဖစ္လာသည္။ ရြာ၏ ေျမယာခဲြေ၀မႈကို ရြာသားမ်ားႏွင့္ ရြာသူႀကီးတို႔ စုေပါင္း တိုင္ပင္ေရးဆဲြသည္။ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး ေခ်ာင္း၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဘံုဆိုင္လယ္ကြက္ႀကီး ေဖာ္ေဆာင္ကာ ရြာသားမ်ားက တစ္အိမ္ေထာင္လွ်င္ ၄ ဧက ႏႈန္း စိုက္ပ်ိဳးၾကရသည္။
ေခ်ာင္း ေတာင္ဘက္ျခမ္းတြင္ ရြာသား ဦးလိႈင္၀င္းပိုင္ ဆန္စက္ရွိသည္။ ထိုဆန္စက္သည္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ စပါးစိုက္ သူတို႔၏ အားထားရာ။
“ရြာမွာ လွည္းလည္း ရွိတယ္။ စပါးပံု ႀကီးေတာင္ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္”ဟု ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာ လက္ရွိေက်းရြာ တာ၀န္ခံက ေျပာသည္။
ေက်းရြာတာ၀န္ခံ ဦးျမင့္ႏိုင္ ေခ်ာင္းဖ်ား ႀကီးရြာသို႔ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က စတင္ေျပာင္းေရႊ႕လာသည္မွာ ရြာ၏ အလုပ္ အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေပါမ်ားမႈ သတင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထို ဘံုပိုင္လယ္ကြက္ႀကီးေနာက္တြင္ ပသွ်ဴးလူမ်ိဳးတို႔ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ သီဟို ေတာႀကီး ရွိသည္။ ရြာအေရွ႕ဘက္ရွိ လက္ရွိ ျပည္ေထာင္စုလမ္းမွာ ယခင္က သစ္ထုတ္တဲ့ လမ္းအူေၾကာင္းဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ဆိုသည္။ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာသားမ်ားက ထိုသစ္ ထုတ္ကားလမ္းၾကမ္း၏ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ေတာေတာင္မ်ားတြင္ ႀကိမ္ခုတ္၊ သစ္ ၀ါးခုတ္ေရာင္းၾက။ သစ္သီး၀လံမ်ား ခူးၾက။ အိမ္တြင္စားရန္ ပိုလွ်ံသည္မ်ားကို အျခားေဒသသို႔ သစ္သယ္ေလွႀကံဳျဖင့္ တင္ပို႔ ေရာင္းခ်ၾက။
“ေတာေတာင္ေတြရွိတုန္းကေတာ့ သစ္သီး၀လံဆိုတာ အလကားေတာင္းစား ၾကတာေပါ့၊ ခုလို ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္စားစရာ မလိုဘူးေလ”ဟု ဦးျမင္ႏိုင္က ဆိုသည္။
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ခန္႔မွစ ရြာတြင္ ဥယ်ာဥ္ ၿခံလုပ္ငန္း ေရပန္းစားလာၾကရာ ရြာသားမ်ား က ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္တြင္ ကြမ္း၊ ဒူးရင္း၊ ပိႏဲ္ၷ၊ ငွက္ေပ်ာ စသည့္ ေရာရာသစ္သီး၀လံ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္စိုက္ပ်ိဳးေရးဥယ်ာဥ္မ်ား ထူေထာင္လာၾကသည္။
“စိုက္တာ မ်ားတယ္ဗ်။ အခု မိန္းလမ္း (ျပည္ေထာင္စုလမ္း)အထိ ထြက္ေပါက္ တယ္ေပါ့” ဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ေျပာသည္။
ထိုသို႔ ထူေထာင္ၿပီးေနာက္ မၾကာမီ ပင္ ရြာ၏ေတာင္ဘက္ ၅ မိုင္ခန္႔အကြာ တြင္ ယုဇနဆီအုန္းကုမ္ၸဏီ၊ ရြာေျမာက္ဘက္ ၅ မိုင္ခန္႔အကြာတြင္ ဒဂံုတင္းဘားဆီအုန္း ကုမ္ၸဏီတို႔ စတင္ အေျခစိုက္ေနၿပီဆိုသည့္ သတင္းကို ရြာသားတို႔ စၾကားရသည္။
သို႔ေသာ္ ထို ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆီအိုးႀကီးအိပ္မက္က သူတို႔ရြာႏွင့္ မည္သို႔မွ် သက္ဆိုင္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆကာ စိုးစဥ္းမွ် စိုးရိမ္စိတ္မရွိခဲ့။
၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီး ရြာ၏ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းကို သယ္ေဆာင္လာသည့္ ဆီအုန္းစီမံကိန္း ဘူဒိုဇာႀကီးမ်ား ရြာအနီးသို႔ ေရာက္လာ ၾကသည္။ ရြာသားတို႔စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ဥယ်ာဥ္ၿခံမ်ားကို ဘူဒိုဇာႀကီးမ်ားျဖင့္ ထိုးဖ်က္ရွင္းလင္းၾကေတာ့ေၾကာင္း ရြာသားတို႔က ေျပာၾကသည္။ ဥယ်ာဥ္ၿခံ မ်ားကို မဖ်က္ဆီးၾကပါရန္ ရြာသားမ်ား တားျမစ္ၾကေသာ္လည္း လက္မခံ။
“သြားတားရင္ ဘူဒိုဇာသမားက နားေပးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက “ထိုး” လို႔ ေျပာရင္ ထိုးပစ္လိုက္ေရာ”ဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ဆိုသည္။
ရြာသားတို႔က တိုင္းျပည္တာ၀န္ရွိသူ တို႔၏ အကူအညီ မရခဲ့။ တာ၀န္ရွိသူ (ထိုစဥ္က တပ္မေတာ္သားမ်ား)တို႔အား ရြာသားတို႔က အကူအညီေတာင္းခဲ့ေသာ္ လည္း တာ၀န္ရွိသူတို႔က ကုမ္ၸဏီမ်ား ဘက္မွ ရပ္တည္ကာ ရြာသားမ်ားကို ျပန္လည္ ၿခိမ္းေျခာက္ေၾကာင္း ရြာသားတို႔က ေျပာသည္။
“ထိတ္တံုးထဲထည့္ၿပီးေတာ့ ပါးရိုက္တာ ခင္ဗ်ား။ အရိုက္ခံထိတဲ့လူေတြ ခုထိရွိတုန္းပဲ”ဟု ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာသား တစ္ဦးက ေျပာသည္။
ထိုအခါ ကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူတို႔က ပိုအတင့္ရဲလာၿပီး ရြာ၀န္းက်င္မွ စိုက္ပ်ိဳး ေျမမ်ားသာမက ရြာေနအိမ္အခ်ိဳ႕ပါ ဖ်က္ဆီး ျခင္းတို႔ ျပဳလာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သခ်ႋဳင္းေျမပင္ ဆီအုန္းမ်ား ၀င္စိုက္လိုက္သည္။ အိမ္ေျခ ၁၁၁ လံုးရွိသည့္ စည္ပင္ဖြံ႕ၿဖိဳးစ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာေလး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္က ကုမၸဏီတစ္ခုတည္း မဟုတ္။ အင္အား ႀကီး ကုမၸဏီ ဒဂံုတင္းဘားႏွင့္ ယုဇနတို႔ ႏွစ္ခုအၿပိဳင္ ရြာကို လာ၀ိုင္းသည္ကို ခံလိုက္ ရျခင္းဟု ရြာသားတို႔က ေျပာၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အိမ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမဧက ၇၀၀ ေက်ာ္ ပါသြားကာ ရြာမွာ ပ်က္လုလု။ ရြာေနာက္ရွိ ပသွ်ဴး လူမ်ိဳးမ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ တေမွ်ာ္ တစ္ေခၚႀကီးေသာ၊ ဦးျမင့္ႏိုင္၏အဆိုအရ အိမ္ေျခ ၃၀ ေက်ာ္ ထိုင္စားႏိုင္သည္ဆို ေသာ သီဟိုၿခံႀကီးမ်ားမွာလည္း အေျပာင္ ရွင္းလိုက္ၾကသည္။
“ယုဇန(ဆီအုန္းကုမၸဏီ)၀င္လာ ေတာ့ သီဟိုေတြ အကုန္ေျပာင္၊ လယ္ကြင္း ေတြယူ၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံေတြယူ..”ဟု ေျပာရင္း ေက်းရြာတာ၀န္ခံ ဦးျမင့္ႏိုင္ အသံတိမ္၀င္ သြားသည္။
ထိုအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကး၊ နစ္နာေၾကး တစ္စံုတစ္ရာ မရခဲ့။ စိုက္ပ်ိဳးေျမအားလံုး နီးပါးမွာ ဓားမဦးခ်သာျဖစ္ၿပီး ေျမဂရမ္ေပါက္ မရွိၾက။
ဦးျမင့္ႏိုင္ကေတာ့ သူ႔ဖခင္က ေရရွည္ အက်ိဳးၾကည့္ကာ လုပ္ထားသည္ဆိုေသာ ေျမခြန္ေျပစာရြက္ ျဖတ္ပိုင္းအေဟာင္း ေလးကို အမွတ္တရ သိမ္းထားသည္ဟု ဆိုသည္။
ရြာသားအခ်ိဳ႕ ရြာကို စြန္႔ခြာကုန္ ၾကသည္။
ယခင္ကဲ့သို႔ စိုက္စရာေျမ၊ ခုတ္စရာ သစ္၀ါး၊ ႀကိမ္၊ ရာသီေပၚ သစ္သီး၀လံ ခူးရန္ ေတာ မရွိေတာ့။ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္မ်ား ရွိသည့္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား စသျဖင့္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ထြက္ခြာ သြားၾကေတာ့သည္။ ေခ်ာင္းေတာင္ ဘက္ျခမ္းတြင္ဆိုလွ်င္ အိမ္တစ္လံုးမွ် မက်န္ေတာ့။
အိမ္ေျခ ၂၀ ခန္႔၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံ ေပါင္း၍ ၁၀ ဧက မျပည့္တျပည့္သာ က်န္ေတာ့သည့္ ရြာသားတို႔၏ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းက ႀကံဳရာက်ပန္း ျဖစ္လာသည္။
“အရင္ဆံုး တိုးတက္မယ့္ ရြာကေန ေနာက္ဆံုး ပိတ္က်န္ခဲ့တဲ့ရြာ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ကေန သူမ်ားခိုင္းဖတ္ ဘ၀ ေရာက္ကုန္တယ္”ဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ေျပာသည္။
ရြာနီးစပ္မွ ၿခံပိုင္ရွင္မ်ား အလုပ္သမား လို၍လာေခၚလွ်င္ လိုက္ၾကသည္။ ဆီအုန္း ကုမ္ၸဏီတြင္ကား အလုပ္ ၀င္မလုပ္ၾက။
“နာၾကည္းခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ စိတ္နာတယ္ေပါ့”ဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ေျပာသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ အစိမ္းေရာင္ကႏ္ၱာရ ၾကားတြင္ ဦးျမင့္ႏိုင္ႏွင့္ အိမ္ေျခ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔က ရြာေလးကို မစြန္႔ခြာဘဲ ျဖစ္သလို ကုတ္တြယ္ ရပ္တည္ခဲ့ၾကရင္း။
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ မဲဆြယ္ကာလ ေနာက္ပိုင္း ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာေလး ျပန္လည္ လႈပ္ႏိုးလာသည္။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေျမလြတ္၊ေျမလပ္ႏွင့္ ေျမ႐ိုင္းမ်ား စီမံခန္႔ခြဲေရးဥပေဒအရ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္တြင္ ေျမယာလႈပ္ရွားမႈမ်ား ရွိလာ ေၾကာင္း သတင္းစကားမ်ား ရြာသို႔ ပိုပို ေရာက္လာသည္။
အေ၀းေရာက္ ရြာသားတို႔ ရြာသို႔ ျပန္လည္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကရင္း ရြာေလးက တျဖည္းျဖည္း ပိုမိုစည္ကားစိုျပည္လာ သည္။
ထိုဥပေဒပါ “မူလခြင့္ျပဳကာလထက္ ေက်ာ္လြန္သည္အထိ ထုတ္ေဖာ္လုပ္ကိုင္ အသံုးျပဳျခင္း မရွိေသးေသာ ေျမလြတ္၊ ေျမလပ္ႏွင့္ ေျမ႐ိုင္းမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္က ျပန္လည္သိမ္းယူၿပီး ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူရမည္” ဟူသည့္အခ်က္ကို စဲြကိုင္ကာ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားျဖင့္ ရြာသား တို႔ ေခါင္းထေထာင္လာသည္။
အခ်ိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ ကုမၸဏီမွ မစိုက္ပ်ိဳး ေသးသည့္ေျမမ်ားတြင္ အတင္း၀င္ေရာက္ စိုက္ပ်ိဳးလာၾကသည္ဆိုသည့္ သတင္းမ်ား ၾကားသိရေသာ္ ရြာသားမ်ားမွာ စိုက္ပ်ိဳး ရာသီေရာက္တိုင္း လက္တျပင္ျပင္။ သို႔ေသာ္ အင္းအားႀကီးကုမၸဏီ ၂ ခု ၾကားက ရြာေလးမွာ ၀င္စိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မစိုက္ရဲ။
၂၀၁၇ ခုႏွစ္တြင္ကား ဦးျမင့္ႏိုင္က စတင္၍ ကုမၸဏီက မစိုက္ပ်ိဳးေသးသည့္ ေျမမ်ားတြင္ အတင္း၀င္ေရာက္ စိုက္ပ်ိဳး ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ စိုက္ပ်ိဳးေျမ ငတ္မြတ္ေနသည့္ ရြာသားတို႔က ေနာက္ က ပါလာေတာ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ္အရင္ ၀င္စိုက္တယ္၊ စိုက္ေတာ့ ရြာသားေတြပါ လိုက္(စိုက္)လာတယ္”ဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ဆိုသည္။
ရြာအတြင္း အေအးဆိုင္ငယ္ ဖြင့္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကလည္း သူသည္လည္း ယုဇနဆီအုန္းၿခံဘက္ ေျမလြတ္တြင္ ဥယ်ာဥ္ ၅ ဧကခန္႔ ၀င္စိုက္ထားေၾကာင္း ေျပာသည္။
သူတို႔ အလြယ္တကူ စိုက္ခြင့္ မရပါ။ ကုမၸဏီဘက္က ဟန္႕တားမႈအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၾကံဳရသည္။ ကုမ္ၸဏီမ်ားဘက္မွ ၎တို႔ ေလွ်ာက္ထား၊ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရထားသည့္ ေျမတြင္၀င္မစိုက္ၾကရန္ တားျမစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးျမင့္ႏိုင္တို႔ အတင္း၀င္ စိုက္သည္။
ေျမလြတ္၊ေျမလပ္ႏွင့္ ေျမ႐ိုင္းမ်ား စီမံခန္႔ခြဲေရးဥပေဒအရ ပံုစံ ၁ ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴး႐ံုးတြင္ ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ ယင္းကို ပံုစံ ၁ ျဖည့္ထားၿပီးသည့္ အခ်က္မွာ သူတို႔အတြက္ စိုက္ပ်ိဳးရန္ အခြင့္အာဏာရၿပီးေသာ အခိုင္မာဆံုး ေသာ အေထာက္အထားဟု သူတို႔ မွတ္ယူ ထားသည္။
“အားလံုးက ေလွ်ာက္ၾကတာ၊ ဒီေတာ့ ပံုစံ ၁ က က်ေပးထားၿပီးၿပီ၊ အခုဆို ေအာင္ဘာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးမွာလည္း သြားၾကည့္လို႔ ရတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုး မွာလည္း သြားၾကည့္လို႔ ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရၿပီးေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္လုပ္တယ္”ဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ေျပာသည္။
ဦးျမင့္ႏိုင္ႏွင့္ ရြာသားအခ်ိဳ႕ စိုက္ပ်ိဳး ထားေသာ ရြာႏွင့္ ၂ မိုင္ခန္႔ေ၀းသည့္ ၿခံမ်ားတြင္ ယမန္ႏွစ္က မီးေလာင္သည္။ ကုမၸဏီက ရြာသားမ်ားကို ယိုးစြပ္သည္။ ရြာသားမ်ားက ကုမၸဏီကို ျပန္လက္ညႇိဳး ထိုးသည္။ ယခုႏွစ္လည္း ရြာသားအား လံုးနီးပါးက ဆီအုန္းကုမၸဏီႏွစ္ခု၏ မစိုက္ပ်ိဳးသည့္ေနရာမ်ားတြင္ ဆက္စိုက္ ၾကဦးမည္။
“မလုပ္ရင္ သူမ်ားခိုင္းဖက္ ဆက္ျဖစ္ ေနလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အတင္း၀င္လု စိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ စိုက္မယ္၊ ထပ္စိုက္ မယ္၊ အစိုးရက လံုး၀မစိုက္ပါနဲ႔လို႔ တားရင္ေတာ့ နားမယ္”ဟု ဦးျမင့္ႏိုင္က ေျပာသည္။
ယခု အိမ္ေျခ ၃၅ လံုး ရွိေနၿပီျဖစ္ သည့္ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာသားအားလံုး စိုက္ပ်ိဳးေျမအတြက္ တိုက္ပဲြ၀င္ၾကပါ လိမ့္မည္။ စိုက္ပ်ိဳးေျမ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေရး သည္ သူတို႔၏ ျပင္းထန္ေသာ အာသီသ။
အစိမ္းေရာင္ ကႏၱာရၾကားက ထိုရြာေလး၏ ရြာသားမ်ားထံတြင္ ျပင္းျပေသာ အာသီသတစ္ခု ရွိပါေသးသည္။ ရြာ အတြက္ ရွိသင့္ရွိထိုက္သည့္ ရြာပိုင္ေျမ ျပန္လည္သတ္မွတ္ႏိုင္ေရး။ ယင္းအာသီသ အတြက္ ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာလိုေတာ့။ ၎တို႔ မစိုက္ပ်ိဳးသည့္ ေျမမ်ားတြင္ ၀င္စိုက္ေနသည္ကိုပင္ လာေရာက္ဟန္႔တားေနသည္မဟုတ္ပါေလာ။
အစိုးရကိုသာ ေတာင္းဆိုခြင့္ရလွ်င္ ေတာင္းဆိုလိုသည္။
“ရြာေဘးက ေျမေတြ ျပန္ရရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့ဗ်ာ။
ရြာျပန္စည္ကားလာဖို႔ဆိုရင္ အဓိက ကေတာ့ ေျမပဲ။ ေျမရမွ ၿခံစိုက္ရမယ္၊ လယ္လုပ္လို႔ ရမယ္။ လူဆိုတာ ေျမေပၚ မွာ ေနတာကိုး”ဟု ကိုျမင့္ႏိုင္က ဆိုပါ သည္။
လက္ရွိတြင္ကား ဆီအုန္းပင္မ်ားက ရြာစာသင္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းတြင္ပင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ ။
(ဒဂံုတင္းဘားကုမၸဏီတာ၀န္ရွိသူ အား ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ ေတြ႔ဆံုေမး ျမန္းခဲ့ရာ ေခ်ာင္းဖ်ားႀကီးရြာတစ္၀ိုက္မွာ ကုမၸဏီ လုပ္ကြက္ထဲ ပါ၀င္ေသာ္လည္း သူတစ္ပါးလုပ္ကိုင္ေနသည့္ ၿခံမ်ား ေျမမ်ားကို သိမ္းယူထားျခင္း၊ ဘူဒိုဇာႏွင့္ ထိုးျခင္း မရွိဟု ၎င္းတာ၀န္ရွိသူက ေျဖဆိုသည္။ စီမံကိန္းအေကာင္အထည္ ေဖာ္စဥ္က စီမံကိန္းဧရိယာအတြင္း လူေနထိုင္ျခင္း မရွိဟု ကုမၸဏီတာ၀န္ ရွိသူက ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။)
မင္းခန္႔
