လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ဖူလံုမႈအတြက္ အပါအ၀င္ စီးပြားေရးစီမံကိန္းႀကီးမ်ားေၾကာင့္ လူ႕ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အိုးအိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိသားစုေပါင္းမ်ားစြာ၊ သဘာ၀ရင္းျမစ္မ်ားစြာ ထိခိုက္နစ္နာရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးကို ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရသည့္အခါတိုင္း သက္ျပင္းခ် ေခါင္းခါ ျဖစ္ရသည္။
ျမစ္ဆံုေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းကိစၥ ျပန္ဦးေမာ့လာၿပီး လူထုၾကား ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနသည္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္တြင္လည္း လတ္တေလာတြင္ ဒီေရေတာ ဧကေထာင္ခ်ီ အေျပာင္ရွင္းၿပီး ပုစြန္ေမြးျမဴေရးစီမံကိန္း လုပ္မည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုသို႕ေသာ စီမံကိန္းမ်ားအျပင္ အျခားစီမံကိန္းဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားတြင္ စီမံကိန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္သူမ်ား၊ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူမ်ား စသည့္ သက္ဆိုင္ရာ ပါ၀င္ပတ္သက္သူမ်ား၏ စဥ္းစားခ်က္မ်ားသည္ “ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ”ေၾကာင့္ ကပ္ဆိုးမ်ားႀကံဳရေအာင္ လုပ္ေနသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ၇ ႏွစ္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ မတ္လထုတ္ Living Color မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ဟန္ထက္၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကပ္ဆိုး ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္သည္။
ေဆာင္းပါး၏ဆိုလိုရင္း အႏွစ္ကို မွ်ေ၀လိုသည့္အတြက္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ၿပီး ပါ၀င္သည့္ အေျခအေနအခင္းအက်င္းမ်ားမွာ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ကာလ အေျခအေနအခင္းအက်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။
အယ္ဒီတာ
ဖြံ႕ ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ကပ္ဆိုး
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဟူသည္ ပ်ိဳတိုင္း ႀကိဳက္သည့္ ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္သကဲ့သို႔ လူတိုင္း ၾကားခ်င္သည့္ ခြန္းခ်ိဳစကား တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေပသည္။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ ျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ခ်င္းစီတြင္ ျဖစ္ေစ၊ အစိုးရတစ္ခုခ်င္းစီတြင္ျဖစ္ေစ ၎တို႔ နားလည္ လက္ခံထားသည့္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုမႈမ်ား ျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ေဖာ္ေဆာင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။
ဟီးထေနသည့္အိမ္မ်ား၊ အေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ ကားမ်ားပိုင္မွ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္သည္ဟု ထင္ၾကသူမ်ားသည္ အိမ္မ်ား၊ ကားမ်ား ပိုင္ဆိုင္ရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကသည္။
ထို႔အတူပင္ အဖြဲ႕ အစည္းမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ အစိုးရမ်ားသည္ လည္းေကာင္း ယင္းသို႔ပင္ ၎တို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ ေရာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားေဖာ္ ေဆာင္ၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္တြင္ စီးပြားေရး ဦးတည္ ခ်က္ေလးရပ္အနက္ ပထမဆုံးအခ်က္ ျဖစ္သည့္ “စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံ၍ အျခားစီးပြားေရး က႑မ်ားကိုလည္း ဘက္စုံ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေရး”ဟု ယခင္အစိုးရ လက္ထက္က ရွိရာ၊ ယခုလက္ရွိ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမာက္ ခံရသည့္ အစိုးရျဖစ္သည့္ အစိုးရသစ္သည္ “စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ပိုမို ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေအာင္ေဆာင္႐ြက္ၿပီး၊ ေခတ္မီစက္မႈႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ေရးႏွင့္ အျခားစီးပြားေရး က႑မ်ားကိုလည္း ဘက္စုံ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေရး”ဟု ေျပာင္းလဲခဲ့ သည္။ ယင္းဦးတည္ခ်က္ႏွင့္အညီ စိုက္ပ်ိဳးေရး အဓိက ႏိုင္ငံျဖစ္သည့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္၊ ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀ွမ္း သီလ၀ါ (ေက်ာက္တန္း အထူးစီးပြားေရးဇုန္)၊ ျမ၀တီ အထူးစီးပြားေရးဇုန္၊ ရတနာပုံ (ရတနာပုံ City)၊ ဘားအံ စက္မႈဇုန္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ စက္မႈဇုန္၊ ေက်ာက္ျဖဴ စက္မႈဇုန္၊ ထား၀ယ္ အထူးစီးပြားေရး စက္မႈဇုန္မ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လ်က္ရွိသည္။
ဤတြင္ စဥ္းစားစရာရွိသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈကို မည္သည့္အရာမ်ားျဖင့္ တိုင္းျဖတ္ပါသနည္း။ စက္႐ုံမ်ားျဖင့္ ေလာ။
အစိုးရမ်ားႏွင့္ လူအမ်ားစုသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ေျပာသည့္အခါ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းဟူသည့္ စကားရပ္ ကို အၿမဲပင္ ထည့္သြင္းေျပာေလ့ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အားလုံးေမ့ထားၾကသည္မွာ ဘ၀လုံၿခံဳေအးခ်မ္းမႈပင္ ျဖစ္သည္။
လူေနမႈ အဆင့္အတန္းသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ေနမႈ၊ ထိုင္မႈ၊ စားေသာက္မႈ အဆင့္အတန္းမ်ားကိုသာ ရည္ၫႊန္းသည္ ျဖစ္၍ လူတစ္ေယာက္၏ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာဘ၀ကို အဓိက ဦးတည္ေပသည္။
ဘ၀လုံၿခံဳေအးခ်မ္းမႈဟူသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ရွင္သန္မႈတြင္ ေအးၿငိမ္းတည္ၿငိမ္စြာ ေနႏိုင္ရန္၊ အရာရာ လုံၿခံဳသည့္ လူမႈ၀န္းက်င္ျဖစ္ရန္တို႔အား အဓိက ဦးတည္ေပသည္။
လူေနမႈအဆင့္အတန္း မည္မွ်ပင္ ျမင့္မားေစကာမႈ ဘ၀လုံၿခံဳေအးခ်မ္းမႈ မရွိလွ်င္ လူတို႔သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းလုံၿခံဳစြာ ရပ္တည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
လူေနမႈ အဆင့္ျမင့္သည္ဟု ေျပာၾက သည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ဘန္ေကာက္သည္ ယခု ပင္လယ္ေရျမင့္တက္မႈေၾကာင့္ ရက္ရွည္ ေရႀကီးမႈကို ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ ဘ၀လုံၿခံဳေအးခ်မ္းမႈ မရွိသည့္ ေနရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ရေပမည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ နာမည္ေက်ာ္ မတ္တာေပါ့ စက္မႈဇုန္ေဒသရွိ ရာေယာင္းေဒသခံ ျပည္သူမ်ားသည္လည္း ကင္ဆာျဖစ္ႏႈန္း ျမင့္မားျခင္း၊ ေရထုညစ္ညမ္းျခင္း၊ ေလထု ညစ္ညမ္းျခင္း၊ လက္ငုတ္လက္ရင္း သက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားကို မလုပ္ကိုင္ ႏိုင္ေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ ၎တို႔၏ ဘ၀ လုံၿခံဳမႈကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ဘ၀တြင္ အေရးႀကီး ဆုံးသုံးခုျဖစ္သည့္ စား၊ ၀တ္၊ ေန ေရး တြင္ ၀တ္ေရးႏွင့္ ေနေရးအတြက္သာ အဓိကျဖစ္သည့္ အထူးစီးပြားေရးဇုန္ စီမံကိန္းမ်ားသည္ အနာဂတ္လူအဖြဲ႕အစည္း ၏ အစားအစာ လုံၿခံဳမႈကို ၿခိမ္းေျခာက္လာလ်က္ ရွိသည္။
အထူးစီးပြားေရး စက္မႈဇုန္မ်ား အတြက္ လယ္ယာ၊ ကိုင္းကၽြန္း၊ ဥယ်ာဥ္ ၿခံေျမမ်ားကို စေတးရသည္။
ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းမ်ား အတြက္ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္မ်ားကို စေတးရသည္။ ၎ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ိဳး ေရးလုပ္ငန္း၊ အဖိုးတန္ သစ္ေတာမ်ား၊ လူေနအိမ္မ်ားႏွင့္ အျခားယဥ္ေက်းမႈ တန္ဖိုးမ်ားစြာကို ေရေအာက္တြင္ ျမႇဳပ္ႏွံၾကရသည္။
လူတို႔သည့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို လိုခ်င္ၾကသည္ပင္ ျဖစ္သည္။ မည္သူမွ် ေက်ာက္ေခတ္သို႔ ျပန္မသြားခ်င္ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ လူတို႔ အဓိက အကဲျဖတ္ေသာ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းကိုသာ အေျခတည္စဥ္းစား သည့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး စီမံခ်က္မ်ား သည္ လူတို႔၏ ဘ၀လုံၿခံဳမႈကို စတင္ၿခိမ္း ေျခာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖင့္ သြားေနသည့္ အစိုးရမ်ားသည္လည္း ျပည္သူ႕ဆႏၵ၊ ျပည္သူ႕ သေဘာထားကို ေ႐ြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပသည့္အခါတြင္သာ လက္ခံ ယူသည္မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံ၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည့္ မဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းမ်ားကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေဆာင္႐ြက္ရာတြင္ မေဆာင္ ႐ြက္ခင္၊ ေဆာင္႐ြက္ဆဲ၊ ေဆာင္႐ြက္ၿပီး အေျခအေန မ်ားတြင္လည္း ျပည္သူ႕ ဆႏၵ၊ ျပည္သူ႕ သေဘာထား၊ ျပည္သူတို႔ ၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈကို ထည့္သြင္းစဥ္းစား သင့္ေပသည္။
ရန္ကုန္ေနလူထု၏ အျမင္တြင္ သစ္ေတာသည္ စိမ္းလန္းသည့္ ေတာအုပ္ တစ္ခုသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အဆိုပါ သစ္ေတာအနီးတြင္ တည္မွီထိုင္သည့္ ေဒသခံျပည္သူမ်ားအတြက္မွာ ယင္း သစ္ေတာသည္ စီးတီးမတ္ (City Mart) ျဖစ္သလို၊ သိမ္ႀကီးေစ်းလည္း ျဖစ္သည္။ ကမ္းနားေစ်းျဖစ္သလို၊ ညေစ်းလည္း ျဖစ္သည္။
မူ၀ါဒ ခ်မွတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း တစ္ခုတည္းကိုသာ ထည့္ သြင္းစဥ္းစားၿပီး၊ ဘ၀ လုံၿခံဳေအးခ်မ္းကို ထည့္သြင္း မစဥ္းစားလွ်င္၊ တစ္နည္းဆိုရ ေသာ္ သစ္ေတာကို သစ္ေတာ ဟုသာျမင္ ၿပီး စီးတီးမတ္အျဖစ္၊ သိမ္ႀကီးေစ်းအျဖစ္၊ ကမ္းနားေစ်းအျဖစ္ မျမင္ႏိုင္လွ်င္ ေစတနာ ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းမ်ား သည္ ေဒသခံ ျပည္သူမ်ား၏ ဘ၀မလုံၿခံဳ မႈႏွင့္ နာက်င္ဖြယ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ျဖစ္ေစမည္သာ ျဖစ္သည္။
ေမာ္ေတာ္ကားစက္႐ုံမ်ားမွ ႏြား မေမြးႏိုင္၊ သံမဏိစက္႐ုံမ်ားမွ စပါးမထြက္၊ ေရနံဓာတု စက္႐ုံမ်ားမွ ေသာက္ေရသန္႔ မထြက္၊ ေက်ာက္မီးေသြးဓာတ္အားေပး စက္႐ုံက ေလျပည္သန္႔သန္႔မထြက္ သကဲ့သို႔ ယေန႔ လူအဖြဲ႕အစည္း၏ သည္းသည္းလႈပ္ လိုအင္ျဖစ္သည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသည္ လည္း ထမင္းႏွင့္ နယ္ဖတ္စားေသာက္၍ ရသည့္ ဟင္းပြဲမဟုတ္သည္ကို လူတိုင္း သိေပသည္။
ယင္းသို႔ဆိုလွ်င္ စပါးခင္းမ်ား၊ လယ္ယာ၊ ကိုင္းကၽြန္းမ်ား၊ သစ္ေတာမ်ား၊ ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ သီးႏွံ စိုက္ခင္းမ်ားႏွင့္ ဖယ္ရွားၿပီးလုပ္ရေလ့ရွိသည့္ စက္မႈဇုန္ စီမံကိန္းမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ လြဲလြဲ မၿပဳလုပ္သင့္သည္ ကို သတိထားရေပမည္။
လူဘ၀ဟူသည္ ႐ြက္ဖ်င္တဲမဟုတ္ သည္ကို ေလးေလးနက္နက္ နားလည္ပါ လွ်င္ မူ၀ါဒအေကာင္အထည္ ေဖာ္သူမ်ား အေနျဖင့္ ေက်း႐ြာမ်ားမွ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း ေနရာခ်ထားမႈကို ထမင္းစားေရေသာက္ သဖြယ္ ေျပာမည္မဟုတ္ဟု နားလည္မိပါ သည္။
ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရသည့္ ေဒသခံျပည္သူမ်ားကို ေတြ႕တိုင္း၊ ယင္းတို႔၏ ဘ၀ကို ေလ့လာမိတိုင္း မူ၀ါဒ ခ်မွတ္သူမ်ား၊ မူ၀ါဒအေကာင္အထည္ေဖာ္သူမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားအား ယင္းတို႔၏ စီမံကိန္း အနီးတြင္ ရွိသည့္ ျပည္သူမ်ား၏ ဘ၀ကို သိနားလည္ရန္ တစ္လေလာက္ လာေရာက္ေနထိုင္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵမွာအၿမဲ ။
ဆာလဖာဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဓာတ္ေငြ႕ မ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ေနသည့္ ေလထုကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ႐ွဴ႐ႈိက္ေနရသည့္ ေက်ာက္မီး ေသြး ဓာတ္အားေပး စက္႐ုံအနီးမွ ေဒသခံမ်ား၏ ေလျပည္သန္႔သန္႔ တစ္႐ိႈက္စာ၊ မိုင္းလုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ နီရဲေနသည့္ ျမစ္မ်ား တစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေဒသခံမ်ား၏ ေသာက္ေရ သန္႔သန္႔ တစ္ခြက္၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းမ်ား အတြက္ တည္ေဆာက္သည့္ ေရကာတာ မ်ား၏ ေအာက္ဘက္တြင္ ေနထိုင္သည့္ ေဒသခံျပည္သူမ်ားရဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ ၿပိဳက် မည္မွန္းမသိ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ေရေဖာက္ခ် မည္ကိုမသိ စိုးထိတ္ေနရမႈ၊ ဓာတုအဆိပ္ သင့္ လာသည့္ ျမစ္ေခ်ာင္း ပင္လယ္ထဲ ငါးရွာထြက္ေနရသည့္ ေရလုပ္သားမ်ား ရဲ႕ ၀မ္းတစ္ထြာ၊ ေတာင္ေပၚကို ျခင္းေတာင္းေလးတစ္လုံးျဖင့္ တက္သြား ၿပီး သီး႐ြက္ အစုံအလင္ ျပန္ဆင္းလာသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ေတာင္၏ အေရးပါမႈ စသျဖင့္ အေ၀းမွ လွမ္းၾကည့္႐ုံျဖင့္ နား လည္ေပးရန္ ခက္ခဲေသာ ဘ၀မ်ားကိုသာ နားလည္ပါလွ်င္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ မိပါသည္။
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဟူသည္ ေငြစကၠဴ မဟုတ္သလို၊ ဂ်ီဒီပီ ( စုစုေပါင္းျပည္တြင္း ထုတ္ကုန္တန္ဖိုး ( Gross Domestic Product-GDP)) လည္း မဟုတ္ေပ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈသည္ ေမာ္ေတာ္ကား မဟုတ္သလို၊ ကေလးေမြးဖြားျခင္းမွအပ အားလုံးကို စြမ္းေဆာင္ ျဖည့္ဆည္းေပး ႏိုင္သည့္ ခ်စ္သူစက္႐ုပ္မ်ားလည္း မဟုတ္ေပ ။
သို႔ေသာ္ ထိုအရာမ်ား အားလုံး တစ္စိတ္တစ္ေဒသအားျဖင့္ ပါ၀င္ပတ္သက္ ေနေပသည္။
ယခုလက္ရွိ အေျခအေနတြင္ ကမၻာႏွင့္အ၀ွမ္း ႐ုပ္တရားမ်ားသာ လႊမ္းမိုးၿပီး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ေဆာင္ၾကဥ္း ရာတြင္လည္း လူေနမႈအဆင့္အတန္းကိုသာ အဓိကထား စဥ္းစားၾကေပသည္။
ယင္းသည္ ေလမသန္႔ျခင္း၊ ေရ မသန္႔ျခင္း၊ ေျမမသန္႔ျခင္း၊ အစာ မသန္႔ျခင္း၊ အစာျပတ္ျခင္း စသည့္ ဘ၀ လုံၿခံဳေအးခ်မ္းမႈ ဆိုင္ရာ အဓိက လိုအပ္ ခ်က္မ်ားကို ၿခိမ္းေျခာက္လာၿပီျဖစ္သည္။
မွဲ႔တစ္ေပါက္ေတာင္မစြန္းသည့္ လမ္းမေပၚရွိ ေနာက္ဆုံးေပၚကားေပၚ ထိုင္လ်က္၊ ဟီးထေနသည့္ တိုက္မ်ား၏ ၀ရန္တာတြင္ရပ္ကာ ေဖာင္းကားေနသာ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ကိုင္လ်က္၊ တစ္ေမွ်ာ္ တစ္ေခၚ မဟာစက္မႈဇုန္မ်ားကိုေငးကာ ေအာက္ဆီဂ်င္ ေခါင္းပါးသည့္ေလကိုရွဴရင္း အသက္႐ွဴ မ၀ျဖစ္လ်က္ ယင္းကဲ့သို႔ ျမင့္မားသည့္ လူေနမႈအတန္းတြင္ ေနထိုင္လ်က္ တစ္ကမၻာလုံးတြင္ ၀ယ္စရာ ဆန္မရွိသည့္ အခါ၊ ေသာက္ေရသန္႔သန္႔ တစ္ငုံစာ မရသည့္အခါမွ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ဟူသည့္ စကားရပ္ကို ျပန္လည္ သုံးသပ္ မည္ဆို လွ်င္ အတန္ပင္ေနာက္က်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
အဖိုးအဖြားမ်ားအား ကန္ေတာ့ သည့္အခါတိုင္း အငတ္ေဘး၊ ေရာဂါဘယ ေဘး၊ တုတ္ဓားလက္နက္တို႔ျဖင့္ ေသေၾက ပ်က္စီးေစေသာ ေဘးမ်ားျဖစ္သည့္ ကပ္ႀကီးသုံးပါးမွ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါေစဟု ဆုေပးေလ့ရွိသည္။
ယင္းကပ္ႀကီးသုံးပါးကိုျဖစ္ေစ သည္မွာ လူတို႔လြဲမွားစြာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို ၾကသည့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ပင္ျဖစ္သည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈသည့္ ကပ္ဆိုးမျဖစ္ သင့္ပါ။ ကပ္ဆိုးျဖစ္လာခဲ့ပါလွ်င္ အားလုံးတြင္ တာ၀န္ရွိသကဲ့သို႔၊ အားလုံး ထိခိုက္နာက်င္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။
Living Color Magazine, March 2012
ဟန္ထက္
