အက္ဒမန္ပင္လယ္ကို ျဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာတဲ့ ဆားနံ႔ပါသည့္ေလ သည္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ျမဴးတူးခုန္ ေပါက္ေနသည္။ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ ေဆာင္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ ေလ တိုးသံေတြ တ႐ႊီး႐ႊီး။
ေႏြဦးဟာ တေပါင္းကိုႀကိဳဖို႔ ဒီကမ္းေျခကို ေလ႐ူးနဲ႔ ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ ေန ၿပီ။ ေလျမဴးဟာ ကမ္းေျခက သေျပပင္ ႀကီးေတြေပၚကိုလည္း ခုန္တက္ေဆာ့ ကစားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လႈိင္းပုတ္သံေတြ သစ္႐ြက္ျမည္သံေတြနဲ႔ေရာၿပီး ကမ္းေျခမွာ ေမးတင္ထားတဲ့ တံငါ႐ြာ ကေလးထဲကို အပ်ိဳဖ်န္းေလးတစ္ ေယာက္လို ေကာ့ေကာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပး၀င္ သြားေလရဲ႕။
“အေမနဲ႔ ႐ြာကို သားေမာင္လြမ္းလို႔ ဩဩ.”
ကမ္းေျခ သေျပပင္ႀကီးေအာက္ ေက်ာက္တုံးကေလးတစ္တုံးေပၚ တင္ ထားတဲ့ ေရဒီယိုအိုေလးဆီက ထြက္လာ တဲ့ အေမ့အိမ္လြမ္းေတး။ ေရဒီယိုေလး နံေဘးမွာေတာ့ တင္ပ်ဥ္ေခြ အက်အန ထိုင္ၿပီး ငါးဖမ္းပိုက္ဖာေနတဲ့ မိုးျမင့္။ ငါးဖမ္းပိုက္ရဲ႕ ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကို ကမ္း ေျခဘက္ ငိုက္က်ေနတဲ့ သေျပကိုင္းမွာ ခ်ည္ထားေလရဲ႕။ သေျပကိုင္းေပၚကေန တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ငါးဖမ္းပိုက္ရယ္၊ ျဖဴလႊလႊ သဲေသာင္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ေလ ႐ူးသယ္ရာ လြင့္ပါေနတဲ့ သေျပ႐ြက္ေႂကြ ေတြရယ္နဲ႔ မိုးျမင့္ရဲ႕ ေႏြေန႔လယ္ခင္းဟာ ကဗ်ာပင္ ဆန္ေနေသးေတာ့။
ဒီေနရာက မိုးျမင့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အသိုက္အၿမဳံေလး။
မိုးျမင့္ ႏွစ္သက္လြန္းတဲ့ ဘူမိနက္ သန္။ ပင္လယ္ မထြက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ခဏတျဖဳတ္ အနားယူဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပိုက္ ဖာတာ၊ ခဲသီးခ်ည္တာ အစရွိတဲ့ ပင္လယ္ ဗာဟီရအလုပ္ေတြကို လုပ္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုးျမင့္ စခန္းခ်ရာေနရာေလး။ ေျမာက္ ဘက္ကိုက္တစ္ရာေလာက္ကို လွမ္း ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ေႏြဦးေနပူပူ ေအာက္က မိုးျမင့္တို႔ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေရလုပ္ သားေတြရဲ႕ ယာယီတဲနန္းစုစုေတြ။ အဲဒီ တဲနန္းေတြအေပၚကေန ေျမာက္ဘက္ကို ကိုက္တစ္ရာေလာက္ ထပ္ေက်ာ္ၾကည့္ လိုက္ရင္ေတာ့ ေက်ာက္ထရံ႐ြာ။
ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေျမာက္ေကာ့စ ေမာ့ကၽြန္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္ ေက်ာက္ထရံလို႔ေခၚတဲ့ တံငါ႐ြာကေလး။ ေကာ့စေမာ့ကၽြန္းကိုေတာ့ ေဒသခံေတြက ဟိႏ္ၨဲဘုတ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကၽြန္းရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ယြန္းယြန္းက ေရျဖဴ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ အႀကီးဆုံးလို႔ ေျပာလို႔ရ မယ့္ အက္ဒမန္ပင္လယ္ထဲကို စီး၀င္ ေနတဲ့ ဟိႏ္ၨဲေခ်ာင္းကို အစြဲျပဳၿပီးေခၚၾက တယ္လို႔ မွတ္ယူမိပါရဲ႕။ ေတာင္ဘက္ ဘ၀ါကမ္းေျခ၊ ေျမာက္ဘက္ ျဖဴနတ္၊ ဓမင္းဆိပ္၊ ပိုက္တဲေလး၊ ကင္းေတာင္၊ ဗ်ဴႀကီး၊ ဗ်ိဳက္၊ ေက်ာက္ထရံႀကီးေတြလိုပဲ မိုးျမင့္ရဲ႕ အသိုက္အၿမဳံေလးတည္ရွိရာ ေက်ာက္ထရံ႐ြာကေလးဟာ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက တံငါ႐ြာေလးတစ္႐ြာ။
ေက်ာက္ထရံဟာ မိုးျမင့္ရဲ႕ ဒုတိယ အသိုက္အၿမဳံလို႔ ေျပာရင္ပိုမွန္ေလမလား။
ေမာင္ႏွမတစ္ဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေလာင္းလုံးၿမိဳ႕နယ္ထဲက တီဇစ္လို႔ေခၚတဲ့ တံငါ႐ြာကေလးကေန မိုးျမင့္ထြက္လာ တာေတာင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္ေနခဲ့ ၿပီပဲေလ။ တကယ္ဆိုေတာ့ ပင္လယ္ဆို တာ မိုးျမင့္တို႔ဘ၀ပါ။ ပယ္လယ္မွာ ေမြး၊ ပင္လယ္မွာႀကီး ပင္လယ္ကို အမွီျပဳ ၿပီးပဲ ဘိုးဘြားဘီဘင္ လက္ထက္ ကတည္း က ထူေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘ၀ေတြပဲေလ။
ေလးတန္းေက်ာင္သား လြယ္အိတ္ တန္းလန္းနဲ႔ ပင္လယ္ထဲေရာက္ခဲ့တဲ့ မိုးျမင့္။ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူခ်စ္တဲ့ ဖတ္စာအုပ္ေတြအစား ငါးဖမ္း ပိုက္ေတြနဲ႔ပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ မိုးျမင့္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြက ေ႐ြးခ်ယ္စရာ အရမ္းနည္းပါးခဲ့တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနရ တာပါပဲ”
အက္ဒမန္ ပင္လယ္ႀကီးကို ေငးရင္း မိုးျမင့္ ေျပာလာတယ္။
ႏွစ္စဥ္ သီတင္းကၽြတ္ရာသီေရာက္ လာၿပီဆို မိုးျမင့္တို႔ ေက်ာက္ထရံဘက္ကို ကူးလာၾကၿပီ။ ေယာက္်ားသားေတြက ယာယီတဲေတြ အရင္လာေဆာက္ၾက၊ ငါး ဖမ္းပိုက္ေတြ ေလွေတြ ေနရာခ်ၾကနဲ႔ အ လုပ္႐ႈပ္ၾကတဲ့ ပြင့္လင္းရာသီေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မီးထြန္းပြဲေတြၿပီးလို႔ ႐ြာက အမ်ိဳးသမီး ေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ ေမြးထားတဲ့ ေခြးေတြ ၀က္ေတြပါမက်န္ တီဇစ္ကေန ေက်ာက္ ထရံကို ေျပာင္းလာၾကခ်ိန္ဆို မိုးျမင့္တို႔ ေလွေတြ ငါးဖမ္းစထြက္ဖို႔ အားလုံးအဆင္ သင့္။
တစ္ေဆာင္းနဲ႔ တစ္ေႏြ ငါးဖမ္းရာသီ တစ္ရာသီစာၿပီးရင္ေတာ့ ပုံမွန္အားျဖင့္ မိုးျမင့္တို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ေလ့ ရွိတယ္။ တန္ခူး၊ ကဆုန္ မိုးဦးေလ႐ူးေတြ စတင္ ခ်ိန္မွာ မိုးျမင့္တို႔ ကြန္းခိုရာ ယာယီတဲနန္း ေတြကို စတင္စြန္႔ခြာၾကရျပန္ၿပီေပါ့။ ဒီ လိုနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ခ်ီၾကာေအာင္ အက္ဒမန္မွာ စုန္ဆန္ကူးလူးခဲ့ၾက။ မိုးျမင့္လည္း ဒီ႐ြာသူနဲ႔အေၾကာင္းပါ၊ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတိ႐ြာေလးက အေမ့အိမ္ဆီ ႏွစ္စဥ္ျပန္ ျဖစ္ၿမဲ။
“ဒီလို ဘယ္လာေနခ်င္မလဲဗ်ာ၊ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္႐ြာမွာပဲ ေနထိုင္ၿပီး ေအး ေအးေဆးေဆး လုပ္စားခ်င္တာေပါ့၊ ခု ေတာ့ မိေ၀း ဖေ၀းနဲ႔၊ မိဖေတြလည္း အို ေနၿပီေလ”
တီဇစ္ဘက္မွာ ကင္းမြန္မီးထြန္း ေလွႀကီးေတြ မ်ားလာတာ၊ ၀ါလတ္လို႔ ေခၚတဲ့ ဒ႐ြတ္ဆြဲပိုက္ေလွႀကီးေတြ ကမ္း နီးကို အၿမဲတမ္းနီးပါး ၀င္၀င္ဆြဲၿပီး ငါး ဖမ္းတာေတြက မိုးျမင့္တို႔လို ဘုတ္မေလွ ကေလးေတြနဲ႔ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ငါးဖမ္းလုပ္ ငန္းလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ ေဒသခံေတြကို အက်ပ္ ႐ိုက္ေစခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလေတြကတည္းက။
“ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ” ဆိုတာ ကုန္းမွာပဲရွိတာမဟုတ္။ မိုးျမင့္တို႔ ေရ လုပ္သားေတြလည္း မူရင္းဌာေန ငါး ဖမ္းကြက္ေတြကို ဘ၀ရွင္သန္မႈအတြက္ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကရတယ္ေလ။
ပုံမွန္အားျဖင့္ ငါးဖမ္းဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္သည္အထိ အနည္းဆုံး က်ပ္သိန္း၇၀ ကေန ၈၀ နဲ႔ ၁၀၀ ၾကားအထိ ရင္းႏွီးလုပ္ ကိုင္ရတဲ့ မိုးျမင့္တို႔လို ငါးဖမ္းပိုက္ေလွ အမ်ားစုက အရင္းအႏွီး မရွိၾကသူမ်ား တယ္။ ဒီေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ငါးအ၀ယ္ ဒိုင္ေတြမွာ ႀကိဳတင္ေငြယူၾက၊ ဖမ္းမိလာ တဲ့ ငါးေတြကို အ၀ယ္ဒိုင္မွာ ျပန္သြင္းၾက။ အ၀ယ္ဒိုင္ကေပးတဲ့ ငါးေစ်းနဲ႔ အျပင္ေစ်း ကြက္မွာ ေပါက္တဲ့ေစ်း ကြာဟခ်က္ဆို တာမ်ိဳးကေတာ့ မိုးျမင့္တို႔ ထည့္တြက္ဖို႔ စဥ္းကို မစဥ္းစားၾကေတာ့။
မဲရွင္မ “မ”လို႔ ငါးအထိအမိမ်ား ရင္ ဒိုင္က အေႂကြးကေလးဖဲ့ဖဲ့ ၿပီးဆပ္ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါးဖမ္းရာသီ တစ္ရာသီ ၿပီးသြားလို႔ ဒိုင္အေႂကြး ေက်သြားတဲ့သူ ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားရယ္ပါေလ။ တစ္မိုး တြင္းလုံးစားဖို႔၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းစ ရိတ္၊ က်န္းမာေရးစရိတ္ဆိုတာေတြမ်ိဳးက ေခါင္းစဥ္ေပါင္းစုံနဲ႔ ငါးအ၀ယ္ဒိုင္မွာ ပိုက္ဆံႀကိဳထုတ္ထားဖို႔ မိုးျမင့္ မိန္းမကို တြန္းပို႔ေနတတ္တာမ်ိဳးကိုး။
“ငါးမရတာထက္ ဆိုးတာက ပိုက္ ေတြျပတ္တာပဲဗ်၊ ဓာတ္ေငြ႕ပိုက္လုံးနဲ႔ ၿငိၿပီးျပတ္တာ၊ ေက်ာက္တင္သေဘၤာနဲ႔ ၿငိၿပီးျပတ္တာေတြဆိုတာက ေန႔စဥ္လိုလို ကို ျဖစ္ေနတာေလ၊ ဆန္းကိုမဆန္းေတာ့ ဘူး၊ ဘယ္ေနရာမွာ သြားတင္ျပရမွန္း လည္း မသိေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ခံေနရတာ ပါပဲ။ ပိုက္ေတြ အကုန္ဆုံးသြားလို႔ ထြက္ ေျပးသြားရတဲ့သူေတြလည္း မနည္းဘူး၊ အမ်ားစုက လုပ္စားစရာမရွိလို႔ ေပၿပီး ေနေနၾကတာ မ်ားပါတယ္” ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ ပိုင္းကမွာ ေက်ာက္တင္သေဘၤာနဲ႔ၿငိၿပီး ျပတ္သြားတဲ့ ပိုက္ဖုံနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႕ပိုက္ လိုင္းနဲ႔ၿငိၿပီး ျပတ္သြားတဲ့ ပိုက္ဖုံေတြကို ၫႊန္းရင္း မိုးျမင့္ ေျပာတယ္။ ၿငိသြားတဲ့ ေနရာေတြကိုလည္း သူ႕တယ္လီဖုန္းထဲက ေရျပင္ေျမပုံကိုတစ္လွည့္ အက္ဒမန္ ပင္ လယ္ႀကီးကိုတစ္လွည့္ လက္ၫႈိးတၫႊန္ ၫႊန္နဲ႔ျပေနေသး။
ပင္လယ္ထဲက စိန္ေခၚမႈေတြ အ ေၾကာင္းေျပာျပေနတဲ့ မိုးျမင့္တို႔ ငါးဖမ္း မိတ္ေဆြတစ္စုရဲ႕ အမူအရာက တခါတ ေလ စိတ္အားတက္ႂကြဖြယ္ေကာင္းသလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနပုံမ်ိဳးလည္း ေပၚလြင္ လွတယ္။
မိုးျမင့္တို႔ စိုးရိမ္ေနတဲ့အထဲမွာ ရွိ ရင္းစြဲ ဓာတ္ေငြ႕ပိုက္လိုင္းေတြေၾကာင့္ ဆုံး႐ႈံးရမႈ၊ ေက်ာက္တင္သေဘၤာနဲ႔ ၀ါ လတ္ငါးဖမ္းေလွေတြေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ ေနရမႈ အပါအ၀င္ အဆိုျပဳ ဓာတ္အားေပး စီမံကိန္းေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္မႈ ေတြကို ဘယ္လိုထိခိုက္လာမလဲဆိုတာ မ်ိဳးလည္းပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔က စီမံကိန္းေတြကို မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စီမံကိန္းေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းေတြကို မထိခိုက္ေစဖို႔ပဲ ေျပာခ်င္ တာပါ၊ ခုက အရမ္းကို ထိခိုက္လြန္းေန တယ္ဗ်ာ” ပိုက္ဖာတဲ့အလုပ္ကို လက္စ သိမ္းလိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေရေတာင္ ကမ္းစပ္ သေျပပင္ႀကီးအနားကို ေရာက္ လုၿပီ။ ေရျပည့္ၿပီကိုး။ မိုးျမင့္ ပိုက္ဖုံေတြ ကို ေနေလာင္ေနတဲ့ သူ႕ပုခုံးေတြအေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္။ ညေန ငါးဖမ္းထြက္ဖို႔ သူျပင္ရဦးမယ္။ အိမ္သူ သက္ထားက ေလွထြက္ဖို႔ အစားအေသာက္ေတြ အဆင္ သင့္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနခ်ိန္ ေလွစစ္ တာ၊ စက္စစ္တာေတြကို သူေဆာင္႐ြက္ ရဦးမယ္။
“ေဖေဖ၊ သားသားလည္း လိုက္မယ္ ”ဆိုၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္အသံကိုျပဳ သဲခုံေဖြးေဖြး ဒီေရအစပ္ကေန ဖခင္ရွိရာ အေျပးလာတဲ့ မိုးျမင့္ရဲ႕ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားလွ ရတနာ။ ငါးဖမ္းပိုက္ေတြ ထမ္းထားရင္း သားကို ေစြ႕ကနဲေကာက္ခ်ီ ပါးျပင္ကို ႐ႊတ္ကနဲနမ္းၿပီး မိုးျမင့္က သားျဖစ္သူကို မွာ တမ္းေႁခြတယ္။
“ငါ့သားက ငါးမဖမ္းရပါဘူး၊ ေက်ာင္းဆရာႀကီး လုပ္ရမွာ၊ ေဖေဖတို႔ ဖမ္းဖို႔ေတာင္ ငါးေတြက မက်န္ေတာ့တာ ငါ့သားေလးႀကီးလာရင္ ေဟာဒီပင္လယ္ ႀကီးထဲမွာ ဘာငါးမွ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ ဘူးေလ၊ အဲဒီေတာ့ သားလည္း ဖမ္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး”
ေနပင္ အေတာ္ေစာင္းလုၿပီ။
ေစာေစာက ျမဴးတူးေနတဲ့ ေလ႐ူး ကား အားေပ်ာ့ကာ ေလျပည္ေအးကေလး အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီးေလၿပီ။ မိုးျမင့္ ကား ပိုက္ကိုထမ္း၊ သားကို တစ္ဖက္ ကေပြ႕နဲ႕ သူ႕ငါးဖမ္းေလွဆီ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခ်ီတက္ေလၿပီ။ ကမ္းစပ္မွ ေလွဆီ ဆင္း လာေနၿပီျဖစ္သည့္ အိမ္သူသက္ထားထံ သားကို အပ္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ မိုးျမင့္ အက္ဒ မန္႔ရင္ခြင္ဆီ ခိုလႈံရေပဦးမည္။
မိုးျမင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြမ်ား ေတြး ေနမွာလဲ။
ငါးေတြ အမ်ားႀကီးဖမ္းမိဖို႔ မဲရွင္ မဆီမွာမ်ား ဆုေတာင္းေနေလမလား။
ဘုရားမလို႔ ကင္းမြန္မီးထြန္းေလွ ေတြ ဒ႐ြတ္ဆြဲ၀ါလတ္ေလွေတြ ကမ္းကို ၀င္မဆြဲၾကပါေစနဲ႔လို႔ မ်ားလား။
သို႔တည္းမဟုတ္ ေလာေလာလတ္ လတ္ျဖစ္ထားသလို ဓာတ္ေငြ႕ပိုက္လိုင္း ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာက္တင္သေဘၤာနဲ႔ သူ႕ငါးဖမ္းပိုက္ေတြ မၿငိပါေစနဲ႔လို႔မ်ား လား။
၀န္ခံခ်က္ ။ ။ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာက္ထရံေက်း႐ြာရွိ ငါးဖမ္းသမား တစ္ဦး၏ ဘ၀မွန္ကို အေျခခံေရးသား ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိုးျမင့္မွာ စာေရး သူစိတ္ကူးျဖင့္ မွည့္ေခၚထားသည့္ အမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေအာင္လြင္(ကံေပါက္သား)
