မီးေန ဓေလ့

0
3109

ဓေလ့မ်ားသည္ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္းႏွင့္ အတူ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းစိမ့္၀င္ ျဖစ္တည္ေနေလ့ရွိသည္။

မီးေနဓေလ့သည္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။

ေဆးပညာ ဖံြ႕ၿဖိဳးလာသည့္၊ ေဒသ အမ်ားအျပားသို႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ လႊမ္းျခံဳလာႏိုင္သည့္၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာ သည့္ ယေန႕ကာလတြင္ မိရိုးဖလာ မီးေနသည့္ ဓေလ့မ်ားက လႊမ္းမိုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ေရွးဆို႐ိုးတစ္ခု ရွိပါသည္။

“ေယာက္်ား ေဖာင္စီး၊ မိန္းမ မီးေန”

ေယာက္်ားမ်ားသည္ ေဖာင္စီးကာ ေရလမ္းခရီး သြားရသည့္အခ်ိန္တြင္ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ အနီးဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ မိန္းမမ်ားသည္ ကေလးေမြးသည့္အခ်ိန္ ႏွင့္ ကေလးေမြးၿပီးမီးေနသည္ဘ၀သည္ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ အနီးဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုစမွတ္ျပဳခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

မီးဖြားမည့္ မီးေနသည္ေလာင္းတို႔ကား ဗိုက္ႀကီးသည္ဘ၀ကတည္းက “သခ်ႋဳင္းကုန္း တစ္ေန႔ ၃ ခါ မ်က္ေစာင္း ထိုးေနၾကရသည္” ဟုပင္ ဆိုရိုးရွိခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးေမြးၿပီး မီးေနသည္ ျဖစ္လာမည့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔အတြက္လည္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး လံုၿခံဳမႈရွိေစရန္ မီးဖြားရန္ သံုးေလးလအလို ဗိုက္ ၆ လသား အရြယ္ခန္႔မွစ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ား စုထားၾက တတ္သည္။ အဓိက ရွာေဖြစုေဆာင္း ထားရသည္က ထင္း၊ နႏြင္း၊ င႐ုပ္ေကာင္း ႏွင့္ ဟင္းခ်ိဳတြင္ထည့္မည့္ ငါးကင္ေျခာက္ (ထား၀ယ္အေခၚ ဟမ္းဗ်ိဳးဇာ)၊ ေဆးဖက္၀င္ အရြက္မ်ားႏွင့္ ဗမာေဆးပူမ်ား။

ကေလးေမြးၿပီးလွ်င္ ကေလးေရာ မိခင္ေရာ ေႏြးေထြးစြာ နားေနရန္ မီးေန ခန္းကို ျပဳလုပ္ရသည္။ ထိုအခန္းထဲမွ ၇ ရက္(တစ္ပတ္) မျပည့္မခ်င္း အျပင္မ ထြက္ရ။ အခန္းထဲ မီးဖိုထားကာ အနည္း ဆံုး ၇ ရက္ မီးလႈံရသည္။ ထိုအတြက္ အေညႇာ္နံ႔ လံုး၀မထြက္သည့္ ျမယာ၊ မန္းက်ီး စသည့္အပင္မွ ေျခသလံုးခန္႔ အကိုင္းအခက္မ်ားကို ထင္းအျဖစ္ တစ္ ေတာင္ခန္႔စီျဖတ္ကာ ႀကိဳစုၾကရသည္။ ထိုထင္းကို ေသခ်ာဂနစြာ သိမ္းထားတတ္ ၾကသည္။

“အဖြားတို႔က အဲဒီထင္းေတြကို ေလွကားေအာက္မွာ ဆီးပင္ကိုင္းအခက္ေတြကို အုပ္ၿပီးသိမ္းထားလိုက္တယ္။ မေကာင္း ဆိုး၀ါးေတြ မပါလာႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး ဆီးပင္ေတြ အုပ္ထားတာ။ မီးမဖြားမခ်င္း အဲဒီဆီးပင္ေတြ မဖယ္ပစ္ရဘူး”ဟု ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕နယ္ ကေျမာၾကီးေက်းရြာမွ အသက္ ၇၉ ႏွစ္ ေဒၚစိန္ျမက ေျပာသည္။

မီးေနသည္ဘ၀ျဖင့္ မီးေနခန္းထဲ ေနစဥ္အတြင္း “အုတ္ပူ”ထိုးရသည္။

အုတ္ပူျဖစ္လာမည့္ တိုက္အိမ္ ေဆာက္ရာတြင္ အသံုးျပဳသည့္ အုတ္နီခဲကို အလံုးျဖစ္ေအာင္ ေသြးရသည္။ ေသြးထားေသာ အုတ္ခဲလံုးကို မီးေနခန္းထဲက မီးဖိုတြင္ မီးဖုတ္ရသည္။ ပူရဲလာလွ်င္ ေရေအးဇလံုထဲ ထည့္လိုက္သည္။ အသားကို အထိခံႏိုင္သည့္ အေနေတာ္ပူေႏြးခ်ိန္တြင္ ဆယ္ယူ၍ အ၀တ္သန္႔သန္႔ျဖင့္ထုပ္ကာ မီးေနသည္တစ္ကိုယ္လံုး အုတ္ပူထိုးရ သည္။

“အတက္အက်င္၊ ေညာင္းညာကိုက္ ခဲတာကို ေပ်ာက္ေစတယ္။ အဖြားမီးဖြား တုန္းက အုတ္ပူထိုးထားလို႔ အခုခ်ိန္အထိ ေညာင္းညာကိုက္ခဲတာ တစ္ခါမွမျဖစ္ ဘူး” ဟု ေဒၚစိန္ျမက ေျပာသည္။

ယင္သို႔ အုတ္ပူထိုးျခင္းက ပူေဖာင္းခဲ့သည့္ ၀မ္းဗိုက္သားေရမ်ားႏွင့္ ပြေနသည့္ အသားမ်ား ျပန္က်စ္ျခင္းအက်ိဳးလည္း ျဖစ္ေစသည္ဟု ဆိုၾကသည္။

တခ်ိဳ႕မီးေနသည္မ်ားက အုတ္ပူကို ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳထဲထည့္အိပ္ကာ အုတ္ ပူေငြ႔လႈံၾကသည္။ တစ္လ၊ ၄၅ ရက္အထိ ယင္းသို႔ အုတ္ပူလံႈသူတို႔ ရွိသည္။

“အုတ္ေငြ႔ကို ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳၿပီး မီးေနတာေပါ့၊ အသားအေရေတြ ပြလာတာ ေသြးပုပ္၊ ေခၽြးပုပ္ေတြ မက်န္ရေလေအာင္ အုတ္ေငြ႔ခံၿပီး မီးေနတာေပါ့”ဟု ထား၀ယ္ ၿမိဳ႔၊ ဘံုေမၼာ္ရပ္၊ က်န္းမာေရးလမ္းေန အသက္ ၆၁ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚျမၾကည္က ေျပာသည္။

မီးေနသည္အတြက္ အစားအေသာက္တြင္ အဓိက ပါ၀င္သည္က င႐ုပ္ေကာင္း။ ဗူးသီးဟင္းခ်ိဳ၊ ျမင္းခြာရြက္ဟင္းခ်ိဳတို႔တြင္ င႐ုပ္ေကာင္းကို မျဖစ္မေန ေလွာ္ေထာင္းကာ ထည့္တိုက္ၾကသည္။ အဓိက မိခင္ႏို႔ ရည္ အထြက္တိုးေစရန္ႏွင့္ ေသြးသား ပူေႏြးေနေစရန္ ျဖစ္သည္။

တခ်ိဳ႕က ထိုဘူးသီး၊ ျမင္းခြာရြက္ ဟင္းခ်ိဳမ်ားတြင္ထည့္ရန္အတြက္ မီးေနသည္စား၍ရေသာ စလြယ္၊ ၾကာရြက္ ကဲ့သို႔ေသာ ငါးမ်ိဳးကို ထည့္ေပးၾကသည္။

ထိုငါးမ်ား မီးေနသည္ကာလတြင္ အလြယ္တကူ ၀ယ္မရမည္စိုးသျဖင့္ တခ်ိဳ႕က စလြယ္ငါးကို ကင္ၿပီး အရိုးႏြင္ အေျခာက္လွန္းကာ ဗူးထဲထည့္ သိမ္းထား တတ္ၾကသည္။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ မီးခိုးစင္တြင္ ၾကပ္တင္ၾကသည္။

ငါးရံ႕ေျခာက္ကဲ့သို႔ေသာ ေသြးမတက္ သည့္ငါးမ်ားကို အေျခာက္လွမ္းကာ စု ထားၿပီး မီးေနသည္အား မီးဖုတ္ဆီဆမ္း ေကၽြးၾကသည္။ ၾကက္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳ၊ ၾကက္ေၾကာ္၊ အမဲေၾကာ္တို႔ကိုလည္း အားရွိ ေစရန္ ေကၽြးၾကသည္။

ေကၽြးသမွ် အစားအေသာက္သည္ ေသြးတက္စာ မျဖစ္ေစရ။ အထူးသျဖင့္ င႐ုပ္ေကာင္းက မလြတ္။

မီးေနသည္၏ အဓိက ေသာက္ေဆး ႏွင့္ လိမ္းေဆးက နႏြင္း။

ႀကိဳစုထားေသာ၊ အခ်ိဳ႕က ကိုယ္တိုင္ ႀကိတ္ေထာင္းထားေသာ နႏြင္းမႈန္႔စစ္ စစ္ကို ေသာက္ၾကသည္။ အရည္ေဖ်ာ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း လိမ္းၾကသည္။ တစ္လေက်ာ္ ေလးဆယ္ငါးရက္အထိ ေသာက္ၾက လိမ္းၾကသည္။

ယင္းသို႔ ေသာက္ၾကလိမ္းၾကလွ်င္ ကိုယ္ေရစစ္ကာ အသားအေရလွၿပီး က်န္းမာ ေရးေကာင္းေၾကာင္း လူႀကီးသူမတို႔က ေျပာၾကသည္။

မီးေနသည္ ေရခ်ိဳးလွ်င္ ရိုးရိုးေရျဖင့္ မခ်ိဳးၾကပါ။ ဖုန္းမေသရြက္၊ ျမက္စပ္ပင္ ရြက္္ စသည့္ ေဆးဖက္၀င္အရြက္မ်ားကို ျပဳပ္ကာ ေရေႏြးစပ္၍ ခ်ိဳးၾကသည္။

“နံေဘးမွာ ထင္းေတြနဲ႕ မီးပုံႀကီးပုံ ထားတယ္။ ၿပီးရင္ ျမက္စပ္ပင္နဲ႕ျပဳပ္ထား တဲ့ ေရေႏြးကို ၇ ရက္ ခ်ိဳးရတယ္” ဟု ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ေန အသက္ ၆၅ ႏွစ္ရွိ ေဒၚခင္စီက ေျပာသည္။

ေရခ်ိဳးရင္း ယင္းေဆးရြက္ျပဳပ္ရည္ျဖင့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုယ္လက္မ်ားကို ျဖည္းျဖည္းျခင္း ႏွိပ္နယ္ေပးၾကသည္။

ထိုသို႔ မီးေနခန္းအတြင္း ေနထိုင္ေန စဥ္အတြင္း မီးေနသည္လန္႔ျဖတ္ေစမည့္ အသံ၊ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုတို႔ မျပဳ လုပ္ရေပ။ မီးေနသည္ ေသြးပ်က္တတ္ သျဖင့္ အထူးေရွာင္ရွားၾကရသည္။

ယင္းသို႔ ျပဳမူေနထိုင္စားေသာက္ကာ အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ေနရသည္။

က်န္းမာေရး ခ်ဴခ်ာလွ်င္ ထိုထက္ ပိုၾကာႏိုင္သည္။

“မီးေနတာ မ၀ရင္ တခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာ ေတြ ေဖာတာ၊ ကိုယ္လက္ေတြ ေရာင္တာ၊ ဗိုက္ပူတာေတြ မီးယပ္ခ်မ္းျဖစ္တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္”ဟု ေဒၚျမၾကည္က ဆို သည္။

တစ္ခ်ိန္က ထိုထိုေသာ ကိစၥအ၀၀ ကို လမ္းျပေပးသူမွာ မီးဖြားေပးသည့္ အရပ္လက္သည္ႏွင့္ လူႀကီးသူမမ်ား ျဖစ္သည္။

ထား၀ယ္ျပည္သူ႕ေဆးရံုမွ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးကမူ မီးေနဓေလ့မ်ား ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားရွိသည့္အတြက္ မလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။

“ဆရာ၀န္နဲ႕မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ သားဖြားဆရာမနဲ႕ ကေလးေမြးၾကပါလို႕ ေျပာခ်င္တယ္”ဟု အထက္ပါ ဆရာ၀န္က ေျပာသည္။

ေခတ္သည္ ေျပာင္းလာသကဲ့သို႕ ဓေလ့မ်ားသည္လည္း ေျပာင္းလာသည္။

ယခုေခတ္တြင္ကား အရပ္လက္သည္ မရွိေတာ့သေလာက္ပင္။ ရပ္တိုင္း ရြာတိုင္းတြင္ သားဖြားဆရာမမ်ား ရွိေနၾက ပါၿပီ။ ဗိုက္ရလာလွ်င္ ရြာတာ၀န္က် သားဖြားဆရာမကို အပ္ၾကသည္။ သားဖြား ဆရာမတို႔က ကိုယ္တိုင္ေမြးေပးၾက၊ ကိုယ္တိုင္ မေမြးႏိုင္သည့္ အေနအထား ဆိုလွ်င္ ေဆး႐ံုပို႔ေပးၾကသည္။

အခ်ိဳ႕က ဗိုက္ရကတည္းက ေဆးရံုတြင္ အပ္ၾကသည္။ အရပ္လက္သည္ အခန္းက႑ မရွိေတာ့။ ထို႔အတူ မီးဖြား သည့္အိမ္တြင္ မီးေနသည္အခန္းတို႔လည္း မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ ထင္းႀကိဳစုသူလည္း မရွိေတာ့ပါ။ မီးဖြားသည္တို႔ မီးမ လံႈေတာ့ပါ။ အုတ္ပူလည္း မထိုးေတာ့။

“မီးေနတာ နႏြင္းေသာက္တာ၊ လိမ္းတာေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး” ဟု ေဒၚျမၾကည္က ဆိုသည္။

ထို႔အတူ သားသမီးငါးေယာက္စလံုးကို ထင္း၊ နႏြင္း၊ င႐ုပ္ေကာင္းတို႔ အသံုးျပဳကာ အရပ္လက္သည္ျဖင့္ ေမြးခဲ့သည္ ဆိုေသာ ေဒၚစိန္ျမ၏ ေျမးမေလးတို႔သည္လည္း ေဆး႐ံုေဆးခန္းတြင္သာေမြးေတာ့ ၿပီး မီးမလံႈ၊ နႏြင္း မလိမ္းေတာ့ဟု ေဒၚစိန္ျမက ဆိုလာသည္။

သို႕ေသာ္ ေဒၚစိန္ျမအားကိုးခဲ့သည္ မ်ားထဲမွ င႐ုပ္ေကာင္းဟင္းခ်ိဳကား ယခု ေခတ္မီးဖြားသည္တို႔ကို တိုက္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။           ။

တနသၤာရီသတင္းအဖဲြ႔