ေနာက္ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္တတ္ေအာင္ၾကည့္ထား
လို႔ အဖိုးကဆိုၿပီး ပုဆိုးအေဟာင္းတစ္ထည္ကို ျဗက္တစ္ လက္မခြဲ၊ အရွည္နွစ္ေတာင္ေလာက္ အစႏွစ္စရေအာင္ တၿဗိၿဗိနဲ႔ ဆြဲဆုတ္၊ ထိပ္စႏွစ္ခုကို ကြင္းထိုးစုခ်ည္၊ ဆန္႔ထားတဲ့ေျခေထာက္ရဲ႕ ေျခမနဲ႔ေျခညႇိဳးၾကားမွာ ႀကိဳးထံုးစကို ညႇပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုဆိုးကို ေပါင္ရင္းေရာက္ေအာင္လွန္ထားတဲ့ အေရျပားေပ်ာ့တြဲတြဲ ေပါင္သားေပၚ က်န္တစ္ဖက္က ပုဆိုးစုတ္အစကိုတင္၊ တင္းေန ေအာင္ဆဲြ၊ လက္ဖ၀ါးနဲ႔ဖိလိုက္လိွမ့္လိုက္လုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုထားတဲ့ ဂ်င္ႀကိဳးရေအာင္ က်စ္ျပေတာ့တာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ ငယ္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုေတြ ေဆာ့သလိုပဲ ႏႈတ္သီးသံ၊ အိမ္႐ိုက္သံကို ခြၽန္ေနေအာင္ေသြးၿပီး သပ္႐ိုက္ထားတဲ့ ေပါက္ဂ်င္ကို မေဆာ့ရေသးဘူး။ သစ္သားေျခေထာက္အတိုနဲ႔ ဂ်င္ေပါက္စနေလးကို လည္ေနမႊတ္ေနေအာင္ အေပါက္က်င့္ရတယ္။ အဲဒီ သင္ခန္းစာေက်ေတာ့မွပဲ ေျမႀကီးေပၚမွာ စည္း၀ိုင္းဆြဲ၊ ကံဆိုးရွာသူ ဂ်င္ကေလးခမ်ာ စည္းအျပင္မလြတ္ခင္၊ တစ္စစီ တစ္ျခမ္းခ်င္းပဲ့ထြက္၊ ဟက္တက္ကြဲသြား ေအာင္ေပါက္ၾက၊ ေဆာ္ၾကတဲ့ ၀ိုင္းဆီ၀င္ခြင့္ရမွာကိုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ၊ ေတဇလူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ဆိုတဲ့ “မဆလပါတီ”က ဖြင့္တဲ့ လူငယ္သင္တန္းေတြ၊ ဘင္ခရာသင္တန္း၊ ပန္းခ်ီသင္တန္း လို ေက်ာင္းကစီစဥ္ၿပီး ဖြင့္ေပးတဲ့သင္တန္းေတြ ရိွေပမယ့္ သမီးမိန္းခေလးဆို ေသစာရွင္စာတတ္ၿပီးေရာ ေခတ္မွာ လူျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အေမတို႔ကလည္း နားမလည္၊ ေျပာျပလို႔ သြားတက္ခိုင္းေနရင္ ေဆာ့ခ်ိန္ကစားခ်ိန္ နည္းသြားမွာ ေၾကာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း အိမ္ကိုဒီလိုကိစၥလံုး၀ ေပးမသိနဲ႔ ကစားခုန္စားမက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ျခံနားမကပ္၊ အိမ္နားမသီတဲ့ ဂ်ေလဘီ ခ်ာတိတ္ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရခဲ့ေပါ့။
မိုးလင္းလို႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ ထမင္းၾကမ္း ဆြဲၿပီးတာနဲ႔ အိမ္နားက ႐ြယ္တူတန္းတူေတြ စု၊ ႐ြာလယ္ဇရပ္ေအာက္ ေရာက္သြားမယ္။
ေႂကြပန္းကန္ကြဲပစ္ (စန္ကြဲကတ္ပစ္)မယ္။ ဒူးယား၊ ခေပါင္းစီးကရက္ဘူး ခြံစကၠဴ ေတြကို ပိုက္ဆံလိုေခါက္၊ တန္းစီေထာင္ ၿပီးပစ္(ခဲျပားပစ္)မယ္။ ေက်ာက္ဒိုးေတြနဲ႔ က်င္းစိမ္(ေဂၚလီခတ္)မယ္။ အိုးျခမ္းကြဲေတြနဲ႔ (ခတ္မခတ္)တမ္းေဆာ့မယ္။ စာသင္ေက်ာင္း နံေဘးက ခိ်ဳင့္ႀကီးကို အမိႈက္ေတြထည့္၊ ေျမဖို႔ထားတဲ့ ကြက္လပ္ ႀကီးေရာက္သြားမယ္။ ေက်ာင္းကသစ္သားနံရံအေပါက္ၾကားတုတ္ေခ်ာင္းထိုး ထည့္ၿပီး သေရကြင္း(တိုင္ကပ္)ပစ္မယ္။
ရတဲ့မုန္႕ဖိုး ဆယ္ျပား၊ တစ္မတ္ကို မုန္႔၀ယ္မစားပဲ စြန္႔စားခန္းဖြင့္၊ ပိုက္ဆံေထာင္ပစ္(ကတ္ခတ္)မယ္။ လြတ္လပ္ေရး ေက်ာက္တိုင္နံေဘး ကုကၠိဳပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္း၊ သဲဆန္တဲ့ေျမနဲ႔ကမ္းနားကြင္းဆီ ေရာက္သြားမယ္။ ေဘာလံုးကန္မယ္။ သဲအိမ္ေဆာက္မယ္။
“သေရကြင္းတိုက္”လို႔ ကေလးေတြ ေခၚၾကတဲ့ ေဒၚျမေမတိုက္ႀကီး နားေရာက္သြားမယ္။ သေဘၤာဆိပ္၊ ေဒါင္းငူ၊ တံငါ၊ ဇရစ္စတဲ့ အနီးအနား ရပ္ကြက္ေတြက လက္ေျဖာင့္တပ္သားေတြၾကား၊ “မင္းလား ငါလားဗိုလ္မထား” စိတ္နဲ႔သေရကြင္းၿပိဳင္ ပစ္ၾကမယ္။ ႐ႈံးတဲ့သူကလည္း ႐ံႈးမဲမဲ၊ တိုက္အိမ္သံဘာဂ်ာ တံခါးေပါက္ထဲ လက္လွ်ိဳၿပီး ပါသမွ်မုန္႔ဖိုးေျပာင္ေအာင္ ခဏခဏ ေျပးေျပး၀ယ္။ ႏိုင္တဲ့သူကေတာ့ သေရပင္ အပံုလိုက္ႀကီးကို ကြင္းလွ်ိဳဆက္ၿပီး ခါးေတြ ကိုယ္ေတြ ဖံုးေအာင္ပတ္လို႔။
ကမ္းနားက လတာျပင္မွာ အေကာင္က ငယ္ငယ္၊ လက္မက ထြားထြား၊ ေျမေကာ္စက္ႀကီးေတြလို ကားယားကားယားနဲ႔ ဟန္ေရးျပေနတဲ့ ႐ႊံ႕ကဏန္းနီတာရဲ ေလးေတြ၊ အၿမီးတယမ္းယမ္း၊ လက္တယက္ယက္နဲ႔ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ဓနိေပါင္တံုး ေပၚတက္လိုက္၊ ႐ႊံံ႕ထဲဆင္းလိုက္နဲ႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ျပေနတဲ့ ဗ်စ္ေပြး(ငါးဖ်ံ)ေလးေတြဟာ စာကေလးတို႔ ဆက္ရက္တို႔ ျမင္ရင္ လက္တျပင္ျပင္၊ အိပ္ေနတဲ့ ေခြးေတာင္ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုရန္စၿပီး ေျပးခ်င္ၾကတဲ့ ကေလးေတြလက္မယားယားေအာင္ ဆြဲေဆာင္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ျမစ္ညာက ေမွ်ာခ်လာၿပီး ေရာင္းမယ့္ဆိပ္ အေရာက္ဆြဲတင္ ထပ္ထားတဲ့ ၀ါးေဖာင္ေတြဆီဆင္း၊ လက္ညႇိဳးတစ္ဖက္ လက္သန္းတစ္ဖက္ၾကား သေရပင္ကို တင္းေနေအာင္ဆြဲ၊ မ်က္လံုးတစ္ဖက္မိွတ္ ပစ္ကြင္းကိုတည့္ ေအာင္ခ်ိန္ၿပီး နားမလည္ပါးမလည္နဲ႔ ငရဲရထား လက္မွတ္ျဖတ္မိေတာ့တာပဲ။
အတန္းတစ္တန္း၊ အသက္တစ္ႏွစ္ ပိုႀကီးလာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ ရက္မွာ ေဆာ့စရာ နယ္ပယ္သစ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာေလ။ အေဖာ္ေကာင္းရင္ “သာေတာ္ျပင္”လို႔ေခၚတဲ့ အေနာက္ ေ႐ႊဘံုသာ(ေမာလဲ)ဘုရား နားကလယ္ကြင္း ေတြဘက္၊ လမ္းမသစ္ေစာမိညိဳဘုရား ဘက္ေတြသြား၊ ႐ႊံ႕ေတြတူးၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပစ္ေပါက္ေဆာ့ၾကတဲ့ (ဗယ္စစ္ တိုက္တမ္း) ကစားတာေတြ၊ ေခါင္းျဖဴသီးလို႔ေခၚတဲ့ ျမက္သီးစစ္တိုက္တမ္း ကစားတာေတြ၊ ေကာက္႐ိုးပံုမွာ ကၽြမ္းေတြ လိွမ့္ထိုးၾက၊ ေလာက္စာလံုးလံုးၿပီး ေလးခြ နဲ႔ငွက္ပစ္ၾက၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ ႐ႊံ႕ႏြား႐ုပ္ ကေလးေတြ အလွၿပိဳင္ၾကနဲ႔။ ေခ်ာင္းႀကိဳ ေျမာင္းၾကား ငါးဖမ္းၾက၊ ေဘာ္ဦးတံတား၊ ေမွ်ာ္အင္းတံတား၊ ေနာ္စူကန္၊ သံပုရာကန္၊ ဘဦးကန္မေရာက္ဖူးတာ မက်န္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။
ဖန္ေခ်ာင္းအကြဲ၊ မီးလံုးအေဟာင္းေတြ သံဆံုမွာထည့္၊ ညက္ေနေအာင္ ေထာင္း၊ ဒန္အိုးနဲ႔ ကြၽဲေကာ္က်ိဳ၊၊ ထမင္း ရည္ထည့္ၿပီး သမေအာင္ ေရာေမႊထားတဲ့ ခြက္ထဲအပ္ခ်ည္ကို အ၀တ္စနဲ႔ ဖိႏွစ္ ပြတ္ဆဲြၿပီး ဗိုင္းငင္တဲ့ ရစ္လံုးပံုဘီးႀကီးနဲ႔ ရစ္၊ ေနေရာင္ျပအေျခာက္ခံလိုက္ရင္ စြန္ျဖတ္ဖို႔ မွန္စာတင္ထားတဲ့ႀကိဳး ရၿပီ။ အခု ထား၀ယ္ကမ္းနားေစ်းေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ငယ္တုန္းက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စြန္လႊတ္စြန္ျဖတ္ ကစားခ်င္သူေတြအႀကိဳက္ ေနရာတစ္ခုပဲ။ လမ္းမႀကီးေတြ မွာလည္း အခုလိုကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေသးေတာ့ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္ ဟိုကဒီက လႊတ္တင္ လိုက္တဲ့စက္ၠဴစြန္ေရာင္စံုနဲ႔ေႏြ ေကာင္းကင္ဟာ စိတ္ကူးထဲအခုထိ လွေနဆဲရယ္။
တခ်ိဳ႕ညေနခင္းေတြမွာ ႐ြာ႐ိုးကိုး ေပါက္ ေခြလိွမ့္ကစားရင္း၊ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း (တို႔လိုက္ေျပး) ေဆာ့ရင္း ကမ္းနားဘက္က ပြဲ႐ံုေတြ၊ ဦးေတာ္လိုက္ ပြဲ႐ံု၊ ဦးေ႐ႊသြား ပြဲ႐ံု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းက ပြဲ႐ံုေတြ ေရွ႕မွာ တစ္ေန႔လံုး ေနလွန္းၿပီး ျပန္သိမ္းတဲ့အခါ က်က်န္ခဲ့တဲ့ ကြမ္းသီးျခမ္းေျခာက္ ေတြ၊ အုန္းသား ဆံေျခာက္ေတြကို ဖုန္ထဲ သဲထဲက ရသမွ်ရွာေကာက္သိမ္းထား၊ ငါးဆယ္သား၊ တစ္ပိႆာျပည့္ရင္ ျပန္သြားသြင္းၿပီး၊ ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္ဖိုး၊ အပို မုန္႔ဖိုးရွာခဲ့ၾကဖူးတာလည္း ျပန္လြမ္းမိ သလို၊ အိမ္နားက ႐ြယ္တူ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆာ့ၾကျပဳၾကတာေတြကို ကေလးသဘာ၀ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း စပ္စပ္စုစုသြားရင္းလာရင္း မွတ္မိေနတာ ေတြထဲက ဖန္ခုန္တမ္း၊ ႀကိဳးခုန္တမ္း၊ ထမင္းခ်က္ဟင္းခ်က္၊ ေျမႀကီးမွာ တုတ္ ေခ်ာင္းေလးနဲ႔တစ္ထပ္နွစ္ထပ္သံုးေလးထပ္၊ အိမ္ပံုေလးျခစ္၊ ေျခတစ္ေပါင္က်ိဳး ခုန္ခုန္နင္းၿပီး ေဆာ့ၾကတဲ့ “ဗိုလ္ႀကီးအိမ္”၊ လက္တစ္၀ါးဆုပ္စာအ႐ြယ္ညီေက်ာက္စရစ္ငါးခဲနဲ႔ ေဆာ့တဲ့ “ေဂါ့မေကာက္”တမ္း ေတြ။ အိမ္ရွင္မ၊ ဆရာ၀န္မ၊ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္တမ္းေဆာ့ၿပီး အမိန္႔ေတြေပးရင္ နာခံေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူတို႔ကေလး ဘ၀ေန႔ေတြကို အခုေနျပန္ေတြးၿပီးၿပံဳးလည္း ၿပံဳးမိပါေသးရဲ႕။
လသာသာေႏြညေတြမွာ ေစာေစာအိပ္ခ်င္ေပမယ့္ ေမွးစက္လို႔မရတဲ့ အပူဒဏ္ကိုအံတု၊ အပ်ိဳမေတြ၊ အပ်ိဳေပါက္ ေတြစုၿပီး ေဆာ့ၾကတဲ့ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္းကလည္း ေဘးကထိုင္ၾကည့္ရတာကို ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ိဳး။ “ပင္လယ္ေရ ဘယ္မခန္း၊ မေထြးအမိဖမ္း”ၾက၊ “ေညာင္ပင္ တေစၦေ၀ေလေလၾက”၊ ေလသံမျပတ္ ေအာင္ “ဒီ” ေအာ္ၿပီး ေဆာ့ရတဲ့ကစားနည္းမ်ိဳးအျပင္၊ အုပ္စုေတာင့္ရင္ႏွစ္ဖက္ခြဲ၊ လြန္ဆြဲပြဲပါ ႏႊဲလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဘယ္ ကစားနည္းထဲမွ ၀င္ပါလို႔မရ၊ ရျပန္ေတာ့လည္း ပါေလ႐ံု၊ အိမ္ျဖည့္(ဂံဇား) ေလာက္သာပါရမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လည္း သူတို႔ ကစားပြဲထဲ၀င္ႏႊဲမယ့္အစား၊ သက္တမ္းကုန္လို႔ အပင္ေပၚက ျပဳတ္က်လာတဲ့ ကြမ္းပင္က အလက္(ဘုတ္ဖတ္)ကို တစ္ေယာက္ထိုင္တစ္ေယာက္ဆြဲနဲ႔ ဖင္စုတ္ေအာင္ကဲခဲ့၊
တစ္ေယာက္ေက်ာေပၚတစ္ေယာက္တက္ကုန္းပိုးၿပီး ျမင္း တစ္ေကာင္ကို ေငါက္ငန္းေဟာက္ဟန္းသလို (ပိုးစီးတမ္း)လည္း ေဆာ့ဖူးခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ႐ြယ္တူသူငယ္ခ်င္း ေတြထဲ တ႐ုတ္ေက်ာင္း၊ ေျမာင္းပုလဲ ေက်ာင္းတက္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပင္ေပါင္လို႔ေခၚတဲ့ စားပြဲတင္တင္းနစ္ ကစားတာ၊ ၾကက္ေတာင္ရိုက္တာလို အားကစားနည္းေတြ ကြၽမ္းက်င္ၾကတယ္။ ပင္ေပါင္ေဘာလံုး မေခ်ာ္ေအာင္ထိန္းေပးတဲ့ အဖုအပိမ့္ေတြနဲ႔ ေရာ္ဘာျပားကပ္ ဘက္တံေတြကိုင္၊ ခလယ္မွာ ပိုက္တန္း အနိမ့္တပ္၊ ေဘးစည္း ေနာက္စည္းဆြဲ ထားတဲ့ သစ္သားစားပြဲခံုအရွည္ႀကီးေပၚက ပင္ေပါင္ေဘာလံုး ပိစိေလးကို ကိုယ့္နယ္ကိုယ့္စည္းကေန ေဘးမထြက္ ေအာင္ ထိန္းၿပီး၊ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ ရိုက္ေနၾကတာေတြမ်ား မကစားတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခမ်ာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးယူရတယ္။
လူငယ္ေဂဟာလို႔ တင္စားရင္ရေလာက္ေအာင္ တစ္ခ်ိန္လံုး လူငယ္ေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ စည္ကားေနတတ္တဲ့ ႐ြာ လယ္ဇရပ္ကို သြားရင္းလာရင္း က်ားထိုးနည္း၊ စစ္တုရင္ေ႐ႊ႕နည္း၊ ပဆစ္ပစ္၊ ဇယ္ေတာက္၊ အံစာေခါက္နည္းအျပင္ ဘူႀကီး၊ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္၊ နွစ္ဆယ့္တစ္ေပါက္၊ ဆယ့္သံုးခ်ပ္ေခၚတဲ့ ပိုကာေဒါင္း တာေတြလို အဠာရသတစ္ဆယ့္ရွစ္ရပ္ အျပင္က အပိုဆာဒါးဘာသာရပ္ေတြကိုလည္း ေႏြရာသီအထူးသင္တန္းအျဖစ္ တက္ခြင့္ရခဲ့ေသးတာ၊ ခုေနခါလို ေခါင္းႀကီးေတြ ငိုက္စိုက္ခ်၊ ဖုန္းစကရင္နဲ႔မ်က္လံုး မခြာ၊ တပြတ္တည္းပြတ္ဖို႔ပဲ စိတ္၀င္စား ၾကတဲ့”HDS” (head down syndrome)ေခၚ “ငံု႕ပြတ္ေရာဂါ” မေပၚေသးခင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေႏြေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေတြထဲမွာေပါ့။ ။
ေအဒီသစ္
