ဆလံု နတ္ဆရာအို၏ ေနညိဳခ်ိန္

0
3761

သူသည္ ဆလံုတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း မိမိအသက္ မည္မွ်ရွိၿပီကို မသိပါ။ သူသိသည္က သူႏွင့္ ရြယ္တူတို႔ ေသဆံုးကုန္ၾကေလၿပီ။

တြန္႔ရြေနေသာ သူ႔ပါးေရနားေရမ်ားၾကားရွိ စိုစြတ္စြတ္ ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးမ်ားက စူးစူး စိုက္ၾကည့္ႏိုင္ဆဲ။ သူ႔နားႏွစ္ဖက္ၾကားေစ ရန္ကား အေတာ္ပင္ ေအာ္ေျပာေနရၿပီ။

သူသည္ ဆလံုတစ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ တနသၤာရီတိုင္းႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတ၀ွမ္း ျပန္႔က်ဲေနေသာ ဆလံုမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားထဲမွ ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္ ခင္ျပည့္စံုကၽြန္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္းတစ္၀ိုက္ရွိ ဆလံုတစ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္။ သူ႔အမည္က ကာရွား။ ဆလံုလူမ်ိဳးစု တစ္ခုလံုး၏ ေနာက္ဆံုးနတ္ဆရာ ျဖစ္လာဖြယ္ရွိသူ နတ္ဆရာအိုႀကီး ကာရွား။

ဘ၀၏ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးအခ်ိန္မ်ားက တႏွစ္တစ္ခါ နတ္ကသည့္ တဒဂၤဟု ဖြင့္ဟေလသူ နတ္ဆရာအိုႀကီးကာရွားတြင္ မေသမီ ျပဳလုပ္သြားလိုသည့္ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိသည္။ ယင္းအိပ္မက္ကား သူ မူလေနထိုင္ခဲ့ရာ ပုလဲကၽြန္းတြင္ ျပန္ေခါင္းခ်ရန္။

“အသက္ကလည္း ႀကီးၿပီေလ..၊ ငါေနခဲ့တဲ့ ပုလဲကၽြန္းကို ျပန္ေျပာင္းခ်င္ၿပီ..”

ပုလဲကၽြန္းကား ကာရွား၏ေမြးရပ္။ သူ၏ မိဘဘိုးဘြားေဆြမ်ိဳးမ်ား အစဥ္တစ္စိုက္ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ကၽြန္း။ ယခု သူေနထိုင္သည့္ ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္ မႀကံဳကလက္ရြာ(ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္း)မွ ေျမာက္ဘက္သို႔ စက္ေလွငယ္ျဖင့္ တစ္ေန႔ခရီးမွ် ဆန္တက္ရသည့္ကၽြန္း။

ကာရွားငယ္စဥ္က ပုလဲကၽြန္းတြင္ တစ္ေန႔စားရန္ တစ္ေန႔ရွာရင္း မိသားစုအရိပ္၊ လူမ်ိဳးစုအရိပ္တြင္ ပူပင္ကင္းစြာ ႀကီျပင္းခြင့္ ရခဲ့သည္။ သိတတ္စအရြယ္တြင္ မိဘမ်ားက ၿမိတ္သားေထာင္ကယ္(သူေဌး)ထံတြင္ “စားရိပ္ထုတ္ ပစၥည္းျပန္သြင္း” စနစ္ျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ပုလဲကၽြန္းတစ္၀ိုက္ ပင္လယ္တြင္ ေစတီခရု၊ ေမွ်ာ့၊ ငါးရွာေဖြ က်က္စားသည္။ ကၽြန္းမ်ားေပၚတြင္ ပ်ား၊ ေတာ၀က္ စသည္တို႔ကို ရွာေဖြရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ အရြယ္ရလာေသာအခါ ကာရွားကလည္းခ်စ္သည့္၊ မိဘမ်ားကလည္း သေဘာတူသည့္ ဆလံုမေလး မာၾကည္ကို ေတာင္းရမ္းခဲ့သည္။ တင္းေတာင္းခဲ့သည့္ပစၥည္းက ယခု သူ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ေငြလက္ေကာက္ေလးတစ္ကြင္း။ သူ႔ခ်စ္သူအား ေတာင္းယူခဲ့စဥ္က သူ႔တြင္ ေရႊ၊ ေငြတို႔ မရွိ။ သို႔ေၾကာင့္ ထိုေငြလက္ေကာက္ ေလးျဖင့္ တင္ေတာင္းခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ပင္လယ္ထဲမွ ထူးျခားသည့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း ႀကီးႀကီးမားမား မရခဲ့ဖူးဟု ဆိုသည္။ ထူးထူးျခားျခား စုမိေဆာင္းမိသည္လည္း မရွိ။ ေလွျပဳလုပ္ရန္ သစ္မ၀ယ္ႏိုင္သျဖင့္ ရင္ငန္းသားကို ေလွလုပ္ကာ ပင္လယ္တြင္ ငါးရွာခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ဆလံုအမ်ိဳးသားတစ္ဦးတြင္ လံုခ်ည္ ၁ ထည္ အကၤ်ီတထည္၊ ဆလံုအမ်ိဳးသမီတစ္ဦးတြင္ လံုခ်ည္ ၂ ထည္၊ အကၤ် ီ၂ ထည္ခန္႔မွ်ျဖင့္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ၂ စံု ရွိသူက ပင္လယ္တြင္ တစ္စံု၀တ္၊ အိမ္တြင္ တစ္စံုထား။ သို႔ေသာ္ ေမြးရပ္ပုလဲ ကၽြန္းတြင္ လြတ္လပ္လံုၿခံဳ ေပ်ာ္ပါးစြာ။

သူ႔ဖခင္ ဆံုးပါးေသာအခါ ဖခင္နတ္၀ိဥာဥ္က သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္ပူးကပ္ရာမွ သူ နတ္ဆရာ ျဖစ္လာသည္။ နတ္ဆရာျဖစ္လာသည္ႏွင့္ ဆလံုတို႔ထံုးစံအတိုင္း သူက ယင္းေဒသတစ္၀ိုက္၏ ဆလံုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္။ ငါးဖမ္းရာသီကုန္(ေဖေဖာ္၀ါရီႏွင့္ မတ္လ ၾကား)တိုင္း နတ္ကၾကသည္။ ဘိုးေဘးနတ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ပူေဇာ္ၾကသည္။  အိုးခြက္တို႔ကို ဗံုလုပ္တီးကာ တေပ်ာ္တစ္ပါး ကခုန္ၾကသည္။ ပုလဲကၽြန္း(ဆလံုအေခၚ ဂ်ာအိ)တ၀ိုက္ကား သူတို႔ဆလံုမ်ားအတြက္ နတ္ပေဒသာပင္မ်ားရွိသည့္ နိဗၺာန္ဘံု။

ေနာက္တြင္ ပုလဲကၽြန္းသို႔ သူတို႔ႏွင့္ မရင္းႏွီးေသာ လူစိမ္းမ်ား အလံုးအရင္းျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေျခကုတ္ယူလာၾကျခင္းက သူတို႔ နိဗၺာန္ဘံုအား စြန္႔ခြာရေတာ့မည့္ အခင္းအက်င္း ျဖစ္လာသည္။ ပုလဲကၽြန္းတြင္ လူစိမ္းတို႔ တစစ မ်ားျပားလာသည္။ အဓိက ပုလဲေမြးၾကသည္။ ပထမတြင္ ဆလံုေနၿမဲ၊ ဗမာေနၿမဲ။ ေနရင္း ဆလံုတို႔ အေျခမပ်က္ေသး။ ဆလံုအခ်ိဳ႕က မုတ္ေကာင္ငုပ္ လုပ္သားအျဖစ္ ၀င္လုပ္ၾကသည္။

ေမြးရပ္ေျမ ပုလဲကၽြန္းက ထြက္ခြာလာၾကသည္မွာ အတင္းအဓမၼ ႏွင္ထုတ္ခံရျခင္းေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုကၽြန္းတြင္ ကာရွား တို႔ ဆလံုမ်ား ဆက္ေနထိုင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အခင္းအက်င္းမ်ား ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ အဆိုးဆံုးမွာ ေလာဘနည္း ၍ လူစိမ္းေၾကာက္ေသာ ဆလံုမ်ားအား သူခိုး ယိုးစြပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမြးထားေသာ မုတ္ေကာင္မ်ားကို သူခိုးတို႔ ခိုးၾကသည္။ ခိုးသူတို႔က ဆလံုတို႔လက္စဲြ ငါးထိုးမွိန္းတံကို အသံုးျပဳ ခိုးယူၾကသည္။ မုတ္ေကာင္ျခင္းမ်ားကို မွိန္းတံျဖင့္ ခ်ိတ္ယူၾကရာ အခ်ိဳ႕ မွိန္းတံမ်ား မုတ္ေကာင္ျခင္းတြင္ ညွိက်န္ခဲ့သည္။

ထိုမိွန္းတံမ်ားကို ပုလဲေမြးသူတို႔ေတြ႔ေသာအခါ..၊ “သူခိုးဆလံု” ဟု စြပ္စဲြက ဆလံုတို႔အား ရိုက္ႏွက္ညွင္းပန္းၾကသည္။ ထိုသို႔ သူခိုးယိုးစြပ္ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ခံရျခင္းက တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္မဟုတ္။ ၾကာေသာ္ မခံႏိုင္ေတာ့။ ေမြးရပ္ကို မခြာလိုေသာ္လည္း ဥပေဒ နားမလည္ေသာ လူနည္းစု ဆလံုတို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကရေတာ့သည္။

“ဗမာေတြနဲ႔ ေ၀းရာ ငါတို႔ ေျပာင္းၾကစို႔..”

ပုလဲကၽြန္းကို စြန္႔ခြာလာခဲ့ရသည့္ ကာရွားတို႔ ဆလံုတစ္စုက ေတာင္ဖက္သို႔ စုန္ဆင္းခဲ့ၿပီး ကၽြန္းစုၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ဘုတ္ျပင္းၿမိဳ႕နယ္ တစ္၀ိုက္ကၽြန္းမ်ားတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ က်က္စားၾကသည္။ လူတို႔ ေျခရာလက္ရာေတြ႔ေသာ အခ်ို႕ကၽြန္းမ်ားသို႔ သူတို႔ မကပ္ရဲ။ အခ်ိဳ႕ကၽြန္းမ်ားတြင္ မိမိတို႔လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရွိက အတူတူ ေနထိုင္ၾကသည္။

“အဆင္ေျပတဲ့ရြာမွာ ေနမယ္၊ အဆင္မေျပရင္ ေျပာင္းမယ္ေပါ့၊ အရင္ခတ္က ဗမာနည္းတယ္ေလ၊ ပင္လယ္ပစၥည္းေတြ တအား မ်ားတယ္၊ ခုက ဗမာမ်ားတယ္၊ ဗမာမ်ားေတာ့ ပင္လယ္ပစၥည္းေတြ ကုန္ၿပီ..” ဟု ကာရွားက ဆိုသည္။

ေနရာတစ္ခုတြင္ အတည္တက် တာရွည္ေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့။ ကာရွားတို႔က ဓားျပဟု ေခၚတြင္သူတို႔၏ လုယက္ႏွိပ္စက္မႈမ်ား ေၾကာင့္ ေတာင္ဖက္သို႔ ဆက္လက္စုန္ဆင္း အသိုက္ေျပာင္းခဲ့ၾကရျပန္သည္။

(၁၉၉၉ ခုႏွစ္ခန္႔မွစ) ယခု ကာရွားတို႔ အေျခခ်ေနထိုင္သည့္ မႀကံဳကလက္သို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ဤကၽြန္းတြင္ မူရင္းဆလံုအိမ္ အနည္းငယ္မွအပ ဗမာအပါအ၀င္ အျခားလူမ်ိဳးတို႔အိမ္ တစ္အိမ္မွ် မရွိေသး။

“ခုေတာ့ မႀကံဳကလက္မွာလည္း ဗမာေတြမ်ားလာေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ။ ေျပာင္းဖို႔လည္း ေနရာမရွိေတာ့ၿပီေလ” ဟု ကာရွားက ေျပာသည္။

(မွတ္ခ်က္။    ။ ကာရွားေျပာသည့္ ဗမာဟူသည့္ အသံုးသည္ ဆလံုမဟုတ္သည့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆလံုကၽြန္းမ်ားတြင္ ဗမာအပါအ၀င္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း လာေရာက္ အေျခခ် ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။)

ၾကားထဲတြင္ ကာရွား၌ သား ၂ ဦး၊ သမီး ၅ ဦး ထြန္းကားခဲ့သည္။ သူ၏ သားသမီး ေျမးမ်ား ဆလံုမဟုတ္သူမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ျပဳမည္ကို ကာရွားက မလိုလား မႏွစ္သက္ေပ။ သို႔ေသာ္ သူတားႏိုင္မည္မဟုတ္။ အတင္းအၾကပ္ တားျမစ္လိမ့္မည္လည္း မဟုတ္။

“ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြစိတ္နဲ႔က မတူဘူးေလ၊ သူယူရင္ ကိုယ္ေျပာလို႔မရဘူးေပါ့..”

သူ႔လူမ်ိဳး ဆလံုအမ်ိဳးသမီးမ်ား လူမ်ိဳးျခားႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အခိုင္းအေစကဲ့သို႔ ဆက္ဆံရမည္ကို သူ စိုးရြံ႕သည္။

“ခု ၾကည့္ပါလား၊ အျခားအမ်ိဳးသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ ေမာ္ကင္း(ဆလံု)အမ်ိဳးသမီးေတြက ေလွေလွာ္ေနရတယ္။ လင္က အိမ္မွာ ထိုင္ေနတယ္”

ေျပာရင္း ကာရွားက ေလွေလွာ္ဟန္ လုပ္ျပသည္။

ဆလံုေယာက်ၤားမ်ားက အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး လူမ်ိဳးျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ထိုင္စားၾကသည္မ်ိဳးလည္း မႏွစ္သက္ဟု သူက ဆိုသည္။

သူ႔ခ်စ္သူ မာၾကည္သည္လည္း ဆံုးရွာၿပီ။ သူပိုင္ပစၥည္းတစ္၀က္ကို ခဲြေပးကာ သူ႔အိမ္ေနာက္တြင္ ျမဳပ္ႏွံသၿဂၤိဳဟ္ထားသည္။ သူတင္ေတာင္းခဲ့ဖူးသည့္ ေငြလက္ေကာက္ေလးကိုမူ သူ၏ ေၾကးနီေရာင္ထေနေသာ လက္ၾကမ္းႀကီးတြင္ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူ႔အိမ္ပတ္လည္တြင္ မိသားစုအိမ္မ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးစုအိမ္မ်ားျဖင့္ တစည္းတစ္လံုးျဖင့္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း။

သူကား ခုထိ ပင္လယ္သို႔ ထြက္ေနဆဲ။ သူ႔သားသမီးမ်ားႏွင့္အတူ ပင္လယ္သို႔ထြက္သည္။ ေလွငယ္ေလးမ်ားကို သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ စက္ေလွျဖင့္ တဲြသြားကာ လုပ္ကြက္သို႔ေရာက္လွ်င္ သားသမီးမ်ားက ေလွ်ငယ္ကိုယ္စီျဖင့္ ငါးရွာ၊ ေမွ်ာ့၊ ေစတီခရုရွာ၊ ကင္းမြန္ မွ်ား ထြက္ၾကလွ်င္ သူက ေလွေစာင့္သည္။ ေဆးတံႀကီးကို တရိႈက္မက္မက္ ဖြာရင္း ညေနေစာင္းတြင္ သူ႔ေလွဆီ ျပန္ေရာက္ လာေတာ့မည့္ သားသမီးတို႔၏ ေလွငယ္ေလးမ်ားကို ေမွ်ာ္သည္။ ၄ ရက္ ၅ ရက္ခန္႔မွ ၁၀ ရက္ခန္႔ထိၾကာၿပီးေနာက္ ရိကၡာ ကုန္လွ်င္(သို႔) ၀မ္းစာစိုလွ်င္ အိမ္ျပန္ၾကမည္။ ရသမွ်ကို ေစ်းေကာင္းသည့္ ဒိုင္တြင္ ေရာင္းမည္။ ကာရွားတြင္ ေထာင္ကယ္ (ေငြႀကိဳထုတ္ေပးထားေသာ လုပ္ငန္းရွင္သူေဌး)မရွိ။ စိတ္ႀကိဳက္ဒိုင္တြင္ ေရာင္းႏိုင္သည္။

ကာရွားေနထိုင္သည့္ ခါးေစာင္းသာသာအျမင့္ရွိ အိမ္ေအာက္ႏွင့္ အိမ္ပတ္လည္တြင္ ဆလံုေလွငယ္ႏွင့္ ငါးဖမ္းကိရိယာမ်ား စံုစီနဖာ။ တိုးလိုးတဲြေလာင္း။ ေလွနားခ်ိန္တြင္ သူ႔စားေသာက္ရန္အတြက္မူ သူ၏ ေျမးမေလးမ်ားက သူ႔အိမ္ေပၚတြင္ လာေရာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးၾကသည္။ ကာရွားအိမ္ေပၚတြင္ နတ္စင္တစ္ခုရွိၿပီး နတ္စင္ေပၚတြင္ နတ္ရုပ္ငယ္မ်ား၊ အ၀တ္အထည္မ်ားလည္း ေတြ႔ရသည္။ ကာရွားကား အိမ္တြင္ ေနစဥ္ ပ်င္းပ်င္းရွိက ေဆးတံဖြာမည္။ အိမ္ေရွ႔ကမ္းေျခတြင္ဆိုက္ထားေသာ သူ႔ေလွႏွင့္ ေလွငယ္ေလး မ်ားကို ေငးမည္။ သူတို႔လူမ်ိဳးစု၏ ပင္လယ္တြင္ က်င္လည္ခဲ့ေသာ ဆလံုမူရင္းေလွပံုစံငယ္ေလးမ်ား ျပဳလုပ္မည္။

ဗမာဧည့္သည္မ်ား လာေရာက္သည္ကို သူ စိတ္မညစ္ပါ။ ဗမာတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ကိုလည္း စိတ္မကြက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဗမာမ်ားႏွင့္ စီပြားေရးအတူ မလုပ္ခ်င္ဟု ကာရွားက ဆိုသည္။ သူ၏ညီႏွင့္ အေတာ္ပင္ရင္းႏွီးသည့္ ဗမာတစ္စုက သူ႔ညီအား အႏိုင္က်င့္၊ လုယက္ ဓါးျပတိုက္ျခင္းမ်ိဳး က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ကာရွားက ဆိုသည္။

“သူငယ္ခ်င္းအခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီးေတာင္ ျပန္တိုက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မႀကိဳက္ဘူး။ စီးပြားေရး အတူလုပ္ရင္ စိတ္မခ်ရဘူး”

သူသည္ မႀကံဳကလက္ရွိ ဗုဒၶဆရာေတာ္အား ကိုးကြယ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ရွိခိုးျခင္းကား မျပဳ။ သူႏွင့္ ဆရာေတာ္မွာ အတူတူ(ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ခ်င္း တန္းတူ)ျဖစ္၍ ရွိခိုးစရာမလိုဟု သူခံယူသည္။

ဆလံုတို႔သည္ ကၽြန္းမ်ားတြင္ ျပန္႔က်ဲေနထိုင္ၾကရာ ကၽြန္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နတ္မတူေပ။ မႀကံဳကလက္(ဗိုလ္ခ်ိဳ)ႏွင့္ လငန္း (ခင္ျပည့္စံု)ကၽြန္းတို႔ကို နတ္ဆရာကာရွားက အပိုင္စားရၿပီး က်န္ကၽြန္းမ်ားတြင္ မည္သို႔ရွိသည္ကို ကာရွား လက္လွမ္းမမီပါ။ (အျခားကၽြန္းမ်ားတြင္ နတ္ဆရာမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ အခ်ိဳ႕ကၽြန္မ်ားမွ ဆလံုလူႀကီးသူမမ်ားက သူတို႔နတ္ ေသၿပီဟု ဆိုၾကၿပီး မႀကံဳကလက္ရွိ ကာရွားကိုေတာ့ သိေၾကာင္း၊ ၾကားဖူးေၾကာင္း ဆိုၾကသည္။)

လုပ္ငန္းလည္း အဆင္ေျပရန္၊ ဖိုးဘြားနတ္တို႔ ေစာင္မမႈျဖင့္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ နတ္ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ဆလံုနတ္ကြန္းတြင္ ေလယာဥ္ပ်ံအရုပ္မ်ား ထားေပးထားၿပီး ယင္းအရုပ္မ်ားက ဆလံုနတ္မ်ားက ဆလံုမ်ားရွိရာေနရာတိုင္းသို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရန္အတြက္ဟု ကာရွားက ဆိုသည္။ ေၿမြရုပ္မ်ားမွာ ဆလံုတစ္ဦး ေတာထဲသြားရင္း ေျမြကိုက္ေသသျဖင့္ သူ႔အတြက္ ေျမြရုပ္လုပ္ေပးရန္ နတ္၀င္ကာေျပာသျဖင့္ ျပဳလုပ္ေပးထားေၾကာင္း။ လိပ္ပူေဇာ္ရျခင္းမွာ လိပ္မွာ ေပါ၍ အသားက ရွားသျဖင့္ နတ္ပဲြလာဧည့္သည္မ်ားအား လိပ္သားဟင္းျဖင့္ ေကၽြးေမြးျခင္း၊ လိပ္ေခါင္းကို နတ္တင္ျခင္း ျပဳလုပ္ရာမွ ဓေလ့ ထံုးတမ္းတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ပ်ားမဲပူေဇာ္ရျခင္းမွာ ေတာထဲသြားသည့္ဆလံုတစ္ဦး ပ်ားမဲစား၍ ေသဆံုးရာမွ နတ္၀င္ကာ ပ်ားမဲေကၽြးရန္ ေတာင္းဆိုေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။

ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားအား ယင္းနတ္ပူေဇာ္သည့္အေလ့အထ အေမြေပးခဲ့ရန္ အခက္ေတြ႔ေနသည္က သီးျခားသင္ေပးရန္ မျဖစ္ႏိုင္ ျခင္း၊ ယခုေခတ္ဆလံုမ်ိဳးဆက္မ်ားမွာ ပညာရပ္ကို မဆည္းပူးလိုျခင္းမွာ အဓိကက်ၿပီး နတ္သည္လည္း မည္သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္မည္ ကို မသိေၾကာင္း ကာရွားက ေျပာသည္။ သူမရွိသည့္ေနာက္အတြက္ မည္သူက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာမည္ကို သူမခန္႔မွန္းႏိုင္ေပ။ သူ႔တြင္ သတ္မွတ္ခြင့္ မရွိေပ။ အကယ္၍ သူသတ္မွတ္ခဲ့ပါက ဘက္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ယင္းသတ္မွတ္ ခဲ့သူႏွင့္ ဆလံုမ်ိဳးႏြယ္စု ၾကား မသင့္မျမတ္ျဖစ္မည္ကို သူမလိုလားေပ။ အကယ္၍ သူေသဆံုးၿပီး ေခတ္အေျခအေနအရ သူ႔ကို အားကိုးအမွတ္ရသူ မရွိေတာ့ပါက နတ္ဆရာ မေပၚလာႏိုင္ေတာ့ဟု သူက ဆိုသည္။

“ငါေသလို႔ ငါ့ကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ နတ္ ျပန္မ၀င္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ သေဘာပဲေလ”

ယခင္က ေနမေကာင္းျဖစ္ပါက ေဆးမထိုး၊ ေဆးမစားပါ။ ထိုးစရာ ေဆးဆရာ၊ စားစရာေဆးတို႔ ေဆးတို႔ မရွိပါ။ သူ၏ နတ္ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္း၏။

“ကၽြန္ပ္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္၊ လူေကာင္းျဖစ္၍ ျပန္ထႏိုင္ေစ၊ လူေကာင္းမဟုတ္က ေသ” ဟု သစၥာဆို ဆုေတာင္း ေၾကာင္း ကာရွားက ဆုေတာင္းပံုကို လက္အုပ္ခ်ီဟန္ျဖင့္ လုပ္ျပသည္။

သူ လူေကာင္းျဖစ္၍ ျပန္ထႏိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။ က်န္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကိုလည္း သူ၏နတ္တြင္ ေတာင္းပန္ကာ ေဆးကုေပးသည္။

“ဒီမွာ အရင္က ဆရာ၀န္မရွိဘူး၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သူ႔(ကားရွား)နတ္ အရင္ေခၚတယ္၊ သူ မကုႏိုင္ရင္ ေသေပါ့” မႀကံဳကလက္ရြာသူ ဆလံုအမ်ိဳးသမီး ေဒၚမာလိက ေျပာသည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္လည္း ေနမေကာင္းျဖစ္က ေခတ္ေပၚေဆး၀ါးမ်ားႏွင့္ ကုသကာ မသက္သာပါက နတ္ဆရာကာရွား၏ ကုသမႈကို ခံယူကာ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္မ်ိဳးလည္း ရွိေသးေၾကာင္း ေဒၚမာလိက ေျပာသည္။

ဆလံုလူငယ္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကိုေရေအးကေတာ့ လက္ရွိတြင္ အခက္အခဲရွိ၍ တစ္စံုတရာတိုင္ပင္လိုပါက ကာရွား၏တပည့္ နတ္သမီးမ်ား(နတ္၀င္သည့္ ဆလံုအမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ား)အား တိုင္ပင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

“တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္” ေဆာင္ပုဒ္ကိုင္စဲြကာ ကၽြန္းမ်ားတြင္ လွည့္ပတ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ နတ္ဆရာ ကာရွားႏွင့္ ဆလံု မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားထဲမွ အခ်ိဳ႕က “ႏိုင္ငံမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္” ခံယူကာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ထြက္ခြာသြားၾကသည္ကို ကာရွား သိေနသည္။ ထိုင္းဘက္ေျပာင္းလွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ေနစရာေနရာ၊ လုပ္ကိုင္စရာအခြင့္အလမ္း၊ ၀တ္စရာအ၀တ္အထည္မ်ား ေထာက္ပံ့ေပးမည္ကိုလည္း ကာရွား သိေနသည္။

သို႔ေသာ္ သူက ဤႏိုင္ငံမွ ေျပာင္းေရႊ႕မည္မဟုတ္ဟု ဆိုသည္။ ယခု သူေနထိုင္ရာႏိုင္ငံသည္ ဘိုးဘြားတို႔ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ အရပ္ျဖစ္ၿပီး ဖိုးဘြားမိဘတို႔ကလည္း ဤႏိုင္ငံမွ မစြန္႔ခြာသြားရန္ မွာၾကားခဲ့ေၾကာင္း ကာရွားက ဆိုသည္။

“အဖိုးအဖြားက မွာခဲ့တယ္၊ မွတ္ထား၊ ဒီရြာ ဒီေျမက နင္ မေျပာင္းနဲ႔။ နင္ ေသလည္း ဒီမွာပဲျမွဳပ္မယ္၊ နင္မေသလည္း ဒီမွာပဲေန၊ တျခားေနရာကို မေျပာင္းနဲ႔ မွာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ(ႏိုင္ငံ)မွာပဲ ေနတာ” ဟု ကာရွားက ေျပာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသား  ကာရွားဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ပင္လယ္တစ္ေလွ်ာက္ ထား၀ယ္ဘက္ေရာက္ျခင္း၊ ၿမိတ္သို႔ လက္ခတ္ ေလွငယ္ျဖင့္ ပင္လယ္ထြက္ပစၥည္းမ်ား သြားေရာက္ ေရာင္းခ်ျခင္းမွအပ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားသို႔ မေရာက္ဖူး။ ေရာက္ဖူးရန္လည္း ကာရွား မေမွ်ာ္လင့္ပါ။

သို႔ေသာ္ သူ႔တြင္ ႀကီးစြာေသာ အာသီသ တစ္ခု ရွိပါသည္။ ယင္းက ေမြးရပ္ျပန္ကာ ေခါင္းခ်လိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကာရွားျပန္လိုသည့္ ပုလဲကၽြန္း၏ လက္ရွိအေျခအေနကိုကား ကာရွားမသိ။ ပုလဲေမြးျမဴေရး လုပ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး သာမန္ အရပ္သား တို႔ ယင္းကၽြန္းသို႔ ကပ္ခြင့္မရေတာ့သည္ကို ကားရွားမသိ။

ကာရွားသိသည္ကား သူ႔ဘ၀ ေနညိဳၿပီ။ သူခ်စ္ေသာ ေမြးရပ္ကၽြန္းသို႔ သူမေသမီ ျပန္လိုသည္။

အကယ္၍ ‘တင္မိုး’၏ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ “ဧည့္သည္ႀကီး” ကဗ်ာကို ကာရွားသာ အလြတ္ရေနခဲ့လွ်င္ တြန္႔ရြေနၿပီျဖစ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရြတ္ဆိုေနမည္ ထင္ပါသည္။

ေဆးလိပ္လည္းတို

ေနလည္းညိဳၿပီ

ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။     ။

 

မင္းခန္႔/ Dawei Watch