“စိုးျမင့္ ဟန္ဒေလာ္ လာယူ”ဆိုတဲ့ ဦးတ႐ုတ္မဲရဲ႕ ေအာ္သံၾကားၾကားခ်င္း၊ ကားေခါင္းခန္းဆီ ကမန္းကတန္းေျပးတက္၊ စက္ကိုလွည့္ႏိႈးရမယ့္ ဟန္ဒယ္(handle)လို႔ေခၚတဲ့ ဒရင္ေကာက္ေျခေထာက္ပံု လက္ကိုင္သံေခ်ာင္း အေကာက္ႀကီးယူ၊ ကားေခါင္း ေရွ႕ေျပး၊ ဘန္ဘာအေပါက္ ကေနထိုးသြင္းၿပီး သူ႔ဆရာဒ႐ိုင္ဘာရဲ႕“ႏိႈး” ဆိုတဲ့ အမိန္႔သံကို စိုးျမင့္ နားစြင့္ေနလိုက္ တယ္။
အင္ဂ်င္ထဲက“ဂဒတ္ ဂဒတ္ ဂဒတ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ဂရစ္ဂရစ္” အသံစံုထြက္၊ လက္ေမာင္းလက္ဖ်ံထဲ႐ိွသမွ်အား အကုန္စုထည့္၊ ေခြၽးျပန္ေအာင္ လွည့္ႏိႈးၿပီး “ဂရီးရီး ၀ူး”ဆိုတဲ့ စက္နိုးသံနဲ႔အတူ ကားေပၚက ကေလး လူႀကီးေတြရဲ႕“ေဟး”ကနဲ အေပ်ာ္သံက လည္း ဟိန္းထြက္သြားတယ္။ ထား၀ယ္နဲ႔ ပဲဒက္၊ ကညင္ေခ်ာင္း႐ြာေျပးတဲ့ “ေအာင္ေစာပို” ကားပိုင္ရွင္ ဦး၀ိုင္ပိုက လြတ္လပ္ေရးေန႔လို၊ တ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔လိုမ်ိဳး အားလပ္ ရက္ေတြမွာ အိမ္နားပတ္၀န္းက်င္က လိုက္ခ်င္တဲ့ ကေလးလူႀကီးကားနဲ႔ ဆံ့ သေလာက္တင္၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို မွ်ေဝခံစားရင္း ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခနဲ႔ ေရပူစမ္း ပို႔ေပးေလ့ ရွိတယ္။
ေမာင္းမကန္နဲ႔ ထားဝယ္ဆယ္မိုင္ ေလာက္ခရီးကို တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တစ္ေခါက္ ေရာက္ဖို႔မလြယ္ေအာင္ ေမာ္ေတာ္ကား ဆိုတာကလည္း ရွားရွားပါးပါး၊ လူအစိတ္ သံုးဆယ္တစ္ဖြဲ႕ႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစုၿပီး သြားရဖို႔ကလည္း ၾကံဳေတာင့္ဆံုခဲေတာ့ အိုႀကီးအိုမ အ႐ြယ္ေတြက လြဲရင္သြားမယ့္ သတင္းရတာနဲ႔ အနီးအနားတစ္၀ိုက္က လူငယ္လူလတ္၊ လူပ်ိဳအပ်ိဳ၊ ကေလးတို႔ လို႔တြဲေလာင္း သားသည္ မေအေတြပါမက်န္ကားေပၚ အလုအယက္ ေျပးတက္ေနရာဦးၾကေတာ့တာပဲ။
ကားေခါင္မိုးေပၚက ၀က္ၿခံသစ္သား တန္းကို လက္ကျမဲေအာင္ကိုင္၊ ငါးပိငါးခ်ဥ္သိပ္ က်ပ္ညႇပ္ထိုင္ရင္း မ်က္နွာမွာ ေလတဟူးဟူး တိုးေနတာကို ခံစား၊ ကေျမာကင္း တံတားေက်ာ္တာနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့႐ြာအလွ၊ ႐ႈခင္းအလွေတြ အရသာခံအၿပီး၊ သံုးထပ္ လမ္းလို႔ေခၚတဲ့ ေမာင္းမကန္ ေတာင္ေပၚ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္း အေကြ႕အေကာက္ေတြကို၊ အတက္မွာ အင္ဂ်င္႐ုန္းသံ တအီအီ၊ အဆင္းမွာ ဘရိတ္သံ တကြၽီကြၽီမို႔ သည္းတထိတ္ထိတ္ ရင္တဖိုဖိုျဖစ္ၾက၊ ကားမူး ကားေတာက္တတ္သူေတြရဲ႕ တေ၀ါ့ေ၀ါ့ တေအာ့ေအာ့ အန္ၾကျပဳၾကတာေတြ လြန္ရင္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ႏွေခါက္ေရာက္ေရာက္ ၾကည့္မ၀႐ႈမၿငီးတဲ့ ေမာင္းမကန္အလွကို ေတြ႕ရၿပီး အပန္းေျပ သြားၾကေတာ့တာ။
မိုးရာသီရပ္ကြက္ေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲမွာ ကိုယ့္ရပ္ကြက္အသင္းကန္တဲ့ေန႔နဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆံုလို႔ကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ အားကစား ကြင္းသြားဖို႔ ရပ္ကြက္႐ံုးေရွ႕ ထိုးထားတဲ့ ကားနားမွာ ကေလးေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း။ အိမ္နားက ဦးထြန္းျမင့္ ၀ပ္ေရွာ့႐ံုမွာ လာျပင္တဲ့ကားေတြစက္စမ္း ထြက္ရင္လည္း အေပ်ာ္လိုက္စီးဖို႔ မ်က္နွာ ခ်ိဳေသြးၿပီး ေခ်ာင္းေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔တစ္ေတြ။
ရွမ္းျပည္နယ္ ကေလာဘက္က၊ အင္းပ်ဥ္ ႐ြာသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ ကေလးေတြ ဘာေတြရၿပီးေနာက္ပိုင္း ေလျဖတ္က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သူ၊ အေမ့ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးဟာ လက္မႈပညာ စိတ္၀င္စားပံုရတယ္။ ၀ါးျခမ္းျပားေလး ေတြကို ႀတိဂံပံုစုၿပီး သားေရကြင္းနဲ႔ခ်ည္၊ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္၊ ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္လို ေရာ္ဘာ ဖိနပ္အစုတ္ေတြကို ဘီး၀ိုင္းျဖစ္ေအာင္ ဓားနဲ႔လွီး၊ ၀င္႐ိုးစြပ္၊ တုတ္ေခ်ာင္းရွည္နဲ႔ ကားလုပ္တြန္းၿပီးေဆာ့ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကိုေခၚ၊ ကုလားမျခင္းဆြဲ ႏို႔ဆီဗူးခြံတစ္လံုးရွာခိုင္း၊ ေလျဖတ္ထား လို႔ သူ႔လက္တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္တာ ကို စကားမပီတပီနဲ႔ ရေအာင္ၫႊန္ၾကား ဒီဇိုင္းထုတ္ ျဖတ္ညႇပ္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ဆံုး ၀ီလီဂ်စ္ကားေခါင္းပံုေလးလည္း ထြက္လာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြမွာ ေပ်ာ္လိုက္ရ တာ။
၄လက္မ၊ ၂ လက္မ သစ္သားတံုး ျဖတ္စအတိုေလးေတြနဲ႔ ခ်က္ပလက္ေခါင္း ပံု၊ တီအီး ကားေခါင္းပံု၊ ဟီးႏိုးေခါင္းတိုပံု ေတြရေအာင္ ထြင္းတာထုတာလည္း သင္ေပး ခဲ့ ဖူးေသးရဲ႕။ သူ႔ေက်းဇူးနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းသူ ငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ သစ္သားကား လွလွေလးေတြကို စမတ္က်က် တြန္းႏိုင္ခဲ့ တာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္တုန္းက ေဆာ့ၾကတဲ့ လက္တြန္းကားေတြထဲမွာ အ႐ြယ္အစား လည္းႀကီး၊ တကယ့္အျပင္က ကားနဲ႔လည္းတူ၊ ျမင္လိုက္တဲ့ ကေလးတိုင္း မငမ္းဘဲ မေငးဘဲ မေနႏိုင္တဲ့ကားမ်ိဳးက ေအာင္သူေဌး ဆီမွာပဲ ရိွတယ္။ ေဘာ္ဒီကိုထမ္းတဲ့ ကား အေလး ဖံုေတြပါ ပါေအာင္ သူ႔ကားမွာ တပ္ထားသလို၊ တြန္းတဲ့ လက္ကိုင္ေနရာ မွာ ဓာတ္ခဲေတာင့္ေတြ၊ ၀ါယာေတြနဲ႔ဆက္ ၿပီး 3V ဒီစီ မီးလံုးနဲ႔ကားေရွ႕မီးလံုး ပံုထြက္ေအာင္ေတာင္ ဆင္ထားလိုက္ေသးရဲ႕။
သူတို႔အိမ္ေရွ႕မ်က္နွာစာက သစ္သားျပား ဆိုင္းဘုတ္ေလးမွာ ေရးထားတာက “ေဒၚလွမင္း ရွမ္းေကာ္၊ ပြဲညက္”တဲ့။ ကမ္းနား လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္အေရွ႕က အဲဒီအိမ္မွာ ေလွေတြ ေဒါက္တင္ၿပီး ေလွေထးေလွဖာလုပ္ရာမွာသံုးတဲ့ ေရနံခ်ီး၊ အုန္းဆံႀကိဳးလို ပစ္ၥည္းေတြပါ ေရာင္းေပ မယ့္ သမက္ဦးထြန္းရိွန္က ထြန္စက္ျပင္တဲ့ ေနရာမွာ စပါယ္ရွယ္လစ္မို႔ လူတစ္ရပ္ ေက်ာ္ဘီးလံုးႀကီးနဲ႔ လယ္ထြန္စက္ေတြပဲ အိမ္ေရွ႕မွာ မျပတ္တမ္းျမင္ရတယ္။ စတီယာရင္မပါဘဲ လက္ကိုင္ကိုင္းတံ အရွည္ႀကီး ကိုင္ထိန္းေမာင္းရတဲ့ ကူဘိုတာ ထြန္စက္ကိုလည္း ေနာက္တြဲတပ္ၿပီး ကုန္ပစ္ၥည္းသယ္ပို႔လုပ္ၾကေတာ့ ပ်က္ရင္ ဦးထြန္းရိွန္ဆီေရာက္ရတာပဲ။
ကားေခါင္းက ေဘာ့နက္အဖံုး ထိပ္နား မွာ အေတာင္ျဖန္႔ၿပီး အစာသုတ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ ေနတဲ့ သိမ္းငွက္႐ုပ္လို၊ ေလယာဥ္ပ်ံလို အ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႔။ ေခါင္းခန္းထဲ ဒ႐ိုင္ဗာ ခံုအေပၚဘက္မွာ ဘုရားစင္။ ဂီယာအံုေပၚ မွာ“သတိ ဆီေရေလ၀ိုင္”ဆိုတဲ့ စာတန္း က အထင္းသား။ ဂီယာတံအရင္းမွာ ကြၽတ္စကို ခေရပြင့္ပံုရေအာင္ ကတ္ေက်း နဲ႔ ညႇပ္အေပါက္ေဖာက္ၿပီး စြပ္ထားတတ္ တယ္။ ကားေနာက္ခန္းက ထိုင္ခံုတန္းေတြ ရဲ႕အေပၚဖက္ သစ္သားေပါင္ေတြမွာ
ေခါင္း မျပဴရ၊ လက္မထုတ္ရ၊ ထသြားျပန္ ၾကည့္၊ မိမိပစၥည္း မိမိတာ၀န္
ဆိုတဲ့ တပ္ဦးလက္ေရးပံုစံနဲ႔ သတိေပးစာသား ေတြ။ မိုးေတြေလေတြ လြတ္ေအာင္ ပိတ္ဖို႔ ကာဖို႔ သစ္သားေဘာင္ကြပ္သံျပားပိတ္ တံခါး႐ြက္ကို အေပၚေအာက္ေလွ်ာထိုးလမ္းနဲ႔ တပ္ထားၾကတယ္။ ဖရိမ္တန္းေပၚလွ်ာထိုးသစ္သားျပားၾကမ္းခင္းနဲ႔တခ်ိဳ႕ကား ေတြက သစ္သားေဘာ္ဒီ၊ တခ်ိဳ႕က တိုင္ကီ သံျပားေတြကို ေလပစ္႐ိုက္တြဲဆက္ကပ္ ထားၿပီး ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္အေရာင္သေဘၤာ ေဆးေတြသုတ္၊ ကားအေနာက္ဘက္လူ တက္တဲ့ ေျခနင္းခံုရဲ႕ ေဘးတဖက္တခ်က္ ေဘာ္ဒီေပၚမွာေတာ့ ႐ႈခင္းပံုေတြ၊ ကာတြန္း႐ုပ္၊ လာတ္ေကာင္ဇီးကြက္ပံုေတြနဲ႔ အလွ ဆင္ၾက၊ “ကပ္မလိုက္နဲ႔” စာတန္း နဲ႔ သတိေပးၾကေသးတယ္။
ကညံဳထဲေနခဲ့တုန္းက အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ ဖိုးဘလိႈင္ေဘာ့ကနစ္ဆိုင္မွာ သြားသြား ေဆာ့ေတာ့ ေလထိုး၊ ေလေပါင္ခ်ိန္၊ ကြၽတ္ ဖာ၊ တာယာလဲဖို႔ လာၾကတဲ့ အေရွ႕ေတာ ဘက္၊ သရက္ေခ်ာင္းဘက္သြားတဲ့ကားေတြ ကို ျမင္ရေတြ႕ရ မ်ားတယ္။ သီတာလမ္း အိမ္နားက သရက္ေခ်ာင္းလိုင္းဆြဲတဲ့ ဦးလွ၀င္းရဲ႕“ႏိုင္ႏိုင္ေအာင္”၊ ဘဲငါးရာအင္း ထဲက ေတာင္သံုးလံုး၊ ပကာရီဘက္ေျပးတဲ့ “မမေလး”၊ အေလးမ႐ံုေနာက္ဘက္ ခ်ယ္ရီ လမ္းထဲက ေလယာဥ္ကြင္းဆြဲတဲ့ “အာကာစိုး”၊ ကရပ္ျပင္ထဲက ဦးသန္းထီရဲ႕ သရက္ေခ်ာင္းလိုင္းကား “ျမတ္ႏိုးသူ”၊ ရီးတင္ေ႐ႊကား၊ ေအာက္သရက္ေခ်ာင္း၊ ပဲဒက္ဘက္သြားတဲ့ ခံု၀င္းဒပ္ထဲက “လွ သန္းၾကည္”တို႔လို ကားေတြေပါ့။
ႀကိဳက္မွ လိုက္၊ မိုက္(ေမွာင္)မွ ေရာက္ မယ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ၾကတဲ့ ဦးစန္းေ႐ႊ ကားက ထား၀ယ္-ကလိန္ေအာင္လိုင္း၊
“ေပါင္ပန္းမေျပ” “ေအာင္ပန္းေ႐ႊ”လို႔ အိုးလုပ္ရပ္ကြက္သားခ်င္း စာခ်ိဳးၾကတဲ့ ေရျဖဴလိုင္းကား၊ ေလာ္စပီကာႀကီးေတြ တင္ၿပီး နိဗ္ၺာန္ေဆာ္လိုက္္တဲ့ “လူရည္ခြၽန္”၊ ဇရစ္ထဲက ေမာင္းမကန္လိုင္းကား “ေမာင္ေမာင္ေဆြ”၊ ကေလးေတြ ကားနား ကပ္ၿပီး တို႔ၾကည့္ကိုင္ၾကည့္တာကိုေတာင္ မႀကိဳက္၊ ကားကို ဂ႐ုတစိုက္ရိွလွတဲ့ ဦးေက်ာ္ရင္လမ္းက ဘိုင္က်ားႀကီးရဲ႕ကား ေတြ၊ ထား၀ယ္ကေန နဘုလယ္သြားမယ္ ဆို ႐ြာသူႀကီး ဦးေမာင္လြင္ကားေတြကလြဲ ၿပီး စီးစရာယာဥ္မရွိတာ အာ႐ံုထဲျပန္ ေရာက္လာသလို၊ သေဘၤာဆိပ္ “မာလဂ်မ္း ပင္မင္း” ဆိုင္ေရွ႕က ေမာင္းမကန္ကား ဂိတ္၊ နိဗ္ၺာန္လမ္း “ဇင္းတိုက္” အနားက ေလာင္းလံုး၊ ေက်ာက္နီေမာ္ကားဂိတ္၊ ရပ္ေတာ္မူဘုရား၀င္းေရွ႕က သရက္ေခ်ာင္း ကားဂိတ္၊ ကနက္သီရိကားဂိတ္ေတြနဲ႔ ေစ်းေတာင္ဘက္လမ္း၊ ဇရစ္ေက်ာင္းနား ေတြမွာ ဂိတ္ထိုးၾကတဲ့ပကာရီ၊ ေတာင္သံုးလံုး၊ ဟာျမင္းႀကီး၊ ေမတၱာ၊ ေဖာင္းေတာ၊ ဘ၀ပင္၊ ဟိႏ္ၵားစတဲ့ အေရွ႕ေတာဘက္သြားတဲ့ ကားဂိတ္ေနရာေတြလည္း အေတြးထဲ ျပန္လည္လာတယ္။
ဖိုးဘလိႈင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ေတြတုန္းက ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြလို စက္တပ္ယာဥ္ေတြအေပၚ အေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားၿပီး ပါရမီလည္းထူးတဲ့ အိမ္နား က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဒီစာေရးေန ရင္း သတိရမိတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူဆို ပိုေျပာနိုင္မွာပဲလို႔။ အတူထိုင္ေန ၾကရင္း ေက်ာဘက္အေ၀းက စီးလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္သံ သဲ့သဲ့ၾကားတာနဲ႔ “ကြန္ေပါင္ ဒါ ဦးေက်ာ္သိန္းရဲ႕ ဘီအက္စ္ေအကြ” “အဲဒါ စည္ပင္ ဦးမိုးျမင့္ဆိုင္ကယ္” “ေဆာက္လုပ္ ေရး ဦးထိန္၀င္းစူပါကပ္”စသျဖင့္ ဒက္ထိမွန္ ေအာင္ေျပာႏိုင္သလို၊ ကားေလးေတြေတြ႕ ရင္လည္း အဲဒါမာဒရားအိမ္ကကား၊ ဒီဟာက ခလရ(၂၅)က တပ္ရင္းမွဴးစီးတဲ့ မာဇဒါဂ်စ္၊ ဒါက ေဒါက္တာဖိုးတုတ္ရဲ႕ ေဗာက္စ္၀က္ဂြန္းဘီးတဲလ္ကား၊ ဦးအြန္း ၾကက္အိမ္ကကား၊ ဒါဆို ဦးညီးစိုင္ကားကြ ဆိုတာ အျပင္တခ်ိဳ႕ ကားေတြကို အက္ၡရာ နဲ႔ နံပါတ္ပါ ထည့္ထည့္ေျပာလိုက္ေသး။ ခ်က္ပလက္၊ ဟီးႏိုး၊ တီအီး၊ ေအာ္စတင္၊ ဟိုင္းလတ္၊ ဒတ္ဆန္း၊ ဆန္နီပစ္ကပ္၊ ႀ-၆၀၀ မာဇဒါေလးဘီး အမ်ိဳးအစားခြဲျပ လိုက္ေသး၊ ကားႀကီးသံၾကားရင္လည္း ခံု၀င္းဒပ္ထဲက ဦးေဂ်ာ္နီကားပဲ၊ ကမ္းနားက ဦးပန္းျမင့္ကား၊ ဘာညာ အတပ္ေဟာ ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူ။ ဦးသက္ႏွင္းႀကီး၊ ဦးသက္ ႏွင္းငယ္၊ ဦးေဖႀကိဳင္၊ ဦးဘတုတ္၊ ဦးေ႐ႊတင္၊ ဦးသန္းၫြန္႕စသျဖင့္ စက္ျပင္ ဆရာေတြနဲ႔ ဘယ္႐ံုမွာဘာကားေတြ ျပင္ တတ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း စိတ္၀င္စား သူ။ ေက်ာင္းေျပးၿပီးရင္းႏွီးတဲ့ ၀ပ္ေရွာ႔ ေတြသြား၊ စက္ျပင္တာစပ္စုရင္း ဘားတံ ကေလးကို လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ထဲ လွည့္ပြတ္၊ ဘားလည္း ဝင္က႐ိုင္းခ်င္ က႐ိုင္း ေနတတ္သူကိုး။
ခုလိုဘီးနတ္ျဖဳတ္တဲ့ ေခတ္မီစက္ေတြ မရိွေသးတဲ့အခ်ိန္ ကေဘာ့ကနစ္ ဆိုင္ေရွ႕ တာယာလဲဖို႔ ေရာက္လာတဲ့ ကားမွာ စပန္နာတပ္၊ သံပိုက္လံုးရွည္ ႀကီးဆက္ၿပီး ေဟာဟဲဆိုက္ေအာင္ ခုန္ နင္းၿပီးျဖဳတ္၊ ေခြကလစ္ေတြ၊ ေခြေတြကို သံတူ႐ြင္း၊ ေပါင္တူေတြ သံုးၿပီးက လန္႔ျဖဳတ္၊ ရိုက္ျဖဳတ္။ ကြၽတ္ဘလက္စ္မ ေပၚ မသံုးၾကေသးလို႔ ေပါက္ေနစိမ့္ေနတဲ့ ကြၽတ္ကို၊ ေဘးတိုက္လဲွအေပါက္ေဖာက္ ၿပီး ေရထည့္ထားတဲ့ ကတၱရာတိုင္ကီ ေဟာင္းထဲ ေရႏွစ္အေပါက္ရွာ၊ ေကာ္ပတ္စား၊ ေကာ္သုတ္၊ ေရာ္ဘာစိမ္း ျဖတ္စ အုပ္ကပ္ၿပီး ပင္စတင္စလစ္နဲ႔ ပရက္စ္နင္းဖိ၊ မီး႐ိႈ႕အပူေပးၿပီး ဖာၾကေထးၾကရတာ လည္း အမွတ္ရမိတယ္။
ေမာ္လၿမိဳင္တက္ၠသိုလ္တက္တုန္းက ေက်ာင္းကေနၿမိဳ႕ထဲတို႔၊ ေအာက္ေစ်း တို႔ဘက္ အလည္ထြက္ရင္ စီးခဲ့ရတဲ့ နံပါတ္ (၇)၊ နံပါတ္(၁၀) ခ်က္ပလက္ လိုင္းကား ႀကီးေတြကိုလည္း လြမ္းမိေသးေတာ့တယ္။ ေဘးခံုတန္းလူျပည့္ေနလို႔ အလယ္ မွာ ခါးကုန္း ဒူးေကြး ဇက္ပုၿပီး လိုက္ရ တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ခ်ိဳင့္ထဲက်လို႔၊ ကားခုန္လို႔ ေခါင္းနဲ႔အမိုးနဲ႔ မိတ္ဆက္ၿပီး ဘုထြက္ခဲ့ ရတာလည္းအခါခါ။ ခါးနာခဲ့ ရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။
အေရွ႕ေတာဘက္၊ သရက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကလိန္ေအာင္၊ ကံေပါက္ဘက္က ေတာင္ သူလယ္လုပ္ေပါေတာ့ အဲဒီဘက္ကလာတဲ့ ကားေတြမွာ ပြဲ႐ံုသြင္းမယ့္ ကြမ္းသီး၊ င႐ုတ္ေကာင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဖာလာ၊ ေရာ္ဘာ၊ သီဟိုေစ့လို ဥယ်ာဥ္ၿခံထြက္ေတြ၊ ေမာင္း မကန္၊ ေက်ာက္နီေမာ္၊ ကနက္သီရိလို ပင္လယ္နဲ႔ဆက္စပ္႐ြာေတြဆီက လာတဲ့ ကားေတြမွာေတာ့ ငါးစိုငါးစိမ္း၊ ကဏန္း၊ ကင္းမြန္လိုပင္လယ္စာလတ္လတ္ဆတ္ ဆတ္ေတြ၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေတြပါလာ ၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚေစ်းေတြဆိုင္ေတြကေန လိုတဲ့ အသံုးအေဆာင္၊ စားစရာ၊ အ၀တ္အထည္ ေတြအျပင္ ေရခဲစက္မရိွတဲ့ နယ္ဘက္ေတြ ဆို ေပါင္ႏွစ္ရာေရခဲတံုးႀကီးကအစ ဂုန္နီ အိတ္၊ ဆာလာအိတ္စြပ္၊ ဖြဲသြပ္ၿပီးသယ္ ရစားရတဲ့ေခတ္ဆီ ျပန္သြားၿပီး လြမ္းမိ တာေတြပါ။
ေအဒီသစ္
