သခႋ်ဳင္း

0
1088

“သခႋ်ဳင္း”ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ေခ်ာက္ ခ်ားဖြယ္ရာမ်ားျဖင့္ တဲြျမင္တတ္ၾကသည္။ အသံၾကား႐ံုျဖင့္ ေတြးေတာ ေက်ာ့စိမ့္ တတ္ၾကသည္။

အသုဘပို႔ မဟုတ္ပါဘဲ သခ်ႋဳင္းသို႔ တစ္ေယာက္တည္း မဆိုထား အေဖာ္သံုး ေလးေယာက္ႏွင့္ပင္ မသြားလိုတတ္ၾက ပါ။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ သခ်ႋဳင္းထဲ၀င္ဖို႔ေနေန သာသာ သခႋ်ဳင္းႏွင့္ နီးကပ္ေသာ လမ္းမွ ပင္ မျဖတ္သန္းခ်င္ၾကပါ။

မလဲႊမေေရွာင္သာဘဲ ညဘက္ လူခ်ိန္ တိတ္ခ်ိန္ သခ်ိဳင္းေရွ႕က ျဖတ္ရလွ်င္ ၾကက္သီး ထၿပီး စက္ဘီးဆိုက အသားကုန္နင္း၊ ဆိုင္ကယ္ဆိုက လီဗာမသိမသာတင္ ေျခက်င္ ဆို အေျပးတစ္ပိုင္း။ ထိုသို႔ ျဖတ္လာၿပီးပါ ကလည္း ေက်ာမလံုျဖစ္ကာ ေနာက္သို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖစ္ လွည့္ၾကည့္တတ္ ၾကသည္။

သခ်ႋဳင္းေရွ႕မွ ညဘက္ျဖတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ လူတိုင္းနီးပါးတြင္ အနည္း ႏွင့္အမ်ား အေတြ႔အႀကံဳ ကိုယ္စီ ရွိၾကပါ လိမ့္မည္။

ငယ္ငယ္က မိုးအလင္းျပသည့္ ဗီြဒီယို သြားၾကည့္ၿပီး သခ်ႋဳင္းေဘးလမ္းက ျဖတ္ အျပန္၊ “၀ုန္း””ခနဲ အသံၾကားသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အသားကုန္ေျပးခဲ့ၾကရ သည္ကို ခုထိ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ေကာ့ေသာင္း ေအးရိပ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ေန အသက္ ၃၅ ႏွစ္ကိုမ်ိဳး၀င္းမင္းက ေျပာ သည္။

“ေနာက္မွသိရတာက သစ္ကိုင္း က်ိဳးက်တာ။ ညေနေတြညေတြေတာ့ လန္႔တာပဲ စိတ္က၊ မျဖတ္ရဲဘူး”ဟု ကိုမ်ိဳး၀င္းမင္းက ေျပာသည္။

ေလာင္းလံုးၿမိဳ႕နယ္၊ ကေျမာႀကီးေက်း ရြာမွ လက္ရွိ အသက္ ၇၀ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ေဒၚစန္းျမင့္ ငယ္စဥ္ကဆိုလွ်င္ ရြာသခ်ႋဳင္း အေလာင္းမ်ား ျမႇႇဳပ္ထားသည့္ ေျမပံုမ်ား၊ အုတ္ဂူမ်ားျဖင့္ ၾကည္လိုက္လွ်င္ ေၾကာက္ စရာ ေကာင္းလွၿပီး သခႋ်ဳင္းေျမအတြင္း ေပါက္ေနသည္ မိႈမ်ား၊ မာလကာခ်ည္သီး ႀကီးမ်ားကို မည္သူမွ် ၀င္မခူးရဲၾကေၾကာင္း ေျပာသည္။

“သခ်ႋဳင္းေရွ႕ကျဖတ္လို႔ခ်ံဳထဲက တစ္ခုခု အသံၾကားရင္ ျမႇဳပ္ထားတဲ့ အသုဘေတြပဲ ထြက္လာလားဆိုၿပီး အသံၿပိဳင္ေအာ္ၿပီး ေျပးၾကတယ္ ဖြားတို႔ငယ္ငယ္ကေလ။ကေလးေတြကိုဆို သခ်ႋဳင္းကုန္း မေခၚသြား ရဲဘူး။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ဖမ္းစား မွာေၾကာက္လို႔”ဟု ေဒၚစန္းျမင့္က ေျပာ သည္။

တခ်ိဳ႕ မလဲႊမေရွာင္သာ၍ သြားရပါက လည္း အေပါင္းအေဖာ္မ်ားမ်ား ေခၚသြား တတ္ၾကသည္။

လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အသုဘပို႔ သည့္ကိစ္ၥမွလဲြ၍ မသြားလိုၾက။ သခ်ႋဳင္း သည္ မေကာင္းဆိုး၀ါးတို႔ ခိုေအာင္းရာ အျဖင့္ သတ္မွတ္ထားၾကေလသည္။

အသုဘ ပို႔ၿပီး ျပန္လာလွ်င္လည္း မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ား ပါလာမည္စိုး သျဖင့္ အသုဘအိမ္သို႔ အေရာက္ျပန္ကာ နႏြင္း၊ ကင္ပြန္းသီး စသည္တို႔ျဖင့္ အထူး စီမံထားေသာ လက္ေဆးရည္ျဖင့္ ေဆးတတ္ၾကသည္။

“သခ်ႋဳင္းထဲကျပန္လာရင္ ေျခလက္ ေဆးရတာနဲ႔၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ခိုင္းရတာနဲ႔၊ လက္ကို မီးကင္ခိုင္းရတာနဲ႔။ မေကာင္း ဆိုး၀ါးေတြ ပါလာမွာ စိုးလို႔ဆိုၿပီး အသုဘပို႔တဲ့ လွည္းေတြဆို မျဖစ္မေန ေရေဆးၾကရ တယ္”ဟု ေဒၚစန္းျမင့္က ေျပာသည္။

ယခုကား သခ်ႋဳင္း အေတာ္မ်ားမ်ား သန္႔ရပ္ ရွင္းလင္းလာၾကၿပီ။ ယခင္လို ညႇဥ္းသိုးသိုး မဟုတ္ၾကေတာ့။ က်က္သေရ ရွိေအာင္ ျပင္ဆင္လာၾက၊ မြမ္းမံလာၾက သည္။

ထို႔အတူ လူဦးေရ ထူထပ္မ်ားျပား လာသည္ႏွင့္အမွ် လူတို႔ေနထိုင္၊ စိုက္ပ်ိဳး၊ လုပ္ကိုင္မႈကလည္း သခ်ႋဳင္းေျမႏွင့္ ပိုမို နီးကပ္လာကာ သခႋ်ဳင္းမ်ားက ယခင္ကဲ့ သို႔ ၿမိဳ႕စြန္ရြာစြန္တြင္ အထီးတည္း မဟုတ္ ေတာ့ေပ။

“ခုကသခၤ်ိဳင္းအနီးအနားမွာ လူေတြ ေနလာႀကျပီ။ တရားပြဲလည္း သခ်ိဳင္းထဲ မွာ က်င္းပေနၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မေႀကာက္ ေတာ့ဘူး”ဟု ျမိတ္ျမိဳ႕ ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ေန အသက္ ၃၆ ႏွစ္ရွိ မျဖဴက ေျပာသည္။

လူတို႔၏ သခ်ႋဳင္းအေပၚထားသည့္ သေဘာထားသည္လည္း ေျပာင္းလဲလာ ၾကၿပီ။

တခ်ိဳ႕က ေအးေအးလူလူ နားေနရာ အျဖင့္ပင္ အသိအမွတ္ျပဳလာၾကသည္။

“သခ်ႋဳင္းက သရဲမွ မရွိတာ၊ အခုေနာက္ ပိုင္းက်ေတာ့ ေန႔ဘက္ေတြဆို သူငယ္ခ်င္း ေတြစုၿပီး သခ်ႋဳင္းထဲ ထန္းရည္ခါး ေသာက္ၾက၊ လက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ၿပီး စကားစုၿပီး ထိုင္ေျပာၾကတယ္”ဟု ပေလာက္ ၿမိဳ႔နယ္ခဲြ၊ ေက်ာက္ေတာင္ရြာမွ ကိုခ်စ္ရင္ထူး က ေျပာသည္။

ထို႔အတူ ယခင္ကကဲ့သို႔ သခ်ႋဳင္းမွ ပစ္ၥည္းတစ္ခုခု အိမ္သို႔မယူလာရဲသည့္ ေခတ္က က်န္ခဲ့ေျခၿပီ။

တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ သခႋ်ဳင္း နယ္နမိတ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ ျခင္း၊ စိုက္ပ်ိဳး လုပ္ကိုင္ျခင္းတို႔အထိ ရွိလာ ၿပီ ျဖစ္သည္။

သခ်ႋဳင္းဆိုလွ်င္ မည္သူမွ် အေရး တယူျပဳ မြမ္းမံျပင္ဆင္ေလ့မရွိသည့္ ေခတ္မွ သခ်ႋဳင္းအတြက္ လွဴဒါန္းသူမ်ား၊ ကူညီသည့္အဖဲြ႔မ်ား အသီးသီး ေပၚေပါက္ လာေနပါၿပီ။

ယင္းသို႔ ေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ နာမည္ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္မင္းသား ဦးေက်ာ္သူ ေၾကာင့္လည္း ပါသည္ဟု ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ ရွမ္းမ္ၼလည္ဆြဲရပ္ေန ကိုဟန္ေက်ာ္ေဇာက ႐ႈျမင္သည္။

“အရင္ကဆိုရင္ သခ်ႋဳင္းအတြက္ လွဴရေကာင္းမွန္းလည္း မသိဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းက သခ်ႋဳင္းအတြက္ လွဴရတန္းရမွန္း သိလာၾကတယ္။ အဲဒါ ဦးေက်ာ္သူရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေပါ့။ သူက အရင္စၿပီး သခ်ႋဳင္းဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူး၊ လူေသေကာင္ဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး လုပ္ျပခဲ့ လို႔ပဲ”ဟု ကိုဟန္ေက်ာ္ေဇာက ဆိုသည္။

ေတာထူကာ လူေသေျမပံုရာမ်ားျဖင့္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွပါသည္ဆို ေသာ ကေျမာႀကီးရြာ သခ်ႋဳင္းသည္လည္း ရွင္းလင္းေနၿပီ။ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ႏွင့္ ျဖစ္ ေနၿပီ။

ထိုကေျမာႀကီးသခ်ႋဳင္းတြင္ သြားထိုင္အနားယူသူမ်ား၊ သခ်ႋဳင္းနားနီး ၿခံပိုင္ရွင္မ်ားက သခ်ႋဳင္းထဲ ထမင္း၀င္စား ေနျခင္းမ်ား ညဘက္ လူငယ္မ်ားစုေ၀း ျခင္းမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနတတ္ေၾကာင္း ေဒၚစန္းျမင့္က ေျပာသည္။

“အခုေခတ္ကေလးေတြကေတာ့ မေၾကာက္ၾကေတာ့ဘူး။ ညဖက္ဆို သခ်ႋဳဳင္းမွာ စည္ေနေရာ။ ဘယ္ေရာက္ ကုန္ၿပီလဲ မသိဘူး အဲဒီသရဲေတြ”ဟု  ေဒၚစန္းျမင့္က ေျပာသည္။

တခ်ိဳ႕ သခ်ႋဳင္းမ်ားကား စိတ္ေခ်ာက္ ခ်ားဖြယ္ အေနအထားတြင္ ရွိေနပါေသး သည္။

ထို႔အတူ သခ်ႋဳင္းဟု အသံၾကားလွ်င္ စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲ ျဖစ္ကာ ေက်ာခ်မ္းေနသူ တို႔လည္း ရွိပါေသးသည္။

“သခ်ႋဳင္းထဲေတာ့ ညဘက္ေတြ အခုထိ ဘယ္သူမွ မ၀င္ရဲၾကဘူး၊ ျဖတ္သြား ခ်ိန္ဆိုလည္း တစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိန္တယ္၊ ရွိန္းခနဲေတာ့ ျဖစ္တယ္”ဟု ထား၀ယ္၊ ရွမ္းမ္ၼလည္ဆြဲရပ္မွ ကိုဟန္ေက်ာ္ေဇာက ေျပာသည္။

 

          Dawei Watch