စက္ဘီး စီးဖူးတယ္ မဟုတ္လား။
စီးတဲ့အခါ ဟန္ခ်က္က အင္မတန္ အေရးႀကီးတာကိုလည္း စီးတဲ့သူတိုင္း သိပါတယ္။
ဟန္ခ်က္အျပင္ ေနာက္ထပ္ အေရး ႀကီးတာေတြထဲက တစ္ခုက ‘ဘရိတ္’ ကို ဥာဏ္ႀကီးစြာ အသုံးျပဳျခင္းပါ။ အရွိန္ ကို ထိန္းၫွိဖို႔အျပင္ အထူးသျဖင့္ လမ္းရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြမွာ လက္ကိုင္နဲ႔ ဘရိတ္ ကိုသုံးၿပီး လွလွေလးေကြ႕ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား ၾကရပါတယ္။
အဲလို စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ စီးရင္း အၿမဲဆင္ျခင္ျဖစ္တာက ဘရိတ္နဲ႔ ဘ၀ေနထိုင္မႈ အဆက္အစပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အခါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္ မႈထဲမွာ ဘရိတ္ကို သုံးဖို႔ေမ့ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စိတ္ဘရိတ္ဆိုပါေတာ့။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ရဲ႕ေန႔စဥ္ ဘ၀ေန ထိုင္မႈမွာ ဘရိတ္ ဘယ္ေလာက္သုံးလဲ ဆိုတာ အရင္ကေတြ႕ဖို႔ ခက္ေပမဲ့ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္လို လူမႈ ကြန္ရက္ေတြ ရွိတဲ့အတြက္ မျမင္ခ်င္ မွအဆုံးပါ။
ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚမွာ ေရးတဲ့ စာတိုေတြ၊ မွတ္ခ်က္ေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘရိတ္အသုံးျပဳျခင္း အေလ့အထကို ခန္႔မွန္း ႏိုင္ပါတယ္။ စာတိုတင္သူ၊ မွတ္ခ်က္ျပဳသူဟာ ေဒါသကို မထိန္း ႏိုင္သူလား၊ မလိုမုန္းထားစိတ္ႀကီး သူလား၊ ရွက္တတ္သူလား၊ ဟန္ေဆာင္ တတ္သူလား၊ ႂကြားဝါတတ္သူလား စသျဖင့္ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။
ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚမွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေရာ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္ တာမဟုတ္တာေရာ စာတိုေတြ ခဏခဏ တင္ၾကသူမ်ား၊ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာေရာ မဆိုင္တာကိုေရာ မွတ္ခ်က္ျပဳေနၾက သူမ်ားကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ သူတို႔ေတြမွာ ဘရိတ္ႀကိဳး ျပတ္ေနတာမ်ားလားဆိုၿပီး ေတြးမိတာလည္း ခဏခဏပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ မ်ားစြာေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ခ်ရ ပါတယ္။ စားတာေသာက္တာလိုမ်ိဳး ေန႔စဥ္ ပုံမွန္ဆုံးျဖတ္ရတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြအျပင္ ဘ၀ရဲ႕ႀကီးမားတဲ့ အခ်ိဳး အေကြ႕ေတြကို ျဖစ္ေစတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြကိုလည္း ခ်ၾကရပါတယ္။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ေန႔စဥ္ ႀကဳံရတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခုက ကိုယ့္အေပၚ သက္ေရာက္တာကို သိ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတြးမယ္။ ေနာက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ကာယကံမႈ ျပဳမယ္။
ဒါေပမယ့္ တခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဟာ သင့္မသင့္ ေတြးေတာတဲ့အဆင့္ ကို မျဖတ္ေတာ့ဘဲ သက္ေရာက္မႈကို သိလိုက္တာနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တန္းခ်ၿပီး ကာယကံမႈ ျပဳလိုက္တာမ်ိဳးကို လုပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနက ျခင္႐ိုက္တာမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
အဲလို သက္ေရာက္မႈကို သိလိုက္ တာနဲ႔ တန္းတုန္႔ျပန္တာမ်ိဳးက ဘ၀ အတြက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဘ၀ရဲ႕အေရးအရာ ကိစၥ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အဲလိုတုန္႔ျပန္ဖို႔ မသင့္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ျငင္းခ်က္ ထုတ္ႏိုင္တာ ၂ ခု ရွိပါ တယ္။
တစ္ခုက အမွားေတြက ေရွ႕ဆက္ မယ့္ ခရီးအတြက္ သင္ခန္းစာမဟုတ္ ဘူးလားဆိုတဲ့ ျငင္းခ်က္ပါ။
မွားတာကေန သင္ခန္းစာယူရမယ္ ဆိုေပမယ့္ ဘရိတ္မပါ လက္ကိုင္မပါဘဲ မွားခ်င္ရာမွားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါ။ ေသခ်ာ ေတြးေတာဆုံးျဖတ္ခဲ့ၿပီး လုပ္ရင္း က မွားတာမ်ိဳးပဲ အႀကဳံးဝင္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါမွလည္း သင္ခန္းစာ ယူရေကာင္းမွန္း သိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ထင္ရာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တတ္တဲ့သူ မ်ိဳးကေတာ့ အစကတည္းက သတိတရား ကင္းလြတ္ေနတဲ့အတြက္ သင္ခန္းစာ ယူရေကာင္းမွန္းလည္း သိမွာမဟုတ္ပါ ဘူး။
ေနာက္တစ္ခု ဘရိတ္ခ်ည္းပဲ အေသဖိသုံးၿပီး လိုရာခရီး မေရာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာပါ။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔အတြက္ သင့္ တင့္တဲ့အခ်ိန္ယူ ဆင္ျခင္တာနဲ႔ ေတြေဝ တြန္႔ဆုတ္ၿပီး မလုပ္ရဲ မကိုင္ရဲ ျဖစ္တာ မတူပါ။
စက္ဘီးစီးသလိုပါပဲ လမ္းခ်ိဳး အေကြ႕မွာ ဘရိတ္ကို လိုအပ္တာထက္ ပိုဖိမိရင္ျဖစ္ေစ၊ ပိုၿပီးၾကာၾကာ ဘရိတ္ ဆြဲမိရင္ျဖစ္ေစ ေသခ်ာက်နစြာ ေကြ႕ႏိုင္ တာမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အခန္႔မသင့္ ရင္ စက္ဘီးပါ ေမွာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက ေတြေဝတြန္႔ဆုတ္တာ၊ မဆုံးျဖတ္ရဲတာ၊ အတိုင္းအဆမရွိ အတိုင္းအဆမသိဘဲ အလြန္အကၽြံေတြးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘရိတ္သုံးတယ္ဆိုတာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ် ဖို႔အတြက္ ဆင္ျခင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ သုံးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
စက္ဘီးကို ေကာင္းေကာင္း စီး တတ္ၾကၿပီး ေန႔စဥ္ဘ၀ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေတြမွာ စက္ဘီးစီးျခင္း အႏုပညာနဲ႔ အယူအဆကို မသုံးၾကတာ သုံးရေကာင္း မွန္းသိတာကို ေတြ႕ရတဲ့ခါ နီးလ်က္နဲ႔ ေဝးေလျခင္းလို႔ ခဏ ခဏ ေတြးမိပါ တယ္။
ဘ၀မွာလည္း စက္ဘီးေကာင္း ေကာင္း စီးတတ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။
