“႐ြာထဲမွာ အၿငိမ့္ပြဲ ရွိသလား
ဆိုင္းသံ တၿခိမ့္ၿခိမ့္ ၾကားရသည္
မိန္းကေလးမ်ား ၿဖီးလိမ္းေနၿပီ
ယိမ္းအက ၿငိမ့္ေညာင္းလွသည္
ပြဲသိမ္းလၽွင္ အိမ္ျပန္ၾကမည္”
ပထမတန္း ျမန္မာဖတ္စာပါ ကဗ်ာ က ပြဲသိမ္းမွ အိမ္ျပန္တတ္ေသာ ပြဲႀကိဳက္ ခင္တို႔ကို ၫႊန္းဆိုထားပုံ ရပါသည္။
တနသၤာရီတိုင္းတြင္ ေခတ္စားေသာ ပေဒသာဇာတ္ပြဲမ်ား ညဦး ဘုရားကန္ ေတာ့ခန္းမွအစ ေနာက္ဆုံး မိုးစင္စင္လင္း ခ်ိန္ မင္းသားက “ေ
အာင္ပါေစ” သီခ်င္း သီဆိုမွ ထျပန္ေသာ ပြဲႀကိဳက္ခင္မ်ား တစ္ခ်ိန္က ေပါမ်ားလွပါသည္။
မိမိ႐ြာတြင္ ဇာတ္ပြဲရွိက ႐ြာခံပြဲ ႀကိဳက္ခင္တို႔သည္ အိမ္ရွိ ဖ်ာအေဟာင္း၊ တာလပါစအေဟာင္း၊ ဆန္အိတ္ပတ္ခြန္၊ ဂုန္နီအိတ္ စသည့္တို႔ျဖင့္ ပြဲခင္းလယ္တြင္ သူဦးငါအရင္ အလုအယက္ခင္းကာ ေနရာဦးထားတတ္ၾကသည္။
“ပြဲကားမလာခင္ကတည္းက ေနရာ လုၾကတာ၊ ရန္လည္းျဖစ္ရတယ္” ဟု ေကာ့ေသာင္း ေ႐ႊဟသၤာရပ္ကြက္ေန ေဒၚမီးႀကီးက ေျပာသည္။
ရန္ျဖစ္သည္ဆိုသည္က ေနရာ ေကာင္းေကာင္းလုရင္း ရန္ျဖစ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ေနရာဦးထားၿပီးပါက ညဦး ပြဲမစမီပင္ ပြဲခင္းသို႔သြားကာ ေဈးဆိုင္ တန္းမ်ား လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈမည္။ လို သည့္ပစၥည္းေတြ႕က ဝယ္ၾကမည္။
ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ ေကာက္ၫွင္း က်ည္ေတာင့္၊ စသည့္ ဗိုက္ဆာလၽွင္ စားႏိုင္သည္မ်ား၊ မရမ္းသီးဆားစိမ္၊ သရက္သီးတုတ္ထိုး၊ သစ္တိုသီးသုပ္ စသည့္ အိပ္ခ်င္ေျပ စားစရာမ်ား ဝယ္ ျခမ္းၿပီးလၽွင္ မိမိယူထားသည့္ေနရာသို႔ ႀကိဳသြားထိုင္ေနၾကေတာ့သည္။
မိမိတို႔ မိသားစုဝင္မ်ား၊ ပြဲအတူ ၾကည့္ရန္ ေျပာထားသူမ်ား ေရာက္လာ ပါက ထိုေနရာမွ လွမ္းေအာ္ေခၚၾက၊ ပြဲ ထြက္ခ်ိန္ကို ေမၽွာ္ၾကမည္။ ပြဲမထြက္ခင္ ဆိုင္းႏွင့္ ေတးဂီတသမားမ်ား လက္စမ္း တီးခတ္သည္ကို ၾကည့္႐ႈနားဆင္ၾကမည္။
ဇာတ္အျပင္အဆင္၊ မင္းသား မင္းသမီးတို႔အေၾကာင္း ေျပာၾကမည္။
ပြဲထြက္လၽွင္ တေမ့တေမာ အားေပး ၾကမည္။
မင္းသားက အစြမ္းျပလၽွင္ လက္ ခုပ္တီးမည္။ လူ႐ႊင္ေတာ္တို႔ ျပက္လုံး ထုတ္လၽွင္ တေဟးေဟး တဟားဟား ရယ္ေမာၾကမည္။ လူၾကမ္းတို႔ ယုတ္မာ သည့္အခန္းေရာက္လၽွင္ ေဒါသထြက္ ၾကမည္။ အလြမ္းခန္းေရာက္လၽွင္ မ်က္ရည္ဝဲၾကမည္။
ကေလးတို႔က ေစာစီးစြာ အိပ္ငိုက္ လၽွင္ ၎ေနရာတြင္ပင္ သိပ္မည္။ လူ ႀကီးေတြ ငိုက္လာလၽွင္လည္း ထိုေနရာ တြင္ပင္ ေခြခ်မည္။
“အိပ္ငိုက္လာရင္လည္း ပြဲခင္းထဲမွာ ပဲ အိပ္လိုက္တယ္၊ ေယာက္်ားေတြက မင္းသမီးကရင္ ထၾကည့္တယ္။ မိန္းမ ေတြက မင္းသား က ရင္ထၾကည့္တယ္”ဟု သရက္ေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ ေညာင္ဇင္႐ြာ သား ကိုျမင့္ေဇာ္က ေျပာသည္။
ႏွင္းက်လၽွင္ အသင့္ပါလာေသာ ေစာင္၊ ပုဝါပိုင္းတို႔ၿခဳံၾကမည္။ ပရိသတ္ နည္းနည္း ပါးသြားလၽွင္ ေကာက္ၫွင္း က်ည္ေတာက္ခြံမ်ား ေကာက္စုကာ မီးဖို မည္။
႐ြာခံ ပြဲႀကိဳက္ခင္အမ်ားစု၏ ပစ္ မွတ္က “ပြဲသိမ္းမွ အိမ္ျပန္ၾကမည္”။
ပြဲႀကိဳက္ခင္တို႔က မိမိ႐ြာတြင္သာ အားေပးၾကသည္ မဟုတ္ပါ။
တစ္႐ြာ႐ြာတြင္ ဇာတ္ပြဲရွိသည္ၾကား လၽွင္ ႐ြာနီးစပ္ခ်ဳပ္မွ ကေလးမွအစ သက္ၾကားအိုတို႔အဆုံး ေျခလ်င္တစ္မ်ိဳး၊ လွည္း၊ ကားတို႔ျဖင့္တစ္ဖုံ ေပ်ာ္တၿပဳံးၿပဳံး စု႐ုံးသြားၾကည့္ၾကသည့္ ေခတ္တစ္ခု လြန္ခဲ့ေပၿပီ။
ထိုေခတ္က စုေပါင္းသြားသူတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား ၫွိႏႈိင္းသေဘာတူညီ မႈျပဳတတ္ၾကသည္က “အိမ္ျပန္ခ်ိန္” ။
၂ မိုင္မွ ၅ မိုင္ခန္႔ လမ္းေလၽွာက္ ျပန္ရမည့္သူတို႔ အမ်ားအားျဖင့္ သေဘာ တူၾကသည္က “ျပဇာတ္ၿပီးလၽွင္ ျပန္ၾကမည္”။
ခပ္ေဝးေဝးမွ ကားျဖင့္လာၾကသူတို႔ လည္း ကားဆရာက မွာတတ္သည္က “ျပဇာတ္ၿပီးလၽွင္ ျပန္မည္။
ယခင္ဇာတ္ပြဲတို႔ ပုံမွန္ ျပဇာတ္ၿပီး ခ်ိန္က နံနက္ ၂ နာရီဝန္းက်င္ ျဖစ္သည္။
“အပ်ိဳဘ၀တုန္းကေတာ့ ဘယ္ ေလာက္ေဝးေဝး သြားၾကည့္တာပဲ၊ ေဆာင္းရာသီ ပြဲခင္းလူအမ်ားၾကားမွာ ေစာင္တစ္ထည္ၿခဳံၿပီး ပြဲၾကည့္ရတဲ့ အရသာက ဘယ္လိုဇိမ္ေကာင္းသလဲ ဆိုတာ ၾကည့္ဖူးသူမွပဲ သိမယ္” ဟု ၿမိတ္ၿမိဳ႕၊ ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ေန အသက္ ၄၀ ရွိသူ မသႏၲာက ေျပာသည္။
ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္ကား ပြဲႀကိဳက္ ခင္တို႔ အိမ္ျပန္ေစာလာၾကသည္။ မိုးလင္းေပါက္ တစ္ခ်ိန္လုံး ထိုင္ၾကည့္သူ နည္းလာသည္။
႐ြာခံအခ်ိဳ႕သာ အိမ္ျပန္အိပ္လိုက္၊ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္သည့္အပိုင္းေရာက္လၽွင္ ျပန္လာၾကည့္လိုက္ လုပ္ၾကမည္။
ဗြီဒိယို၊ စေလာင္း၊ စမတ္ဖုန္း စည့္ အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီ အစဥ္မ်ား ေပါလာျခင္းႏွင့္အတူ ဇာတ္ သမားတို႔ အရည္အေသြး က်လာျခင္း၊ လူ႐ႊင္ေတာ္တို႔ ညစ္ညမ္းေသာ ျပက္လုံး မ်ား အထုတ္မ်ားလာျခင္းတို႔ကလည္း ပြဲႀကိဳက္ခင္မ်ား အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေစာလာ ျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားဟု ဆိုၾက သည္။
“ညစ္ပတ္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းမ်ားတဲ့ဇာတ္ပြဲေတြဆိုရင္ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ ပရိသတ္က သြားၾကည့္ရမွာ ဝန္ေလးသြား တဲ့ အပိုင္းေတြလည္း ပါမယ္လို႔ထင္ပါ တယ္”ဟု မသႏၲာက မွတ္ခ်က္ေပးသည္။
သို႔ေသာ္ ပြဲလမ္းသဘင္နည္းသည့္ ႐ြာမ်ား၊ လၽွပ္စစ္မီး အခ်ိန္ျပည့္ မရေသး သည့္ နယ္မ်ားတြင္မူ ပြဲႀကိဳက္ခင္တို႔ ရွိၿမဲရွိဆဲ ျဖစ္သည္။
“ေတာ႐ြာနဲ႔ ပင္လယ္႐ြာဘက္ေတြ မွာက အရင္တုန္းကလိုပဲ ပြဲရွိရင္ အေစာ ႀကီး ဖ်ာေတြလာခင္းထားၿပီး အရင္တုန္း ကလိုပဲ ၾကည့္ၾကတယ္”ဟု ေ႐ႊမင္း ဇာတ္ သဘင္ပိုင္ရွင္ ဦးတင္ေမာင္ေဆြက ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ ပြဲႀကိဳက္ခင္အမ်ားစုက စတိတ္႐ႈိးက႑ၿပီးလၽွင္ အမ်ားစုက ထျပန္ သြားၾကေလသည္။ ပြဲအရမ္း ႀကိဳက္ေသာ ႐ြာခံအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ပြဲခင္း တာဝန္ရွိသူမ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ဘီယာ၊ အရက္ ထိုင္ေသာက္ေနသူအခ်ိဳ႕ သာ ပြဲခင္းထဲ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္။
ေ႐ႊမင္း ဇာတ္သဘင္၏ မင္းသမီး တစ္လက္ျဖစ္ေသာ ႏွင္းမင္းသမီးကမူ ေခတ္အလိုက္ ေခတ္အႀကိဳက္ကိုလိုက္ ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတင္ဆက္ေပးေန သျဖင့္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္က အားေပးၾက ဆဲျဖစ္ၿပီး ပင္လယ္႐ြာမ်ားက ဆုေငြမ်ား မ်ားစြာ ခ်ီးျမင့္ေနၾကဆဲဟု ေျပာသည္။
“ပင္လယ္ကမ္းေျခေဒသက ငါး ဆရာ၊ ပဲ့နင္း၊ ေရ႐ႉးေပါ့။ ေလွလုပ္သား ေတြက ဆုခ်တဲ့အခါ အမ်ားႀကီး ဆုခ် ၾကတယ္၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခမဟုတ္တဲ့ အျခား႐ြာေတြကေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။ ၿမိဳ႕ေပၚကေတာ့ ၂၀၀ တန္ေတြကအစ ဆုခ်ၿပီး အထင္ေသးၿပီး လက္ေလး ကိုင္ရၿပီးေရာ လုပ္ၾကတယ္” ဟု ႏွင္းမင္းသမီးက ေျပာသည္။
ယခင္က ဇာတ္ပြဲမ်ားက ဘုရားကန္ ေတာ့ခန္း၊ အကပေဒသာ၊ စတိတ္႐ႈိး၊ ေအာ္ပရာ၊ ဟာသ၊ ျပဇာတ္၊ တစ္ပင္တိုင္ အၿငိမ့္၊ ႏွစ္ပါးသြား၊ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ေတာ္ႀကီးတို႔ကို အစဥ္အတိုင္း ကျပ အသုံးေတာ္ခံခဲ့သည္။
ခုေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္တာ့ေပ။
စတိတ္႐ႈိးၿပီးလၽွင္ ဟာသ တန္းေရာက္သြားသည္လည္း ရွိသည္။ ျပဇာတ္ကရင္း မိုးလင္းသြားသည္လည္း ရွိသည္။ ပေဒသာ အစဥ္လိုက္ မက ၾကေတာ့။
တခ်ိဳ႕က ယခင္ ပြဲအရသာကို လြမ္း ေနၾကပါသည္။
“ခုလိုရာသီမ်ိဳးေရာက္ရင္ ဟိုးတုန္း ကလို ဇာတ္ပြဲေလးကတာ ျပန္ၾကည့္ခ်င္ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ခုက ဇာတ္ပြဲေတြက အရင္လို မကၾကေတာ့ဘူး၊ ကတဲ့ပြဲ ေတြကလည္း အရင္လို ၾကည့္မေကာင္း ေတာ့ဘူး” ဟု ၿမိတ္ၿမိဳ႕မွ ပြဲႀကိဳက္ခင္ မသႏၲာက ေျပာပါသည္။
