သို႔……
ေအာင္လြင္
ဩစေတးလ်အစိုးရပညာသင္ဆုရေက်ာင္းသား
ထားဝယ္ၿမိဳ႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ။
အေၾကာင္းအရာ ။ ။ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္ထားမႈ ျပန္ၾကားစာ။ မဂၤလာပါ။ ေအာင္လြင္ရဲ႕ ဩစေတးလ်ႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ – Australia
National University (ANU) ၏ မဟာသိပၸံတန္းသို႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာကို ကြ်န္ပ္တို႔ေကာင္းစြာ လက္ခံရရွိပါသည္။ ေအာင္လြင္၏ အလုပ္ အေတြ႔အၾကံဳ၊ ႏိုင္ငံတကာတြင္ တက္ေရာက္ေလ့လာခဲ့သည့္ သင္တန္းမ်ား၊ ေဆြးေႏြးပြဲ မ်ားႏွင့္ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားမွာ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားသည့္ ဘာသာရပ္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျပည့္မီၿပီး ဩစေတးလ်ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္မ်ား၏ ၂ ႏွစ္တာ မဟာသိပၸံတန္းကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ တက္ေရာက္ႏိုင္မည့္ ေက်ာင္းသား တစ္ဦး ျဖစ္မည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ပ္တို႔ သံသယမရွိပါ။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ပ္တို႔ ဩစေတးလွ်ႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္၏ မဟာသိပၸံတန္း ဝင္ခြင့္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအနက္ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ေလွ်ာက္ ထားသူ ေက်ာင္းသား၏ ပထမဘြဲ႔အတြက္ ပညာသင္ႏွစ္ အနိမ့္ဆံုး ၄ ႏွစ္ရွိရမည္ဟူ သည့္ အခ်က္ကိုမူ ေအာင္လြင္အေနျဖင့္ ျပည့္စံုျခင္း မရွိပါ။ အေၾကာင္းကား ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ထားဝယ္တကၠသိုလ္မွ ေအာင္လြင္ရရွိခဲ့သည့္ ပထမဘြဲ႕သင္တန္းမွာ ၃ ႏွစ္သာျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ဩစေတးလွ်ႏိုင္ငံ အမ်ိဳး သားတကၠသိုလ္မွ ေအာင္လြင္ကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔တကၠသိုလ္၏ မဟာသိပၸံ ၂ ႏွစ္သင္တန္းကို တက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳႏိုင္မည္မဟုတ္ေၾကာင္းကို ဝမ္းနည္းစြာ ျပန္ၾကားလိုက္ပါသည္။
ဤအေၾကာင္းျပန္ၾကားစာေၾကာင့္ ေအာင္လြင္အေနျဖင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ပ္တို႔ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ ရွိပါသည္။ ေအာင္လြင္အေန ျဖင့္ ဩစေတးလ်အစိုးရမွ ေပးအပ္ထားသည့္ ပညာသင္ဆုကို ရရွိထားၿပီးျဖစ္ရာ ဩစေတးလ်ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ အျခားကမၻာ့အဆင့္မီ တကၠသိုလ္တခုခုမွ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရရွိမည္မွာ ေျမႀကီးလတ္ခတ္မလြဲပင္ ျဖစ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံရွိ တကၠသိုလ္မ်ား၏ ႏိုင္ငံတကာ ပညာသင္ၾကားမႈ စနစ္ေကာင္းမ်ားကိုလည္း ေအာင္လြင္အေနျဖင့္ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္လိမ့္မည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ယံုၾကည္မႈရွိပါသည္။
အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤအေၾကာင္းျပန္ၾကားစာသည္ ဩစေတးလ်ႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္၏ တရားဝင္အေၾကာင္း ျပန္ၾကားစာျဖစ္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားသူ ေက်ာင္းသားအေနျဖင့္ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္အတြက္ တကၠသိုလ္သို႔ တိုက္ရိုက္အယူခံဝင္ခြင့္ မရွိပါ။
ပညာသင္ဆုေပးအပ္ေရးအဖြဲ႕
ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ဩစေတးလ်သံရံုး
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
ကင္မ္ဘာရာမွ စာတစ္ေစာင္ ေအာင္လြင္(ကံေပါက္သား) ေၾကြလြင့္သြားတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ အိပ္မက္ အထက္က စာကိုရေတာ့ ၂၀ဝ၄ ခုႏွစ္က တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႔ႀကိဳသင္တန္းတက္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကို ေျပးသတိရမိ တယ္။ အဲသည္ ကုန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္တုန္းက အင္ဂ်င္နီယာရူး ရူးေနတဲ့ကြ်န္ေတာ္ ေအဂ်ီတီအိုင္ တက္ခြင့္ရေတာ့ လႊတ္ေပ်ာ္ ေနတဲ့ ကာလေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေတာင္ ေျမာက္ျြက ေျမာက္ျြက။ အဲတုန္း က ထားဝယ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ မရွိေသး။ အခု ထားဝယ္ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္ေနရာက ေအဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္း ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ေက်ာင္း ဝင္ခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ေတြကို ေမေမ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္း ျပရွာပါတယ္။
တကၠသိုလ္တက္မယ္ဆိုမွ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ကို စေရာက္ဖူးတဲ့ ေတာသား ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ဒီလို အစိုးရဌာနဆိုင္ရာ ေတြကို ဝင္ထြက္ေနက်မဟုတ္တဲ့ ေမေမ ရယ္ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမႀကီးရွင္းျပတဲ့ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ား ဆိုတာႀကီး ေတြထဲက တစ္ခုက ေက်ာင္းသားမိဘ ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အဲသည္တုန္းက အေဖႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ တဲ့ ေမေမ့မွာ ဧည့္ႏိုင္ငံသားကတ္သာ ရွိေသးတဲ့အခ်ိန္။ အဆိုးဆံုးအခ်က္က ေတာ့ ေအဂ်ီတီအိုင္သင္တန္း ၂ ႏွစ္တက္ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ေမေမ့မွာ ႏိုင္ငံသားစိ စစ္ေရးကတ္ျပားမျပႏိုင္ရင္ အင္ဂ်င္နီယာ သင္တန္း ဆက္တက္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ သလို တျခား ဘယ္ ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ကို မွ ေျပာင္းတက္ဖို႔ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ အင္ဂ်င္နီယာအိပ္မက္ ေတြ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ေအဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္း ေရွ႕က ကတၲရာလမ္းမေတြအေပၚမွာ တေပါင္းလရဲ႕ ရြက္ေျြကေတြနဲ႔အတူ လြင့္ ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရတယ္။ ေဟာ…..အခု အဲဒါႀကီးက တေက်ာ့ ျပန္လာၿပီ။ ဩစေတးလ်ႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသား တကၠသိုလ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းဝင္ ခြင့္မေပး။
ထားဝယ္တကၠသိုလ္မွာ ကြ်န္ ေတာ္က ၃ ႏွစ္နဲ႔ ဘြဲ႔ရထားလို႔ပါတဲ့။ သူတို႔ တကၠသိုလ္ မဟာသိပၸံတန္းတက္ ခြင့္ရဖို႔ ပထမဘြဲ႔ကို ၄ ႏွစ္တက္ထားမွ ရမယ္ ဆိုလာတယ္။ ေအဂ်င္တီအိုင္တက္ ခြင့္မရတုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအၾကံေပး ခဲ့တာကို ျပန္သတိရမိေစတယ္။ “ထား ဝယ္တကၠသိုလ္မွာ ရိုးရိုးဘြဲ႕သင္တန္းတခု သာ ေျပာင္းတက္လိုက္ပါသား”တဲ့။ အခုလည္း ဩစေတးလ်သံရံုး ပညာသင္ ဆုေပးအပ္ေရးအဖြဲ႔က အလားတူ အၾကံ မ်ိဳး ေပးလာျပန္တယ္။ “ဩစေတးလ်က ကမၻာ့အဆင့္မီ အျခားတကၠသိုလ္ တစ္ခုခု မွာ ေက်ာင္းေျပာင္းအပ္ေပးပါမယ္”တဲ့ ေလ။ အနာဂတ္ကို ထူေထာင္ျခင္း အႏုပညာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမ်ား အမွားလုပ္မိခဲ့ပါ လိမ့္။ မမွား။ ကြ်န္ေတာ္မမွား။ လံုးဝကို မမွား။ မွားေနတာက စနစ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကို ပံုစံသြင္းခဲ့တဲ့ စနစ္။ ဆိုးရြားလွတဲ့ အသံုးမက်တဲ့ ပညာေရးစနစ္။ ေခတ္ အဆက္ဆက္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အေတြး အေခၚေတြ၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ ေတြကို မေတြးတတ္ မေခၚတတ္ျဖစ္ ေအာင္၊ ကမၻာ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာမျပဝံ့ ေတာ့ေအာင္ ဖ်က္ဆီးထားပစ္ခဲ့တဲ့ စနစ္ ဆိုး။ အဲဒီ စနစ္ဆိုးက ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရး စနစ္ကို သြန္လိုသြန္ ေမွာက္လိုေမွာက္လုပ္ ခဲ့တဲ့ ရလဒ္ေၾကာင့္ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီ ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခြင့္ လုပ္ခြင့္မရေတာ့။ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ အကန္႔အသတ္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီ။ အဲဒါက ကြ်န္ေတာ္တစ္ ေယာက္တည္းကို အခက္အခဲ ျဖစ္ေစတာ မဟုတ္။ အဲဒီေခတ္က ၃ ႏွစ္နဲ႔ ပထမဘြဲ႔ရ ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ပညာသင္ဆုရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆႏၵေတြကို ထိခိုက္ေစ ခဲ့ၿပီ။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ညံ့လို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြညံ့လို႔ ျဖစ္ရတာမဟုတ္။
အသံုးမက်တဲ့၊ ေရရွည္ အျမင္မရွိတဲ့၊ အနာဂါတ္ေကာင္းကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္တဲ့ စနစ္ကို တည္ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အာဏာရသူေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ စြပ္စြဲပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု လူလူသူသူျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ပညာေရးဟာ အကၡရာျဖစ္တယ္ဆိုတာ အထူးေျပာရန္ မလိုေတာ့ၿပီ။ အေျပာင္းအလဲကို ေဖာ္ ေဆာင္ေနတဲ့ ပစၥဳပၸန္ႏိုင္ငံေရးအခင္းအ က်င္းမွာ ပညာသင္ၾကားမႈဆိုင္ရာ စနစ္ ေကာင္းေတြ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ စတင္ျပဳလုပ္ေနၿပီလို႔ သိထားရပါတယ္။ ပိုမိုေကာင္းမြန္ၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အနာဂတ္လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းကို ထူေထာင္တဲ့ေနရာမွာ က်ယ္ ျပန္႔စြာေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ မႈမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလိုရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္းကြ်န္ေတာ္ တို႔ တည္ေဆာက္ ယူၾကရပါလိမ့္မယ္။
ေအာင္လြင္(ကံေပါက္သား)
