“ပြဲ…ကရန္ ခုႏွစ္သံခ်ီ..ဆြဲ…(ဪ..) သြားလိုက္ၾကတာ လူေတြ မနည္း …..(လာေလ…ေစာေစာသြားမွ တို႔ေနရာရမယ္)… အရပ္ထဲ….ဇာတ္ပြဲ ကေနတယ္ကြယ္”။
စြဲမက္ခဲ့ရတဲ့ “ပြဲႀကိဳက္ခင္” သီခ်င္း စာသားထဲကလို အိမ္က လူႀကီးေတြၾကည့္ ဖို႔ ဇာတ္ပြဲကမယ့္ေန႔မွာ စင္ေဆာက္ထား တဲ့ ေျမကြက္လပ္ဆီ မနက္ေစာေစာက တည္းကသြားၿပီး လုံ႔လဥႆဟ ႀကီးစြာ နဲ႔ေနရာ ဦးဖ်ာခင္းေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကေတာ့ ဒီလိုေနရာနဲ႔ ဘာနဲ႔ အက်အန ထိုင္ၿပီးလည္း မၾကည့္ခ်င္၊ ကားလိပ္ဆြဲတဲ့ သူ ေအာ္ေငါက္ ေမာင္းထုတ္လည္း၊ အျမင္ကတ္စရာေကာင္းလွတဲ့ လူၾကမ္း ႀကီးကို လစ္ရင္လစ္သလို သားေရပင္နဲ႔ ေဆာ္ဖို႔ ဇာတ္စင္ေထာင့္ေပၚရေအာင္ ကုတ္ကပ္တက္၊ အနီးကပ္ အားေပးခ်င္ၾက တဲ့ အမာခံပရိသတ္ေတြေပါ့။
မိုးေတြ ေလေတြကင္းၿပီး ပြင့္လင္း ရာသီ စၿပီဆိုတာနဲ႔၊ ဆိုင္ရာပိုင္ရာ ႐ြာရွင္ နတ္ေတြကို ပူေဇာ္၊ တိုက္ထားတဲ့ ဇာတ္ ေတြကို လမိုင္းကပ္ေအာင္ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ ႐ြာမွာ ပထမဆုံးကျပတဲ့ ဇာတ္ပြဲကို”ေျမ ဝိုင္းခ်တယ္” လို႔ ေခၚၾကတယ္။
“ျမစန္းရီပြဲ” လို႔ေခၚၾကတဲ့ “ညီ ၫြတ္ေရးဇာတ္သဘင္”က ေဆး႐ုံလမ္း၊ ပိႏၷဲေတာဗလီေဘး က ေျမကြက္လပ္မွာ၊ “စိန္က်ပြဲ”လို႔ ထားဝယ္က လူေတြႏႈတ္ က်ိဳးေနၾကတဲ့ “ဆန္းသစ္ဇာတ္ပြဲ”က ဇရစ္ရပ္ကြက္၊ မဂၤလာလမ္းမွာ ႏွစ္တိုင္း အစဥ္အလာမပ်က္ ေျမဝိုင္းခ်ေလ့ ရွိ တယ္။
ငယ္တုန္းက မွတ္မိသမၽွ ဇာတ္ပြဲေတြ ကေတာ့ ဖိုးစိုးပြဲ(ဆန္းၫြန္႔စိန္)၊ ျမစန္းရီပြဲ (ညီၫြတ္ေရး)၊ စိန္က်ပြဲ(ဆန္းသစ္)၊ ေ႐ႊေသြးပြဲ၊ တက္သစ္စ၊ ကမၻာေက်ာ္၊ မသဲအူပြဲေတြ။
အခုထိ မွတ္မိေနဆဲ “ျကည္ေအာင္ ေသနတ္ပစ္ လက္တည့္တယ္ေနာ္” ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္မင္းသား သံလြင္ၾကည္ေအာင္၊ ဇာတ္စင္ဟိုဘက္ဒီဘက္ တန္းထားတဲ့ ႀကိဳးတန္းေပၚအိပ္ျပ၊ ကေလးလူႀကီး လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းညံေအာင္ ဖိုက္တင္ခ် ျပတတ္တဲ့ “ေတေလၫိုမင္း”၊ ပါးစပ္မေစ့ ႏိုင္ေအာင္ ရီရတဲ့(ဦး)မွင္တံ၊ ဆာမိ၊ ေ႐ႊေသြး၊ အာလူး၊ ပန္းပြင့္၊ အိုေကစတဲ့ လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး၊ မုတ္ဆိတ္ပါး သိုင္းေမြးေတြ ထင္းေန ေအာင္ ဆြဲထားၿပီး၊ မင္းသမီးမင္းသား ေတြကို အႏိုင္က်င့္၊ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေအာင္ စကားလုံးေတြနဲ႔ ဆြ၊ ခေလးေတြက သေရပင္တ႐ႊပ္႐ႊပ္နဲ႔ ဆုခ်ၾကတဲ့မိုးသီး၊ ေအာင္သိုက္စတဲ့ လူ ၾကမ္းမင္းသားေတြ အျပင္ ဇာတ္ပြဲေတြအေၾကာင္း ေတြးမိတိုင္း ဇာတ္ဆရာ၊ အကမင္းသား၊ ျပဇာတ္ မင္းသား၊ လူ႐ႊင္ေတာ္၊ လူၾကမ္း၊ ဆိုင္း သမား ဘာတစ္ခုမွ မဟုတ္ဘဲ ထူးထူး ျခားျခား သတိရမိတတ္ သူတစ္ေယာက္ ကေတာ့ စိန္က်ဇာတ္ပြဲမွာ ေဆးျပင္း လိပ္ပါးစပ္က မခ်တမ္းခဲၿပီး၊ ကားလိပ္ဆြဲ၊ ယမ္းေဖာက္တာဝန္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္သြား ခဲ့သူ “ေနာန္အ”။
စကားမေျပာတတ္ေပမယ့္ လက္ ဟန္ေျခဟန္ျပ၊ ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ တုတ္တစ္ ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စင္ေပၚ က ေမာင္းခ်ေနက်။ သူ႕ကိုျပန္သတိရေတာ့ ေဆးျပင္းလိပ္အနံ႔ႀကီးပါ ႏွာေခါင္းထဲ ေရာက္လာသလို။
ဇာတ္ပြဲ မႀကိဳက္ၾကသူေတြလည္း ကိုယ့္အရပ္နဲ႔နီးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ဇာတ္ လာကရင္ ပြဲခင္းေတာ့ ေလၽွာက္ၾကည့္ၾက တာပဲ။ ပြဲေဈးတန္း တစ္ေလၽွာက္ေရာင္းၾက တဲ့၊ (ကႅယ္ေမာ)ေခၚေကာက္ၫွင္းက်ည္ ေတာက္၊ အာပုံမုန္႔၊ ဘိန္းမုန္႔၊ ေခါပ်ဥ္၊ မုန္႔ေလေပြ၊ မုန္႔တဲေပါင္း၊ ဆီထမင္း၊ ေကာက္ၫွင္းေပါင္း၊ မုန္႔လက္သုပ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ဝက္ေခါင္းသုပ္၊ ေျပာင္းဖူး ဖုတ္ ႀကိဳက္ရာစားၾက။
ကေလးေတြ ပူဆာတဲ့ မိုးပ်ံပူေဖာင္း၊ အ႐ုပ္ပူေဖာင္း၊ ႐ႊံ႕ဘီးလုံးမွာ သေရပင္ကို တင္းေနေအာင္ရစ္ၿပီး လႊတ္လိုက္ရင္ တြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္နဲ႔ေျပးတဲ့ ေႁမြ႐ုပ္၊ ငါး ႐ုပ္၊ လက္လႈပ္ေျခလႈပ္လၽွာထုတ္ ေျပာင္ျပေနေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ဆပ္ကပ္ လူ႐ႊင္ေတာ္လို တုတ္ထိုးအ႐ုပ္ေတြ၊ ဂ်ပ္စကၠဴ အထူေတြနဲ႔ပုံသြင္း၊ ေဆးေရာင္ ျခယ္ထားတဲ့ စစ္သူႀကီး ခေမာက္၊ စကၠဴအ႐ုပ္မ်က္ႏွာဖုံးေတြ၊ မႈတ္ရွည္၊ ဝါးပုေလြ၊ ႏွဲနဲ႔ ကစားစရာ ဓား၊ လွံ၊ ေသနတ္၊ ကား၊ ဆိုင္ကယ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ေတာ့ ဝယ္ေပးၾကရေတာ့တယ္။
ဆိုင္းဝိုင္းက ဧည့္ခံပဏာမ တီးလုံး စၿပီဆိုကတည္းက ဇာတ္စင္နားက မခြာ၊ ပဥၥ႐ူပအ႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ ခန္႔ညားလွတဲ့ ပတ္ ဝိုင္းအလယ္မွာထိုင္ၿပီး ေခၽြးသံ႐ႊဲေအာင္ လက္စြမ္းျပတဲ့႐ြာစား၊ ေၾကးေနာင္ဝိုင္း၊ ပတ္မတီး၊ ႏွဲဆရာ၊ ဝါးလက္ခုပ္သမားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို အံ့ဩတႀကီးေငးရ၊ ဂစ္တာေတြ၊ ဒရမ္ေတြနဲ႔ေခတ္ေပၚတီးဝိုင္း ကိုလည္း တစ္မ်ိဳးႀကိဳက္ရျပန္၊ ဘုရားကန္ေတာ့ခန္းနဲ႔ကားလိပ္စမဖြင့္ခင္၊ ဇာတ္စင္ေပၚတက္၊ ကားလိပ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေၾကာ္ျငာၿပီး ေရာင္းတတ္တဲ့ သစ္ျမစ္၊ သစ္ဖုသစ္ဥ၊ တိရိစၧာန္ဦးခ်ိဳ၊ စပါးႀကီးသည္းေျခ၊ ေတာင္ဆိတ္ဆီ ဘာေတြညာေတြနဲ႔ ေဖာ္ စပ္ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းေဆး၊ လိမ္းေဆးေၾကာ္ျငာေတြ၊ အဝတ္အစား အစြန္းခၽြတ္၊ ဖားဥခၽြတ္ေဆးေၾကာ္ျငာေတြ ကိုေတာ့ ကေလးေတြ သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္ ၾကဘူး။ ပြဲၾကည့္ခ်င္လွၿပီေလ။
ဇာတ္စင္အေနာက္ဘက္က က်ဴထရံ၊ တင္းတိမ္စ၊ ေစာင္ေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ မင္းသမီး၊ မင္းသားေတြ အလွျပင္၊ အဝတ္အစားလဲတဲ့ ေနရာမွာလည္း ကာလသားေတြ ကေလးေတြ ရစ္သီ ရစ္သီ။ ပိုးေၾကး ပန္းေၾကး လက္ေဆာင္ ေလးေတြ ေပးခ်င္သူနဲ႔၊ ဟိုဟာျမင္ရႏိုးႏိုး၊ ဒီဟာေတြ႕ရႏိုးႏိုး ေခ်ာင္းခ်င္ၾကသူေတြနဲ႔ ႐ုံးစု႐ုံးစု ျဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္။
“ဗုဒၶံ…ျမတ္စြာဘုရားကို..ပူေဇမိ…ပူေဇာ္ပါ၏ဘုရား…ဓမၼံ..တရားေတာ္ျမတ္ ကို..ပူေဇမိ..ပူေဇာ္ပါ၏ဘုရား…သံဃံ..သံဃာေတာ္ျမတ္ကို..ပူေဇမိ..ပူေဇာ္ပါ၏ဘုရား.”အစခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့ခန္းနဲ႔ ကား လိပ္ဖြင့္၊ နတ္ပင့္၊ သူငယ္ေတာ္၊ အဆို အကေတြ အၿပီးမွာေတာ့ “သာယာလွတဲ့ ခ်စ္စရာညခ်မ္း အခ်ိန္အခါေလးမွာ၊ မိဘ ျပည္သူမ်ားကို ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ အလွည့္က် ေရာက္လာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္fမ်ား “…..”ကပြဲသဘင္ရဲ႕ ဇာတ္မင္းသားေခ်ာ ေလး”……”၊ မင္းသမီးေခ်ာေလး”….”နဲ႔ အတူ တြဲဖက္သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကမယ့္ အလွ ကုမၼာရီေလးမ်ားရဲ႕ အကအလွအေျပာ အဆို စုံစုံလင္လင္နဲ႔ ပရိသတ္ရဲ႕ဘဝင္ ကို လန္း႐ႊင္ေစမယ့္ ဇာတ္ၫႊန္းဆရာ”….”ေရးသားတင္ဆက္လိုက္တဲ့”……” လို႔ အမည္ရတဲ့ ေအာ္ပရာဇာတ္လမ္းကိုဆက္ လက္ၾကည့္႐ႈခံစားၾကရေအာင္လား..ခ်စ္စြာေသာ ေ႐ႊပြဲလာ…”။ ဆိုတဲ့ႏႈတ္ခြန္း ဆက္ စကားေတြနဲ႔အတူ၊ အခန္းအကူး အေျပာင္း၊ ကားလိပ္အခ်၊ ကားလိပ္ အတင္ ပြဲခင္းထဲက ပရိသတ္ဆီ လွည့္ ထြန္းထားတဲ့ မီးလင္းခ်ိန္ အပိုင္းအျခား ေလးထဲမွာ၊ “ဆီးသီး၊ ဆီးသီး၊ ပဲေတာ့၊ ပဲေတာ့၊ ငါးမုေလရမယ္၊ ငါးမု၊ ငါးမု”ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ႔ အိပ္ခ်င္ေျပ ဇီးထုပ္၊ အဆာေျပဝါးစရာ ငါးမုန္႔ေၾကာ္၊ ေျမပဲ ေတာင့္ ေျမပဲေလွာ္၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေရာင္း တဲ့သူေတြဟာ ပရိတ္သတ္ၾကားထဲ နင္းမိ ျပဳမိမွာစိုးလို႔ ကုန္းကုန္းကြကြ၊ တိုးတိုး ေဝွ႔ေဝွ႔၊ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ေရာင္း ဝယ္ၾကရတာလည္း ဇာတ္ပြဲနဲ႔အတူေတြ႕ ရတတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။
ဇာတ္အသုံးအေဆာင္ စုံစီနဖာထည့္ တဲ့ ကၽြန္းသား၊ ထင္း႐ႉးသား ဇာတ္ ေသတၱာႀကီးေတြလည္း ဇာတ္ပြဲထဲမွာ က်ရာအခန္းကေနဝင္ၿပီး အားျဖည့္ရ တယ္။ ရွင္ဘုရင္၊ ရေသ့၊ ရဟန္းထိုင္တဲ့ အခါ ပလႅင္ျဖစ္ရ၊ ေရလႈိင္းပုံေရးထားတဲ့ ပိတ္စႀကီး အေရွ႕ကကာ၊ ေလွပုံကားခ်ပ္ ေထာင္ၿပီး ေလွာ္တက္ေလးကိုင္ ထင္း႐ႉး ေသတၱာေပၚ တက္ထိုင္လိုက္တဲ့အခါ ေလွသမၺာန္ ျဖစ္ရျပန္တာမ်ိဳးေပါ့။
ဇာတ္ေတြမွာ ေအာ္ပရာ၊ တစ္ခန္း ရပ္ဇာတ္လမ္းတိုနဲ႔ ျပဇာတ္အၿပီး၊ အၿငိမ့္ ခန္း၊ ႏွစ္ပါးခြင္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ေတာ္ ႀကီး မကခင္ အားလပ္ခ်ိန္ နာရီဝက္ေပး ေလ့ ရွိတယ္။ ေရထဲရွာေဖြစားေသာက္တတ္ ၾကသူေတြ ပူေဇာ္ပသေလ့ရွိၾကတဲ့ ဦးရွင္ ႀကီး ဇာတ္ထုပ္၊ မေ႐ႊဥ က်ားကိုက္ခန္း ကေတာ့ ဆိုင္းကလည္း ဗိန္းေမာင္းသံနဲ႔ ပံ့ပိုး၊ စင္ေပၚမွာလည္း ေျပးလိုက္လႊား လိုက္ ခုန္အုပ္လိုက္နဲ႔၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ႏိုင္လွတာမို႔ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြ မၾကည့္ရဲ မ်က္လုံးလက္နဲ႔ ပိတ္မ်က္ႏွာလႊဲေနၾကတာ မ်ိဳးလည္းရွိရဲ႕။ အဆိုအငို အေျပာ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ ကျပရတဲ့ မင္းႀကီးမင္းေလး ေတာင္ၿပဳံးမင္းညီေနာင္၊ ပန္းပဲေမာင္တင့္ တယ္လို ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ေတြက် ေတာ့ လူႀကီးေတြအဖို႔ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္စားၿမဳံ႕ျပန္ၿပီး ေျပာမဆုံးေအာင္ အႀကိဳက္ေတြ႕တတ္ေပမယ့္ ကေလးေတြ ကေတာ့ ငိုက္ၾကၿပီ။
ဗလာဇာတ္ပြဲေတြနဲ႔သာ လက္ပြန္း တတီးရွိခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အဖို႔ အထူး တဆန္း တေငးတေမာျဖစ္ခဲ့ရတာက အေနာက္ေ႐ႊဘုံသာဘုရား(ေမာလဲဘုရား) ပြဲမွာ ႐ုံသြင္းၿပီးျပလို႔ ၾကည့္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ရဲ စိန္၊ ညီဝင္းစိန္၊ ပုလင္းစိန္၊ ဖန္ခြက္စိန္၊ အျမည္းစိန္တို႔ရဲ႕ “စိန္မဟာသဘင္” ဇာတ္ပြဲ၊ ၿပီးေတာ့ႏိုင္ငံေတာ္အစီအစဥ္နဲ႔ နယ္လွည့္ကျပတဲ့ “ယဥ္ေက်းမႈကပြဲ”ေတြ ပဲ။ ဇာတ္ခုံအျပင္အဆင္၊ ပန္းခ်ီလက္ရာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေတာကား ေတာင္ကား ေတြ၊ ပ႐ိုဂ်က္တာသုံးၿပီး ပိတ္ကားေပၚထိုး ျပလို႔ အျပင္ကလို အသက္ဝင္လွတဲ့ ေနာက္ခံ႐ႈခင္းေတြ၊ နီယြန္မီး၊ အႏုျမဴမီးဆလိုက္အလင္း အေမွာင္၊ အသံပိုင္းဆိုင္ရာ အစစ အရာရာ ကြာဟလြန္းေတာ့ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္မွာ ၿငိမ့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို လန္႔ဖ်တ္သြားေစတယ္။
ၾကည့္ခဲ့ရဖူးတဲ့ယဥ္ေက်းမႈကပြဲရဲ႕ “စဥ့္ကူးမင္းေခါင္းေလာင္းေတာ္”ဆယ္တဲ့ အခန္းဆို ခုထိစြဲေနတုန္း ဆိုရမယ္။ ႏိုင္ငံ ေက်ာ္နာမည္ႀကီး ဇာတ္ဆရာ၊ ဇာတ္မင္းသားအေက်ာ္ အေမာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ သိန္းေအာင္၊ ေမာင္ယဥ္ေအာင္၊ ဘီအီးဒီ ေအာင္သိုက္၊ ေမာင္စိတၱ၊ ပန္တ်ာၾကည္လင္၊ မိုးဝင္း၊ မိုးမင္း၊ မႏၲေလးသိန္းေဇာ္၊ ခ်မ္းသာ၊ ျပဇာတ္ ဆရာ ၿငိမ္းမင္း၊ အႏုပညာစလင္း ေဌးၾကည္၊ ဒယ္ဒီဂမုန္းစတဲ့ သူေတြကို ေတာ့ မဂၢဇင္း၊ စာေစာင္ေတြထဲမွာသာ ဖတ္ရျမင္ရၿပီး သြားလာရခက္ခဲ၊ နယ္ ေျမမေအးခ်မ္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ဖက္ လာကတာ တစ္ခါမွကို မရွိေတာ့ မၾကည့္ခဲ့ရဖူးဘူးေပါ့။
ဝတၳဳအေနနဲ႔ေရာ၊ စင္တင္ျပဇာတ္ ေတြအျဖစ္နဲ႔အျပင္ ႐ုံတင္႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးေတြအေနနဲ႔ပါ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ “သဘင္သည္မဝင္ရ”၊ ” ကိုးဆယ္ဆ သာလိမ့္မယ္”၊ “ခုႏွစ္အိမ္တန္းက မဂ်မ္းဘုံ”၊ “ဓား ေတာင္ကိုေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္မည္”၊”ပန္းေလွ” စတဲ့ အဲဒီေခတ္အခါက ေပၚထြက္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာလက္ရာေတြဟာ လည္း အခုထိစြဲမက္စရာ ေကာင္းဆဲပါ။
မိုးက်လို႔ ဇာတ္ေခါင္းကြဲခ်ိန္ ဇာတ္ နားခ်ိန္ေတြမွာ ခ်ိတ္၊ အပ္၊ မီးျခစ္ ေက်ာက္၊ အိုးဖာတိပ္၊ အပ္ခ်ည္လုံး စုံစီ နဖာထည့္ထားတဲ့ ဗန္းကေလးလည္မွာ ဆြဲၿပီး ေဈးႀကီးအနား လူစည္ကားရာမွာ ေ႐ြ႕လ်ားေဈးသည္လုပ္သူ၊ ေအာင္ဘာ ေလသိန္းထီေရာင္းသူ၊ ျခ၊ ဂ်ပိုး၊ ႂကြက္ သတ္ေဆး၊ အစြန္းခၽြတ္ေဆးေရာင္းတဲ့သူ၊ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေရာင္းသူ၊ ဆိုက္ကားနင္း၊ က်ပန္းလုပ္၊ မ်က္လွည့္ျပေဆးေရာင္းသူ ေတြ ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ ဇာတ္သမားေတြ ဟာလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ဇာတ္ထဲပဲ ဝဲလည္ဝဲလည္နဲ႔ ဇာတ္သမားလာရင္ မွတ္သားစရာ ပါရမယ္၊ ဇာတ္သမားျပန္ ရင္ မွတ္သားစရာ က်န္ရမယ္ဆိုတဲ့စကား ကို သက္ေသျပဖို႔ ျပန္ေရာက္လို႔လာၾက တာပဲေလ။ ။
