ည….၊ မိုက္ေမွာင္ေနတဲ့ ေႏြည။
လူတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လူအုပ္ ႀကီးက လိုက္တယ္။ ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႔ လိုက္ေနၾကတယ္။ ေနရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ရဲ႕ သန္လ်င္ဘက္ကမ္းက သဲျဖဴေခ်ာင္း ႐ြာျပင္ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြၾကား…..။ “ေတြ႕ရင္ အေသပဲ” ဆိုတဲ့ ႀကိမ္းဝါးမႈေတြ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာေပၚေန တယ္။
အဲဒီ လူအုပ္ထဲမွာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ထားဝယ္သားကတုံး(ေခါင္း တုံး)တစ္ေယာက္ ပါတယ္။ အဆီျပန္ေန တဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း ေဒါသေတြနဲ႔ လိမ္းက်ံထားတယ္။
တစ္ေနရာမွာ လူအုပ္ႀကီးက အလိုက္ခံရသူကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြား တယ္။ လူအုပ္ႀကီးက ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ရပ္ေနၾကတယ္….။
တစ္စကၠန္႔….၊ ႏွစ္စကၠန္႔….၊ သုံးစကၠန္႔….။
အားလုံး အသံေတြၿငိမ္ၿပီး ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္….၊ တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္။
“ရွာၾကေလကြာ….၊ ဘာလုပ္ေန ၾကတာလဲ….၊ ဝိုင္းရွာၾကေလ….”
လူအုပ္ထဲပါလာတဲ့ ထားဝယ္သား ကတုံးရဲ႕အသံ။ ဆိတ္ၿငိမ္မႈၾကားမွာ “ဟိန္း” ထြက္လာတဲ့ အသံ။
အဲဒီအသံၾကားမွ လူအုပ္ႀကီးက လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္လာၿပီး ဝိုင္းရွာၾကခ်ိန္ မွာ….၊
“ကဒ္….”
လက္ခုပ္တစ္ခ်က္ အားရပါးရတီး ရင္း ေအာ္လိုက္တဲ့ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ အသံ။
အခု႐ိုက္ေနတဲ့ “အေႂကြး ျပန္ဆပ္ မယ္” ဇာတ္ကားမွာ မင္းသားတစ္ဦးအျဖစ္သ႐ုပ္ေဆာင္ရင္း ဇာတ္ကားကို ဦးစီး ႐ိုက္ကူးေနတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ အသံ။
“အေႂကြးျပန္ဆပ္မယ္” ဇာတ္ကား က အင္မတန္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ “အေႂကြး”ဇာတ္ကားရဲ႕ အဆက္ပါ။
“ေဟာဒီလို လက္ၫႈိးေလး ေကြး တတ္ဖို႔ ဆယ္ႏွစ္….၊ ဆယ္ႏွစ္…. သြား သင္”ဆိုၿပီး ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ ခ်က္ လူေတြၾကားတဲ့ ေရပန္းစားခဲ့တဲ့ အေႂကြးဇာတ္ကား။ အေႂကြးဇာတ္ကား ထြက္ေပၚေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆယ္ ႏွစ္တိတိၾကာမွ “အေႂကြး ျပန္ဆပ္မယ္” ဆိုၿပီး ျပန္႐ိုက္တာပါ။
အေႂကြးမွာ ပါခဲ့တဲ့ မင္းသားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ ေက်ာ္သူ တို႔လည္း အေႂကြးဇာတ္ကားၿပီးကတည္း က တြဲမ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အခုကားမွာမွ ျပန္တြဲ႐ိုက္ျဖစ္တာတဲ့။ ဆိုေတာ့ ႐ိုက္ ကြင္းက ဝိုင္းေတာ္သားအားလုံး အေတာ္ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္ေပါ့။
ေက်ာ္ဟိန္းဆိုရင္ ဒီကားကို တာဝန္ ယူ႐ိုက္ဖို႔ ထုတ္ေဝသူက ငွားထားတဲ့ တက္သစ္စ ဒါ႐ိုက္တာကို ေဘးဖယ္ထား ၿပီး သူကိုတိုင္ စိတ္ပါလက္ပါ ဦးစီး႐ိုက္ ေနေတာ့တာၾကည့္ရင္ ဒီဇာတ္ကားအေပၚ ဘယ္ေလာက္ အေလးထားတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနေလရဲ႕။
ဒီည႐ိုက္ေနတဲ့ ညဘက္႐ိုက္ကြင္းက ေတာ့ သူႀကီးေက်ာ္ဟိန္းတို႔႐ြာကို ညဘက္မွာ ခ်စ္သူနဲ႔လာခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ ရန္ ဘက္႐ြာက (ေက်ာ္သူရဲ႕သား) မင္းသား ေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ကို ႐ြာသားေတြက ဝိုင္း လိုက္သတ္တဲ့အခန္း။
တကယ္က ထားဝယ္သားကတုံးကို အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီေနရာမွာ အဲလို ေအာ္ရ မယ္လို႔ ဒါ႐ိုက္တာကေရာ ေက်ာ္ဟိန္းက ပါတာဝန္ ေပးမထားဘူး။ ဒီကားမွာ စကားေျပာစရာမလိုတဲ့ သာမန္႐ြာသား လူအုပ္စုထဲကတစ္ဦးအျဖစ္ ပါဝင္သ႐ုပ္ ေဆာင္ရမွာပါ။
ေနာက္ၿပီး ႐ြာသားသ႐ုပ္ေဆာင္အုပ္ စုထဲမွာ ထားဝယ္သားက ဗြီဒီယိုသ႐ုပ္ ေဆာင္သက္တမ္း အႏုဆုံးပါ။ တိတိက် က်ေျပာရင္ ဒီဇာတ္ကားက ထားဝယ္သား ကတုံးဘ၀မွာ အဦးဆုံး သ႐ုပ္ေဆာင္ခြင့္ရ ဇာတ္ကား။
ဒီလိုလူငယ္တစ္ေယာက္ကို ဒီလို ဇာတ္ရွိန္ျမင့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ စကား ေျပာတဲ့ ဇာတ္ပို႔အျဖစ္ သုံးေလ့ ခိုင္းေလ့ တာဝန္ေပးေလ့ မရွိပါဘူး။ သ႐ုပ္ေဆာင္ တဲ့ ႐ြာသားလူအုပ္ထဲမွာ လူၾကမ္းမင္းသား ႏိုင္လူလိုမ်ိဳး အေတြ႕အႀကဳံရင့္ၿပီးသားေတြ ပါေနပါေတာ့ ခိုင္းခ်င္းခိုင္းရင္ သူတို႔ကို သာ ခိုင္းမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနရာမွာ အဲလို ေအာ္ဖို႔ ဇာတ္ၫႊန္းမွာ ပါဟန္ မတူပါဘူး။ မင္းသားကို ဝိုင္းလိုက္မယ္၊ အဲဒီလို မ်က္ျခည္ျပတ္သြားရင္ ]]ကဒ္}} ဆိုၿပီးရပ္ လိုက္မယ့္ သေဘာပါ။
ဒါေပမယ့္ စကားေျပာစရာ မရွိ ေတာ့ခ်ိန္မွာ “ကဒ္” အသံက ထြက္မ လာေသးေတာ့ ကင္မရာ ႐ိုက္ရင္းတန္း လမ္းမွာပဲ အားလုံး ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနကုန္ ၾကတာပါ။ ႐ုပ္ရွင္ေလာကစကားနဲ႔ေျပာ ရင္ အားလုံးငံ့ သြားၾကတာပါ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါမ်ိဳး ထေအာ္မွ ေတာ္ ကာက်မယ္လို႔ ထားဝယ္သားက သူ႕ဘာသာဆုံးျဖတ္ ထေအာ္လိုက္တာပါ။
“ရွာၾကေလကြာ….၊ ဘာလုပ္ေနၾက တာလဲ….၊ ဝိုင္းရွာၾကေလ….”
ဒါဇာတ္ၫႊန္းကို ေဖာက္ထြက္တယ္ လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္စ လူသစ္တစ္ေယာက္အတြက္ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ စြန္႔စားမႈပါ။ ကိုယ္လုပ္ရပ္ မွားယြင္းသြားလို႔ ကိုယ့္ေၾကာင့္သာ တစ္ကဒ္လုံး အစအဆုံး ျပန္႐ိုက္လိုက္ရ ရင္ ေသၿပီဆရာပဲ။ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာ ေရာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတဲ့ “ျဖတ္ေလၽွာက္၊ ႐ြာသားဆိုဒ္” လို႔ ေခၚၾကတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ဦးေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြ ပိုကုန္ ရရင္ အဲဒီသ႐ုပ္ေဆာင္ကို ေနာက္ဘယ္ ေခၚေတာ့မလဲ။
သူလိုကိုယ္လို ျဖတ္ေလၽွာက္ေတြ၊ လူသစ္ေတြက ေပါမွေပါေလ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ေၾကာင့္ လူေတြပိုပင္ပန္းရင္ ကိုယ္ကလည္း စိတ္ေကာင္းႏိုင္မွာမဟုတ္။ လူသစ္ဆိုတာ တာဝန္ေပးတာပဲ လုပ္တာ အေကာင္းဆုံးပါ။
ဒါေပမယ့္ ထားဝယ္သားကတုံးက ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလို သ႐ုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ ေနၿပီလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ထေအာ္တာပါ။
“ကဒ္”လို႔ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ေအာ္သံ ၾကားၿပီး ခဏနားေနခ်ိန္ ဒါ႐ိုက္တာက လာေခၚပါတယ္။ ဒီကား႐ိုက္ရာမွာ အဲဒီ ဒါ႐ိုက္တာက ဟန္ျပဆိုေပမဲ့ ႐ိုက္ကြင္း တစ္ခုမွာေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာဆိုတာ ဆရာ ႀကီးေလ။
“သြားၿပီ….၊ ငါ့ေၾကာင့္ ကြိဳင္အႀကီး ႀကီး တက္ၿပီ” ဆိုၿပီး ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ကုပ္ ကုပ္ေလး လိုက္သြားေတာ့ ႐ိုက္ကြင္း တည္ထားတဲ့ေနရာ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီ မွာ ေက်ာ္ဟိန္းက ထိုင္ေနတယ္။
တုတ္(သစ္ခက္ပိုင္းပုံ ေဆးခ်ယ္ပုံ သြင္းထားတဲ့ စကၠဴတုတ္) ႏွစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားတဲ့ေက်ာ္ဟိန္းက ထားဝယ္သား ကတုံးကို မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ၾကည့္တယ္..။ ၿပီးေတာ့ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ေခ်ာင္း တစ္ေနရာခြဲၿပီး သစ္ပင္ေတြ ၾကား ပစ္လိုက္တယ္။
“သြားရွာၿပီး ကင္မရာေတြ ဘက္ကို ျပန္ပစ္လိုက္”လို႔ ေက်ာ္ဟိန္းကေျပာ ရင္း မ်က္မွန္ကို ေက်ာ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ပါပါ ၾကည့္တယ္။ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္ဆို တဲ့အၾကည့္၊ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ လူႀကိဳက္မ်ား တဲ့ အၾကည့္။
ထားဝယ္သားကတုံး သိလိုက္တယ္။ တုတ္ေတြ ေကာက္ၿပီး အျခား႐ြာသားေတြ ကို ပစ္ေပးရမယ့္အခန္း၊ ကိုယ္တစ္ ေယာက္တည္း သ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တစ္ ကိုယ္ေတာ္အခန္းကို ႐ိုက္ခြင့္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ၿပီ..။
ရဲရဲ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။
“မု” သြင္းၿပီးခ်ိန္မွာ မွတ္တမ္းသမား ရဲ႕ ေအာ္သံ ထြက္လာတယ္။
“ရယ္ဒီ….၊ ဝမ္း တူး သရီး ဖိုး၊ အက္ရွင္..”
အသင့္႐ိုက္ထားတဲ့ ကင္မရာႏွစ္လုံး ၾကားက ေျပးထြက္လာတဲ့ သူ႕ပုံရိပ္ကို ေမာ္နီတာ(ကင္မရာနဲ႔ ဂၽြိဳင္းထားတဲ့ တီဗြီ)ကေန ေက်ာ္ဟိန္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္ ဆိုတာ ထားဝယ္သားကတုံး သိတယ္။
လေရာင္ပုံစံမ်ိဳး ဆလိုက္ေတြထိုး ထားတဲ့ ေနရာမွာ တုတ္ကို မ်က္ေစာင္းနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း သြားမေကာက္ဘဲ ဟိုရွာ ဒီၾကည့္ လုပ္တယ္(အိုက္တင္လည္း ျဖစ္၊ ဗီဒီယိုထဲလည္း အခ်ိန္ပိုပို ပါခ်င္လို႔ ပါ)။ ေနာက္မွ တုတ္ကို ေတြ႕သြားဟန္နဲ႔ ေျပးေကာက္။ ေကာက္ၿပီး အေရးတႀကီး မ်က္ႏွာခ်ိဳးနဲ႔ ကင္မရာဘက္ ျခေသၤ့လည္ ျပန္လွည့္၊ “ေရာ့” လို႔ မာန္ပါပါေအာ္ၿပီး ပစ္လိုက္တယ္။
“ကဒ္”
လက္ခုပ္သံ တစ္ခ်က္နဲ႔အတူ ထြက္ လာတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ အသံ။ ေနာက္တစ္ ကဒ္ ထပ္႐ိုက္အၿပီးမွာ ထြက္လာတာတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕အသံကေတာ့ ထားဝယ္သား ကတုံးေလးရဲ႕ ဘ၀မွာ အမွတ္ရဆုံးစကား ျဖစ္ပါတယ္။
“ေဟ့ ဒါ႐ိုက္တာ၊ အဲဒီ ဂတုံးရဲ႕ လိပ္စာကို မွတ္ထားေဟ့….”
ဒါဟာ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္တစ္ အတြက္ ေက်ာ္ဟိန္းေပးတဲ့ အကယ္ဒမီ ပါ။ အႏုပညာရပ္ဝန္းမွာ ရွင္သန္ခြင့္ ထမင္းစားလက္မွတ္ပါ။
ေက်ာ္ဟိန္းလို လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ လၽွမ္းလၽွမ္းေတာက္ မင္းသားႀကီးတစ္ လက္ရဲ႕ အဲဒီမွတ္ခ်က္စကားဟာ အႏု ပညာပိုး တစ္ခုတည္းကို အရင္းျပဳ၊ အိပ္ မက္ေတြ အျပည့္အေမာက္ေပြ႕ဖက္ၿပီး ထားဝယ္ကေန ရန္ကုန္ အရဲစြန္႔တက္လာ တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ၾကက္သီး တဖ်င္းဖ်င္းထေစပါတယ္။
ရင္ခုန္လိုက္ရတာဗ်ာ….။
လူၾကမ္းမင္းသားေလး ႏိုင္လူက လည္း ထားဝယ္သားကတုံးရဲ႕ အက်ႌေကာ္ လံစေလးကို ျပင္ေပးရင္း “ခ်ီးက်ဴးပါ တယ္ဗ်ာ”ဆိုၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလာတယ္ ေလ….။ အားလုံးငံ့ ေနခ်ိန္မွာ ထေအာ္ အသက္သြင္းလို႔ ဝိုင္ေတာ္သားေတြအား လုံးက အသိအမွတ္ျပဳတာပါ။ ႏို႔မဟုတ္ ရင္ အဲဒီအခန္း ျပန္႐ိုက္ရမလားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပါ။
အဲ….၊ ေနာက္ထပ္ ႐ိုး႐ြရင္ခုန္စရာ ကေတာ့ အဲဒီည႐ိုက္ကြင္းကို လာေရာက္ အားေပးၾကည့္႐ႈေနတဲ့ ထားဝယ္သူ ၫိုေခ်ာေလးရဲ႕ သန္လ်င္(တညင္႐ြာ)အိမ္မွာ ထမင္းလာစားလွည့္ပါဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚမႈပါပဲ။ ထားဝယ္က ဆိုတာသိ သြားလို႔ ထားဝယ္လိုေျပာၿပီး ဖိတ္တာပါ။
သူမရဲ႕ ဂုဏ္ယူအားေပးေနတဲ့အၿပဳံး က ရင္ကို (ျပန္ေတြးတိုင္း ခုထိ)ေႏြးေထြး လႈပ္ခတ္ ေနေစတုန္းေလ။
ၫိုေခ်ာေလးက ထားဝယ္သား လူၾကမ္းသ႐ုပ္ေဆာင္ေလးကို အဲလို ဖိတ္ေခၚေတာ့ ဝိုင္းေတာ္သားေတြကေတာ့ ထားဝယ္အခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာလိုက္တယ္ ဆိုၿပီး စလို႔ မဆုံးဘူးရယ္ေလ….။ သန္လ်င္လို ရန္ကုန္ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္း ၿမိဳ႕မွာ နာမည္မရေသးတဲ့ လူၾကမ္းေလး တစ္ေယာက္ကို တကူးတက ထမင္းစား ဖိတ္တယ္ဆိုတာ ရွားလွသကိုး။
ျဖတ္ေလၽွာက္၊ ႐ြာသားဆိုဒ္သ႐ုပ္ ေဆာင္ေတြက ေန႔တြက္ တစ္ေထာင္(ေန႔ ေရာ ညဘက္ အနည္းပါမွ တစ္ေထာင္ပါ၊ ေန႔ဘက္ပဲဆို ငါးရာပဲ ရပါတယ္) ရေပ မယ့္ အဲဒီညမွာ တန္းဝင္လူၾကမ္းသ႐ုပ္ ေဆာင္ေတြနဲ႔ တစ္တန္းတည္း သုံးေထာင္ ရခဲ့တာကလည္း အမွတ္ရစရာေပါ့ေလ။
ထားဝယ္သားကတုံးရဲ႕ဆရာ လူၾကမ္း မင္းသား ဗညားဆိုရင္ အဲဒီညမွာ သူ႕ တပည့္အတြက္ ေပ်ာ္မဆုံး တစ္ၿပဳံးၿပဳံး။
အဲဒီည ႐ိုက္ကြင္းသိမ္းေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာက ထားဝယ္သားကတုံးဆီ ေရာက္လာတယ္။
“နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“လုလင္”
“ဘယ္မွာေနလဲ”
“စန္းေခ်ာင္း၊ မိုးမခလမ္းထဲက ေဇယ်သုခဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း’
အဲဒီညက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ည အေတာ္နက္ေနပါၿပီ..။ ဒိုင္ယာရီ(ကဗ်ာစာအုပ္)ကို ဖြင့္ၿပီး ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။
“ရွိတယ္၊ ရွိတယ္..
အဲဒီ ေကာင္းကင္မွာ
ငါ့အတြက္ ေနရာတစ္ခု
မမႈန္မလင္း ခန္႔ထင္းထင္းကို
ရွိေနတယ္..”
အေႂကြး ျပန္ဆပ္မယ္ကား႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ႐ြာကသူငယ္ခ်င္း ေတြကို လူႀကဳံနဲ႔ လွမ္းအေၾကာင္းၾကား ရတယ္။ “အဲဒီကားမွာ လုလင္ပါတယ္၊ ေစာင့္ၾကည့္”ေပါ့ေလ။ ေက်ာ္ဟိန္းက လည္း ဒါ႐ိုက္တာကို မွာေနတာ ၾကား တာကိုး။ “ငါ႐ိုက္ထားတဲ့အ႐ုပ္ေတြ အကုန္ထည့္ေနာ္၊ မျဖတ္နဲ႔”ဆိုၿပီးေလ..။
အဲ..၊ ဇာတ္ကားထြက္လာေတာ့ ႐ြာက သတင္းျပန္လာတယ္။ နင့္ကို ျဖတ္ခနဲပဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္တဲ့။
ကိုယ္တိုင္ အေခြရွာငွားၾကည့္ ေတာ့..၊ ဟုတ္ပ။ ကိုယ့္အခန္းက မပါ သေလာက္။ တစ္ကိုယ္ေတာ္အစြမ္းျပထား တဲ့အခန္းေတြ မပါေတာ့။ ကား႐ိုက္ တုန္းက ႐ြာသားေတြ တုတ္နဲ႔႐ိုက္လို႔ ေသသြားတဲ့ မင္းသားေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ ကလည္း တစ္ကယ္ဇာတ္ကားထြက္ လာေတာ့ ေႁမြႀကီးလိမ္လို႔ ေသသြားတယ္ ဆိုၿပီး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။
စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ႐ြာသားေတြ ဝိုင္း႐ိုက္လို႔ေသတဲ့အခန္းက ဆင္ဆာ မိသြားသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေႁမြလိမ္လို႔ ေသတယ္ဆိုၿပီး ျပန္ျပင္႐ိုက္လိုက္ရ သတဲ့ေလ..။
ထားဝယ္သားကတုံး အားႀကိဳး မာန္တက္ အစြမ္းျပထားတဲ့အခန္းေတြ ဆင္ဆာကပ္ေၾကးေအာက္မွာ အေဟာ သိကံ ျဖစ္သြားေပါ့ဗ်ာ..။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ထားဝယ္သားကတုံးရဲ႕ ႐ြာျပန္ခရီးမွာ ေက်ာ္ဟိန္းေပးတဲ့ ပါး စပ္အကယ္ဒမီကို ေပြ႕ပိုက္လာႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။
မိဘအသက္အ႐ြယ္အေျခအေနနဲ႔ အျခားအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရန္ကုန္႐ုပ္ရွင္ေလာကဘက္ ျပန္ဦးလွည့္ မျဖစ္ေတာ့တဲ့ လုလင္ဟာ တနသၤာရီတိုင္း မွာ ႐ုပ္ရွင္^ဗြီဒီယိုရပ္ဝန္းတစ္ခု အခိုင္ အမာေပၚထြန္းမယ့္အခ်ိန္ကို ေမၽွာ္ေန ပါတယ္။
ထားဝယ္မွာ ႐ုပ္ရွင္^ဗြီဒီယို ႐ိုက္ မယ္ၾကားတိုင္း “ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ပါးစပ္ အကယ္ဒမီရွင္- လုလင္”က ဖင္ႂကြႂကြ လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ တနသၤာရီတိုင္းမွာ ႐ုပ္ရွင္^ဗြီဒီယို အႏုပညာရပ္ဝန္းက မထြန္းကားေလေတာ့ လုလင္ေမၽွာ္လင့္ ခ်က္မဲ့ေနဆဲပါ။
ကိုယ့္လို ထားဝယ္သားအႏုပညာ ဝါသနာအိုးႀကီး၊ အိုးေလးေတြအတြက္ လည္း ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ရန္ကုန္တက္မွရတဲ့ ေခတ္ကာလ အျမန္ ကုန္ဆုံးေစခ်င္ေနပါၿပီ။
သ႐ုပ္ေဆာင္ဝါသနာအိုးေတြ ကိုယ့္ ဝါသနာကို အလြယ္တကူ ေျမစမ္းခရမ္း ပ်ိဳးခြင့္ ရၾကေစခ်င္လို႔ပါ။ လုလင္လို အဆက္အသြယ္မရွိ တစ္ကိုယ္ရည္ တကာရ စြန္႔စားရျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ လို႔ပါ။
တနသၤာရီတိုင္းမွာလည္း ႐ုပ္ရွင္။ဗြီဒီယို ပလက္ေဖာင္းမ်ား ထြန္းကားလာ ပါေစဗ်ာ။
လုလင္မေသခင္ ဗြီဒီယို႐ိုက္ခ်င္ ေသးလို႔ပါ။
