“ကၽြန္ေတာ္ေသၿပီး သားစဥ္ေျမး ဆက္အထိ ဒီလုပ္ငန္းကို ဆက္ၿပီးလုပ္ ခိုင္းသြားမယ္”ဟု ေျပာဆိုလိုက္သူက အသက္ ၅၉ ႏွစ္ရွိ ဦးလန္းေအး။
၂ စကၠန္႔ေလာက္ၾကာမွ တစ္စက္ သာက်သည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳကို ေရာင္းခ်ၿပီး သားသမီးမ်ားကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သူ။
ၿမိတ္ၿမိဳ႕၊ ကလြင္ေက်း႐ြာ၊ ေတာင္ ၿပိဳရပ္ ဇာတိခ်က္ျမဳပ္ျဖစ္ၿပီး မိဘဘိုးဘြား ပိုင္ သည္အလုပ္ကို လုပ္လာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ရွိခဲ့ၿပီ။ သည္အရပ္မွာ အိမ္ေျခ ၂၀၀ ခန္႔ရွိၿပီး ယခင္လူအမ်ားစုက ဓနိလုပ္ငန္းလုပ္ၾကသူေတြ။ ခုေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြင္း အမ်ားစုက ယင္းလုပ္ငန္းကို အနည္းအက်ဥ္းသာ လုပ္ကိုင္ၾကေတာ့သည္။ ယခင္က သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္သည့္ ဓနိေတာေျမမ်ား ေနရာ၌ လက္ရွိအခ်ိန္အတြင္း အိမ္ရာေဖာ္ထုတ္ ေရး စီမံကိန္းမ်ားက ေနရာယူလ်က္။
“အသက္ႀကီးလာၿပီး မလုပ္ကိုင္ႏိုင္ ၾကတဲ့သူေတြ။ သားသမီးထဲက အေမြ ဆက္ခံသူမရွိတဲ့သူေတြ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စီးပြားေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ ေရာင္းခ် လိုက္ၾကတာမ်ိဳး ရွိတယ္”ဟု ဦးလန္းေအး က ေျပာသည္။
သူကိုယ္တိုင္ပင္ မိဘလက္ငုတ္ ဓနိေတာ ၇ ဧကရွိသည့္အနက္ ယင္း ေျမကြက္ေဖာ္သည့္ ကုမၸဏီသို႔ ၄ ဧက ေက်ာ္ ေရာင္းခ်ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ ျပသည္။
ေမြးလာတာက သမီးေတြခ်ည္းဆို ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကို ဝင္လုပ္ၾကမယ့္ သူက မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေရာင္းပစ္လိုက္ ရတယ္”
ခုေတာ့ သည္အရပ္၌ရွိသည့္ ဓနိ ေတာထက္ဝက္ေက်ာ္က အိမ္ရာေျမကြက္ ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဓနိလုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ား ကလည္း ေမြးျမဴေရးႏွင့္ တျခားေသာ လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနၾကေလၿပီ။ က်န္ေနေသးသည့္ ဓနိေတာမ်ားကိုလည္း ဦးလန္းေအးလို ဓနိရည္ခ်ိဳ လုပ္ေရာင္းသူကမရွိ။ တစ္ႏိုင္ တစ္ပိုင္ ပအုန္းရည္လုပ္မည္။ ပ်ားက်ိဳ ခ်င္က်ိဳမည္။ အိမ္မိုးရန္ ဖက္ခုတ္ေရာင္း မည္။ မလုပ္ႏိုင္လၽွင္လည္း လုပ္ႏိုင္မည့္ သူကို ငွားစားခ်င္လည္း ငွားစားမည္။
ဦးလန္းေအးက လက္ရွိသူပိုင္သည့္ ဓနိေတာ ၃ ဧကကို အမ်ားသူငွာလို မလုပ္။ ယင္းဓနိေတာျဖင့္ ၿမိတ္သူ^ၿမိတ္ သားမ်ား ရာသီစာျဖစ္သည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳ တစ္မ်ိဳးတည္း လုပ္ေရာင္းျခင္းျဖင့္သာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳခဲ့သည္။ သူအိမ္၌ ေရာင္းခ်သည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳက နာမည္ႀကီးၿပီး အထူးသျဖင့္ လူကုံထံ အသိုင္းအဝိုင္းမ်ားမွ ကားႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ လာေရာက္ သုံးေဆာင္ ၾကသည္က မ်ားသည္ဟု ေတာင္ၿပိဳရပ္ ကြက္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိသည့္ ေခ်ာင္းကူး ငယ္ရပ္ကြက္သားမ်ားက ေျပာဆိုၾက သည္။
သူအိမ္ႏွင့္သူ႕လုပ္ငန္းခြင္ ဓနိေတာ ကလည္း သိပ္မေဝး။ ၅ မိနစ္လမ္းေလၽွာက္ လၽွင္ ေရာက္ရွိႏိုင္သျဖင့္ အပင္ရင္းမွ ထြက္သည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳကိုမွ ခ်ဥ္ျခင္းတတ္ ၾကသူမ်ားအတြက္ကား အဆင္ေျပလွ သည္။ အိမ္၌ေရာင္းခ်သည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳက တစ္လီတာလၽွင္ တစ္ေထာင္က်ပ္ႏႈန္း က်သင့္ၿပီး ေကာက္ၫွင္းေပါင္းကေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ဝယ္စား၍ ရသည္။
“တစ္ခါတစ္ေလ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ပါလာလို႔ ဓနိပင္ကို လိုက္ျပတယ္။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓနိရည္ခ်ိဳကို ေရခဲစိမ္ၿပီး သူတို႔ႏိုင္ငံအထိ ယူသြားၾက သူေတြရွိတယ္”
ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ၿမိတ္သားမ်ား ေခတၱခဏအိမ္ျပန္လာခ်ိန္ သူ႕ဓနိရည္ခ်ိဳ နဲ႔ လာေရာက္အလြမ္းေျဖၾကေလ့ရွိ ေၾကာင္းလည္း ကြမ္းေသြးတစ္ငုံ ပ်စ္ကနဲ ေထြးထုတ္ရင္း ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ ေျပာ ျပသည္။
ဓနိရည္ခ်ိဳဆိုသည့္ အရည္က သီတင္းကၽြတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ျပာသို လအထိထြက္ရွိၿပီး က်န္လမ်ားတြင္ေတာ့ ထြက္ရွိျခင္း မရွိေတာ့။ ဓနိရည္ခ်ိဳလုပ္ရာ၌ သူက ႐ိုးသားသည္။ စည္းစနစ္က်သည္။ သန္႔ရွင္းသည္။ အဓိက သူေအာင္ျမင္ရ သည့္ အေၾကာင္းက စားသုံးသူကို ရင္ တြင္းမွလာသည့္ ေစတနာျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ရွိျခင္းပင္။
“ကိုယ္က သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားခ်င္သလို သူမ်ားေတြလည္း ကိုယ့္လိုစားခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပဲ”ဟု သူက ဆိုသည္။
ညေန ၃ နာရီေဒါင္ဆိုလၽွင္ အလုပ္ သမားဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလး ၂ ေယာက္ႏွင့္အတူ ဓနိေတာထဲေရာက္ၿပီး ဓနိလွီးျခင္း လုပ္ငန္းကို စတင္သည္။ သူႏွင့္အတူပါသူ ကေလး ၂ ေယာက္က ေတာ့ နံနက္ပိုင္းအခ်ိန္က ေဆးေၾကာ မီးၿမိဳက္ထားသည့္ ဇႏုပ္ေခၚ ဓနိရည္ခံ ဝါးဆစ္ ေျပာင္းကေလးေတြကို ဓနိပင္ ရင္း၌ လိုက္ခ်သည္။ တစ္ေယာက္က ေရပုံးတစ္လုံးျဖင့္ ဓနိ႐ိုးကို ပိုက္စုတ္ျဖင့္ ပိုးႏွင့္ဓနိေခ်းမ်ား မက်န္ေအာင္ တိုက္ ခၽြတ္ေဆးေၾကာသည္။ သူက ထက္ရွေန သည့္ ဓနိလွီးဓား တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ဓနိ႐ိုး ေတြကို လွီးၿပီး ဝါးဆစ္ ေျပာင္းေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္စြပ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္လၽွင္ ဓနိ႐ိုး ႏွစ္ရာေက်ာ္ရွိသည့္ သူ႕တို႔ဓနိလွီးလုပ္ငန္းကား ၿပီးဆုံးၿပီ။
ယင္းေနာက္ ည ၇ နာရီအခ်ိန္တြင္ ၾကယ္စစ္ရည္ဟုေခၚသည့္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လတ္ဆတ္ ခ်ိဳျမေနသည့္ ဓနိရည္မ်ားကို လိုက္လံစုေဆာင္းကာ အိမ္သို႔ျပန္သယ္ ကာ ေရာင္းခ်ရသည္။ ညေန ၃ နာရီ အခ်ိန္က လွီးခဲ့သည့္ စနိ႐ိုးမ်ားက ည ၇ နာရီဆိုလၽွင္ ဓနိ႐ိုးတစ္႐ိုးရွိ ဝါးဆစ္ ေျပာင္းအတြင္း အနည္းဆုံး လက္ငါးသစ္ ခန္႔ ရရွိေနၿပီျဖစ္ကာ ဓနိ႐ိုး ေပါင္းမ်ားစြာ ကို လိုက္လံစုေဆာင္း ရေၾကာင္းသူက ေျပာျပသည္။
“ျကားမွာ နားခ်ိန္က တစ္နာရီ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ လာေသာက္သူေတြမ်ား ရင္ ည ၁၁ နာရီအထိ ဓနိရည္ေတြလိုက္ ဖ်စ္(လိုက္စု) ေနရတုန္းပဲ”ဟု ၎က ဆိုသည္။
ဓနိရည္ခ်ိဳကို ယခင္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ က သည္ေလာက္မေရာင္းရ။ ခုကေတာ့ ဓနိေတာေတြ ျပဳန္းတီးၿပီး ရွိသည့္ဓနိေတာ လက္က်န္ေလးကိုလည္း အပင္ပန္းခံ အိပ္ပ်က္ခံၿပီး လုပ္ၾကမည့္သူေတြက ရွားပါးလာသည္ႏွင့္အမၽွ သည္အလုပ္ တစ္ခုထဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္လာသည့္ သူ႕ဆီ၌ သာ ေဖာက္သည္ေတြက စုၿပဳံေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“ခုေခတ္လူငယ္ေတြက ဒီအလုပ္ကို စိတ္ဝင္စားသူ မရွိသေလာက္နည္းသြား ၿပီ”ဟု သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္ရင္း ဦးလန္းေအးက ညည္းသည္။
တစ္ကယ္တမ္းလုပ္တတ္လၽွင္ ဓနိပင္က ေ႐ႊထြက္သည္။ ဓနိပင္မွထြက္ သည့္ အကိုင္း၊ အခက္၊ အသီး၊ အ႐ြက္၊ အရည္ စသည့္ ပဥၥငါးပါးစလုံးက အသုံး ဝင္သည္။ ေျပာရလၽွင္ သည္ဓနိတစ္ပင္ လုံးက ဘုရားသခင္ေပးသည့္ လက္ ေဆာင္လို ပစ္ခ်စရာက ဘာတစ္ခုမွမရွိ။
ဓနိရည္အခ်ိဳကို ေကာက္ၫွင္းေပါင္း ပူပူေႏြးေႏြးျဖင့္ ေသာက္သုံး၍ရသလို အခ်ဥ္ကို ပအုန္းရည္(အခ်ဥ္ရည္) လုပ္ လို႔ရသည္။ အခါးကေတာ့ ေနၫိုေလၿပိဳ တတ္သည့္ ႐ြာကာလသားေတြရဲ႕ သည္း ေျခႀကိဳက္။ ယင္းအျပင္ ဓနိရည္ေခ်း ဆိုတာကလည္း ရွိေသးသည္။ ဟင္းခ်က္ ရာ၌ ယင္းကိုထည့္သုံးလၽွင္ စားရသည့္ အရသာက တစ္မူထူးကဲလွသည္။
ဒါတင္မကေသး။ အ႐ြက္ကို အိမ္မိုး ဖက္အျဖစ္ ေရွးပေဝသဏီမွစကာ ယေန႔ အထိ သုံးေနၾကဆဲ။ ၎အျပင္ ဓနိသီးက လည္း စားလိုက္လၽွင္ ေအးၿပီးခ်ိဳျမျမျဖင့္ ကေလးမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္။ ေနာက္အ႐ြက္မျဖစ္ခင္အဖူးကေတာ့ ထိုင္းကို ဘယ္အခ်ိန္ပို႔ပို႔ လိုက္လံဝယ္ယူ ေနၾကသည့္ ပြဲစားမ်ားက ဟင့္အင္း မရွိ။ ေဆးလိပ္ခုံပိုင္ရွင္ ထိုင္းသူေဌးေတြ ကလည္း သူတို႔ႏိုင္ငံ တြင္မရွိသည့္ ျမန္မာျပည္က ယင္းဓနိ အဖူးမ်ားကို ေမၽွာ္ေနၾကသည္။ ဒါတင္ပဲ လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ဓနိပြင့္ကို သူ႕ဆီကရသည့္ ပ်ားျဖင့္ ျပန္က်ိဳၿပီး ထန္းလ်က္ခဲလို ေရေႏြးၾကမ္းျဖင့္ တစ္ၿမဳံၿမဳံဝါး၍ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အိမ္ဦးခန္း၌ ဇိမ္က်ႏိုင္ သည္။ (တခ်ိဳ႕က ဓနိပြင့္ကို ေရေႏြးၾကမ္း လုပ္ေသာက္လၽွင္ ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပ်ာက္ကင္းသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက သည္။) အပြင့္မျဖစ္ခင္ အဖူးေသးေသး ေလးေတြကလည္း ေရပူျဖင့္ျပဳတ္ပစ္ၿပီး (သို႔မဟုတ္) မီးျဖင့္ဖုတ္ၿပီး ထမင္းဝိုင္း၌ တို႔စရာအျဖင့္ အသုံးျပဳလၽွင္ ထူးကဲသည့္ အရသာက မည္သည့္တို႔စရာႏွင့္မွ မတူ။ ေနာက္ဆုံးက်န္သည့္ ဓနိေဘာင္မ်ားက လည္း ပစ္ခ်စရာအေၾကာင္းမရွိ။ ေနလွန္းၿပီး ထင္းအျဖစ္ အသုံးျပဳလို႔ရ သလို မီး႐ႈိ႕ျပာခ်ၿပီး အိမ္သုံး ဆားအျဖစ္ ခ်က္၍ရသည္။
ယင္းသို႔ပစ္ခ်စရာ တစ္ခုမၽွမရွိေသာ သဘာ၀ကေပးသည့္ လက္ေဆာင္ ဓနိ ေတာမ်ားကို လူအမ်ားက အဘယ္ေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေဈးေပါေပါျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနရသနည္းဆိုသည္ကို စဥ္းစား၍ မရေၾကာင္း ဦးလန္းေအးက ဆိုသည္။ မိမိအေနျဖင့္ တားလို႔လည္းမရ ဝယ္ထားရန္လည္း အဆင္မေျပသည့္ ဘ၀ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ထိုင္ၾကည့္ေန႐ုံ ပဲ တတ္ႏိုင္သည္ဟု သူက ဆိုသည္။ အရင္က ေရာင္းလိုက္သည့္ သူ႕ဓနိေတာ ကိုလည္း သူႏွေျမာေနသည္။
“သူမ်ားေတြ ဘာပဲလုပ္လုပ္ကိုယ့္ မိဘလက္ရင္းအလုပ္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ဝါသနာပါၿပီး ဒီထက္မက ေကာင္းေအာင္ လည္း ဆက္လုပ္သြားမယ္”ဟု ၎က ဖြင့္ဟသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က ဓနိရည္ကို ဆိုင္းထမ္းေလးျဖင့္ ထမ္းၿပီး မိုင္ဝက္ခန္႔ရွိသည့္ ရွမ္းေခ်ာင္း လမ္းမ ႀကီးေပၚ၌ အေဖျဖစ္သူမွ သြားေရာင္းၿပီး မိသားစုကို ရွာေဖြေကၽြးေမြးရသည့္အတိတ္ ကို အခါအခြင့္သင့္တုန္း သူကျပန္ေျပာင္း ေျပာဆိုသည္။
သူေျပာသည့္ေနရာ၌ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သုံးဆယ္ခန္႔က ညဘက္ေရာ မနက္ဘက္ပါ ဓနိရည္ခ်ိဳႏွင့္ အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ေကာက္ၫွင္းေပါင္းကို ေရာင္းခ်သူေတြက လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္၌ အစီအရီ။ ေအးခဲ ခ်မ္းစိမ့္ေနသည့္ ဒီဇင္ဘာလမ်ား၌ လူေတြကသည္ ေနရာ၌ တ႐ုန္း႐ုန္း။ ၿမိဳ႕တြင္းမွ လမ္းေလၽွာက္၍ ျဖစ္ေစ၊ စက္ဘီး ဆိုင္ကယ္ သုံးဘီးေလးဘီးကား ေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ေစ မိသားစုအလိုက္ အပ်ိဳ အအို ႀကီးငယ္ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမေ႐ြးဘဲ သည္ေနရာက လူတန္းစား ေပါင္းစုံဆုံ စည္းၾကသည့္ ပလက္ေဖာင္းတစ္ခုဟု ေျပာလၽွင္ရသလို အေမာေျဖရန္ အတြက္ ဂိတ္ဆုံးမွတ္တိုင္ အိုေအစစ္ ေလးတစ္ခု ဟု ဆိုျပန္လၽွင္လည္း မွားမည္ မဟုတ္ေပ။
သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္၌ ယင္းလမ္း ေပၚ အိုေအစစ္ေလး မရွိေတာ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုနီးပါး ရွိခဲ့ၿပီ။ ယင္း လမ္းမေပၚမွ တစ္ဆင့္ လမ္းၾကားေလး ထဲသို႔ ဝင္ရသည့္ ေခ်ာင္းကူးငယ္ရပ္ ကြက္ေလးသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားခဲ့ရသည္။
ဓနိရည္ခ်ိဳဆိုင္တန္းေလးမ်ားအ ေနျဖင့္ ယင္းေနရာအသစ္တြင္ ဆယ္ႏွစ္ ခန္႔ လြတ္လပ္စြာေရာင္းခ်ခဲ့ရေသာ္ လည္း ၿပီးခဲ့သည့္ ၅ ႏွစ္ေလာက္မွစ၍ ယင္းေနရာေျမကြက္လပ္တြင္ လူေန အိမ္မ်ားေဆာက္လုပ္လာျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ရွိရင္းစြဲဓနိေတာမ်ား တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ျပဳန္းတီးလာမႈ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဓနိရည္ခ်ိဳ ေရာင္း ခ်သည့္ ဆိုင္ ၃၀ ေက်ာ္အနက္ ၿပီးခဲ့ႏွစ္ က ဆိုင္ ၁၀ ေက်ာ္သာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း ေခ်ာင္းကူးငယ္ရပ္ ဓနိရည္ခ်ိဳ ဆိုင္တန္း ေရွ႕ေနထိုင္သူ အသက္ ၆၀ အ႐ြယ္ အေဒၚႀကီးက ေျပာျပသည္။
“အိမ္ေတြလာေဆာက္ လိုက္ၾကသ လို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ဓနိရည္ေတြ အရ နည္းလာတာလည္း ပါတယ္”ဟု ၎က ေျပာသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ကအထိ ယင္းေဈးတန္းေလး၌ မိုးလင္းသည့္ အခ်ိန္တိုင္ေအာင္အထိ ေဆာင္းေဘာက္ မွ သီခ်င္းဖြင့္သံ၊ ဆိုင္ကယ္ဆူညံသံ၊ လူေအာ္ဟစ္သံမ်ားႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း အုပ္စုလိုက္ရန္ျဖစ္ ထု႐ိုက္ ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ညဘက္အိပ္ မရေၾကာင္း ယခုအခါတြင္ယင္းဆူညံသံ မ်ား နည္းပါးသြားသလို ည ၁၂ နာရီ အထိသာ ေရာင္းခ်ေနသည့္ အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသူမႈရလာေၾကာင္း ယင္း အေဒၚႀကီးက ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။
“သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ရင္ေတာ့ လာၾကေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုးတုန္းကလို ဆူလည္းမဆူညံသလို စည္လည္း မစည္ကားေတာ့ဘူး”ဟု ၎က ေျပာသည္။
ယခင္ကဓနိရည္ခ်ိဳ ရာသီေရာက္ လၽွင္ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ လူအမ်ားက ရွမ္းေခ်ာင္း ဓနိရည္ခ်ိဳ ဆိုင္တန္းေလးသို႔သြား၍ တကူးတက ဝယ္ယူေသာက္သုံးၾကေသာ္ လည္း ယခု၌မူ ယင္းသို႔သြားစရာမလို ေတာ့ ယင္းဓနိရည္ခ်ိဳမ်ား မိမိတို႔ရပ္ ကြက္ လမ္းမ်ားအတြင္း ေရာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၿမိတ္ၿမိဳ႕၊ ၿမိဳ႕သစ္ လမ္းဆုံ၌ ဓနိရည္ခ်ိဳႏွင့္ ေကာက္ၫွင္းေပါင္း ေရာင္းခ်သူ ေဒၚတင္မူက ဆိုသည္။
ရွမ္းေခ်ာင္းဘက္မွ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ေဖာက္သည္ လာပို႔သည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳအား ဝယ္ယူေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္ၿပီး ရာသီေပၚစ ၌ တစ္ညလၽွင္ တစ္လီတာေရသန္႔ဗူး ၃၀ အထိႏွင့္ ေကာက္ၫွင္းေပါင္း ၄ ျပည္ေလာက္အထိ ကုန္တတ္ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတျဖည္းျဖည္း ေရာင္းအား ေလ်ာ့က်လာေၾကာင္း ၎က ေျပာျပ သည္။
သို႔ေသာ္ ဓနိရည္ခ်ိဳကို လူတကာ ထက္ ပိုမိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည့္ လူတခ်ိဳ႕ကမူ ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းေဘး၌ ေရာင္းခ်သည့္ ဆိုင္မ်ားတြင္ ေသာက္ရ သည္မွာ အရသာမေတြ႕ၾက။ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေရာင္းသည့္ ပင္ရင္းတြင္သာ တကူး တကသြားေရာက္ သုံးေဆာင္ၾကေလ့ရွိ ေၾကာင္း ဓနိရည္ခ်ိဳအား ဆိုင္ေကာင္း ေကာင္း၌ ရွာေဖြေသာက္တတ္သူ ေဒၚခ်ိဳ က ေျပာသည္။
“ေတာင္ၿပိဳတို႔ ရွမ္းေခ်ာင္းတို႔ဆို တာ နဲနဲေဝးေပမယ့္ ဓနိရည္ခ်ိဳေလးတစ္ ခြက္ကို အရသာရွိရွိ ေသာက္ရဖို႔က အဓိကပဲေလ”ဟု ၎က သူ႕အယူအဆ ကို ထုတ္ေဖာ္သည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ နယ္အတြင္းရွိ ေဒသခံဘိုးဘြားဘီဘင္မ်ားလက္ထက္မွစ၍ အစဥ္တစိုက္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ေသာက္သုံး လာခဲ့ၾကသည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳမ်ားႏွင့္ ယင္းကို ထုတ္လုပ္ေပး သည့္ ဓနိပင္မ်ားကား ေျမယာေဖာ္ထုတ္ သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ တစ္ျခားေသာ စီမံကိန္းမ်ားေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ေပ်ာက္ကြယ္ ရွားပါးလာေနၿပီျဖစ္ၿပီး ေနာင္ကာလတစ္ခု၌ လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္ သြာႏိုင္သည့္ အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ ေရာက္လာႏိုင္ေၾကာင္း ဓနိလုပ္ကိုင္ၾက သည့္ အသိုင္းအဝိုင္းက လတ္တေလာ ေဝဖန္မွတ္ခ်က္ေပးမႈမ်ား ရွိေနၾကသည္။
ဦးလန္းေအးကမူ ကိုယ့္ၿမိဳ႕၏ ႐ိုးရာတစ္ခုျဖစ္သည့္ ဓနိရည္ခ်ိဳယဥ္ ေက်းမႈကို သားစဥ္ေျမးအဆက္ဆက္ထိ လုံး၀မေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေရာင္းခ် သြားမည္ဟု ဆိုလိုက္သည္။
“ေနာက္ဆုံး ဘယ္သူမွ မေရာင္းၾက ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ ဓနိရည္ခ်ိဳကို ႏွစ္သက္ တဲ့ ဘိတ္သူ/ဘိတ္သားေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္က လုံး၀မေပ်ာက္ ပ်က္ေအာင္ ဖန္တီးထုတ္လုပ္ေပးေန ဦးမယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေစတနာ အိပ္မက္ပဲ”
