“သံလမ္းမဲ့ရထား”
ဒီဗြီဘီဆယ္လီႀကီး ဆရာေနေဇာ္ႏိုင္ ၏ ကဗ်ာစာအုပ္နာမည္။ ဖတ္ခ်င္မိေသာ္ လည္း အခုထိ ဖတ္ခြင့္မရေသး။ ရန္ကုန္ ကို လူႀကဳံမွာေသာ္လည္း မရႏိုင္ျဖစ္ေန သည္။ ဆရာေနေဇာ္ႏိုင္၏ ဘ၀ဇာတ္ ေၾကာင္းကို စာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ ဖတ္ရသ ျဖင့္ အနည္းငယ္ တီးမိေခါက္မိရွိသည္။ ထိုအနည္းငယ္ကသည္ပင္လၽွင္ ကၽြန္ ေတာ့္ရင္ကို ထိရွေစခဲ့သည္။ သူ႕အ ေၾကာင္းဖတ္ေနရင္း အေဖ့ကို သတိရမိ ကာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕ရဲ႕ “သံ လမ္းမဲ့ရထား”က ဘာလဲဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုထိ သိခြင့္မရေသး။
သံလမ္းမဲ့ရထားဆိုသည့္စာသားက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ သံမႈိႏွက္သလိုစြဲေန သည္။ သံလမ္းမဲ့ရထားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အေတြး ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ပြားေနမိ သည္။ ထိုသံလမ္းမဲ့ရထားေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးဦးမည္ဟု လည္း ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ သူ႕ရဲ႕သံလမ္း မဲ့ရထားကဗ်ာစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးမွ ေဆာင္းပါးကို စေရးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စာအုပ္ကမရႏိုင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ကဗ်ာ စာအုပ္ကို မဖတ္ရေသးခင္ ေဆာင္းပါးကို အရင္ေရးျဖစ္သည္။ သူ႕ရဲ႕သံလမ္းမဲ့ ရထားသည္ သူႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံ ေရးအခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားအေၾကာင္းလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ သူ႕ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ား အေၾကာင္းလားဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သံလမ္းမဲ့ ရထားႏွင့္ေတာ့ မတူႏိုင္တာေသခ်ာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးစိတ္ကူးထဲက သံလမ္း မဲ့ရထားမ်ားကား ကၽြန္ေတာ့္၏တပည့္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ စာသင္ သည့္ အလုပ္ကို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္အျဖစ္ခံယူကာ လုပ္ကိုင္လာ ခဲ့သည္မွာ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ သည္။ စာသင္သက္ တမ္းတစ္ေလၽွာက္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရသည့္ တပည့္မ်ားသည္ သံလမ္းမဲ့ေနသည့္ ရထားေလးမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ေနသည္။ ဆိုလိုသည္ကေတာ့ သူတို႔တြင္ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ တိတိ က်က်မရွိ။
သူတို႔၏အနာဂတ္အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္ေလၽွာက္လွမ္းရမည့္ လမ္းေၾကာင္း ကို တိတိပပမသိ။ သူတို႔ေလးေတြ၏ အေနအထားမွာ သံလမ္းမဲ့ေနသည့္ ရထားႏွင့္မကြာျခားလွ။ ပင္လယ္ထဲတြင္ စက္ပ်က္ၿပီး ေမ်ာေနသည့္ ေလွႏွင့္လည္း တူေနျပန္သည္။ ေရစီး၏သယ္ေဆာင္ရာ ကို စီးေမ်ာလိုက္ပါေန႐ုံမွတစ္ပါး ကိုယ္ ပိုင္အားထုတ္မႈ ဘာမၽွမရွိၾက။ ယခုေခတ္ ကေလးအမ်ားစုသည္ မိဘဆရာတို႔၏ ပုခုံးထမ္း တြန္းတင္ေပးႏိုင္စြမ္း၏အက်ိဳး ရလဒ္သည္ ပင္လၽွင္ သူတို႔၏ေအာင္ျမင္ မႈ ျဖစ္ေနသည္။ ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းငယ္ မၽွေလာက္ေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေလးမ်ားသည္သာလၽွင္ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ တိတိက်က်ရွိသည္။ သူ႕လမ္း ေၾကာင္းကို သူသိသည္။ ထိုကေလးမ်ိဳး ေတြက သူတို႔အသိစိတ္ဓာတ္ႏွင့္သူတို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္ေသာ သူအမ်ားစုအတြက္မွာမူ သူတို႔အနာ ဂတ္အတြက္ စဥ္းစား႐ုံမၽွႏွင့္ပင္ ရင္ေမာရ သည္။
ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ယခုကဲ့သို႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနၾကရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေျဖရွာေနမိသည္။
ပညာေရးစနစ္ မွားယြင္းေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္လား။ ပညာတတ္ဘြဲ႕ ရေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း အတြက္ ဘ၀အာမခံခ်က္နည္းေန၍ လား။ သူတို႔တစ္ေတြ စာမဖတ္ၾက၍လား။ ပညာေရးနယ္ပယ္တြင္ ပါဝင္လႈပ္ရွားေန သူမ်ားကပဲ ကေလးေတြကို ပညာသင္ ယူခ်င္စိတ္ရွိလာေအာင္ အားမထုတ္ ႏိုင္ၾက၍လား။ ပညာသင္ယူျခင္းဟာ ပညာကိုအသုံးခ်ဖို႔ထက္ ႂကြားဝါဖို႔ျဖစ္ တယ္လို႔ ကေလးေတြ အျမင္ေရာက္ေန၍ ေလာ။ ခဏခဏ ေျပာင္းလဲေနသည့္ ပညာေရးစနစ္ကပဲ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာ သင္ယူခ်င္စိတ္ကို စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ သြားေစသလား။
ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ စာသင္ ခန္းမ်ားကပဲ ကေလးေတြအတြက္ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ အခင္းအက်င္းေတြ၊ ေနရာ ေတြ ျဖစ္ေနေရာ့လား။ လက္ေတြ႕အား နည္းၿပီး စာေတြ႕မ်ားေနသည့္ သင္ၾကား နည္းစနစ္ကပဲ ကေလးေတြကို သင္းသတ္ ေနေရာ့သလား။ မိမိ ဝါသနာပါရာ တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္မည့္ အေရးမွာ ရမွတ္ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ျခင္းက အဟန္႔အတားျဖစ္ေန၍လား။ ေနာက္ ထပ္လားေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနဦးမည္မွာ အမွန္။ သို႔ေသာ္ ထိုလားေတြအတြက္ ဥာဏ္မမီေတာ့သလို၊ မည္သည္က အေျဖျဖစ္မည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ ဆုံးျဖတ္သုံးသပ္ႏိုင္ျခင္း ငွာ မစြမ္းပါ။
လူငယ္အမ်ားစု၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ခန္႔ကသာ မိမိ၏ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ ကို တိတိက်က် ေျပာႏိုင္သည္ဟု ဆို သည္။ ထို ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ သူမ်ား သာလၽွင္ အနာဂတ္တြင္ ေအာင္ျမင္သူမ်ား ျဖစ္ လာၾကေပသည္။ က်န္ ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္း ေသာ လူငယ္မ်ားကို လုံး၀ေအာင္ျမင္မႈ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေတာ့လည္း တထစ္ ခ် မေျပာႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ မိမိ၏အနာ ဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ကို တိတိက်က် သိသူ မ်ားထက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈရသည့္ အခ်ိန္ ေနာက္က်ၾကသည္ကေတာ့ အမွန္။ မိမိႏွင့္သက္တူ႐ြယ္တူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားက ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္တြင္ မိမိ က ႐ုန္းကန္ေနရဆဲ။ မိမိ၏ အနာ ဂတ္ ရည္ မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ငယ္စဥ္ ကတည္းက တိတိက်က် မသိခဲ့သူမ်ား မွာ ဘ၀လမ္းကို စမ္းတဝါးဝါး ေလၽွာက္ လွမ္းရင္းအခ်ိန္ေတြကုန္မွန္း မသိ ကုန္ၾကရသည္။ အသက္အ႐ြယ္ အရ အလုပ္တစ္ခုခုကို မျဖစ္မေန ေဇာက္ခ် လုပ္ကိုင္ရေတာ့မည့္ အေျခအေနေရာက္ မွ မိမိႏွင့္သင့္ေတာ္မည့္ ထင္သည့္ အလုပ္တစ္ခုခုကို ဝါသနာ ပါပါမပါပါ မျဖစ္မေနေ႐ြးခ်ယ္ကာ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစား ၾကရသည္။ မိမိေ႐ြးခ်ယ္မႈ မွန္လၽွင္ေတာ့ မဆိုး။ သို႔ေသာ္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈ မွားသြားခဲ့ လၽွင္ေတာ့ ဘူးေလးရာဖယုံဆင့္ ဆိုသလို ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ေတြ ထပ္ၿပီး ေနာက္က်သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကတည္းက မိမိ၏ ရည္မွန္း ခ်က္ပန္းတိုင္ကို သိေအာင္လုပ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္သည္။
ကိုယ္တိုင္သည္ပင္လၽွင္ ငယ္စဥ္ က သံလမ္းမဲ့ရထားတစ္စင္းျဖစ္ခဲ့ဖူး သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထိုကဲ့ သို႔ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းမွာ ငယ္စဥ္က စာမဖတ္ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ဟု အျပည့္အဝခံယူ ထားသည္။ စာဖတ္သူတို႔ႏွင့္ေတာ့ အျမင္ျခင္း ထပ္တူက်ခ်င္မွ က်ႏိုင္ေပ မည္။ သံလမ္းမဲ့ခဲ့ျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္ အျဖစ္ ယခုအသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ သည့္တိုင္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္၍ ေကာင္းေနဆဲ။ ယခုအခ်ိန္ထိ လည္း ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ဆိုသည့္အ ရာကို ေရးေရးေလးမၽွမျမင္ရေသး။ တစ္ခါ တစ္ေလ လက္ရွိဘ၀ကိုပင္ စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့သလိုလို ျဖစ္ခ်င္လာမိျပန္ သည္။ အေတြ႕အႀကဳံႏွင့္ အသိဥာဏ္ ပညာ ကို ေလာင္စာအျဖစ္ အသုံးခ်ရင္း ဘ၀ကို အားတင္းေလၽွာက္လွမ္းေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေလးမ်ားကိုမူ ကၽြန္ေတာ့္လိုအျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ေစခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ လူငယ္ အမ်ားစုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဲ့သို႔ သက္လတ္ပိုင္းေရာက္သည္အထိ ေအာင္ျမင္ မႈမရ ျဖစ္ေနၾကသည့္အျဖစ္မ်ိဳးကို မႀကဳံေတြ႕ေစခ်င္ပါ။ မိမိဘ၀ကို မိမိ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနသူမ်ား မျဖစ္ၾက ေစခ်င္လိုပါ။ သူတို႔အေနျဖင့္ မိမိ၏အေျခအေနကို ျပန္လည္သုံးသပ္ရင္း သံလမ္းမဲ့ရထားဘ၀မွ အျမန္လြတ္ ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္သည္။ သို႔မွသာ သူတို႔ေလးေတြ၏ အနာဂတ္ သာယာလွပဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားမည္ မဟုတ္ပါလား။
