လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒီ (Populist) ေတြအေၾကာင္း၊ သူတို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူ႕ ေရးရာ မူဝါဒေတြမွာ ဆိုးက်ိဳးသက္ ေရာက္ရပုံေတြ ေဆာင္းပါးအခ်ိဳ႕ ဖတ္မိ တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ လက္ရွိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ သမၼတ ေဒၚနယ္ထရမ့္နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံက ကိစၥေတြပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ယင္လတ္ ရွင္နာဝတ္ဆိုရင္ ဆန္စပါးကိစၥ အ႐ႈပ္ ေတာ္ပုံေတြကေန ျပည္ပကို ထြက္ေျပး သြားရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ နာမည္ ေက်ာ္ The Economist မဂၢဇင္းကဆိုရင္ လက္တင္အေမရိကမွာ လက္ဝဲယိမ္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္လာတာကို ေထာက္ျပလို႔ “လူၿပိန္း ႀကိဳက္ဝါဒီေတြ ျပန္လာၿပီ” (The return of populism) ဆိုၿပီး သုံးသပ္ေရးခဲ့ေသးတယ္။ ဘိုလစ္ဗီးယားမွာ အီဗို မိုေရးလ္ (Evo Morales)၊ ခ်ီလီမွာ မစ္ခ်ဲ ဘာရွေလး (Michelle Bachelet)၊ ပီ႐ူးႏိုင္ငံ သမၼတေ႐ြးခ်ယ္ပြဲ ပထမအသုတ္မွာ အိုလန္ တာဟူမာလာ (Ollanta Humala) ေ႐ြး ခ်ယ္ခံရတာကို ၿခဳံငုံသုံးသပ္ေရးတာပါ။ ဗင္နီဇြဲလားမွာ ဟူဂို ခ်ားဗက္စ္ (Hugo Chávez) ရွိၿပီးသား၊ ဘရာဇီးလ္မွာေတာ့ လူးဝစ္ ဆီးလ္ဗား (Luiz Inácio Lula da Silva) ၊ အာဂ်င္တီးနားမွာ နက္စ္တာ ကာ့ခ်နာ(Néstor Kirchner).. .. စသည္ျဖင့္ လက္တင္အေမရိက တစ္ခု လုံး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဖတ္ရတဲ့ ဒီလို ေဆာင္းပါးေတြမွာ အထူးသျဖင့္၊ လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒီ ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဦးေဆာင္ခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကလို႔ ႏိုင္ငံေတြ မွာ ဘ႑ာေငြေၾကး ထိခိုက္နစ္နာရတာ၊ အျခား မူဝါဒေရးရာ သက္ေရာက္မႈေတြ ျဖစ္ရတာေတြကို ေရးသားၾကပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက သတင္းစာေတြမွာ လူၿပိန္း ႀကိဳက္ဝါဒီ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသူ သူ႕ညီမ ယင္လတ္ ရွီနာဝတ္တို႔ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ဘ႑ာ ထိခိုက္နစ္နာရပုံေတြ ကို ေဝဖန္ေရးသားထား ဖတ္ရပါ တယ္။ ရာဇဝတ္ ေျပးသဖြယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္ေဟာင္း မစၥယင္လတ္လက္ထက္မွာ ဆန္/စပါးေဈး ႀကိဳေပးၿပီး လယ္သမား ေတြဆီက ဝယ္ယူသိမ္းေပးထားတဲ့ ေဈးႏႈန္းတည္ၿငိမ္ေရး စီမံကိန္း(rice-pledging scheme) ေၾကာင့္ ထိုင္းဘ႑ာ ထဲက ဘတ္ေငြ ၅၀၀ ဘီလီယံ (အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၆ ဘီလီယံခန္႔) နစ္နာ ဆုံး႐ႈံး ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အေစာပိုင္းတုန္းက အခ်ိဳ႕ေခါင္း ေဆာင္ေတြဟာ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းကို ျပန္လႈံ႔ေဆာ္ႏိုင္ ေအာင္၊ တဖက္ကလည္း သူတို႔ကို လူထု ေထာက္ခံမႈ ပိုမ်ားလာေအာင္ တိုင္းျပည္ ဘ႑ာေငြကို ေဖာေဖာသီသီသုံး အစီအစဥ္ ေတြ ေဆာင္႐ြက္ တတ္တာမ်ိဳးရွိခဲ့ပါ တယ္။ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္လက္ထက္မွာ တစ္႐ြာကို ဘတ္ ေငြတစ္သန္းေခ်းေပးတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းေဆာင္႐ြက္တာမ်ိဳးအျပင္၊ အျခား လူမ်ားႀကိဳက္ စီမံကိန္းအမ်ားအျပား ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပါတယ္။
လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူ႕ပါတီက အမတ္အမ်ားစု အႏိုင္ရရွိ ထားေတာ့ သူတို႔လုပ္ခ်င္တာေတြအတြက္ ေထာက္ခံမႈရဖို႔ မခက္လွပါဘူး။ ထိုင္းႏိုင္ ငံကေန သက္ဆင္ ထြက္ေျပးရၿပီးေနာက္ ပိုင္းလည္း သူ႕ညီမျဖစ္သူ ယင္လတ္ ရွီနာဝတ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆန္စိုက္ေတာင္သူ လယ္သမားေတြ အတြက္ ေဈးႏႈန္းတည္ၿငိမ္မႈ အာမခံ ခ်က္ရဖို႔ဆိုၿပီး၊ အစိုးရက ေငြစိုက္ထုတ္ စပါး^ဆန္ေတြ ဝယ္ယူထိန္းသိမ္း ေပးပါ တယ္။ လယ္သမားေတြကေတာ့ ႀကိဳက္ ပါတယ္။ ေထာက္ခံမႈရပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ေနာက္ဆုံး စီမံခန္႔ခြဲမႈ ျပႆနာ ေတြေၾကာင့္ အစိုးရ အ႐ႈံးေပၚ ရပါတယ္။ နစ္နာမႈေတြေၾကာင့္ တက္လာတဲ့ စစ္ အစိုးရ ယင္လတ္ကို ျပန္လို႔ တရားစြဲဆို ခဲ့ပါတယ္။ (အျခားႏိုင္ငံေရး ရည္႐ြယ္ ခ်က္လည္း ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ပါတယ္)။
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေဝးတဲ့ႏိုင္ငံေတြ မွာလည္း လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒီ ေခါင္းေဆာင္ လို႔ ေက်ာ္ၾကားသူေတြ ေတြ႕ေနရပါ တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရနံနဲ႔ႂကြယ္၀လာ တဲ့ ဗင္နီဇြဲလားသမၼတ ဟူဂိုခ်ားဗက္စ္၊ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ေခါင္းေဆာင္ တူရကီ ႏိုင္ငံက အာဒိုဂင္၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြမွာ အႏိုင္မရခဲ့ေသာ္လည္း မဲအမ်ားအျပား ရရွိခဲ့တဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကUK Inde-pendence Party ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္ဂလပ္စ္ကားစ္ဝဲ(Douglas Carswell) ၊ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက သမၼတ ေလာင္း မာရင္း လီပန္ (Marine Le Pan) တို႔လို ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိေနပါ ေသးတယ္။ အထူးျခားဆုံး လူၿပိန္း ႀကိဳက္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ အေမရိ ကန္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ သမၼတျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ေဒၚနယ္ထရမ့္ပါပဲ။ သူက American First (အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အက်ိဳးစီးပြားေတြ အတြက္သာ ပထမ)ဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႕ မူဝါဒ၊ အသစ္ဝင္ေရာက္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕အေျခခ် လာသူေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့အျမင္၊ ရမ္း ကားတဲ့ အေျပာအဆိုေတြေၾကာင့္ ပိုလို႔ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားေနရသူ ျဖစ္ပါ တယ္။
လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒ (Populism) ဆိုတာဘာလဲ
အဓိပၸာယ္တိတိက်က် ဖြင့္ဆိုဖို႔ ခက္ပါတယ္။ တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သာမန္လူအမ်ားႀကိဳက္ မူဝါဒေတြ ေဟာေျပာေနတဲ့၊ လုပ္ကိုင္ေန တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေပါ့။ အေကာင္းဘက္ က ေျပာရင္ေတာ့ သာမန္လူအမ်ားရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ဆိုႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ့္ အဓိပၸာယ္က လူအမ်ားစု ေနာက္ၿမီးဆြဲ၊ လူထုေထာက္ခံမႈရဖို႔ လွည့္ျဖားေနသူ သေဘာမ်ိဳး အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေျပာဆိုေနၾက တာပါ။ အရင္ကာလေတြတုန္းကလည္း လူထုသည္းေျခႀကိဳက္၊ လူထုေတြ ခံစားရ မႈေတြကို နင္းၿပီး ေဟာေျပာသူ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြကို ဒမဂုတ္(demagoue)လို႔ ေခၚေဝၚသုံးစြဲခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒဆိုတာ ဘာလဲ… ၾကည့္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ေတြ ေျပာၾကတာက လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒဆိုတာ တကယ့္ႏိုင္ငံ ေရးဝါဒတစ္ခုလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူးတဲ့။ ပါးလ်တဲ့ အယူအဆ “thin ideology” ေလာက္ပါပဲတဲ့။ ေဒသတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု လည္း ကြဲျပားပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္၊ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့၊ ေသးငယ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလာက္ပါပဲတဲ့။Populism: A Very Short Introduction (လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒ- အတိုခ်ဳပ္ မိတ္ဆက္)စာအုပ္ေရးတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡ ကပ္စ္ မတ္ဒီ(Cas Mudde)က ေျပာ တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႀကိဳက္ၾကတဲ့ ဖက္ဆစ္ဝါဒလို မ်ိဳးမွာေတာင္ လုံးေစ့ ပတ္ေစ့၊ ဘက္စုံေထာင့္စုံ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈအသိုက္အဝန္းနဲ႔ ပတ္ သက္လို႔ အျမင္/အယူအဆေတြ ရွိေန တတ္ပါတယ္။ မွားရင္သာ မွားေနမယ္၊ အမ်ားအျမင္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္ေနရင္သာ လြဲ ေခ်ာ္မယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူတို႔ အျမင္၊ သူတို႔႐ႈေထာင့္က ဖြင့္ဆိုတတ္ ၾကတာမ်ိဳးပါ။ လူၿပိန္းႀကိဳက္ ဝါဒမွာ ေတာ့ အဲသလို က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္၊ ဘက္စုံေထာင့္စုံ အယူအဆဖြင့္ဆို ေဆြး ေႏြးမႈေတြ ရွိမေနတတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ကေတာ့ တည္ရွိေနၿပီးျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ကို မလိုလားဘူး၊ မွားေနတယ္၊ ကန္ ထုတ္ပစ္ဖို႔ပဲ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ေတာင္း ဆိုတတ္ၾကေပမယ့္ သူတို႔မႀကိဳက္တဲ့ စနစ္ကို အသစ္ဘယ္လိုစနစ္နဲ႔ ျပန္ အစားထိုးရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး တိတိက်က် မေဖာ္ျပၾကပါဘူး။ သူတို႔က သင့္ရာ ႀကဳံရာ အယူအဆေတြကို ေကာက္ယူ ေဟာေျပာၾကပါတယ္။ တခါတေလမွာ ေတာ့ လက္ဝဲ- တစ္ခါတစ္ေလ လက္်ာ၊ ဆိုရွယ္လစ္၊ အမ်ိဳးသားေရး အိုင္ဒီယာ ေပါင္းစုံကို ေရာေက်ာ္လုပ္ၿပီး ေဖာ္ျပေျပာ ဆိုတတ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
၁၉ ရာစု ႐ုရွားႏိုင္ငံမွာေတာ့ လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒီေတြဆိုတာ လူလတ္ တန္းစား ပညာတတ္ေတြျဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ က လယ္သမားေတြအေရး ေရွ႕ေဆာင္ ေျပာဆိုေပးၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၅၀ ကာလ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးသမား ပယ္ရီပူေဂ်း (Pierre Poujade) ကေန အခု မာရီလီပန္တို႔ ကေတာ့ အင္အားနဲတဲ့ လူမ်ား (little man) အေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ ေျပာဆို ေပးၾကပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေကာ္ပို ေရးရွင္းႀကီးေတြ၊ သမဂၢေတြ၊ ႏိုင္ငံျခား သားေတြရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြကို ရင္ ဆိုင္ေနၾကရတဲ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ငယ္ ကေလး ေတြ ကိုယ္စား ေျပာဆိုေပးၾကသူေတြပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါ ဒီေတြမွာေတာ့ ေက်းလက္နဲ႔ ေရေသာက္ ျမစ္ခ်ိတ္ဆက္မႈ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အရင္းရွင္ ကုမၸဏီအစုႀကီးေတြရဲ႕ အႏၲ ရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ေနၾကရတဲ့ ေက်းလက္ ကိုယ္စား ေျပာဆိုေပးၾကသူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေျပာအေဟာ ေကာင္းသူေတြပါ။ လူထုၾကည္ၫို ေထာက္ခံမႈရေအာင္ ဆြဲေဆာင္တတ္ၾက သူေတြပါ။ သူတို႔က လူထုေတြရဲ႕ နစ္နာ ခ်က္ကို ေထာက္ျပလို႔ ေျပာဆိုစည္း႐ုံး ၾကပါတယ္။ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔ေနာက္လိုက္ လူထုေတြနဲ႔ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ တိုက္႐ိုက္ခ်ိတ္ဆက္မႈကို ရွာၾကပါတယ္။
တူညီေသာ အခ်က္မ်ား
လူၿပိန္းႀကိဳက္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေလ့လာသူေတြက တူညီတဲ့အခ်က္ေတြ လည္း ရွိၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ “အမ်ိဳးသားေရး ဝါဒ”ပါ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားဩဇာလႊမ္းမိုး မႈေတြကေန အမ်ိဳးသားေရး ယဥ္ေက်းမႈ၊ ၾကန္အင္လကၡဏာေတြကို ကာကြယ္ေပး သူသဖြယ္ ေျပာဆို ၾကပါတယ္။ ထိုင္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္တုန္း ကလည္း ကုလသမဂၢ (UN)ဟာ သူ႕အေဖ မဟုတ္ဘူး။ ကုလသမဂၢေျပာတိုင္း လိုက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာေတြနဲ႔ သူ႕လူထုကို ေျပာဆို စည္း႐ုံးခဲ့ပါေသးတယ္။ အခု ဖိလစ္ပိုင္ သမၼတ ဒူတာေတးကလည္း ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ခပ္ထန္ ထန္ ေျပာဆိုတာေတြ မၾကာခဏ ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္။ ဒီအတြက္နဲ႔ သူတို႔က ႏိုင္ငံ ေတာ္တည္ေဆာက္သူသဖြယ္ ပုံေဖာ္ၾကပါ တယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သူတို႔က အရင္းရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးေလသံကိုလည္း လႊင့္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အနစ္နာခံရတဲ့ လူနည္းစုဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္၊ အရင္းရွင္ႀကီးေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ပုံ ေဖာ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအရင္းရွင္ေတြနဲ႔ပဲ သူတို႔ျပန္လည္ လုပ္ငန္းေတြ ျပန္လုပ္သေဘာတူညီမႈေတြ ျပန္ယူၾကျပန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္တူညီတဲ့ တစ္ခ်က္ကေတာ့ စီးပြားေရးမွာ လူဆင္းရဲေတြအတြက္ ျပန္ လည္ျဖန္႔ျဖဴး ခြဲေဝမႈ စီးပြားေရးမူဝါဒကို ႀကိဳက္ၾကတာပါပဲ။ လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒရဲ႕ မကၠ႐ိုစီးပြားေရး (The Macroecono-mics of Populism) စာအုပ္ေရးတဲ့ ႐ူဒီဂါ ဒြန္ဘုရွ္ (Rudiger Dornbusch) နဲ႔ ဆီဗက္ရွန္ အက္ဒ္ဝါ့ဒ္ (Sebastian Edwards) က သုံးသပ္တာကေတာ့ သူတို႔ ဟာ တိုင္းျပည္စီးပြားဖြံ႕ၿဖိဳးေရး တန္႔သြား လည္း သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။ လူဆင္းရဲ ေတြအတြက္ ဝင္ေငြခြဲေဝ ျဖန္႔ျဖဴးေရးေတြ လုပ္မယ္။ ဒီလိုလုပ္လို႔ ေငြေၾကးေဖာင္းပြ လာမယ္၊ ဘတ္ဂ်က္ လိုေငြျပမယ္၊ အျခား အႏၲရာယ္ေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း သိပ္ ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူၿပိန္းႀကိဳက္ စီးပြားေရး (Populist economics) လို႔ သုံးႏႈန္းၾကပါတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း သူတို႔ကို လက္ဝဲစီးပြားေရး ဝါဒီေတြသဖြယ္ သုံးႏႈန္း ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။
ခြဲသူ- စုစည္းသူ မဟုတ္
လူၿပိန္းႀကိဳက္ဝါဒီ(Populist) ေတြက ေသြးခြဲသူေတြပါတဲ့။ စည္း႐ုံေရး အတြက္ လုပ္ေဆာင္သူေတြ မဟုတ္ၾက ပါဘူး။ ပါေမာကၡ မတ္ဒီ (Mudde) က ေျပာတာပါ။ သူတို႔က လူမႈအဖြဲ႕အစည္းကို ၂-ခု ခြဲပစ္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ တူညီတဲ့ အုပ္ (homogenous) နဲ႔ ဆန္႔က်င္သူအုပ္(antagonistic groups)ေတြဆိုၿပီး ခြဲျခားပါတယ္။ တစ္ဖက္မွာ တကယ့္ စစ္မွန္ သန္႔စင္ေသာ ျပည္သူမ်ား၊ အျခား တစ္ဖက္မွာေတာ့ ျခစားပ်က္စီးေနတဲ့ ေရေပၚ ဆီလူတန္းစား … စသျဖင့္ ခြဲတာ မ်ိဳးပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီလိုႏိုင္ငံေရးသမား ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေ႐ြးေကာက္ပြဲ နည္းလမ္းသုံးၿပီး၊ သူတို႔အာဏာရယူႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီလို ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြ ျဖစ္လာရင္၊ “ျပည္သူ လူထု အလိုဆႏၵက သူတို႔ရဲ႕လမ္းၫႊန္”ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကသာ ျပည္သူလူထုကို အစစ္အမွန္ ကိုယ္စားျပဳသူလိုမ်ိဳး ေဖာ္က်ဴးၾကပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြ ပုံမွန္ က်င္းပၾကၿပီး၊ အႏိုင္ရတဲ့ ပါတီ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရသူ အမ်ားစုေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက အစိုးရလုပ္ အုပ္ ခ်ဳပ္ရပါတယ္။ ေျပာရရင္ မတူကြဲျပားမႈ အေျခခံ ဗဟုဝါဒအေပၚ အေျချပဳထားတာ ျဖစ္ၿပီး၊ မတူကြဲျပားေသာ အုပ္စုမ်ား၊ မတူကြဲျပားေသာ အက်ိဳးစီးပြားမ်ား၊ မတူကြဲျပားေသာ တန္ဖိုးထားမႈမ်ားအေပၚ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔၊ တရားဝင္မႈ ရယူတဲ့ နည္းလမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူၿပိန္းႀကိဳက္ ဝါဒီ (Populist) ေတြက ဗဟုဝါဒီ (မတူကြဲျပားမႈမ်ား ရွိေနတာ ကိုလက္ခံတဲ့သူ)ေတြလည္း မဟုတ္ၾက ပါဘူးတဲ့။
သူတို႔က လူတစ္အုပ္တည္းပဲ ရွိတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ (ျပည္သူ) ဆိုတဲ့ တစ္အုပ္တည္းပဲ တရားဝင္တယ္၊ legitimate ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာဆိုေနၾက သူေတြပါ။ သူတို႔ကသာ “ျပည္သူလူထု ႀကီး”ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဆိုၾက ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူတို႔က ဒီမိုကေရစီဆန္ဆန္ သိပ္မက်င့္ သုံးၾကဘူးလို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။ ဒီလိုေခါင္းေဆာင္ေတြက ေခါင္းေဆာင္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ၊ အစိုးရ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကားမွာ ခြဲျခားထားမႈ စည္းေတြကို ေဝေဝဝါးဝါး လုပ္ပစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီ ၄-ခုကို တစ္ခုတည္းလိုလို ေရာေထြး ပစ္တတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လူၿပိန္း ႀကိဳက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ စစ္တပ္ အရာရွိေဟာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ အားျဖင့္- မစၥတာ ခ်ားဗက္စ္နဲ႔ မစၥတာ ဟူမာလာတို႔လိုမ်ိဳးသူေတြပါ။ တစ္ဖက္ မွာ သူတို႔က ခိုင္မာသန္စြမ္းတဲ့ ေခါင္း ေဆာင္(strong man) အသြင္မ်ိဳးနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ဖမ္းစားတတ္ၿပီး၊ တစ္ဖက္ မွာလည္း သူတို႔က ျပည္သူလူထုရဲ႕ တရားမၽွတမႈအတြက္ ရပ္တည္ေပးတယ္။ ေခါင္းပုံ ျဖတ္သူမ်ားရဲ႕ရန္ကေန မားမား မတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးတဲ့သဖြယ္ ျပဳမူတတ္ ၾကပါတယ္။
အကယ္၍ သူတို႔အစိုးရကို ဆန္႔ က်င္ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြ ရွိလာတယ္ဆိုရင္ လည္း ေငြေပးထားလို႔ လုပ္စားေနၾကသူ ေတြ (paid professional) ေတြလို႔ စြပ္စြဲ ေျပာဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္း ကေတာ့ သူတို႔ကပဲ ျပည္သူလူထု၊ သူတို႔ က ျပည္သူလူထုကို ကိုယ္စားျပဳေနတာ၊ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္ၾကသူေတြက “ျပည္သူ လူထုႀကီးကို ဆန္႔က်င္ေနၾကတာ”လို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။ တေလာက ဆရာျမင့္ သန္းစာအုပ္ဖတ္ေတာ့”ဒီမိုကေရစီဆို တာက ‘နိုင္ရင္တရားတယ္’ဆိုတဲ့ ေခတ္ ျဖစ္သြားတယ္” ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ေလး ဖတ္ ရေတာ့ အေတြးပြားရပါေသးတယ္။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ မၾကာ ခဏဆိုသလို အစိုးရရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈ အေပၚမွာ၊ မူဝါဒေတြအေပၚမွာ လူထု သေဘာထား စစ္တမ္းေကာက္ယူတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီလို လူထုသေဘာထား စစ္တမ္းေတြက မယုံ ၾကည္ရဘူးလို႔ သူတို႔က ဆိုတတ္ပါ တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ လူထုေတြက သတင္းတု(fake news)ေတြအေပၚ ယုံၾကည္ၾကလို႔ ယုံထင္ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္လာတာလို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။ သတင္း မီဒီယာေတြ ဆိုတာေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ရန္သူေတြ(enemy of the state) လို႔ ထင္ျမင္ၾကပါသတဲ့။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
