ပန္းစၾကာမွန္ေျပာင္းကို ျပန္ေခ်ာင္းမိသလို

0
544

အကိုင္အတြယ္မျပတ္လို႔ ေၾကးဝါ ေရာင္ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ေၾကးေျပာင္းဆုံ ထဲက ေထာင္းၿပီးသား ကြမ္းဖတ္ညက္ ညက္ေတြက ေၾကးေခ်ာင္းေထာင္းတံ ေလးနဲ႔ ျခစ္ယူ၊ လက္ဖဝါးေပၚတင္၊ ပါး စပ္ထဲ ပစ္ထည့္ၿမဳံလိုက္ၿပီးမွ”ဘုရားကို အရင္ကန္ေတာ့ၾက၊ ဘုရားကို အရင္ကန္ ေတာ့ၾက”လို႔ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွမ္း မိန္႔တယ္။ က်က္သေရခန္းေထာင့္က မ်က္ႏွာက်က္အျမင့္ႀကီးေပၚမွာ ေက်ာက္ ခက္ပန္းဆြဲလို ပ်ားအုံႀကီးတစ္ခုက တြဲ ရ႐ြဲနဲ႔။ ပါလာတဲ့ လႉဖြယ္ဝတၳဳကို လင္ ပန္းထဲထည့္ ဆရာေတာ့္ဆီကပ္၊ ကန္ ေတာ့အၿပီးမွာ ဆရာေတာ္က မုန္႔ပုံး အလြတ္ထဲ ျဖည္ထည့္ထားတဲ့ ယိုးဒယားသ ၾကားလုံးေတြကိုႏႈိက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ႀကဲပစ္ေပးၿပီး လုေကာက္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ ကေလးတစ္သိုက္ကို ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး နဲ႔ၾကည့္လို႔။ ႏွစ္စလိမ္၊ ေခါင္းအုံး၊ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ ဒူးရင္း၊ နာနတ္၊ စပ်စ္ ငါ့မွာ ဘယ္ႏွလုံး၊ သူ႕မွာ ဘယ္ႏွလုံး ေရတြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြလည္း ေပ်ာ္လို႔။
ထားဝယ္ေဒသ ဓေလ့ထုံးစံအတိုင္း ဝါဆိုလဆန္း ၁၄ ရက္ေန႔ဟာ ေက်းဇူးရွင္ မိဘဘိုးဘြား၊ ဆရာသမားမ်ားကို ကန္ ေတာ့ၾကတဲ့ (ေခေဒါ့ပြဲ)ေန႔။ ေန႔လယ္ ၂ နာရီေလာက္မွာ လမ္းဆုံႀကီး ၾကက္လၽွာ စြန္း ျဝမ္းစမိုး´ဖာလူဒါဆိုင္ေရွ႕ ဂိတ္ထိုး တဲ့ ျမင္းလွည္းေတြထဲက တစ္စီးကို သြား မယ့္ခရီးေျပာျပ၊ ေဈးၫွိၿပီး ေခၚလာေပးဖို႔ မနက္ခင္းကတည္းက အေဖ့ကို အေမက မွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ ႏွမေတြကိုလည္း ေန႔လယ္စာစား၊ ခဏ နားၿပီးတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး၊ သနပ္ခါးလိမ္း ထားဖို႔၊ ေလၽွာက္ေျပး၊ ေလၽွာက္ေဆာ့မေန ဖို႔နဲ႔ ေဈးေစာေစာသိမ္းၿပီး ျပန္လာမယ့္ အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အေမျပန္ေရာက္ တဲ့အခါ ကန္ေတာ့ဖို႔ ဝယ္လာတဲ့ပစၥည္း ေတြကို ကူထည့္၊ ေနရာခ်၊ တစ္ႏွစ္တစ္ ႀကိမ္ “ေခေဒါ့ေန႔”မွာ ရေနက် အဝတ္အ စားအသစ္ေတြဝတ္ၿပီး သိပ္မၾကာ အေဖ ေခၚထားတဲ့ ျမင္းလွည္းကေလးလည္း လမ္းထိပ္ေရာက္လို႔လာေပါ့။

မိသားစုလိုက္လည္း သြားမယ္၊ ခရီးကလည္း မနီးဘူးဆိုတဲ့အခါမ်ိဳးမွ စီးရတဲ့ ျမင္းလွည္းကို ကၽြန္ေတာ္တအား ႀကိဳက္တာ။ ျမင္းလွည္းဆရာရဲ႕ နံေဘး မွာထိုင္ၿပီး ငါးလိပ္ေက်ာက္အၿမီးနဲ႔ လုပ္ ထားတဲ့ ႏွင္တံက်ာပြတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ရ တာ၊ ေရာ္ဘာလုံးကို လက္နဲ႔ၫွစ္လိုက္ရင္ တေဘာ္ေဘာ္နဲ႔ျမည္တဲ့ဟြန္း၊ ေခါင္းေလး လႈပ္တိုင္း၊ ေျပးတိုင္းတခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ နားဝင္ ပီယံရွိလွတဲ့ ျမင္းလည္ပင္းက ျခဴကြင္း၊ ေမာ္ေတာ္ကားဗားက ႐ိုင္းတံအေဟာင္း ေလးနဲ႔ ခေလာက္ၿပီးတီးရတဲ့ ေၾကးခြက္ ေခါင္းေလာင္း၊ ျမင္းမွာ ဆင္ထားတဲ့ ပါး ခ်ပ္ႀကိဳး၊ မ်က္လုံးကာ၊ အားလုံးကို စိတ္ ဝင္တစားစပ္စုရတာ သေဘာက်တယ္။ တခ်ိဳ႕ျမင္းေတြဆို ေခါင္းမွာပန္းပြင့္ေတြ၊ ငွက္ေတာင္ေမြးေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ေနကာ မ်က္မွန္တပ္ၿပီး ႐ႈိးထုတ္လာတဲ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြကို ျမင္းကာတပ္ထားတယ္လို႔ စေနာက္တတ္ၾကတယ္။

ျမင္းလွည္းဂိတ္နာမည္ေတြ ၾကည့္ လိုက္ရင္လည္း ဆိုရွယ္လစ္အေငြ႕အသက္ ေတြနဲ႔။ “ပင္နယံ”၊ “လုပ္သား”၊ “တူတံဇင္” “ေရွ႕သို႔”တဲ့။ “ေတာင္ပံ” ဆိုၿပီး ေမာ္ဒန္ဆန္တဲ့ ဂိတ္နာမည္မ်ိဳး လည္း ရွိေတာ့ရွိပါရဲ႕၊ ရွားတယ္။ ေဈး ေတာင္ဘက္လမ္း ဦးလွသင္း လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္နံေဘးမွာ ဂိတ္ထိုးၿပီး မင္းရပ္ ကူးတို႔နဲ႔ ေဈးႀကီးေျပးတဲ့ ဂိတ္က ဦးေဖလင္း၊ ျမင္းလွည္းေပၚမွာ ေဆးျပင္း လိပ္ႀကီးခဲၿပီး ခရီးသည္ ေမၽွာ္ေနတတ္တဲ့ ဦးခင္စီ၊ ေနာ္ေဂါတို႔ေရာ အခုသုံးဘီး ဆိုင္ကယ္တက္စီေခတ္မွာ ဘာေတြလုပ္ ၿပီး အသက္ေမြးေနၾကပါလိမ့္ ေတြးမိ တယ္။

လမ္းဆုံႀကီးဂိတ္၊ ဦးေက်ာ္ရင္လမ္း ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တိုက္နားက ဂိတ္၊ မင္းရပ္ကူးတို႔ဆိပ္က ဂိတ္၊ နိဗၺာန္လမ္း မဲဒိုဆိုင္နားက ဂိတ္ေတြမွာ ျမင္းသံခြာ႐ိုက္ တဲ့လုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကတဲ့သူေတြကို လည္း ျပန္သတိရမိတယ္။ လက္ဆြဲသစ္ သားပုံးေလးထဲမွာ ပန္းပဲဖိုထြက္ ျမင္းသံ ခြာ၊ ခြာ႐ိုက္သံ၊ ေက်းႏႈတ္ပလာယာ၊ တံ စဥ္း၊ တူ၊ ဓားနဲ႔စက္ဘီးတာယာ ျဖတ္ စေတြ ေရာႁပြမ္းထည့္ထားတတ္တယ္။ သံခြာ႐ိုက္မယ့္ျမင္းကို ျမင္းလွည္းဆရာက ဇက္ႀကိဳးတုံ႔ခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ေနာက္၊ သံ ခြာ႐ိုက္သူက ျမင္းေျခေထာက္ကို တာ ယာျဖတ္စနဲ႔ သိုင္းၿပီးဆြဲမ၊ သံခြာ အေဟာင္းက သံေတြကို ေက်းႏႈတ္နဲ႔ ဆြဲ ႏႈတ္၊ သံခြာအသစ္တပ္သံနဲ႔႐ိုက္၊ မညီ မညာျမင္းခြာေတြကို ဓားခၽြန္ထက္ထက္နဲ႔ လွီးျဖတ္၊ တံစဥ္းတိုက္ၫွိေပးရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သူ႕အေဖသံခြာ ႐ိုက္တဲ့ေနရာမွာ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးေနက် ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း“ရင္ေအး”တစ္ေယာက္ အခုဘယ္ဆီမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနပါလိမ့္။

ေဂါက္ဂက္ေဂါက္ဂက္ စည္းခ်က္ညီ ညီခြာသံ၊ လည္ဆံေမြးေလး တခါခါ၊ ေခါင္းေလး တေမာ့ေမာ့ တယမ္းယမ္းနဲ႔ ေျပးလာတဲ့ ျမင္းလွည္းကေလး ဥတၱံတား ႀကီးလမ္းဆုံကိုေက်ာ္ၿပီး ဘုရားႀကီး အဝင္လမ္းထဲ ခ်ိဳးေကြ႕၊ ေဇယ်ဘုမၼိေက်ာင္း ေရွ႕ဇက္သတ္ရပ္လိုက္တယ္။ အဖြားရဲ႕ ေမာင္အဖိုးေလး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထိုင္တဲ့ ေဇယ်ဘုမၼိေက်ာင္းမွာ စကန္ေတာ့၊ ေနာက္သိမ္၀ေက်ာင္း၊ ကလိန္ေအာင္ ေက်ာင္း၊ ေဝယံစံလႊတ္ေက်ာင္းေတြ အစဥ္ လိုက္ဆက္ကန္ေတာ့ၿပီး ၿမိဳ႕မပႏၵလဲ ေက်ာင္းအေရာက္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေတြ ကန္ေတာ့တာ ဆုံးတယ္။ ေ႐ႊေရာင္ ဝင္းအိေနတဲ့ ဘုရားခန္းေရွ႕စားပြဲေတြ ေပၚနဲ႔ အခင္းေကာ္ေဇာေတြေပၚမွာေတာ့ လာကန္ေတာ့ထားၾကတဲ့ မုန္႔ပုံး၊ မုန္႔ဗူး၊ ကိတ္မုန္႔၊ၿခဳံေစာင္၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ၊ ပ်ားဖေယာင္းနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဝါဆို ဖေယာင္းတိုင္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ႀကီးေတြ၊ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္၊ ႏို႔ဆီဗူး၊ ငါးေသတၱာ ဗူးစတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ျပည့္လို႔။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြမွာ လာကန္ေတာ့သူေတြကို မုန္႔ဟင္းခါး၊ မုန္႔လက္သုပ္၊ ၾကာဇံခ်က္၊ သာကူေမၽွာ႔မုန္႔၊ ေက်ာက္ေက်ာ၊ ထိုးမုန္႔ တို႔ဘာတို႔နဲ႔ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတတ္ၾကေတာ့ ကေလးေတြ ပိုၿပီးေပ်ာ္တာေပါ့။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကန္ေတာ့အၿပီး မွာ အမ်ိဳးအေဆြ သက္ႀကီးဝါႀကီးရွိတဲ့ အိမ္ေတြ ဆက္ကန္ေတာ့ၾကရတယ္။ ဒါ ကဘယ္သူ႕သား၊ ဘယ္ဝါ့သမီး၊ ကေလး ေတြအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးေအာင္ လူႀကီးေတြ က မိတ္ဆက္ေပးေတာ့မွ၊ လမ္းမွာေက်ာင္း မွာ နဂိုက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီးသား တခ်ိဳ႕ ကို၊ မ်ိဳးမွန္းေဆြမွန္းသိလိုက္ရတာမ်ိဳး လည္း ႀကဳံရတယ္။ ေဆြမ်ိဳးအိမ္၊ ဆရာ၊ ဆရာမအိမ္ေတြ သြားကန္ေတာ့တဲ့အခါ မွာလည္း ရွိတာေလး ခ်ေကၽြးဧည့္ခံတာ၊ ေကၽြးေမြးဖို႔ တကူးတက စီစဥ္ထားတာ ေတြကို အေစာပိုင္းမွာ အားနာပါးနာ သေယာင္ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ျငင္းၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ကေလးသဘာ၀ ဗိုက္ ကားေအာင္ တုပ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။

ညေရာက္ေတာ့ ေန႔ခင္းကတည္းက ၿမိဳ႕လုံးပတ္လည္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ဆရာသခင္ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ကန္ေတာ့ ၿပီး ျပန္ရလာတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြကို အိတ္ကပ္ ထဲက ထုတ္ေရၾကတယ္။ အႀကီးေတြကို မုန္႔ဖိုးပိုေပးတတ္ၾကေတာ့ သူတို႔ရထားတဲ့ တစ္က်ပ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္ေငြစကၠဴ အ႐ြက္ေတြ ထုတ္ထုတ္ၿပီးနမ္းျပ၊ ႂကြားျပၾက တာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မခံခ်ိမခံသာ ေအာင့္ သီးေအာင့္သက္နဲ႔မို႔ သူတို႔ကို မီေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ ဥာဏ္မ်ားရေတာ တာပဲ။ ဘယ္ရမလဲ။ အိမ္မွာရွိတဲ့ အဖိုး ကိုပဲ “အဖိုး ကန္ေတာ့အုံးမယ္ဗ်ာ”ဆိုေတာ့ “ဟ ခုနကပဲ မင္းတို႔အားလုံး ကန္ေတာ့ ၾကၿပီးၿပီေလကြာ” ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ရထားတဲ့မုန္႔ဖိုးကို မမီေသးတဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းျပ၊ အတင္းႀကီး ကန္ေတာ့ ေနတာကို သေဘာေပါက္ တဟားဟားရယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လိုေနေသးတဲ့ မုန္႔ဖိုးလည္း ျဖည့္ေပး၊ ဘုန္းႀကီးပါေစ အသက္ရွည္ အနာမဲ့ပါေစဆုေတြလည္း ထပ္ေပးရေတာ့ တာပဲ။ ခိုင္းစရာမ်ားရွိလို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ ၿပီဆိုမွျဖင့္ ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္း ျပနဲ႔ ေကြ႕ပတ္ေရွာင္ထြက္သြားတတ္ၾကတဲ့ ေျမးေတြျမစ္ေတြလည္း ဒီလိုေန႔ေတြမွာ ေတာ့ အဖိုးအဖြားေတြဆီ လာကန္ေတာ့ ထားၾကတဲ့ ဘယ္ပစၥည္း၊ ဘယ္စားစရာ မ်ား ခြဲတမ္းက်လာမလဲ ေမၽွာ္ရင္း၊နင္းေပး ရမလားအဖိုး၊ ႏွိပ္ေပးရမလားအဖြားနဲ႔ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနၾကေတာ့တာေလ။

ဝါဆိုလထဲ “ေခေဒါ့ပြဲ” “ဆြမ္းေတာ္ ႀကီးတင္ပြဲ” ေတြရွိေတာ့ “ဆန္းသစ္မုန္႔ တိုက္”တို႔၊ ေဈးေတာင္ဘက္လမ္းက “ေခတ္သစ္”တို႔က ကိတ္နဲ႔မုန္႔မ်ိဳးစုံ၊ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြက မုန္႔ပုံး၊ ယိုးဒယား ဘီစကစ္၊ အခ်ိဳရည္၊ ႏို႔ဆီ၊ အိုဗာတင္း၊ ေဟာလစ္စတာေတြ၊ သစ္သီးဆိုင္ေတြ ေရာင္းေကာင္းၾကတယ္။ ေခေဒါ့ပြဲရက္ ကပ္လာတဲ့အခ်ိန္ဆို “ဆန္းသစ္” ကိုေဇာ္လင္းတို႔၊ “၃၃၃”ကိုေ႐ႊကိုတို႔၊ “ျမတ္ႏိုးကိတ္”က ကိုသန္းထိုက္တို႔ သူတို႔ဝန္ထမ္းေတြကို “ထုတ္ကုန္ႏွစ္ဆ၊ တိုးျမႇင့္ၾက” လို႔ ေဆာ္ဩတိုက္တြန္းရ ေလာက္ေအာင္ထားဝယ္ေလးၿမိဳ႕နယ္က ေဖာက္သည္ေတြ၊ ေဈးဝယ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ ဆိုင္ေတြ စည္ကားေနေတာ့မွာ ျမင္ေယာင္ ေသးတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ရယ္ဒီ မိတ္လက္ေဆာင္ျခင္းေတြ၊ လူႀကီးေတြကို “ဂါ”ဖို႔ ပုလင္းေတြဘာေတြပါတဲ့ “ဂါဆြဲ ျခင္း”၊ “လမ္းေၾကာင္းဆြဲျခင္း” ေတြကို လည္း ကုန္စုံဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အလြယ္ဝယ္လို႔ရေနၿပီမို႔ ပုလင္းေလးပါမွ တင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာ ေၾကာေလၽွာ႔တဲ့ “အဘ”တို႔အတြက္ေရာ၊ လမ္းခင္းၿပီး အန္းနင္းရွာတတ္သူေတြအ တြက္ပါ အဆင္ေျပေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သၾကားလုံးလု ေကာက္၊ ဦးသုံးႀကိမ္ခ်ၿပီးတာနဲ႔ မုန္႔ဖိုး ေမၽွာ္တတ္တဲ့ ကေလးဘ၀အ႐ြယ္ေတြ လြန္ၿပီး၊ ကိုယ့္ဘက္က တစ္ျပန္ကေလး ေတြကို မုန္႔ဖိုးစြန္႔ႀကဲ၊ ဘုန္းႀကီးပါေစ အသက္ရွည္ပါေစ ဆုေပးစကားေတြ ဌာန္ က႐ိုဏ္းက်က်၊ ဟိတ္မပ်က္ဟန္မပ်က္၊ မွင္နဲ႔ေမာင္းနဲ႔ ႐ြတ္ျပရမယ့္ အ႐ြယ္ထဲ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လို႔ လာပါပေကာလားေလ။